IBPBII/1/415-395/10/ŚS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 6 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do siedziby płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do siedziby płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest producentem okuć okiennych i innowacyjnych rozwiązań w dziedzinie wentylacji pomieszczeń. Spółka w związku z prowadzoną działalnością zatrudnia na podstawie umowy o pracę doradców technicznych, kierowników rejonowych, dyrektora handlowego, którzy jak wskazuje wnioskodawca wykorzystują samochody służbowe w związku z wykonywaną pracą. Wnioskodawca zatrudnia również na podstawie umowy o pracę pracowników na stanowiskach kierowniczych, informatyków, specjalistów do spraw cła i transportu oraz na podstawie kontraktu menadżerskiego dyrektora. Wnioskodawca wskazuje, iż ww. pracownicy mają nienormowany czas pracy i mogą zostać zobowiązani do wykonywania obowiązków poza miejscem wykonywania pracy jakim jest siedziba spółki. Spółka jako pracodawca wymaga od pracowników pełnej dyspozycyjności oraz dodatkowo zobowiązuje ich do dbania o powierzony składnik majątku, utrzymywania odpowiedniego stanu technicznego oraz pokrycia szkód związanych z nieprawidłową eksploatacją. Wnioskodawca wskazuje, że miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajduje się w miejscu zamieszkania pracownika (garaż będący własnością pracownika) lub w pobliżu miejsca zamieszkania. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały uregulowane w obowiązującym w spółce regulaminie. Pracownicy wnioskodawcy są więc zobowiązani do działania zgodnie z obowiązującym regulaminem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osobom wymienionym w stanie faktycznym należy doliczyć odpowiednio do przychodu ze stosunku pracy albo z działalności wykonywanej osobiście wartość przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z dojazdami samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby spółki oraz czy spółka z tego tytułu powinna wystąpić w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki, przejazdy pracowników oraz dyrektora samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani za przychód z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 pkt 9 cyt. ustawy). Skoro wskazane osoby nie uzyskują przychodu z powyższych tytułów, to spółka uważa, ze nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z ich dojazdami do i z miejsca wykonywania pracy lub czynności.

W ocenie wnioskodawcy, w przypadku pracowników, których miejsce wykonywania pracy znajduje się poza siedzibą spółki, nie może być mowy o dokonywaniu na ich rzecz przez spółkę jakiegokolwiek nieodpłatnego świadczenia. W tym przypadku bowiem, ustalenie miejsca garażowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika lub w jego pobliżu podyktowane jest wyłącznie charakterem wykonywanej przez niego pracy (konieczność stałego przemieszczenia się w celach służbowych poza siedzibą pracodawcy). Zdaniem wnioskodawcy charakter wykonywanej pracy nie może zaś skutkować powstaniem zobowiązania podatkowego. W konsekwencji, Spółka nie będzie obowiązana do pobierania podatku z tytułu nieodpłatnych świadczeń w odniesieniu do tej kategorii pracowników, gdyż w ogóle takie nieodpłatne świadczenie nie powstaje. Spółka stwierdziła, iż obowiązek przechowywania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika wynika wprost z charakteru wykonywanej pracy i nie można więc przyjąć, że mamy tutaj do czynienia z powstaniem po jego stronie jakiegokolwiek przysporzenia, w związku z którym pojawiłaby się konieczność poboru podatku przez spółkę.

Zdaniem Spółki, przychód z nieodpłatnego świadczenia z tytułu dojazdów samochodem służbowym do pracy nie powstanie również w odniesieniu do pracowników oraz dyrektora, których miejsce wykonywania czynności znajduje się co do zasady w siedzibie spółki. Pomimo że osoby te co do zasady wykonują czynności w siedzibie pracodawcy, to mogą one zostać obowiązane do wykonania obowiązków poza tym miejscem. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że wskazane przez wnioskodawcę osoby mają nienormowany czas pracy. Takie postanowienie w stanowiących podstawę współpracy umowach zostało wprowadzone ze względu na wymaganą przez Spółkę dyspozycyjność tych osób. Nie ulega bowiem wątpliwości, że osoby pełniące funkcje kierownicze będą obowiązane do wykonywania swoich czynności poza siedzibą spółki (np. u kontrahenta), informatycy mogą zostać wezwani w każdym momencie do pracy z uwagi na awarię systemu informatycznego itd. Dodatkowo jak stwierdził wnioskodawca nie bez znaczenia pozostaje fakt, że Spółka zobowiązuje osoby, którym udostępnia samochody do dbania o powierzony składnik majątku, utrzymania odpowiedniego stanu technicznego oraz pokrycia szkód związanych z nieprawidłową eksploatacją. Dlatego też w ocenie Spółki, po stronie żadnej ze wskazanych grup pracowników oraz dyrektora nie powstanie przychód z tytułu dojazdu do pracy i z powrotem samochodem służbowym, a tym samym spółka nie będzie obowiązana do odprowadzenia podatku z tego tytułu. Wnioskodawca powołał się na treść art. 12 ust. 1 ww. ustawy, z którego wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników Spółki określających m.in. zasady użytkowania,i dbania o powierzone pracownikom mienie Spółki. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 84 z późn. zm.) "pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się." Powyższe oznacza, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Również jak wskazał wnioskodawca w odniesieniu do dyrektora, który pełni swoje obowiązki na podstawie kontraktu menedżerskiego nie można mówić o powstaniu przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Na podstawie zawartej ze spółką umowy współpracy dyrektor również jest obowiązany do dbania o powierzony samochód oraz do ponoszenia odpowiedzialności w przypadku nieprawidłowej jego eksploatacji. Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku udostępniania wskazanym osobom samochodów służbowych, które są wykorzystywane m.in. w celu dojazdu z i do miejsca wykonywania czynności, może zostać zawarta umowa o garażowanie.

Zdaniem Spółki zawarcie takiej umowy jest zasadne w dwóch przypadkach: w przypadku pracowników, którzy dojeżdżają codziennie do biura, jednakże wykonywane przez nich obowiązki i pełna dyspozycyjność uzasadniają garażowanie samochodu w miejscu ich zamieszkania, tzn. może się zdarzyć, że przed i po pobycie w biurze muszą wykonywać obowiązki służbowe oraz osoby, które z uwagi na zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę, wykonują pracę na stałe poza siedzibą spółki.

Oznacza to, że przejazdy samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lub dyrektora, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy i art. 11 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 9 cyt. ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy albo przychód z działalności wykonywanej osobiście. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do odprowadzenia podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby płatnika oraz z siedziby płatnika do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez płatnika zgodnie z obowiązującym Regulaminem. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych, a nie osobistych pracownika. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań. W taki sam sposób należy rozważyć skutki podatkowe używania samochodu służbowego przez zatrudnionego na podstawie kontraktu menadżerskiego dyrektora, którego - przychód zaliczony jest do źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że przejazdy pracowników oraz dyrektora samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników i dyrektora, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani przychodu ze źródła o jakim mowa w art. 13 pkt 9 ww. ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ani pracowników ze stosunku pracy ani dyrektora z działalności wykonywanej osobiście.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.