IBPBII/1/415-288/11/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 18 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w 2011 r. z tytułu oddelegowania polskiego pracownika do pracy terytorium Chin-jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w 2011 r. z tytułu oddelegowania polskiego pracownika do pracy na terytorium Chin.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka) jest firmą zajmującą się specjalistycznym projektowaniem z zakresu kolejnictwa, lotnictwa, motoryzacji, wizualizacji i designu. Wnioskodawca podpisał umowę z firmą z Niemiec na usługi projektowe. Na potrzeby realizacji tej umowy wnioskodawca oddelegował swojego pracownika (nastąpiła zmiana miejsca wykonywania pracy. Procownik zatrudniony jest w firmie wnioskodawcy od czerwca 2008 r. i do 31 sierpnia 2010 r. pracował na terenie Polski. Od 1 września 2010 r. pracę wykonuje w oddziale firmy niemieckiej znajdującym się na terenie Chin. Okres trwania tego kontraktu to 10 miesięcy z możliwością przedłużenia. Firma wnioskodawcy nie posiada oddziału na terenie Chin. Wynagrodzenia pracownika wypłacane jest przez firmę wnioskodawcy, a podatek za 2010 r. (w tym za miesiące, podczas których pracownik był oddelegowany do Chin) odprowadzony został do właściwego urzędu skarbowego w Polsce. Dnia 2 marca 2011 r. minął okres 183 dni pobytu pracownika poza granicami kraju, z którego został oddelegowany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po upływie 183 dni od momentu oddelegowania pracownika na teren Chin tj. od 3 marca 2011 r. podatek od wynagrodzenia tego pracownika ma być odprowadzany do właściwego urzędu skarbowego w Polsce.

Wnioskodawca w oparciu o powołane we wniosku przepisy art. 3 ust. 1 i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ust. 1 i ust. 2 umowy sporządzonej w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1989 r.,Nr 13 poz. 65) uważa, iż po upływie 183 dni od momentu oddelegowania pracownika na teren Chin tj. od 3 marca 2011 r. podatek od wynagrodzenia tego pracownika nie ma być odprowadzany do urzędu skarbowego w Polsce przez wnioskodawcę tylko we własnym zakresie przez pracownika do właściwego urzędu skarbowego w Chinach.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy stwierdzić, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie ocena stanowiska wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązków płatnika w 2011 r. z tytułu oddelegowania polskiego pracownika do pracy na terytorium Chin. W pozostałym zakresie, tj. obowiązków płatnika w 2010 r., wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się - w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy - osobę fizyczną, która:

W myśl art. 4a przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tejże ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy na wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca, w związku z realizacją umowy z kontrahentem z Niemiec, oddelegował swojego pracownika do pracy w oddziale firmy kontrahenta na terenie Chin. W powyższej sprawie ma zatem zastosowanie umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarte między Polską a Chinami.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy z dnia 7 czerwca 1988 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65) z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy stanowi, iż bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Chin. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Chinach jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 tej umowy określa wyjątek od powyższej zasady - zgodnie z jego treścią wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Chinach) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 23 umowy polsko-chińskiej.

Należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na "dniach fizycznej obecności". W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, pracownik wnioskodawcy został oddelegowany do pracy na terenie Chin od 1 września 2010 r. na okres 10 miesięcy z możliwością przedłużenia pobytu. Firma wnioskodawcy nie posiada oddziału na terenie Chin. Wynagrodzenia pracownika jest wypłacane przez firmę wnioskodawcy mającą siedzibę na terenie Polski. Dnia 2 marca 2011 r. minął okres 183 dni pobytu pracownika poza granicami kraju

Należy wyjaśnić, że wnioskodawca jako płatnik winien zaprzestać pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów ww. pracownika od dnia, w którym pobyt pracownika w 2011 r. w Chinach przekroczy 183 dni, a nie od 3 marca 2011 r., bowiem zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 pkt 1 lit. a) umowy polsko-chińskiej okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni odnoszą się do danego roku kalendarzowego. Zatem niezasadne jest liczenie okresu 183 dni od dnia wyjazdu pracownika do Chin, tj. 1 września 2010 r., gdyż okres ten dotyczy poprzedniego roku kalendarzowego. Okres 183 dni należy liczyć odrębnie dla każdego roku kalendarzowego.

Należy mieć jednak na względzie, że jeżeli pracodawca wie "z góry", że zatrudniony pracownik będzie przebywał w 2011 r. w Chinach przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym, czyli w 2011 r. i tym samym nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) powołanej wyżej umowy polsko-chińskiej, to stosownie do art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (chyba, że pracownik ten złożył płatnikowi stosowny wniosek w sprawie poboru zaliczek). W takiej sytuacji bowiem wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Chinach w 2011 r., jak już wskazano powyżej, będzie podlegało opodatkowaniu w Chinach według przepisów tego państwa, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od 1 stycznia 2011 r., czyli od pierwszego dnia danego roku kalendarzowego, w którym praca wykonywana będzie w Chinach.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że stanowisko wnioskodawcy, w zakresie obowiązków płatnika w 2011 r. z tytułu oddelegowania polskiego pracownika do pracy na terytorium Chin należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.