IBPBII/1/415-261/10/MZ - Określenie obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku oferowania przez spółkę nieodpłatnego świadczenia w postaci bonu obiadowego w związku zakupem przez klientów określonej ilości paliwa.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wydawania bonów obiadowych przyznawanych w związku z promocyjną sprzedażą paliw:

W dniu 3 marca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wydawania bonów obiadowych przyznawanych w związku z promocyjną sprzedażą paliw.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.), poza podstawową działalnością w zakresie wzbogacania węgla i jego sprzedaży, prowadzi również działalność w zakresie handlu paliwami (stacja benzynowa) oraz działalność gastronomiczną (restauracja).

W miesiącu październiku 2009 r. podjęta została uchwała w sprawie zezwolenia/sposobu prowadzenia sprzedaży promocyjnej paliw.

Po zatankowaniu jednorazowo minimum 200 litrów paliwa klientowi (kierowcy samochodu) przysługuje bon upoważniający do skorzystania z darmowego posiłku na kwotę 12,00 zł brutto w restauracji należącej do Spółki i usytuowanej w tej samej nieruchomości.

Ważność bonu określona została na 14 dni.

Na stacji paliw prowadzona jest ewidencja bonów wydanych.

Wzór tej ewidencji zawiera następujące dane:

Realizacja bonu (konsumpcja obiadu w restauracji) poprzedzona jest prowadzoną w restauracji ewidencją bonów zrealizowanych. Wzór tej ewidencji zawiera następujące dane:

Posiłek ten jest przygotowany w formie przygotowanego zestawu, bez możliwości modyfikacji składników zestawu.

Wartość wydanego nieodpłatnie obiadu za kwotę 12,00 zł rejestrowana jest na kasie fiskalnej w restauracji.

Dodatkowo kosztem wydanych obiadów dla celów wewnętrznej ewidencji wnioskodawcy obciążane są comiesięcznie koszty handlowe (podatkowe) stacji benzynowej z uwagi na marketingowy charakter tego przedsięwzięcia. Promocja ma na celu zachęcenie klientów z dużymi samochodami do tankowania na stacji paliw Spółki, co jest konieczne dla zwiększenia sprzedaży i wypracowania dodatnich wyników na tym rodzaju działalności. Do dnia 22 lutego 2010 r. w ramach tej promocji zrealizowane zostało w restauracji i zarejestrowane w księgach wnioskodawcy 12 bonów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy, zaliczenie kwoty 12,00 zł za wydany nieodpłatnie obiad kierowcy zatankowanego samochodu do kosztów podatkowych (koszty handlowe /marketingowe) jest prawidłowe i nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika w związku z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według wnioskodawcy, brak jest również obowiązku w zakresie wystawienia deklaracji PIT- 8C z uwagi na fakt, że konsumentem obiadu jest pracownik/przedstawiciel właściciela samochodu tankowanego. Wnioskodawca uważa zatem, że wydane świadczenie nie ma charakteru nieodpłatnego lecz jest konsekwencją istnienia wzajemnych świadczeń stron transakcji, tj. kupującego paliwo poprzez jego zakup oraz sprzedającego to paliwo poprzez pobranie ceny/pieniądza za paliwo. W związku z powyższym, zdaniem wnioskodawcy, nie istnieją przesłanki, które wskazywałyby, iż istnieje po stronie Spółki jakikolwiek obowiązek jako płatnika/dawcy świadczenia nieodpłatnego w związku z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie wnioskodawcy, ewentualne nieodpłatne świadczenie związane ze skorzystaniem przez posiadacza z uprawnienia, jakim jest darmowy posiłek w restauracji wnioskodawcy, korzystałoby ze zwolnienia od podatku w związku z art. 21 ust. 1 pkt 68 jak również art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku sprzedaży premiowej wartość jednorazowego świadczenia zwolnionego od podatku nie przekracza kwoty 760,00 zł, o której mowa w art. 21 ust 1 pkt 68 ww. ustawy.

Natomiast stosownie do zwolnienia wynikającego z art. 21 ust 1 pkt 68a cyt. ustawy wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez osobę korzystającą z posiłku w związku z promocją nie przekracza kwoty 100,00 zł.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl zasady powszechnego opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłami przychodów są również inne źródła, które nie zostały wymienione w tym artykule.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68 ww. ustawy zwalnia się od podatku dochodowego wartość wygranych w konkursach i grach organizowanych i emitowanych (ogłaszanych) przez środki masowego przekazu (prasa, radio i telewizja) oraz konkursach z dziedziny nauki, kultury, sztuki, dziennikarstwa i sportu, a także nagród związanych ze sprzedażą premiową - jeżeli jednorazowa wartość tych wygranych lub nagród nie przekracza kwoty 760 zł; zwolnienie od podatku nagród związanych ze sprzedażą premiową nie dotyczy nagród otrzymanych przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, stanowiących przychód z tej działalności.

Natomiast przepis art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Należy wskazać, iż ustawą z dnia 18 marca 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 75, poz. 473), z dniem 20 maja 2010 r. zmieniono m.in. brzmienie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 1 pkt 3 ww. ustawy zmieniającej, art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w nowym brzmieniu stanowi, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym. Przepis ten - w myśl art. 6 ww. ustawy zmieniającej - ma zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2010 r.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, iż w świetle przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutki podatkowe związane z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia są zróżnicowane, w zależności od tego czy obdarowanymi są osoby będące pracownikami świadczeniodawcy lub są związane z nim stosunkiem cywilnoprawnym, jak też czy świadczenie nie przekraczało jednorazowo kwoty 100 zł (do dnia 31 grudnia 2009 r.) lub 200 zł (od dnia 1 stycznia 2010 r.) oraz czy świadczenie to otrzymano w związku z promocją lub reklamą dokonującego świadczenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenia "niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Ww. przedmiotowe zwolnienie w praktyce ma zastosowanie do nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach akcji promocyjno-reklamowych, w czasie których wręcza się drobne gadżety reklamowe i promocyjne (np. kalendarze, upominki i drobne prezenty) czy też wykonuje usługi wchodzące w zakresie działalności gospodarczej dokonującego świadczenia.

W prawie podatkowym brak jest definicji promocji. Wskazać jednak należy, że na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie.

W świetle zapisu art. 42a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika (PIT-8C).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie promocyjnej sprzedaży paliw, oferuje bony upoważniające do konsumpcji obiadu na kwotę 12 zł brutto. Bony te są możliwe do zrealizowania w restauracji wnioskodawcy, znajdującej się przy stacji paliw również należącej do wnioskodawcy. Przekazanie świadczenia polega na przyznaniu ww. bonu na posiłek klientowi (kierowcy samochodu), dokonującemu jednorazowo zakupu minimum 200 litrów paliwa. Promocja ma na celu zachęcenie klientów posiadających duże samochody do tankowania na stacji paliw wnioskodawcy, co jest konieczne dla zwiększenia sprzedaży i wypracowania dodatnich wyników dla tego rodzaju działalności.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie - wbrew twierdzeniu wnioskodawcy - oferowane przez wnioskodawcę świadczenie w postaci bonu obiadowego ma charakter nieodpłatny. Zatem przekazanie przez wnioskodawcę nieodpłatnego świadczenia (bonu na posiłek) powoduje u świadczeniobiorcy powstanie przychodu podatkowego zaliczanego do przychodu z innych źródeł, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak z uwagi na fakt, iż świadczenie to jest dokonywane w związku z promocją świadczeniodawcy (promocyjną sprzedażą paliw) i jednorazowa wartość tego świadczenia nie przekracza wartości określonej w treści wyżej powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na jednego świadczeniobiorcę, to zostają spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia z opodatkowania określonego tym przepisem. Tym samym, po stronie wnioskodawcy nie istnieje obowiązek związany z dyspozycją art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzania rocznych informacji PIT- 8C dla osób, które otrzymały przedmiotowe świadczenie.

Mając na uwadze powyższe - w części dotyczącej określenia świadczenia stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Natomiast w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania tegoż świadczenia oraz braku obowiązku sporządzenia informacji PIT-8C stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Jednocześnie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji - zgodnie ze wskazaniem wnioskodawcy zawartym w poz. 40 część D.2 oraz poz. 47 część D.3 druku ORD-IN - są wyłącznie skutki podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych powstałe w wyniku przekazania bonów obiadowych przyznanych w związku z promocyjną sprzedażą paliw. Jeżeli natomiast wolą wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji przepisów prawa w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, to koniecznym jest wystąpienie z odrębnym zapytaniem, poprzez złożenie nowego wniosku o wydanie interpretacji w tym zakresie i uiszczenie opłaty. Zatem niniejsza interpretacja nie ocenia stwierdzenia wnioskodawcy w zakresie kosztów podatkowych - odnoszącego się do podatku dochodowego od osób prawnych i zajętego w części dotyczącej stanowiska wnioskodawcy, bowiem wnioskodawca nie wyraził woli uzyskania interpretacji w tym zakresie. Wskazał jedynie, iż przedmiotem interpretacji indywidualnej ma być ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.