IBPBII/1/415-3/08/MK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 31 grudnia 2008 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/1/415-3/08/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 20 października 2008 r.) uzupełnionym w dniu 26 listopada 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym diet i innych należności z tytułu podróży służbowej pracownika - kierowcy na obszarze kraju oraz poza granicami kraju - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym diet i innych należności z tytułu podróży służbowej pracownika - kierowcy na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 13 listopada 2008 r. Znak: IBPB II/1//415-3/08/MK wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. W dniu 26 listopada 2008 r. wpłynęło do tut. Biura uzupełnienie ww. wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się produkcją kosmetyków, które sama dostarcza do odbiorców w kraju i za granicą.

W związku z prowadzoną działalnością zatrudnia pracowników na stanowiskach kierowców.

Z pracownikami tymi zostały zawarte umowy o pracę, w których miejsce wykonywania pracy zostało określone przez zapis "według potrzeb pracodawcy", ponieważ ich wyjazdy uzależnione są od zamówień otrzymanych od kontrahentów.

W każdy piątek kierowcy otrzymują w siedzibie Spółki od dysponenta przydziały zamówień do realizacji a od poniedziałku wyruszają z towarem w trasy po kraju jak również za granicę.

Za ten okres otrzymują należności zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowe z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990) oraz poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991).

Różne interpretacje opublikowane na stronach Ministerstwa Finansów spowodowały, że Spółka postanowiła potraktować ww. należności jako wynagrodzenie pracownicze ze stosunku pracy i doliczać do dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Wywołało to protest kierowców i interwencję w państwowej Inspekcji Pracy jako organu uprawnionego do interpretowanie przepisów prawa pracy.

Państwowa Inspekcja Pracy stanęła na stanowisku, że kierowcy których praca polega na prowadzeniu pojazdów są grupą zawodową, wykonującą obowiązki służbowe przy równoczesnym spełnieniu definicji "podróży służbowej" z wszelkimi tego skutkami.

Rozbieżności w interpretacji pojęcia "podróży służbowej" oraz naciski tej grupy pracowników skłoniły Spółkę do wystąpienia z wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego do Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Naczelnik Urzędu Skarbowego stoi na stanowisku, że pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę jako kierowcy wyjeżdżając w trasy na obszarze kraju i poza granicami kraju wykonują obowiązki pracownicze i dlatego brak jest podstaw do zastosowania dla należności wypłacanych z tytułu pokrycia wydatków za czas ich podróży (noclegi, diety), zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ stanowią przychód ze stosunku pracy określony w art. 12 ust. 1 powyższej ustawy.

Po otrzymaniu postanowienia DP3/423-45/06/36647 Naczelnika Urzędu Skarbowego Spółka postępuje zgodnie z zawartym tam stanowiskiem, choć nie jest przekonana czy jest ono słuszne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postępuje prawidłowo traktując należności wypłacane na pokrycie kosztów wyjazdów kierowców jako przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, kierowcy wykonujący swoje obowiązki w oparciu o umowę o pracę są pracownikami zgodnie z art. 2 Kodeksu pracy. W związku z powyższym ich wyjazdy powinny być traktowane jako podróże służbowe, a należności z nimi związane wypłacane kierowcom korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a.

podróży służbowej pracownika,

b.

podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przy czym odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy jest to, aby pracownik praktycznie przebywał w podróży służbowej. W takim przypadku zwolnienie dotyczy diet i innych należności za cały czas podróży służbowej pracownika.

Podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Stałe miejsce pracy natomiast winno być wskazane w umowie o pracę i ma decydujące znaczenie w omawianej sprawie. O podróży służbowej oraz należnych z tytułu jej odbywania należnościach decyduje bowiem to, że określone zadanie w ramach świadczonej pracy wykonywane jest przez pracownika poza miejscem ustalonym w umowie o pracę jako stałe miejsce jej wykonywania. A zatem, jeżeli pracownik wykonuje zadania związane ze stosunkiem pracy poza stałym miejscem pracy wskazanym w umowie o pracę, przysługują mu należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Sam fakt wykonywania pracy w innym miejscu niż przewidziane w umowie o pracę musi wynikać z polecenia wyjazdu służbowego. Pracownicy odbywają więc "podróż służbową" wówczas, gdy otrzymali od pracodawcy polecenie wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę. W przypadku świadczenia przez pracownika pracy poza określonym terenem może być ono uznane za wykonywanie zadań w ramach "podróży służbowej" jedynie wówczas, gdy wykonywanie tego zadania odbywa się w miejscu, które nie jest według umowy o pracę miejscem stałego jej wykonywania.

W świetle art. 29 § 1 ustawy - Kodeks pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Nie ma przeszkód prawnych, aby w umowie o pracę zawartej z pracownikiem - kierowcą, określono jako siedzibę jej wykonywania siedzibę przedsiębiorcy. W takim przypadku, jeśli umowa o pracę nie przewiduje dodatkowych warunków, służbowy wyjazd kierowcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy będzie podróżą służbową. Dlatego też z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi - kierowcy przysługiwać będą diety oraz zwrot innych udokumentowanych kosztów, do których zastosowanie ma zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka produkuje kosmetyki i sama je dostarcza odbiorcom w kraju i za granicą poprzez kierowców, z którymi zawarto umowy o pracę. W umowach tych miejsce wykonywania pracy zostało określone przez zapis "według potrzeb pracodawcy".

Reasumując, zwolnienie z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diet i innych należności za czas podróży służbowej (na obszarze kraju oraz poza granicami kraju) pracownika - kierowcy uzależnione jest od określenia w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy.

Zatem, jeżeli z umowy o pracę wynika, że miejsce wykonywania pracy określone zostało jako "według potrzeb pracodawcy", to nie można mówić w takim przypadku o podróży służbowej pracownika - kierowcy, a tym samym nie może mieć zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypłacane przez wnioskodawcę należności na pokrycie kosztów wyjazdów kierowców stanowią przychód pracowników w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy. Natomiast na wnioskodawcy jako płatniku spoczywają obowiązki obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 i 38 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Spółka dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl