IBPBII/1/415-230/09/MK - Opodatkowanie umorzonej przez Burmistrza Gminy opłaty adiacenckiej.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 3 czerwca 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/1/415-230/09/MK Opodatkowanie umorzonej przez Burmistrza Gminy opłaty adiacenckiej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania umorzonej przez Burmistrza Gminy opłaty adiacenckiej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania umorzonej przez Burmistrza Gminy opłaty adiacenckiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Burmistrz Gminy w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w przypadku podziału nieruchomości oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej wydaje decyzje ustalające opłatę adiacencką. Część mieszkańców gminy, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej z wykorzystaniem gruntów objętych ww. decyzjami, wystąpiła o umorzenie tych opłat i należy się spodziewać dalszych wniosków tego rodzaju. Burmistrz nie podjął jeszcze w tych sprawach decyzji odnośnie do umorzenia lub jego odmowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umorzona kwota opłaty adiacenckiej stanowi przychód osoby, która takie umorzenie uzyska i czy w konsekwencji należy sporządzić informację PIT-8C dla osób, którym zostanie ewentualnie umorzona opłata adiacencka.

Zdaniem wnioskodawcy, umorzona kwota zobowiązania z tytułu opłaty adiacenckiej nie stanowi przychodu osób, którym to zobowiązanie umorzono w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również innych przepisów tej ustawy. W konsekwencji gmina nie pełni funkcji płatnika w tych sytuacjach, nie ma także obowiązku sporządzania informacji PIT-8C. W przekonaniu wnioskodawcy nieracjonalnym byłoby takie działanie ustawodawcy, który z jednej strony pozwala organom administracji umarzać niepodatkowe należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego, z drugiej zaś strony nakazuje zapłatę podatku dochodowego od kwot umorzonych do budżetu centralnego. Oznaczałoby to bowiem de facto częściowe zniwelowanie skutków decyzji o umorzeniu, z drugiej zaś taki rezultat, że na zmniejszeniu wpływów do budżetów terenowych zgodnie z decyzją odpowiednich organów samorządowych zyskiwałby budżet centralny. Nie do pogodzenia z jakąkolwiek wykładnią prawa, czy to gramatyczną, czy celowością, czy wreszcie systemową, jest wniosek dopuszczający taką sytuację, że budżet centralny zyskiwałby na decyzjach dotyczących zmniejszenia wpływów budżetów terenowych.

Wnioskodawca zwraca także uwagę, że u podstaw ewentualnego rozpatrywania wystąpienia przychodu u osób, którym umorzono opłatę, winno leżeć stwierdzenie wystąpienia ekwiwalentnego świadczenia (jak np. wydanie towaru, wykonanie usługi w zamian za zapłatę). W niniejszej sprawie nie sposób mówić o ekwiwalentności. W przypadku bowiem opłaty adiacenckiej wynikającej z podziału nieruchomości gmina nie wykonuje żadnych czynności, które stanowiłoby jej wkład w podwyższenie wartości nieruchomości. Jedynym powodem wystąpienia opłaty adiacenckiej jest wzrost wartości nieruchomości wynikający ze zmian cen rynkowych, w tym także z tytułu inflacji. Twierdzenie, że podatnik, który nie musi z tego tytułu płacić opłaty, uzyskuje przychód, jest z punktu widzenia logiki życiowej absurdalne a równocześnie niemożliwe do pogodzenia z logiką prawa podatkowego (tak m.in. Minister Finansów w zmianie interpretacji indywidualnej DD3/033/42/KDJ/08/PK-549 z dnia 28 stycznia 2009 r.).

Także w sytuacji, gdy opłata adiacencka jest skutkiem budowy urządzeń infrastruktury technicznej, trudno mówić o jakimkolwiek świadczeniu. Budowa infrastruktury nie jest bowiem dokonywana na wniosek mieszkańców miejscowości, tym bardziej jakichś konkretnych osób (choć oczywiście może być zgodna z ich oczekiwaniem), lecz jest wyrazem realizacji ustawowych zadań nałożonych na gminę ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. W konkretnej sytuacji mieszkaniec może nie być zainteresowany budową infrastruktury, szczególnie jeżeli niewielka oszczędność bieżących kosztów w kolejnych okresach wiązać by się miała ze znacznym wydatkiem innego rodzaju, w tym przypadku z opłatą adiacencką. Tym samym umorzenie opłaty, która nie wystąpiłaby w ogóle, gdyby mógł on skutecznie zablokować budowę infrastruktury, nie może być uznane za jakiekolwiek świadczenie na jego rzecz. Warto także wskazać, że w ww. zmianie interpretacji indywidualnej Minister Finansów słusznie podkreślił, że umorzone zaległości podatkowe nie są przychodem podatkowym, gdyż zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej organ podatkowy ma prawo, na wniosek podatnika, umorzyć w całości lub części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

