IBPBII/1/415-432/14/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 maja 2014 r. (data wpływu do Biura - 21 maja 2014 r.), uzupełnionym 21 lipca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia części zadłużenia właściciela lokalu - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 maja 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia części zadłużenia właściciela lokalu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 8 lipca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-432/14/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 21 lipca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali właściciel wyodrębnionego lokalu ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu oraz uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej - proporcjonalnie do swojego udziału we własności nieruchomości wspólnej. Do kosztów zarządu nieruchomością wspólną zalicza się w szczególności:

* wydatki na remont i bieżącą konserwację;

* opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody w części dotyczącej nieruchomości wspólnej oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;

* ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba, że są pokrywane przez właścicieli poszczególnych lokali;

* wydatki na utrzymanie porządku i czystości;

* wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Do wydatków związanych z utrzymaniem lokalu zalicza się opłaty dostarczone na potrzeby właściciela lokalu, w szczególności:

* opłatę za wodę i kanalizację;

* opłatę za energię cieplną.

Na poczet ww. kosztów właściciele uiszczają zaliczki wg przyjętych uchwał, które podlegają rozliczeniu zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W związku z długotrwałym utrzymującym się zadłużeniem jednego z właścicieli wyodrębnionego lokalu Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej skierował pozew przeciwko temu właścicielowi o zapłatę zaległych opłat z tytułu kosztów zarządu i dostarczonych mediów do lokalu za okres od miesiąca maja 2011 r. do miesiąca grudnia 2011 r. na kwotę 2.714,58 zł. Na podstawie prawomocnego wyroku z dnia 18 lutego 2013 r. Sąd zasądził na rzecz ww. Wspólnoty Mieszkaniowej od pozwanego kwotę w wysokości: 1.495,75 zł. Pozostałą kwotę w wysokości 1.218,83 zł Sąd oddalił. W związku z powyższym Wspólnota Mieszkaniowa jest zmuszona umorzyć kwotę 1.218,83 zł zadłużenia pozwanemu właścicielowi.

W uzupełnieniu z 15 lipca 2014 r. (wpływ - 21 lipca 2014 r.) Wnioskodawca wskazał, że Sąd w wyroku z dnia 18 lutego 2013 sygn. akt (...) oddalił powództwo w zakresie kwoty 1.218,83 zł uzasadniając to błędnie rozliczonymi wpłatami pozwanych. Apelacja Wspólnoty w sprawie ww. wyroku została oddalona. W związku z powyższym na koncie właściciela pozostała zaległość 1.218,83 zł, która w ocenie Sądu została już zapłacona przez pozwanych, a Wnioskodawca nie ma prawa dochodzić jej od pozwanych.

W zaistniałej sytuacji Wspólnota musi dokonać wyksięgowania kwoty zaległości z konta właściciela, co w ocenie Wspólnoty stanowi umorzenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w momencie umorzenia kwoty 1.218,83 zł. Wspólnota Mieszkaniowa jest zobowiązana wystawić PIT-8C pozwanemu właścicielowi, wykazując w nim kwotę umorzenia jako przychód do opodatkowania na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że w momencie umorzenia pozwanemu właścicielowi kwoty zadłużenia tj. 1.218,83 zł, Wspólnota Mieszkaniowa powinna jednocześnie ww. właścicielowi wystawić PIT-8C wykazując w nim jako przychód kwotę umorzenia.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Należy zauważyć, iż za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Równocześnie przepis art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Otwarta formuła cyt. wyżej przepisu art. 20 ustawy nie oznacza jednak, że pojęcie przychodów z innych źródeł ma nieograniczony zakres, obejmujący wszelkie relacje mogące zachodzić pomiędzy podmiotami, w tym wszelkie formy rezygnacji z wierzytelności przysługujących jednemu z podmiotów wobec drugiego z nich.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Stosownie do art. 14 ww. ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

W myśl art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Jak wynika z wniosku, w związku z długotrwałym utrzymującym się zadłużeniem jednego z właścicieli wyodrębnionego lokalu Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej skierował pozew przeciwko temu właścicielowi o zapłatę zaległych opłat z tytułu kosztów zarządu i dostarczonych mediów do lokalu za okres od maja 2011 r. do grudnia 2011 r. na kwotę 2.714,58 zł. Na podstawie prawomocnego wyroku z dnia 18 lutego 2013 r. Sąd zasądził na rzecz ww. Wspólnoty Mieszkaniowej od pozwanego kwotę w wysokości: 1.495,75 zł. Pozostałą kwotę w wysokości 1.218,83 zł Sąd oddalił, uzasadniając to błędnie rozliczonymi wpłatami pozwanych. Na koncie właściciela pozostała zaległość 1.218,83 zł. W związku z powyższym Wspólnota Mieszkaniowa jest zmuszona umorzyć ww. kwotę zadłużenia pozwanemu właścicielowi.

Umorzenie zobowiązania oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego, skutkiem czego jest wystąpienie po stronie dłużnika określonej korzyści. Aby jednak umorzenia można było dokonać musi istnieć jego przedmiot - czyli dług. Umorzenie przez wierzyciela zobowiązania osobie fizycznej jest co do zasady tożsame ze spełnieniem na jej rzecz nieodpłatnego świadczenia. Prowadzi ono bowiem do przysporzenia w majątku dłużnika, który zostaje w ten sposób zwolniony z długu.

Jak wskazano w opisanym we wniosku zdarzeniu, na koncie właściciela pozostała zaległość 1.218,83 zł, która w ocenie Sądu została już zapłacona przez pozwanych, a Wnioskodawca nie ma prawa dochodzić jej od pozwanych.

Wobec powyższych okoliczności, skoro w istocie - jak wynika z opisu stanu faktycznego - zobowiązanie, o którym mowa we wniosku nie istnieje (Wnioskodawca nie ma prawa go dochodzić), to bez względu jakie czynności techniczne (związane z księgowaniem) Wnioskodawca podejmie - po stronie właściciela lokalu nie powstanie przychód podatkowy; właściciel nie otrzyma bowiem żadnego przysporzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, zamierzone przez Wnioskodawcę czynności nie mogą skutkować u właściciela lokalu powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył - wynikający z uregulowań art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - obowiązek wykazania przedmiotowej kwoty w informacji o wysokości osiągniętych przez rzeczoną osobę przychodów (PIT-8C).

Wobec powyższych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono kserokopię dokumentu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wydając niniejszą interpretację Organ oparł się jedynie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.