IBPBII/1/415-220/11/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zaległego wynagrodzenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 marca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zaległego wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wniosek wnioskodawczyni dotyczy zbliżającego się terminu rozliczenia rocznego dochodu uzyskanego za rok 2010 w Urzędzie Skarbowym. Dokładniej rzecz ujmując, rozstrzygnięcia kto jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tytułu przyznanej wnioskodawczyni należności głównej, która dotyczyła zaległego wynagrodzenia za pracę w kwocie 12.771,05 zł. Sprawa dotyczyła postępowania egzekucyjnego, które toczyło się wobec byłego pracodawcy wnioskodawczyni, który ogłosił upadłość i nie wypłacił wynagrodzenia.

Po ogłoszeniu upadłości w lipcu 2005 r., Sąd Okręgowy w K. uznał listę wierzytelności, następnie po uzyskaniu tytułu wykonawczego w listopadzie 2007 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem do Komornika Sądowego Rewiru I przy Sądzie Rejonowym w T. o ściągnięcie z dłużnika jej wierzytelności. Długi czas dłużnik był niewypłacalny; wnioskodawczyni próbowała również zająć jego nieruchomość w miejscowości M. poprzez Kancelarię Komorniczą, jednak nie udało się. Po pewnym czasie, zupełnie przypadkowo, wnioskodawczyni zauważyła w Inspektoracie ZUS, na tablicy ogłoszeń, informację o licytacji mienia jej dłużnika, tj. W. L. oraz T. L. w miejscowości B.-Z. Wnioskodawczyni szybko złożyła wniosek egzekucyjny o dopisanie jej do listy wierzycieli. Wniosek złożyła do Komornika Sądowego Rewiru I przy Sądzie Rejonowym w B.-Z.

Nieruchomość została szybko zlicytowana co spowodowało, iż w marcu 2010 r. wnioskodawczyni dostała postanowienie Sądu Rejonowego w B.-Z., z którego wynikało, że część pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży mienia dłużnika zostanie wypłacona wnioskodawczyni zgodnie z uznaną listą wierzytelności w kwocie 12.771,05 zł. Kwota została podzielona na dwie sumy:

* 3.951,00 zł - należność za pracę za okres 3 m-cy do wysokości najniższego wynagrodzenia za pracę, jako III kategorię zaspokojenia roszczeń,

* 8.820,05 zł - należność za pracę niezaspokojone w kolejności III, jako VI kategorię zaspokojenia roszczeń.

W związku z faktem, że w postanowieniu Sądu Rejonowego w B.-Z. nie ma wzmianki kto ma opłacić podatek dochodowy od wypłaconej kwoty, wnioskodawczyni zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej z prośbą o wydanie interpretacji podatkowej.

Wniosek pierwszy wysłała w dniu listopadzie 2010 r., natomiast był on niewłaściwie wypełniony. Po wysłaniu przez Naczelnika Wydziału wezwania do uzupełnienia, natychmiast wniosek został uzupełniony. Natomiast Naczelnik Wydziału dopatrzył się kolejnego błędu, który polegał na nie doprecyzowaniu staniu faktycznego, tj.: wnioskodawczyni nie wskazała przez kogo została wypłacona należność główna, oraz w którym roku kalendarzowym miała miejsce wypłata.

Zdaniem wnioskodawczyni te informacje są zawarte ww. opisie sprawy, ale chciałaby jeszcze raz potwierdzić, że należność główna w kwocie 12.771,05 zł została wypłacona przez Sąd Rejonowy w B.-Z. w maju 2010 r. Rok kalendarzowy wypłaty to rok 2010.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kto ma zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych, wnioskodawczyni jako wierzyciel, czy też wieloletni dłużnicy Państwo L....