W uzasadnieniu Minister Finansów powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2003 r. (sygn. I SA/Gd 309/03), który stwierdził, że "orzeczenie w przedmiocie umorzenia (...) nie jest aktem łaski organu podatkowego, lecz wynikiem stosowania prawa, w którym podatnik realizuje swoje prawo dochodzenia przywileju podatkowego, natomiast organ podatkowy wykonuje obowiązek ustalenia i oceny zindywidualizowanego stanu faktycznego sprawy oraz uprawnienie do rozstrzygania na tej podstawie (...) co do tego zastosowania ulgi podatkowej". Dalej Minister stwierdza: "Zastosowanie (...) tej ulgi przez uprawniony do tego organ podatkowy nie oznacza, że podatnik uzyskuje z tego tytułu przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

W niniejszej sprawie nie mają wprawdzie zdaniem wnioskodawcy zastosowania - o czym dalej - przepisy Ordynacji podatkowej o umarzaniu podatków i nie podatkowych należności budżetowych, lecz odpowiednie przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych, pozostaje to jednak w tej sprawie bez znaczenia. Artykuł 43 ust. 1 tej ustawy stanowi bowiem, że w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym mogą być umarzane, a ich spłata odraczana lub rozkładana na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Są to zatem zapisy identyczne co do swej istoty z zapisami Ordynacji podatkowej, także tutaj więc organ umarzający opłatę adiacencką nie dokonuje swego aktu łaski, lecz stosuje prawo, dzięki czemu obywatel realizuje swoje uprawnienie do ustawowego przywileju a organ jedynie wykonuje swój obowiązek oceny rozstrzygnięcia w tej sprawie. Zwracamy ponadto uwagę, że art. 20 ust. 1 ustawy zawiera wprawdzie otwarty katalog przychodów, jednak zasady prawidłowej legislacji nakazują taki dobór przykładów w tym katalogu, by wskazywały one, jakie inne sytuacje objęte zostaną działaniem tego przepisu. Nie jest dopuszczalne stosowanie przepisu do sytuacji, które nie wykazują żadnego podobieństwa do przykładów zawartych w tym otwartym katalogu. W szczególności umorzenie opłat adiacenckich nie można uznać za świadczenie nieodpłatne. Ustawa nie zawiera wprawdzie definicji świadczenia nieodpłatnego, pośrednio jednak wskazuje jakiego rodzaju świadczenia mogą być za takie uznane w art. 11, który zawiera (zamknięty dla odmiany) katalog nieodpłatnych świadczeń i wskazuje, jak ustala się wartość tych świadczeń dla celów podatkowych. Można tu zwrócić uwagę, że powszechnie uznaje się za przychód z art. 20 ust. 1 np. umorzenie odsetek od kredytu, należności za wykonane usługi (dostawę energii itp.). Są to jednak sytuacje diametralnie różne od stanowiącej przedmiot niniejszego wniosku, istota bowiem tych przypadków sprowadza się do faktycznie nieodpłatnego świadczenia usługi kredytowania czy darmowej dostawy energii (ew. innego rodzaju usług czy dostawy towarów, wynikających z umowy stron, której w przypadku opłat adiacenckich nie ma).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wskazana w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), który stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dotyczy to m.in. podatników osiągających przychody, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, tj. z innych źródeł.

Przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do przepisu art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Należy zauważyć, iż za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stwierdzić również zależy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji "nieodpłatnych świadczeń", dlatego każdy przypadek wymaga wnikliwej analizy pod kątem zaistnienia przesłanek pozwalających na ustalenie, że miało miejsce nieodpłatne przysporzenie w majątku danej osoby fizycznej (świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian). Jednocześnie nie został wskazany nawet przybliżony katalog takich świadczeń, zatem sądzić należy, że świadczeniami nieodpłatnymi nie są tylko takie świadczenia, w wyniku których spełniający świadczenie nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych pod jakąkolwiek postacią.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Burmistrz Gminy w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w przypadku podziału nieruchomości oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej wydaje decyzje ustalające opłatę adiacencką. Część mieszkańców Gminy, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej z wykorzystaniem gruntów objętych tymi decyzjami, wystąpiła o umorzenie tych opłat.

