IBPBII/1/415-473/10/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP - 27 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń w postaci wycieczek sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń w postaci wycieczek sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest samorządową jednostką budżetową. W miesiącu wrześniu 2009 r. zorganizował dla swoich pracowników wycieczkę (za pośrednictwem biura turystycznego) sfinansowaną w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponieważ istniała możliwość określenia świadczenia przypadającego na każdego pracownika, wartość wycieczki przypadająca na jednego pracownika została doliczona do przychodów pracownika. Gdy wartość wycieczki łącznie z wcześniej otrzymanymi przez pracownika świadczeniami rzeczowymi lub pieniężnymi sfinansowanymi z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie przekroczyła kwoty 380 zł, podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku, gdy wystąpiła nadwyżka powyżej kwoty 380 zł, wówczas różnicę tę wnioskodawca zaliczył do przychodów pracownika podlegających opodatkowaniu i odprowadził stosowną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wycieczka dla pracowników zorganizowana przez pracodawcę i w całości sfinansowana ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca stwierdza, iż nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która weszła w życie w dniu 22 sierpnia 2009 r., rozszerzyła zwolnienie dla świadczeń otrzymywanych przez pracowników z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Przy czym do momentu wejścia w życie nowelizacji zwolnione do kwoty 380 zł były tylko świadczenia rzeczowe, natomiast po jej wejściu w życie zwolnienie dotyczy również świadczeń pieniężnych.

Wnioskodawca stwierdzając, iż ustawy podatkowe nie definiują pojęcia "świadczenia rzeczowego" ani "świadczenia pieniężnego", przywołuje treść art. 45 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym rzeczami są tylko przedmioty materialne. Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z tą definicją, wycieczka organizowana przez zakład pracy nie jest świadczeniem rzeczowym, gdyż nie ma charakteru materialnego. Wnioskodawca szuka odpowiedzi na pytanie, czy jeśli wycieczka nie jest świadczeniem rzeczowym, to można ją uznać za świadczenie pieniężne.

Ponadto wnioskodawca stwierdza, iż w dotychczasowych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe niejednokrotnie wskazywano, że wycieczki można zaliczyć do świadczeń pieniężnych.

W tym miejscu wnioskodawca przywołuje treść:

* postanowienia Urzędu Skarbowego w Krośnie z dnia 20 listopada 2008 r. Nr PDP 4211/IN/PIT/34/2006,

* postanowienia Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 5 stycznia 2007 r. Nr l US.XVII/415/1/07,

* postanowienia Urzędu Skarbowego w Gostyniu z dnia 12 stycznia 2007 r. Nr PD-F/415-1/07.

W treści powyższych postanowień urzędy skarbowe wskazywały, iż wartość wycieczki zorganizowanej i sfinansowanej ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych stanowi dla pracownika formę świadczenia pieniężnego ponoszonego za pracownika przez pracodawcę. Zdaniem wnioskodawcy, w świetle powyższych stanowisk, od dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wycieczki sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjanych są zwolnione z podatku.

Wnioskodawca zwraca uwagę na definicję działalności socjalnej, przywołując treść art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, na podstawie którego taką działalnością są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych form wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych w umowie. Według wnioskodawcy ustawodawca w treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie określił, iż rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Zdaniem wnioskodawcy wszelkie pozostałe rodzje dzialalności socjalnej, w tym wartość wycieczek zorganizowanych i sfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowią dla pracowników albo formę świadczenia pieniężnego, albo śwaidczenia rzeczowego. Biorąc pod uwagę zakres działalności socjalnej wnioskodawca stoi na stanowisku, że celem ostatniej nowelizacji art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było zwolnienie z opodatkowania wszelkich (oprócz bonów, talonów i innych znaków, uprawniających do ich wymiany na towary lub usługi) świadczeń otrzymywanych przez pracowników z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do kwoty 380 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2009 r., wprowadzonym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r. - zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Znowelizowany przepis ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r.

Podkreślić należy, iż istotną zmianą wprowadzoną na skutek nowelizacji art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zwolnienie z opodatkowania - przy warunkach ustawą przewidzianych - wartości świadczeń pieniężnych sfinansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Jak wynika z powołanego powyżej znowelizowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy - skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,

* są w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca w miesiącu wrześniu 2009 r. zorganizował dla swoich pracowników wycieczkę (za pośrednictwem biura turystycznego) sfinansowaną w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz zasady przeznaczenia środków tego Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Wobec powyższego należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych świadczenia pracodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej, w tym również dotyczące wypoczynku (m.in. wycieczki) - o łącznej wartości nieprzekraczającej 380 zł w skali roku podatkowego.

Zatem świadczenie przekazane pracownikom w postaci wycieczki zorganizowanej przez wnioskodawcę będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w granicach obowiązującego limitu.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Powołane przez wnioskodawcę stanowisko Naczelników Urzędów Skarbowych zostało zajęte w indywidualnych sprawach podatników, którzy zwrócili się z zapytaniem do tychże organów. Od dnia 1 lipca 2007 r. jedynym organem właściwym do wydawania interpretacji indywidualnych jest Minister Finansów działający przez uprawnionych Dyrektorów Izb Skarbowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.