IBPBII/1/415-325/13/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 18 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 3 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 23 maja 2013 r. znak: IBPB II/1/415-325/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 3 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2012 r. jest zatrudniony bezpośrednio przez niemiecką firmę; jest to jedyne źródło dochodu Wnioskodawcy.

W 2012 r. Wnioskodawca został oddelegowany do pracy w placówce firmy niemieckiej, znajdującej się na terenie Federacji Rosyjskiej.

Wnioskodawca wskazał, że firma niemiecka odprowadza podatki w Niemczech, według przepisów tam obowiązujących.

W kraju Wnioskodawca przebywa tylko w celu przedłużenia wiz (co 90 dni na okres 10 dni) i w tym okresie nie uzyskuje żadnych dochodów w kraju. Rodzina Wnioskodawcy (żona i dwie córki) mieszkają w Polsce.

Biuro rachunkowe, które rozlicza Wnioskodawcę, po kontakcie z urzędem skarbowym otrzymało informację, że w miesiącach, w których Wnioskodawca przebywa w Polsce, musi płacić podatek oraz złożyć zeznanie roczne.

Przez cały 2012 r. Wnioskodawca płacił podatek, zgodnie z powyższym zaleceniem.

Z informacji uzyskanej w urzędzie skarbowym wynika, że prawdopodobnie nie powinien płacić podatku w Polsce.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że w 2012 r. Wnioskodawca wykonywał pracę na terytorium Federacji Rosyjskiej oraz na terytorium Niemiec. Na terytorium Federacji Rosyjskiej Wnioskodawca przebywał ponad 183 dni (według obliczeń Wnioskodawcy 265 dni).

Do Polski Wnioskodawca przyjeżdża tylko w celach urlopowych oraz aby przedłużyć wizę. Za czas pobytu Wnioskodawcy w Polsce, otrzymuje on wynagrodzenie za czas urlopu, wypłacane z Niemiec. Pensja Wnioskodawcy składa się z trzech elementów: stała kwota wynagrodzenia, dodatek za pracę poza granicami Niemiec oraz diety dzienne.

Wnioskodawca zatrudniony jest jako specjalista techniczny i pracuje jako doradca eksploatacyjny maszyn hutniczych. Firma, dla której pracuje Wnioskodawca, nie posiada na terytorium Federacji Rosyjskiej zakładów pracy a jedynie biura. Wynagrodzenie nie jest wypłacane w Rosji ani przez oddział rosyjski firmy niemieckiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do płacenia podatków w Polsce, jeżeli podatek jest płacony przez firmę w Niemczech.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli jest zatrudniony przez firmę niemiecką i wszystkie podatki są za niego płacone w Niemczech, na podstawie tam obowiązującego prawa podatkowego, to niezależnie od miejsca oddelegowania Wnioskodawca powinien zostać zwolniony z płacenia podatków w Polsce, ponieważ tutaj nie osiąga żadnych dochodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada w Polsce centrum interesów życiowych, gdyż to na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się tzw. ognisko domowe Wnioskodawcy; w Polsce mieszka jego rodzina (żona i dwie córki). Tym samym na Wnioskodawcy ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy, tzn. Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca wykonywał w 2012 r. pracę na terenie Niemiec oraz na terenie Federacji Rosyjskiej, będąc tam skierowanym przez niemieckiego pracodawcę. Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z zasadami obowiązującymi w świetle Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku przy rozstrzyganiu czy o zasadach opodatkowania przychodów z pracy decyduje umowa, z krajem w którym siedzibę ma pracodawca czy z krajem, w którym praca jest wykonywana należy się kierować tym gdzie praca jest wykonywana.

Jako że w 2012 r. Wnioskodawca wykonywał pracę zarówno w Niemczech jak i w Rosji w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w umowie podpisanej między Polską a Rosją oraz między Polską a Niemcami.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy z dnia 22 maja 1992 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569), z uwzględnieniem postanowień artykułów 14, 15 i 18 ustęp 1 niniejszej umowy, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowanie w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenie pracownika, mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa (tekst jedn.: w niniejszej sprawie w Rosji).

Natomiast art. 12 ust. 2 ww. umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 12 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej lub z wykonywania wolnego zawodu w drugim Umawiającym się Państwie, nie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie, jeżeli praca lub wolny zawód są wykonywane:

W myśl art. 4 ust. 3 ww. umowy plac budowy, obiekt budowlany, montażowy lub teren wierceń, platforma wiertnicza albo statek, wykorzystywane do poszukiwania i badania zasobów naturalnych, stanowią zakład, jeżeli czas trwania prowadzonych prac przekracza 12 miesięcy. Właściwe władze Umawiającego się Państwa, w którym prowadzone są takie prace, mogą w wyjątkowych przypadkach, na wniosek osoby prowadzącej takie prace, nie traktować za zakład takiej działalności przekraczającej 12 miesięcy, lecz nie dłużej niż 24 miesiące.

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 12 ust. 2 lit. a umowy pracownik winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym.

Drugi warunek, określony w art. 12 ust. 2 lit. b tejże umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (Rosji) miejsca zamieszkania lub siedziby.

