IBPBII/1/415-207/14/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 marca 2014 r. (data wpływu do Biura - 12 marca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 28 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania samochodu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy - jest prawidłowe.

W dniu 12 marca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania samochodu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 21 maja 2014 r., znak: IBPB II/1/415-207/14/JP, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 28 maja 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w M. nie dysponuje własnym środkiem transportu. Zakład zatrudnia na umowę o pracę pracowników socjalnych, którym jako miejsce wykonywania pracy wskazano Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w M.

Pracownicy socjalni wykonują swoje obowiązki na terenie całej gminy, tj. miejscowości, w której znajduje się siedziba zakładu, jak również na terenie innych miejscowości położonych w granicach gminy - świadczą pracę socjalną w środowisku. W związku z tym, że zakład pracy nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji, pracodawca zawarł z pracownikami socjalnymi umowy używania samochodów prywatnych do celów służbowych. Z umów tych wynika, że pracownik jest użytkownikiem samochodu (podana marka, numer rejestracyjny pojazdu oraz pojemność silnika) i zobowiązuje się używać samochodu prywatnego do celów służbowych. Ustalono limit do 300 km, a zwrot kosztów następuje w formie miesięcznego ryczałtu na podstawie oświadczenia pracownika o używaniu własnego samochodu do przejazdu w celach służbowych na terenie Gminy M. - zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury - jako iloczyn stawki za 1 km przebiegu i miesięcznego limitu. Ryczałt na podstawie oświadczenia (zawarta umowa używania samochodu prywatnego do celów służbowych) jest także wypłacany kierownikowi Ośrodka.

W uzupełnieniu opisu stanu faktycznego sprawy Wnioskodawca wskazał, że:

* pracownicy socjalni oraz kierownik Ośrodka, poruszając się po terenie gminy, odbywają jazdy lokalne,

* zwrot pracownikom socjalnym kosztów używania prywatnego samochodu dla potrzeb zakładu pracy wynika z art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182, z późn. zm.), który mówi, że pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy oraz na podstawie zawartej umowy używania samochodu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy, a w sprawach nieuregulowanych tą umową mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r.,

* zwrot kierownikowi Ośrodka kosztów używania prywatnego samochodu dla potrzeb zakładu pracy wynika z zawartej umowy używania samochodu prywatnego do celów służbowych, a w sprawach nie uregulowanych tą umową mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy,

* kierownik Ośrodka nie jest pracownikiem socjalnym i nie świadczy pracy socjalnej w środowisku i w związku z tym nie stosuje się do niego art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej,

* paragraf 1 umowy zawartej z pracownikiem Ośrodka na używanie samochodu prywatnego do celów służbowych stanowi, że "pracownik jest użytkownikiem samochodu osobowego marki (...), o pojemności skokowej (...), nr rejestracyjny (...), zwanego w umowie samochodem prywatnym (...)".

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy od wypłacanego pracownikom socjalnym ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych należy potrącać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

2. Czy od wypłacanego ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych kierownikowi Ośrodka, który nie jest zatrudniony na stanowisku pracownika socjalnego, należy potrącać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że potrąca zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego ryczałtu kierownikowi Ośrodka z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych. W ocenie Wnioskodawcy w stosunku do kierownika nie ma zastosowania art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, ponieważ do obowiązków kierownika nie należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku.

Wnioskodawca wskazał również, że potrąca zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanych ryczałtów pracownikom socjalnym z tytułu używania samochodów prywatnych do celów służbowych.

Wnioskodawca przywołał art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Wnioskodawca zaznaczył, że zawarte umowy używania samochodu prywatnego do celów służbowych stanowią, że pracownik jest użytkownikiem samochodu osobowego, natomiast z umowy nie wynika, że pojazd jest własnością pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisami art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

W świetle powyższych stwierdzeń przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym pracownik uzyskuje realną korzyść.

Z treści wniosku wynika, że Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w M. nie dysponuje własnym środkiem transportu. Zakład zatrudnia pracowników socjalnych na umowę o pracę, w której postanowiono, że miejscem wykonywania pracy jest Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w M. Pracownicy socjalni wykonują swoje obowiązki na terenie całej gminy, tj. miejscowości, w której znajduje się siedziba zakładu, jak również na terenie innych miejscowości położonych w granicach gminy, tj. świadczą pracę socjalną w środowisku.