Wnioskodawczyni uważa, iż podatek powinien być opłacony przez jej dłużników Państwo L. Ponadto wnioskodawczyni zwraca uwagę na czas w jakim została zatwierdzona lista wierzytelności - lipiec 2005 r. Według wnioskodawczyni okres przedawnienia to okres lat 5-ciu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż po ogłoszeniu upadłości w lipcu 2005 r., Sąd Okręgowy w K. uznał listę wierzytelności, następnie po uzyskaniu tytułu wykonawczego w listopadzie 2007 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem do Komornika Sądowego Rewiru I przy Sądzie Rejonowym w T. o ściągnięcie z dłużnika jej wierzytelności. Długi czas dłużnik był niewypłacalny; wnioskodawczyni próbowała również zająć jego nieruchomość w miejscowości M. poprzez Kancelarię Komorniczą, jednak nie udało się. Po pewnym czasie, wnioskodawczyni zauważyła w Inspektoracie ZUS, na tablicy ogłoszeń, informację o licytacji mienia jej dłużnika, tj. W. L. oraz T. L. w miejscowości B.-Z. Wnioskodawczyni szybko złożyła wniosek egzekucyjny o dopisanie jej do listy wierzycieli. Wniosek złożyła do Komornika Sądowego Rewiru I przy Sądzie Rejonowym w B.-Z. Nieruchomość została szybko zlicytowana co spowodowało, iż w marcu 2010 r. wnioskodawczyni dostała postanowienie Sądu Rejonowego w B.-Z., z którego wynikało, że część pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży mienia dłużnika zostanie wypłacona wnioskodawczyni zgodnie z uznaną listą wierzytelności w kwocie 12.771,05 zł. Należność główna w kwocie 12.771,05 zł została wypłacona przez Sąd Rejonowy w B.-Z. w maju 2010 r.

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny należy stwierdzić, iż wypłaty należności głównej z tytułu zaległego wynagrodzenia dokonał Sąd Rejonowy w B.-Z. z pieniędzy uzyskanych przez Komornika Sądowego ze sprzedaży mienia dłużnika (byłego pracodawcy, tj. W. L. oraz T. L.). Zatem zaległe wynagrodzenie nie zostało wypłacone przez byłego pracodawcę, w związku z czym były pracodawca nie jest płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z powołanym powyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Płatnikiem jest podmiot wyznaczony "na podstawie przepisów prawa podatkowego" do obliczania, pobierania i wpłacania podatku. Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Zatem, płatnikiem może być podmiot wyznaczony przez ustawę.

W świetle powyższego również Sąd Rejonowy w B.-Z. nie jest płatnikiem w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do świadczeń wypłacanych wnioskodawczyni - byłej pracownicy dłużnika. W przedmiotowej sprawie Sąd nie egzekwuje od dłużnika - byłego pracodawcy - zaległego wynagrodzenia wierzyciela, którym jest wnioskodawczyni. Sąd jest organem egzekucyjnym w sądowej egzekucji z nieruchomości.

Zgodnie bowiem z art. 921 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Z przepisu art. 1023 § 1 ww. kodeksu wynika, iż organ egzekucyjny sporządza plan podziału pomiędzy wierzycieli sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości.

Natomiast z kwoty uzyskanej z egzekucji zaspakaja się należności w kolejności wskazanej w art. 1025 § 1 ww. kodeksu.

W wyniku sporządzenia i wykonania planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji nie dochodzi do przeniesienia na Sąd obowiązków, które są przedmiotem egzekucji i które wynikają ze stosunku prawnego łączącego dłużnika z wierzycielem. Sąd działa w tym wypadku jako niezależny organ egzekucyjny i nie zajmuje pozycji strony (dłużnika egzekwowanego). Sąd nie występuje w związku z tym w charakterze płatnika w odniesieniu do świadczeń wypłacanych wnioskodawczyni - byłej pracownicy dłużnika.

Fakt nie pobrania od ww. świadczenia zaliczki na podatek dochodowy nie zwalnia wnioskodawczyni z jego opodatkowania. Wobec powyższego kwotę zaległych wynagrodzeń wypłaconych przez Sąd w 2010 r. należy wykazać w zeznaniu podatkowym za 2010 r. i opodatkować łącznie z innymi dochodami uzyskanymi w 2010 r.

W odniesieniu do wskazanego przez wnioskodawczynię we własnym stanowisku pięcioletniego okresu przedawnienia w związku z zatwierdzoną listą wierzytelności w lipcu 2005 r. tut. organ stwierdza, iż biorąc pod uwagę treść art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaległe wynagrodzenie wypłacone zostało w maju 2010 r. Zatem świadczenie to stanowi przychód 2010 r. pomimo, że dotyczy świadczeń należnych z poprzednich lat. Z punktu widzenia przepisu art. 11 ustawy nie jest ważne jakiego okresu dotyczy świadczenie, kiedy zatwierdzona została lista wierzytelności (lipiec 2005 r.), ale kiedy zostało wypłacone. W przedmiotowej sprawie świadczenie w postaci zaległych wynagrodzeń wypłacone zostało w 2010 r.

Należy zauważyć, iż z przepisu art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast z art. 45 ust. 4 pkt 1 tej ustawy wynika, iż w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Dla podatników składających zeznania podatkowe za 2010 r. termin płatności podatku upływa w dniu 30 kwietnia 2011 r., zatem w świetle art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe za 2010 r. przedawnia z dniem 31 grudnia 2016 r.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.