IBPBII/1/415-435/10/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 16 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniach 22 i 25 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego w 2009 r. w wyniku czynności windykacyjnych oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowizji pobranej przez windykatora:

* w części dotyczącej obowiązku wystawiania informacji PIT-11 przez byłego pracodawcę - jest nieprawidłowe,

* w pozostałej części - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego w 2009 r. w wyniku czynności windykacyjnych oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowizji pobranej przez windykatora.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 9 czerwca 2010 r. Znak: IBPB II/1/415-435/10/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 22 czerwca 2010 r. (data wpływu opłaty) oraz w dniu 25 czerwca 2010 r. (data wpływu pisma).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 31 lipca 2009 r. na podstawie art. 55 § 1¹ Kodeksu Pracy rozwiązał umowę o pracę ze Spółką X. Ponieważ na dzień rozwiązania umowy Spółka X posiadała względem wnioskodawcy zaległości finansowe wynikające z listy płac, tj. niezapłaconych wypłat, wynagrodzeń chorobowych, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz należnej wnioskodawcy odprawy, a także nie odpowiadała na jego wezwania do zapłaty, wnioskodawca przekazał odzyskanie należnej mu kwoty firmie windykacyjnej Y.

Firma windykacyjna Y odzyskała dla wnioskodawcy część należności w kwocie 26.762,76 zł W dniu 2 marca 2010 r. wnioskodawca otrzymał od Spółki X deklarację PIT-11, która nie uwzględnia kwoty odzyskanej dla wnioskodawcy przez firmę windykacyjną X.

Pismem z dnia 12 marca 2010 r. wnioskodawca poprosił o korektę deklaracji, jednak Spółka X uważa wystawioną deklarację PIT-11 za poprawną.

Różnica pomiędzy kwotą z deklaracji PIT-11, a pieniędzmi faktycznie przelanymi na konto wnioskodawcy - z uwzględnieniem kwoty przelanej przez Spółkę X - wynosi około 26 000 zł.

W uzupełnieniu wniosku stwierdzono, iż z firmą windykacyjną Y wnioskodawca zawarł w dniu 6 października 2009 r. umowę powierniczego przelewu wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak rozliczyć przychód uzyskany w 2009 r. w wyniku czynności windykacyjnych oraz czy prowizja firmy windykacyjnej Y stanowi koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem wnioskodawcy, przekazana przez firmę windykacyjną Y kwota wynikała z ww. umowy powierniczego przelewu wierzytelności, która obejmowała wynagrodzenia wynikające z Kodeksu Pracy. Od powyższego płatnik (Spółka X) powinien dokonać potrąceń należności publiczno - prawnych i zamieścić informacje o wypłaconym wynagrodzeniu i potrąconych zaliczkach na formularzu PIT-11. Według wnioskodawcy, przychód uzyskany w 2009 r. w wyniku czynności windykacyjnych można rozliczyć na podstawie przelewu bankowego z firmy windykacyjnej Y oraz zaliczyć w koszty uzyskania przychodu fakturę wynikającą z umowy z firmą windykacyjną Y.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą.

Mając na uwadze powyższe przepisy, należy stwierdzić, iż przychód stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne. Przez pojęcie "otrzymane" - zgodnie ze Słownikiem języka polskiego - należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z postanowieniami art. 39 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl art. 45 ust. 1 cyt. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników (art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. art. 21 § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Stosownie do art. 21 § 2 ww. ustawy, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

W kwestiach dotyczących dochodzenia należnych świadczeń z tytułu stosunku pracy osoby fizyczne nie muszą działać osobiście, dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawne.

Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, iż prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem.

Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z zm.) zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne (prowizja) lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zdanie drugie Kodeksu cywilnego).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wnioskodawca w dniu 6 października 2009 r. zawarł z firmą windykacyjną Y umowę powierniczego przelewu wierzytelności. Umowa została zawarta w celu wyegzekwowania zaległości finansowych, należnych wnioskodawcy od Spółki X, zatrudniającej go wcześniej na umowę o pracę. Firma windykacyjna Y odzyskała dla wnioskodawcy część należności w kwocie 26.762,76 zł W dniu 2 marca 2010 r. wnioskodawca otrzymał od Spółki X informację

PIT-11 za 2009 r., która nie uwzględnia kwoty odzyskanej dla wnioskodawcy przez firmę windykacyjną X.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż firma windykacyjna Y nabyła wierzytelność celem wyegzekwowania na rzecz wnioskodawcy.

