IBPBII/1/415-298/13/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 11 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy odpłatnego przekazania kanału sanitarnego:

* w części dotyczącej kwalifikowania otrzymanej należności jako przychodu podatkowego - jest nieprawidłowe,

* w części dotyczącej udokumentowania poniesionych kosztów - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy odpłatnego przekazania kanału sanitarnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem działkę budowlaną. Działka ta nie była uzbrojona w sieć wodociągową i kanalizacyjną. Na ww. działce małżonkowie planowali budowę domu jednorodzinnego. Wystąpili do właściwego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji (dalej: PWiK) o wydanie warunków przyłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. W warunkach przyłączenia otrzymali m.in. informację, że w celu przyłączenia planowanych budynków należy rozbudować sieć wodociągową i kanalizacyjną oraz wybudować przyłącza. PWiK poinformowało również, że przyłącza należy wykonać we własnym zakresie, natomiast rozbudowę ww. sieci wpisze do planów rozwoju na lata przyszłe (nie precyzując, na który rok) oraz sugerując, że sieci te małżonkowie mogą wybudować własnym staraniem, z zaangażowaniem własnych środków finansowych. Wnioskodawczyni nadmieniła, że zaopatrzenie w wodę i odprowadzenie ścieków jest obowiązkiem przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego, co wynika z zapisów ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Małżonkowie podpisali z PWiK umowę o przyłączenie, zawierającą m.in. te warunki. W takiej samej sytuacji byli właściciele sąsiednich sześciu działek.

Po interwencjach w PWiK małżonkowie dostali ustne zapewnienie, że jeśli wykonają projekt techniczny i uzyskają pozwolenie na budowę sieci wodno-kanalizacyjnej to PWiK w 2010 r. zrealizuje tę inwestycję.

Wspólnie z pozostałymi właścicielami sześciu działek małżonkowie zlecili wykonanie projektu technicznego i uzyskali pozwolenie na budowę. Inwestorzy (wraz z Wnioskodawczynią) wyznaczyli spośród siebie przedstawiciela, który będzie reprezentował ich w kontaktach z PWiK, Urzędem Miasta oraz wykonawcami.

PWiK wycofało się jednak z tych zapewnień. Po kolejnych interwencjach inwestorzy otrzymali pisemną informację, że PWiK w 2011 r. wybuduje dla nich tylko sieć wodociągową, natomiast co do sieci kanalizacyjnej poinformowano, że nadal nie można określić terminu, w którym zostanie wybudowana. PWiK podtrzymało stanowisko, że inwestorzy mogą wybudować sieć kanalizacyjną na własny koszt i zwrócić się z wnioskiem o odkupienie jej przez PWiK (na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków).

W 2011 r. inwestorzy postanowili wspólnie wybudować sieć kanalizacyjną, dzieląc się kosztami po równo. Wybrali wykonawcę, który zaproponował najkorzystniejszą ofertę. Umowę na wykonanie prac podpisał reprezentant inwestorów. Po wykonaniu prac wykonawca wystawił fakturę za wykonaną pracę, zgodnie z zawartą umową. Koszty poniesione przez inwestorów, związane z wybudowaniem kanału sanitarnego, wyniosły 57.300,00 zł.

Inwestorzy (wraz z Wnioskodawczynią) wybudowali kanał sanitarny nie dla własnej korzyści majątkowej, a dlatego, że PWiK nie chciało wywiązać się ze swojego obowiązku. Tym samym udzielili PWiK darmowego kredytu, oraz wyręczyli w wielu czynnościach, np. wykonaniu projektu sieci wodnej i kanalizacyjnej, uzyskaniu stosownych pozwoleń i uzgodnień i wybraniu wykonawcy kanału sanitarnego.

Po dokonaniu pomiarów geodezyjnych i stosownych odbiorów przez PWiK, w 2012 r. inwestorzy wystąpili do PWiK z wnioskiem o odpłatne przejęcie wybudowanej przez nich sieci kanalizacji sanitarnej. We wniosku podali długość i przekrój wybudowanej sieci oraz cenę wykupu (faktyczne koszty, które ponieśli). Poinformowano inwestorów, że PWiK sporządzi własny kosztorys. Jeżeli kwota wynikająca z kosztorysu będzie wyższa od kosztów przez nich poniesionych, to wypłacą inwestorom kwotę proponowaną przez nich, w przeciwnym wypadku tą wynikającą z kosztorysu.