Z kolei, zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 12 ust. 2 lit. c cyt. umowy, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Podsumowując - zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 12 ust. 2 umowy nie jest spełniony, wynagrodzenie oddelegowanego pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 12 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Rosji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 2 umowy wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Ze stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca przebywał w Rosji powyżej 183 dni, a zatem należy uznać, że nie został spełniony warunek określony w art. 12 ust. 2 pkt a) ww. umowy.

Wnioskodawca wskazał również, że jest zatrudniony jako specjalista techniczny i pracuje jako doradca eksploatacyjny maszyn hutniczych. Z powyższego nie wynika, że wykonuje pracę w związku z istniejącym placem budowy, budową, montażem, instalacją, pracami wiertniczymi lub w związku z innym obiektem zgodnie z postanowieniami artykułu 4 ust. 3 umowy, wskazanymi w art. 12 ust. 3 lit. a. Tym samym wynagrodzenie Wnioskodawcy, uzyskane z tytułu pracy, wykonywanej na terytorium Federacji Rosyjskiej, nie będą podlegały opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 3 ww. umowy.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, należy zatem stwierdzić, że uzyskane przez Wnioskodawcę dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Federacji Rosyjskiej podlegają opodatkowaniu na podstawie ww. art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej. W świetle powołanego przepisu wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu pracy na terenie Federacji Rosyjskiej podlega opodatkowaniu zarówno w Rosji, jak i w Polsce.

Oznacza to, iż uzyskany przez Wnioskodawcę na terytorium Federacji Rosyjskiej dochód będzie podlegać opodatkowaniu także w Polsce, jednakże przy zastosowaniu metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu określonej w art. 21 ww. umowy (metoda proporcjonalnego odliczenia podatku). Z powołanego powyżej przepisu wynika, że jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie uzyskuje dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to kwota podatku od tego dochodu należna w tym drugim Umawiającym się Państwie będzie potrącona od podatku dochodowego pobieranego od danej osoby w pierwszym Umawiającym się Państwie. Takie potrącenie nie może jednak przekroczyć kwoty podatku pierwszego Umawiającego się Państwa, obliczonego od tego dochodu zgodnie z jego ustawodawstwem podatkowym i praktyką.

Natomiast zgodnie z art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio (art. 27 ust. 9a ww. ustawy).

W świetle powyższego, dochód osiągnięty przez Wnioskodawcę z tytułu pracy na terenie Federacji Rosyjskiej również będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce, a od podatku będzie można odliczyć podatek zapłacony za granicą, nie więcej jednak niż tę część podatku, która proporcjonalnie przypadać będzie na dochód osiągnięty za granicą.

Przy zastosowaniu metody odliczenia proporcjonalnego obowiązek wykazania w zeznaniu rocznym dochodu uzyskanego za granicą istnieje zawsze, bez względu na to czy oprócz dochodów z zagranicy podatnik uzyskał w Polsce inne dochody opodatkowane według skali podatkowej, czy też nie. Ustawodawca wskazał to wprost w art. 27 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle powołanego powyżej przepisu należy stwierdzić, że wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Niemiec. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

W świetle art. 15 ust. 2 umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Ponieważ nie jest spełniona przesłanka określona w art. 15 ust. 2 lit. b ww. umowy, wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Niemiec podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy, czyli zarówno w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech), jak i w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

Zgodnie z art. 24 ust. 2 lit. a ww. umowy polsko - niemieckiej jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zwolni z uwzględnieniem postanowień litery b) taki dochód lub majątek od opodatkowania. Rzeczpospolita Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.

Określona w art. 24 ust. 2 tejże umowy tzw. metoda wyłączenia z progresją podlega zastosowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 27 ust. 8 ww. ustawy jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

Przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją obowiązek wykazania w zeznaniu dochodów uzyskanym za granicą występuje tylko wtedy, kiedy podatnik osiągnął dochody na terenie Polski opodatkowane według skali podatkowej. Dochody te wykazuje się jedynie do obliczenia stopy procentowej jaką należy zastosować do dochodów opodatkowanych według skali podatkowej. Oznacza to, że dochodów z pracy w Niemczech nie dolicza się do dochodów opodatkowanych w Polsce według skali podatkowej.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w okresach, kiedy przebywał w Polsce, otrzymywał wynagrodzenie za czas urlopu, wypłacane przez niemieckiego pracodawcę, ww. dochód również należy uznać za dochód z tytułu pracy wykonywanej na terenie Niemiec.

W świetle powyższego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania rozliczenia dochodów osiągniętych z pracy na terenie Federacji Rosyjskiej i wykazania tych dochodów do opodatkowania w Polsce według skali podatkowej. Jednakże, aby uniknąć podwójnego opodatkowania podatek zapłacony za granicą (jeśli takowy był uiszczony na terytorium Rosji) będzie podlegał odliczeniu od podatku do zapłaty w Polsce, stosownie do treści art. 21 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Ponieważ Wnioskodawca będzie wykazywał przychody do opodatkowania według skali podatkowej winien dochody osiągnięte z pracy w Niemczech wykazać wyłącznie w celu obliczenia stopy procentowej, służącej do opodatkowania dochodów osiągniętych z pracy w Rosji a następnie od podatku wyliczonego przy zastosowaniu tej stopy od dochodów z pracy w Rosji odjąć podatek zapłacony w Rosji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.