IBPBII/1/415-25/09/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko płatnika przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 12 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego zapomogi pieniężnej - jest prawidłowe.

W dniu 9 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego zapomogi pieniężnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W marcu 2008 r. z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zostały wypłacone środki pieniężne dla pracowników. Środki te zostały zakwalifikowane jako zapomogi z tytułu zdarzeń losowych (długotrwałe choroby). Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie został odprowadzony od tych zapomóg podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zapomogi zostały przyznane na podstawie wniosków i załączonych do nich dokumentów.

Do wniosku jednej z pracownic została dołączona faktura imienna za pobyt w sanatorium i dodatkowo (w trakcie kontroli finansowej) zaświadczenie lekarskie potwierdzające długotrwałą chorobę, wydane w dniu 13 listopada 2008 r. przez lekarza kierującego na leczenie sanatoryjne.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, do których należy długotrwała choroba. I tak też zostało zakwalifikowane przyznane świadczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy to zdarzenie można zaliczyć do zdarzeń losowych, od których podatku dochodowego od osób fizycznych się nie odprowadza. Czy też podatek powinien być odprowadzony.

Zdaniem wnioskodawcy, wniosek był udokumentowany fakturą za leczenie sanatoryjne. Sam fakt leczenia sanatoryjnego świadczy o długotrwałej chorobie i tym samym uprawnia do przyznania zapomogi zwolnionej z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i pkt 79.

W związku z tym, że ustawodawca nie definiuje użytych w powołanym wyżej przepisie pojęć należy odwołać się do literalnego brzmienia niniejszego przepisu. Do chorób długotrwałych zaliczyć należy zatem wszelkie choroby przewlekłe, jak również takie, które mają długotrwały przebieg i wymagają leczenia w sposób stały lub przez długi okres. Nie sposób jednak odwołać się do konkretnych ram czasowych przesądzających o tym, jak długo ma trwać choroba, by możliwe było objęcie zapomogi wypłacanej w związku z tą chorobą zwolnieniem z opodatkowania. Powyższe nakazuje więc analizowanie każdego przypadku indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest zapisów określających sposób dokumentowania zdarzeń uprawniający do skorzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego. Skoro zatem ustawa nie definiuje szczególnego udokumentowania zdarzeń należy kierując się przepisem art. 180 ustawy - Ordynacja podatkowa jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Podanie o zapomogę powinno być udokumentowane aktualnymi dowodami, potwierdzającymi stan faktyczny. W przypadku braku należytego udokumentowania zdarzenia zapomoga stanowi przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu wraz z innymi dochodami ze stosunku pracy na zasadach określonych w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku długotrwałej choroby fakt jej zaistnienia winien być udokumentowany np. zaświadczeniem lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę lub lekarza rodzinnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca wypłacił z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zapomogę pieniężną na podstawie wniosku, do którego dołączona została faktura imienna za pobyt w sanatorium, a w późniejszym terminie dodatkowo zaświadczenie lekarskie potwierdzające długotrwałą chorobę wydane przez lekarza kierującego na leczenie sanatoryjne.

W świetle powyższego wypłacona przez wnioskodawcę pracownicy zapomoga w związku z długotrwałą chorobą, poświadczona odpowiednimi dokumentami, tj. odpowiednim zaświadczeniem lekarskim potwierdzającym długotrwałą chorobę oraz fakturą imienną za pobyt z sanatorium, będzie korzystała ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.