W dniu 15 grudnia 2012 r. inwestorzy podpisali z PWiK "umowę odpłatnego przekazania kanału sanitarnego". Zgodnie z tą umową PWiK przejęło od inwestorów wybudowaną sieć (bez przyłączy) za kwotę 57.300,00 zł, czyli za równowartość poniesionych przez nich kosztów w 2011 r. Biorąc pod uwagę inflację i przymusowe zamrożenie własnych pieniędzy, inwestorzy ponieśli stratę, gdyż PWiK wypłaciło tylko taką kwotę, jaka została zainwestowana. Kwota 57.300,00 zł została podzielona przez PWiK po równo na każdego z inwestorów wskazanych we wniosku i przelana na ich konta.

Podczas podpisywania umowy inwestorzy zostali poinformowani przez PWiK, że zwrot kosztów budowy sieci kanalizacyjnej stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i PWiK wystawi każdemu z inwestorów informację o dochodach PIT-8C.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że budując kanał sanitarny, rozbudowując sieć kanalizacyjną, która jest własnością PWiK inwestorzy angażowali własny czas, siły i środki finansowe, wyręczając PWiK z jego ustawowych obowiązków. W rozliczeniu z PWiK uwzględnione zostały tylko faktycznie zaangażowane środki finansowe. Poświęcony czas i siły oraz zamrożone na wiele miesięcy środki finansowe (które w wielu wypadkach pochodziły z kredytów zaciągniętych na budowę domów i które stanowiły dodatkowe obciążenie) w żaden sposób nie zostały zrekompensowane.

Zdaniem Wnioskodawczyni zwrot kosztów budowy kanału sanitarnego nie stanowi dla inwestorów przychodu do opodatkowania.

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawczyni, faktura za wybudowanie kanału sanitarnego wystawiona na przedstawiciela inwestorów wraz ze wspólnym oświadczeniem wszystkich inwestorów o równym udziale w poniesionych kosztach stanowią odpowiednie udokumentowanie poniesionych kosztów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl zasady powszechnego opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie (...).

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 z późn. zm.) osoby, które wybudowały z własnych środków urządzenia wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne, mogą je przekazać odpłatnie gminie lub przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu, na warunkach uzgodnionych w umowie.

Na podstawie art. 49 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca (art. 49 § 2 Kodeksu cywilnego).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji poinformowało Wnioskodawczynię, że właściciele działek budowlanych mogą wybudować sieć kanalizacyjną na własny koszt i zwrócić się z wnioskiem o odkupienie jej przez PWiK (na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków).

W 2011 r. inwestorzy, tj. właściciele siedmiu działek (w tym Wnioskodawczyni) postanowili wspólnie wybudować sieć kanalizacyjną, dzieląc się kosztami po równo. Wybrali wykonawcę, który zaproponował najkorzystniejszą ofertę. Umowę na wykonanie prac podpisał z wykonawcą reprezentant inwestorów. Po wykonaniu prac wykonawca wystawił fakturę za wykonaną pracę, zgodnie z zawartą umową. Koszty poniesione przez inwestorów, związane z wybudowaniem kanału sanitarnego, wyniosły 57.300,00 zł.

Po dokonaniu pomiarów geodezyjnych i stosownych odbiorów przez PWiK inwestorzy wystąpili w 2012 r. do PWiK z wnioskiem o odpłatne przejęcie wybudowanej przez nich sieci kanalizacji sanitarnej. W dniu 15 grudnia 2012 r. inwestorzy podpisali z PWiK "umowę odpłatnego przekazania kanału sanitarnego". Zgodnie z tą umową PWiK przejęło od inwestorów wybudowaną sieć (bez przyłączy) za kwotę 57.300,00 zł, czyli za równowartość poniesionych przez nich kosztów w 2011 r.

Podczas podpisywania umowy inwestorzy zostali poinformowani przez PWiK, że zwrot kosztów budowy sieci kanalizacyjnej stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i PWiK wystawi każdemu z inwestorów informację o dochodach PIT-8C.

Zdaniem Wnioskodawczyni otrzymany w przedmiotowym stanie faktycznym zwrot wydatków nie powinien stanowić przychodu do opodatkowania.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

Skoro bowiem - jak wynika z wniosku - Wnioskodawczyni (i pozostali inwestorzy) zawarła z PWiK "umowę odpłatnego przekazania kanału sanitarnego", to tym samym otrzymał od PWiK stosowne wynagrodzenie za przekazanie tegoż kanału. Niewątpliwie zatem Wnioskodawczyni uzyskała przychód, o jakim mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Trzeba bowiem podkreślić, iż art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (na który powołuje się Wnioskodawczyni) nie nakłada na przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne obowiązku rozliczenia nakładów poniesionych przez inną osobę, a jedynie stwarza taką możliwość, stanowiąc, że osoby, które wybudowały urządzenia wodociągowo-kanalizacyjne mogą je przekazywać odpłatnie gminie lub przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu, na warunkach uzgodnionych w umowie. Zasady te precyzuje art. 49 § 2 Kodeksu cywilnego stanowiąc, że osoba, która poniosła koszty budowy omawianych urządzeń, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył je do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej; z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca.