W rozpatrywanej sprawie pozytywną wolą świadczeniodawcy (wnioskodawcy) jest fakt podjęcia na wniosek mieszkańców Gminy decyzji o umorzeniu opłaty adiacenckiej. W tym przypadku otrzymujący świadczenie (mieszkaniec Gminy) odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian.

Należy podkreślić, iż w wyniku umorzenia opłat adiacenckich osoby te odnoszą rzeczywistą korzyść. Natomiast osoby, które nie złożą wniosku o umorzenie tej opłaty i w związku z tym nie zostanie im umorzona, ponoszą wydatek w postaci zapłaty opłaty kosztem swojego majątku. Wskazuje to jednoznacznie, że osoby, którym zostanie umorzona opłata adiacencka odnoszą z tego tytułu korzyść.

Przedstawione powyżej okoliczności powodują, że kwota umorzonych ww. opłat stanowi nieodpłatne świadczenie Burmistrza Gminy na rzecz ww. osób. Tak więc kwota umorzonej przez Burmistrza należności z ww. tytułu opłaty adiacenckiej stanowi dla osoby fizycznej przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z czym obowiązkiem Burmistrza Gminy umarzającym należność jest wystawienie informacji PIT-8C osobie, dla której w danym przypadku będzie to realne przysporzenie majątkowe. Dodatkowo potwierdzeniem powyższego jest fakt, iż ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) nie jest ustawą podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 ww. Ordynacji podatkowej.

Zgodnie bowiem z jej art. 1 ust. 1, ustawa określa zasady:

1.

gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego;

2.

podziału nieruchomości;

3.

scalania i podziału nieruchomości;

4.

pierwokupu nieruchomości;

5.

wywłaszczania nieruchomości i zwrotu wywłaszczonych nieruchomości;

6.

udziału w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej;

7.

wyceny nieruchomości;

8.

działalności zawodowej, której przedmiotem jest gospodarowanie nieruchomościami.

Zgodnie z definicją opłaty adiacenckiej zawartej w art. 4 pkt 11 ww. o gospodarce nieruchomościami, przez opłatę adiacencką - należy rozumieć opłatę ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości.

Z przepisu art. 98a ust. 1 tej ustawy wynika, że jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30 % różnicy wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale określa się według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. Stan nieruchomości przed podziałem przyjmuje się na dzień wydania decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości, a stan nieruchomości po podziale przyjmuje się na dzień, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne, przy czym nie uwzględnia się części składowych nieruchomości. Przepisy art. 144 ust. 2, art. 146 ust. 1a, art. 147 i art. 148 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

W świetle definicji opłaty adiacenckiej zawartej w art. 4 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy stwierdzić, iż opłata ta nie jest podatkiem w rozumieniu art. 6 Ordynacji podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 6 Ordynacji podatkowej wynika, iż podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Wobec powyższego opłata adiacencka, o której mowa w art. 98a ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie jest podatkiem w rozumieniu art. 6 Ordynacji podatkowej, wobec czego nie mają do niej zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej, a co za tym idzie i przepisy dotyczące umorzeń na jej podstawie. Należy zauważyć, iż umorzeniu na podstawie Ordynacji podatkowej podlegają wyłącznie zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłata prolongacyjna.

Opłata adiacencka nie jest zaległością podatkową, nie stanowi również odsetek za zwłokę, nie jest opłatą prolongacyjną. Jest opłatą ustaloną w drodze decyzji m.in. przez Burmistrza Gminy w przypadku gdy w wyniku podziału nieruchomości na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, wzrośnie wartość tej nieruchomości.

Należy podkreślić, iż umorzone na podstawie Ordynacji podatkowej zaległości podatkowe nie stanowią przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przeciwieństwie do umorzonej przez Wójta Gminy opłaty adiacenckiej. Kwota umorzonej opłaty adiacenckiej stanowi bowiem przychód, o którym mowa w ww. art. 11 ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, iż z treści art. 98a ust. 1 i art. 145 ust. 1 cytowanej ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że właściwy organ samorządowy może ustalić opłatę adiacencką; co oznacza, że nie jest do tego zobowiązany. A zatem skoro organ ten decyduje się na ustalenie tejże opłaty, to w sytuacji, gdy podejmuje decyzję o jej umorzeniu - nie można mówić, iż osoby którym umorzenia dokonano, nie otrzymują konkretnych korzyści finansowych.

W odniesieniu do powołanej we wniosku zmiany interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dokonanej na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej przez Ministra Finansów należy zauważyć, iż zmiana ta dotyczy sprawy w zupełnie innym stanie faktycznym, w związku z czym nie może stanowić podstawy do wydania interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsk

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl