IBPBII/1/415-367/09/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2009 r. (wpływ do tut. Biura w dniu 23 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika zaliczek na podatek dochodowy od zwracanych przez Spółkę członkowi Rady Nadzorczej kosztów związanych z dojazdami na obligatoryjne posiedzenia Rady - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika zaliczek na podatek dochodowy od zwracanych przez Spółkę członkowi Rady Nadzorczej kosztów związanych z dojazdami na obligatoryjne posiedzenia Rady.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 14 kwietnia 2009 r. do siedziby Spółki będącej wnioskodawcą wpłynął fax nadany przez członka Rady Nadzorczej o następującej treści: "Zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot kosztów poniesionych na podróż w celach służbowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, co oznacza, że wyżej wymienione świadczenie nie stanowi przychodu. W związku z tym oczekuję sprostowania powstałego błędu i wprowadzenia korekty w moich deklaracjach PIT-11 za rok 2008 i 2007".

Na podstawie Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki z dnia 31 lipca 2007 r. powołano na członka Rady Nadzorczej ww. osobę i przyznano jej wynagrodzenie miesięczne w wysokości (od 1 sierpnia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r.) 0,9 krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w IV kwartale roku ubiegłego, ogłoszonego przez prezesa GUS.

Brak jest uchwały, na podstawie której należałoby zwracać poniesione przez członka Rady Nadzorczej koszty związane z dojazdem na obligatoryjne posiedzenie Rady Nadzorczej (raz w miesiącu).

Zgodnie z poleceniem Zarządu Spółki i na podstawie przedstawionej specyfikacji rozliczenia kosztów związanych z dojazdem na posiedzenia do siedziby Spółki, Spółka wypłaca przedstawione koszty, ale jednocześnie zalicza je do przychodów członka Rady Nadzorczej i opodatkowuje je podatkiem dochodowym od osób fizycznych potrącając składkę na ubezpieczenie zdrowotne (ZUS). Przychód pomniejsza o koszty uzyskania przychodów (obecnie o kwotę 111,25 zł). Cały osiągnięty w ten sposób przychód Spółka wykazuje w PIT-11. Jednocześnie poniesione koszty podróży nie stanowią kosztów uzyskania przychodów dla Spółki zgodnie z art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy żądanie członka Rady Nadzorczej Spółki jest słuszne, by ponoszone przez niego koszty związane z dojazdem na obligatoryjne posiedzenie Rady nadzorczej zakwalifikować do kategorii zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) i nie zaliczać do przychodów opodatkowanych.

Zdaniem wnioskodawcy, rekompensatę kosztów związanych z dojazdem na posiedzenia Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki należy zaliczyć do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 13 pkt 7. Ponadto wnioskodawca uważa, iż kwota ta nie może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z uwagi na zastrzeżenie zawarte w ust. 13.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. - wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast od 1 stycznia 2009 r. przepis art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Tym samym, za przychód Członka Rady Nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki uznaje się każde świadczenie - nie tylko ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu, ale także nieodpłatne świadczenia - otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy natomiast rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przy czym odrębnymi przepisami, o których mowa w cytowanym przepisie, jest m.in. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Należy zauważyć, iż w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy ustawodawca posłużył się terminem "podróż" bez określenia "służbowa", dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki w art. 21 ust. 13 ww. ustawy, tj. wypłacone diety i inne należności (np. za dojazdy na posiedzenia Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania Członka Rady do siedziby Spółki) nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorcy - Członka Rady Nadzorczej (a nie świadczeniodawcy - Spółki), oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone przepisy prawa jak i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż należności związane z dojazdem na posiedzenia Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki wypłacane Członkowi Rady Nadzorczej będą stanowiły przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy, otrzymywany przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych. Przychód ten jednak w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13, ww. ustawy będzie wolny od podatku dochodowego do wysokości określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, iż jeżeli należności wypłacone przez Spółkę będą wyższe od limitów określonych w ww. rozporządzeniu, to nadwyżki ponad te limity podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.