Podstawą dla dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wywiera taki skutek, że na osobę trzecią przechodzą wszelkie związane z wierzytelnością prawa.

Umowa przelewu powierniczego wierzytelności powoduje powstanie skutku rozporządzającego umowy zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego i powoduje przejście należności do majątku powiernika.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż część zaległości finansowych należnych wnioskodawcy od Spółki X, w kwocie 26.762,76 zł, została wyegzekwowana przez firmę windykacyjną Y, która dokonała tej czynności na podstawie zawartej z wnioskodawcą umowy powierniczego przelewu wierzytelności. Oznacza to, iż firma windykacyjna Y dokonała odzyskania wierzytelności, działając przed Spółką X w imieniu własnym, lecz na rachunek wnioskodawcy. Tym samym zaległości finansowe zostały przez Spółkę X wypłacone bezpośrednio nie wnioskodawcy, lecz firmie windykacyjnej Y, która dopiero przekazała je następnie wnioskodawcy. W takiej sytuacji na Spółce X nie ciążył obowiązek wystawiania dla wnioskodawcy informacji PIT-11, uwzględniającej kwotę wypłaconą w wyniku ww. windykacji.

Dlatego w tej części stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż przychód uzyskany w 2009 r. w wyniku czynności windykacyjnych można rozliczyć na podstawie przelewu bankowego z firmy windykacyjnej Y oraz zaliczyć w koszty uzyskania przychodu prowizję wynikającą z umowy z tą firmą. Wyjaśnić bowiem należy, iż zgodnie z wyżej cytowanymi art. 9 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik zobowiązany jest do wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w roku podatkowym dochodów. Przy czym przychód wnioskodawcy z tytułu ww. czynności windykacyjnych winien być wykazany jako przychód z innych źródeł. Kwota tego przychodu może zostać przyjęta na podstawie kwoty wynikającej z przelewu bankowego od firmy windykacyjnej.

Stosownie bowiem do art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem są "inne źródła", za które art. 20 ust. 1 ww. ustawy nakazuje uważać w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Katalog przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, o czym przesądza użycie przez ustawodawcę sformułowania "w szczególności". Wyliczenie zawarte w art. 20 ust. 1 ww. ustawy jest zatem jedynie wyliczeniem przykładowym. Tym samym zakres art. 20 ust. 1 ww. ustawy obejmuje także kwotę pieniężną przekazaną wnioskodawcy przez firmę windykacyjną z tytułu przeprowadzonych czynności na podstawie zawartej umowy przelewu powierniczego.

Natomiast zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Powyższe oznacza, iż koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jedynie wówczas, gdy nie jest wydatkiem enumeratywnie wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy, spełniać łącznie następujące warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne decyduje podmiot uzyskujący przychód, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działaniem przynoszącym przychód, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W związku z powyższym, obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzonym działaniem nie budzi wątpliwości, a - jak wskazano - obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, iż przelew bankowy od firmy windykacyjnej X, ze wskazaną w nim kwotą uzyskanego przez wnioskodawcę przychodu, można przyjąć za dowód stanowiący podstawę do określenia kwoty przychodu podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o ile kwota ta odpowiada kwocie rzeczywiście uzyskanego przychodu.

Z kolei, jeżeli zostały spełnione przez wnioskodawcę wszystkie przesłanki, wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jeżeli wnioskodawca wykazał związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesieniem kosztu i uzyskaniem przychodu, a poniesienie wydatku było uzasadnione i właściwie udokumentowane, to prowizja dla firmy windykacyjnej Y, wynikająca z zawartej przez wnioskodawcę umowy powierniczego przelewu wierzytelności może zostać zaliczona przez wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.

W tej części stanowisko wnioskodawcy należało więc uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.