IBPBII/1/415-423/10/ŚS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 12 lipca 2010 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/1/415-423/10/ŚS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 15 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wydawania pracownikom środków higieny osobistej oraz herbaty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wydawania pracownikom środków higieny osobistej oraz herbaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przepis art. 23715 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) przewiduje, że Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy.

Zgodnie z § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.), wydanego na podstawie powołanego wyżej przepisu Kodeksu pracy, pracodawca jest zobowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych zapewnić oprócz wody, inne napoje. Wnioskodawca wskazuje, iż ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników. Szczegółowe zasady zaopatrzenia w napoje pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych określają odrębne przepisy.

Z treści art. 233 Kodeksu pracy wynika, iż pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom odpowiednie urządzenia higieniczno - sanitarne oraz dostarczyć niezbędne środki higieny osobistej. Z kolei § 115 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy stanowi, że pracodawca jest obowiązany zapewnić dostarczanie pracownikom środków higieny osobistej, których ilość i rodzaje powinny być dostosowane do rodzaju i stopnia zanieczyszczenia ciała przy określonych pracach.

W związku z tym wnioskodawca realizując ww. obowiązki w Regulaminie pracy stanowiącym załącznik nr 1 do Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miejskiego szczegółowo określił rodzaj i ilość zarówno środków ochrony osobistej, jak i napojów przysługujących pracownikom. Wnioskodawca stwierdził, iż stosownie do § 27 regulaminu pracy pracownikom przydzielone są środki higieny osobistej w ilości i na zasadach określonych w tym regulaminie.

Zgodnie zaś z § 27 ust. 2 Regulaminu pracy pracownikom administracji samorządowej przysługuje:

* 600 gr mydła na rok

* 1 ręcznik na rok,

* 150 gr herbaty na kwartał

Natomiast pracownikom obsługi (sprzątaczka, kierowca, palacz c.o.):

* 600 gr mydła na rok,

* 1 ręcznik na rok,

* 600 gr proszku do prania na kwartał,

* 150 gr herbaty na kwartał (§ 27 ust. 3 Regulaminu pracy Urzędu Miejskiego).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w takim stanie faktycznym od wartości wydanych środków higieny osobistej (mydło i ręcznik) należy pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też środki higieny osobistej (mydło i ręcznik) są wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), natomiast zaliczkę na podatek należy pobrać od wartości herbat (napoju zapewnianego przez wnioskodawcę).

Zdaniem wnioskodawcy, świadczenia takie jak środki higieny osobistej (mydło i ręczniki) są wolne od podatku i nie powinna być od nich pobierana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych, natomiast zaliczka powinna być pobrana od herbaty, ponieważ jest to środek spożywczy a nie napój. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Wnioskodawca stwierdził, iż przepisy § 112 i § 115 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, zobowiązują pracodawcę do przyznania pracownikom środków higieny osobistej i napojów. Wydawane pracownikom na podstawie Regulaminu pracy środki higieny osobistej (ręczniki i mydło) są świadczeniami rzeczowymi wynikającymi z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, przyznawane są bowiem na podstawie przepisów wykonawczych dotyczących zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

W związku z tym spełniają przesłanki przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zwolnienia tych świadczeń rzeczowych z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl treści art. 12 ust. 1 powołanej powyżej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 tejże ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas, jeżeli do wydawania ww. świadczeń pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Natomiast w myśl § 112 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650) pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych - zapewnić oprócz wody inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników. Szczegółowe zasady zaopatrzenia w napoje pracowników zatrudnionych stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych, na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z cyt. powyżej art. 232 Kodeksu pracy, określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 279). Rozporządzenie to określa rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagań jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Zgodnie z § 1 pkt 1 tego rozporządzenia pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1.

posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej "posiłkami", w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2,

2.

napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Rozporządzenie z dnia 26 września 1997 r. oraz z dnia 28 maja 1996 r. nie określa kto i w jaki sposób winien przygotowywać napoje nakładając jedynie na pracodawcę obowiązek zapewnienia tychże napojów. Rozporządzenie to w sposób nie budzący wątpliwości posługuje się pojęciem "napoje". Tymczasem dostarczenie pracownikom paczek herbaty co ma miejsce w przedmiotowej sprawie nie może być utożsamiane z napojem. Wydana paczka herbaty jest artykułem spożywczym, a nie napojem. Skoro każdy pracownik otrzyma opakowania herbaty, świadczenie to nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu na takich samych zasadach jak wynagrodzenie za pracę.

Natomiast stosownie do treści art. 233 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom odpowiednie urządzenia higieniczno-sanitarne oraz dostarczyć niezbędne środki higieny osobistej.

Zgodnie z § 115 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić dostarczanie pracownikom środków higieny osobistej, których ilość i rodzaje powinny być dostosowane do rodzaju i stopnia zanieczyszczenia ciała przy określonych pracach.

Odnosząc wyżej powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek zapewnienia pracownikom środków higieny osobistej i wymienione we wniosku świadczenia rzeczowe, w postaci środków higieny osobistej (ręczników, mydła, proszku do prania), są przyznawane pracownikom na mocy przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, to świadczenia te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jako że niezbędne środki higieny osobistej winny być dostarczane w związku z wykonywaną pracą, to zwolnienie będzie miało zastosowanie pod warunkiem, że otrzymane środki higieny osobistej będą wykorzystywane w zakładzie pracy.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl