IBPBII/1/415-277/09/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 24 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 marca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zaplanował w planie na 2009 r. wypłacanie pracownikom świadczeń rzeczowych, które są zróżnicowane w zależności od dochodu pracownika. Wypłata ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych będzie odbywać się poprzez zwrot gotówki pracownikom za przedłożone rachunki, faktury (na artykuły spożywcze, środki czystości, odzież, obuwie, leki) wystawione na wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca, wypłacając wartość świadczeń rzeczowych, pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości kwoty dofinansowania, czy od kwoty przekraczającej kwotę 380 zł.

Zdaniem wnioskodawcy, wypłata dla pracowników dokonywana na podstawie przedłożonych rachunków i faktur jest świadczeniem rzeczowym zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 380 zł.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy wymienia poszczególne źródła przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W związku z powyższym, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,

* jest w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Biorąc pod uwagę, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy, ani też pojęcia świadczenia rzeczowego dla jego ustalenia należy odwołać się do definicji zawartej w innych aktach prawnych. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Zatem z ww. zwolnienia, w limitowanej wysokości korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym. Podkreślić należy przy tym, iż świadczenie rzeczowe nie jest przeciwieństwem świadczenia pieniężnego w takim sensie, że każde świadczenie które nie jest pieniężne jest świadczeniem rzeczowym. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca planuje wypłacenie pracownikom pieniędzy w gotówce ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych tytułem zwrotu za poniesione przez tych pracowników wydatki na artykuły spożywcze, środki czystości, odzież, obuwie, leki. Zwrot tych pieniędzy będzie odbywać się na podstawie przedłożonych przez pracowników rachunków, faktur wystawionych na wnioskodawcę.

Z uwagi na powyższe, wyjaśnia się, że świadczeniem rzeczowym jest świadczenie o charakterze materialnym - nieodpłatnym, odpłatnym bądź częściowo odpłatnym. Zatem refundacja wydatków poniesionych przez pracowników na zakup artykułów spożywczych, przemysłowych i medycznych, wbrew twierdzeniu wnioskodawcy, nie jest świadczeniem rzeczowym, lecz jest świadczeniem pieniężnym, które nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, mające być przyznane pracownikom ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pieniądze jako refundacja poczynionych przez nich wydatków będą stanowić przychód pracowników ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, że zakupiony towar zostanie udokumentowany rachunkami lub fakturami wystawionymi na zakład pracy, a wydatkowane przez pracowników kwoty zostaną im zwrócone po przedstawieniu dowodu zakupu. Należy zauważyć, że gdyby wolą ustawodawcy było zwolnienie od podatku dochodowego od osób fizycznych również świadczeń pieniężnych wypłacanych przez zakład pracy tytułem refundacji wydatków poczynionych przez pracownika, wówczas katalog zwolnień zawierałby takie świadczenia w swej treści.

W świetle powyższego, otrzymany przez danego pracownika zwrot kosztów zakupu towarów, sfinansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, będzie stanowić przychód ze stosunku pracy i wraz z pozostałymi przychodami pracownika z tego źródła przychodów będzie podlegać opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 i 38 ust. 1 ww. ustawy wnioskodawca jako płatnik obowiązany jest do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z ww. tytułu oraz przekazania pobranych kwot do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika.

Wobec tego, stanowisko wnioskodawcy, że wypłata pracownikom pieniędzy na podstawie przedłożonych rachunków i faktur jest świadczeniem rzeczowym zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 380 zł należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała