IBPBII/1/415-258/10/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot otrzymywanych tytułem tymczasowego zabezpieczenia finansowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 marca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot otrzymywanych tytułem tymczasowego zabezpieczenia finansowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, w związku z przeprowadzoną sprawą sądową o separację ma przydzielone od 2009 r. na mocy postanowienia sądu, tymczasowe zabezpieczenie finansowe związane z zaspokojeniem potrzeb rodziny. Sprawę o alimenty wnioskodawczyni wygrała w styczniu 2010 r., ale mąż odwołał się do sądu wyższej instancji i wyrok będzie ogłoszony najwcześniej w maju 2010 r. Od grudnia 2008 r. wnioskodawczyni i jej mąż mają rozdzielność majątkową. Wnioskodawczyni poinformowała, że alimenty mąż płaci na nią, czyli na żonę, gdyż dzieci są pełnoletnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaki podatek wnioskodawczyni ma płacić za 2009 r. od sumy, którą otrzymywała na poczet przyszłych alimentów.

Zdaniem wnioskodawczyni, w oparciu o przestudiowane przypadki, które znalazła na stronach internetowych rozlicznych kancelarii prawniczych, do czasu ogłoszenia prawomocnego wyroku sądu powinna być zwolniona z podatku od zaliczki na poczet alimentów, gdyż mamy tu do czynienia z tzw. podwójnym opodatkowaniem. Zdaniem wnioskodawczyni, raz od swoich dochodów płaci podatek mąż i od tych samych dochodów płaciłaby wnioskodawczyni. Każdorazowo osoba oczekująca na wyrok w sprawie alimentów jest poszkodowana, bo druga strona stara się przeciągać sprawę jak najdłużej, gdyż nie można praktycznie po wyroku sądu odzyskać różnicy pomiędzy kwotą przysądzonych alimentów a kwotą płaconą zaliczkowo. Wnioskodawczyni uważa, że rozdzielność majątkowa wpływa jedynie na korzyść państwa, gdyż wtedy kiedy jej wnioskodawczyni nie miała, rozliczała się wspólnie z mężem, więc korzystali z ulgi podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wynikająca z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano podatku.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 powołanej powyżej ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.) przepisów tej ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.). Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie do treści art. 27 ww. ustawy, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Obowiązek ten - jako wynikający z przepisu bezwzględnie obowiązującego - powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależy od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, iż każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, wówczas, zgodnie z treścią art. 28 § 1 ww. ustawy, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Natomiast zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Stosownie zaś do uregulowań art. 54 § 1 powołanego Kodeksu orzeczenie separacji powoduje powstanie między małżonkami rozdzielności majątkowej.

Jednocześnie należy zauważyć, iż w postanowieniach art. 27 i 28 ww. Kodeksu został uregulowany obowiązek zaspakajania potrzeb rodziny, którego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Z literalnego brzmienia powołanego powyżej przepisu art. 2 ust. 1 pkt 7 wynika zatem, iż wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

W przypadku rozdzielności majątkowej środki pieniężne są przekazywane z odrębnego majątku męża do majątku żony, a zatem stanowić będą przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni w związku z przeprowadzoną sprawą sądową o separację ma przydzielone na mocy postanowienia sądu tymczasowe zabezpieczenie finansowe związane z zaspokojeniem potrzeb rodziny. Sprawę o alimenty wnioskodawczyni wygrała w styczniu 2010 r., ale mąż odwołał się do sądu wyższej instancji i wyrok będzie ogłoszony najwcześniej w maju 2010 r. Od grudnia 2008 r. wnioskodawczyni i jej mąż mają rozdzielność majątkową. Wnioskodawczyni poinformowała, że alimenty mąż płaci na nią, czyli na żonę, gdyż dzieci są pełnoletnie.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kwoty otrzymywane przez wnioskodawczynię stanowią świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny, a nie są to - jak wskazała wnioskodawczyni - kwoty na poczet przyszłych alimentów. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika bowiem jednoznacznie, iż na mocy postanowienia sądu wnioskodawczyni została przyznana kwota celem zabezpieczenia finansowego potrzeb rodziny. Ww. świadczenia są wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ale tylko w przypadku wspólności majątkowej. Natomiast w przypadku rozdzielności majątkowej stanowić będą przychód podlegający opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania "w szczególności", definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić zatem w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że kwoty otrzymywane przez wnioskodawczynię w 2009 r. stanowią przychód z "innych źródeł", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.