Powyższe wskazuje, iż po pierwsze, odpłatne przekazanie przedsiębiorstwu wybudowanych przez inną osobę urządzeń nie jest obowiązkiem lecz możliwością (co oznacza, że przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne takiego nabycia (przejęcia) nie musi dokonać) oraz, po drugie, warunki finansowe tego przekazania muszą być uzgodnione w umowie, mogą więc być różne - umówione wynagrodzenie może odpowiadać kosztom wybudowania urządzenia, ale może też być od nich niższe lub wyższe.

Dlatego też nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, iż we wskazanym przypadku de facto nastąpił zwrot kosztów (nie całkiem zrekompensowanych) i tym samym przychód nie występuje. Jak wykazano powyżej - w przedstawionym stanie faktycznym - przychód powstał. Przychód ten należy zakwalifikować do źródła jakim jest odpłatne zbycie innych rzeczy.

Skoro bowiem w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z umową odpłatnego przekazania kanału sanitarnego, oznacza to, że przedmiotem tej umowy jest urządzenie, które - w świetle cyt. art. 49 Kodeksu cywilnego - po fizycznym połączeniu z siecią przestaje być częścią składową nieruchomości i uzyskuje status samoistnej rzeczy ruchomej.

Przychód ten wystąpi jednakże jedynie w sytuacji, jeżeli zbycie tegoż urządzenia (kanału sanitarnego) nastąpiło przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. W przedstawionym stanie faktycznym - w kontekście przywołanego art. 49 Kodeksu cywilnego - nabycie urządzenia, które jest w ostateczności przekazywane przedsiębiorstwu wodno-kanalizacyjnemu, ma miejsce w momencie jego przyłączenia do sieci (wejście w skład przedsiębiorstwa). Wtedy bowiem dane urządzenie uzyskuje status samoistnej rzeczy ruchomej (wcześniej - przed przyłączeniem do sieci było składnikiem nieruchomości) i tym samym moment przyłączenia należy traktować jako moment nabycia. Chodzi tu o wejście w skład przedsiębiorstwa rozumianego przedmiotowo, a więc o wejście w skład zorganizowanego zespołu składników niematerialnych i materialnych. Zauważyć należy, że wejście w skład przedsiębiorstwa jest jedynie kwestią faktu, co oczywiście nie oznacza, że przyłączone urządzenie staje się własnością przedsiębiorcy (własnością staje się dopiero w momencie zawarcia stosownej umowy przekazania). W tej sytuacji należy przyjąć, że kanał sanitarny jest odrębną rzeczą ruchomą, która może być przedmiotem odrębnej umowy cywilnoprawnej, co miało miejsce w przedstawionym stanie faktycznym.

Jak stanowi art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Natomiast, w myśl art. 24 ust. 6 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

* zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,

* nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

* zostały właściwie udokumentowane.

Uzyskany dochód należy wykazać w zeznaniu, wg ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym w pozycji "inne źródła", w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym i w tym terminie wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 45 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 ustawy.

Przy czym podkreślić należy, iż odpłatne zbycie tzw. "innych rzeczy" (rzeczy ruchomych) po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, tj. po upływie 6 miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie nie stanowi źródła przychodu i tym samym nie rodzi obowiązku podatkowego.

W przedstawionym stanie faktycznym obowiązek podatkowy nie powstanie zatem wówczas, gdy od końca miesiąca w którym miało miejsce przyłączenie kanału sanitarnego do sieci przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego do dnia jego odpłatnego przekazania na własność tegoż przedsiębiorstwa minęło 6 miesięcy.

Końcowo wskazać należy, iż słusznym jest stanowisko Wnioskodawczyni, że faktura za wybudowanie kanału sanitarnego wystawiona na przedstawiciela inwestorów wraz ze wspólnym oświadczeniem wszystkich inwestorów o równym udziale w poniesionych kosztach, stanowią - stosowne do zaistniałej sytuacji - udokumentowanie poniesionych kosztów. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza bowiem możliwości takiego udokumentowania tychże kosztów.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej kwalifikowania otrzymanej należności jako przychodu podatkowego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe. Natomiast w części dotyczącej udokumentowania poniesionych kosztów za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie do powyższego pozostali inwestorzy (w tym męża Wnioskodawczyni) chcąc uzyskać interpretację indywidualną w powyższym zakresie winni wystąpić z odrębnymi, indywidualnymi wnioskami i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.