W związku z tym, że zakład pracy nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji, pracodawca zawarł z pracownikami socjalnymi umowy używania samochodów prywatnych do celów służbowych. Z umów tych wynika, że pracownik jest użytkownikiem samochodu (podana marka, numer rejestracyjny pojazdu oraz pojemność silnika) i zobowiązuje się używać samochodu prywatnego do celów służbowych. Ustalono limit do 300 km, a zwrot kosztów następuje w formie miesięcznego ryczałtu na podstawie oświadczenia pracownika o używaniu własnego samochodu do przejazdu w celach służbowych na terenie Gminy M. Ryczałt na podstawie oświadczenia w wyniku zawartej umowy używania samochodu prywatnego do celów służbowych jest także wypłacany kierownikowi Ośrodka.

Wnioskodawca wskazał, że pracownicy socjalni oraz kierownik Ośrodka odbywają jazdy lokalne. Zwrot pracownikom socjalnym kosztów używania prywatnego samochodu dla potrzeb zakładu pracy wynika z art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182, z późn. zm.).

Natomiast zwrot kierownikowi Ośrodka kosztów używania prywatnego samochodu dla potrzeb zakładu pracy wynika z zawartej z nim umowy używania samochodu prywatnego do celów służbowych, a w sprawach nie uregulowanych tą umową mają zastosowanie przepisy ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. Kierownik Ośrodka nie jest pracownikiem socjalnym i nie świadczy pracy socjalnej w środowisku i w związku z tym nie stosuje się do niego art. 121 ust. 3c ww. ustawy o pomocy społecznej.

Wnioskodawca podkreślił, że zawarte z pracownikami socjalnymi i kierownikiem Ośrodka umowy o używanie samochodów prywatnych stanowią, że pracownik jest użytkownikiem takiego samochodu osobowego i w umowie określa się ten samochód samochodem prywatnym.

Na podstawie przepisów art. 21 ust. 1 pkt 23b powołanej ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z mocy ostatnio wymienionego przepisu wynika możliwość zastosowania zwolnienia od opodatkowania przychodu pracownika uzyskanego z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika, w związku z używaniem w jazdach lokalnych przez pracownika pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zatrudniającego go zakładu pracy.

Należy przy tym podkreślić, że przepisy dotyczące zwolnień podatkowych jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, powinny być interpretowane w sposób ścisły.

Zatem wychodząc z tych założeń oraz mając na uwadze ww. przepisy należy stwierdzić - w odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego - że z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu jazd lokalnych przysługuje tylko w konkretnej sytuacji jednoznacznie określonej przez ten przepis.

Jednym z pierwszych warunków zastosowanie omawianego zwolnienia jest przesłanka, która zawiera się w określeniu, że pracownicy, którzy wykonują jazdy lokalne dla potrzeb zakładu pracy powinni używać w tym celu samochodów stanowiących własność pracownika.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia własności, dlatego też należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Stosownie do treści art. 140 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może z wyłączeniem innych osób korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Zatem, by móc skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownik używający samochód dla potrzeb zakładu pracy musi być właścicielem tego pojazdu, czyli w stosunku do użytkowanego pojazdu musi posiadać uprawnienia, o jakich stanowi ww. przepis Kodeksu cywilnego.

Podobnie sytuacja się przedstawia, gdyby użytkownik samochodu dla potrzeb zakładu pracy był współwłaścicielem tego samochodu. Zgodnie bowiem z art. 195 ww. ustawy - Kodeks cywilny własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Oznacza to, że również w tym przypadku występuje cecha rzeczy określona jako własność, z tym że przysługująca kilku osobom.

W związku z powyższymi stwierdzeniami należy przyjąć, że używający samochodu dla potrzeb zakładu pracy powinien być jego właścicielem lub współwłaścicielem. Brak jest podstaw, by ze zwolnienia podatkowego mógł korzystać pracownik niebędący właścicielem lub współwłaścicielem samochodu.

Należy w tym kontekście zauważyć, że na podstawie opisu stanu faktycznego sprawy status pracownika w umowie z pracodawcą o używanie pojazdu dla celów służbowych nie jest określony w sposób wymagany dla ustalenia, czy jest on lub nie jest właścicielem pojazdu. Stwierdzenie w umowie zawartej pomiędzy pracownikiem a pracodawcą o używanie samochodu dla celów służbowych, że jest to samochód prywatny (według zapisów tej umowy pracownik jest użytkownikiem samochodu), nie oznacza, że pracownik jest właścicielem tego pojazdu. A skoro ten element umowy jest ustanowiony w formie, która wprost nie wskazuje, że pracownik jest właścicielem pojazdu, to brak jest podstaw by pracodawca na podstawie tej umowy mógł stwierdzić kto jest właścicielem samochodu, wobec którego może przysługiwać zwrot kosztów używania tego samochodu z zastosowaniem zwolnienia podatkowego. Należy też dostrzec, że przepisy art. 21 ust. 1 pkt 23b wskazują, że rozliczenie jazd lokalnych powinno się odbyć na podstawie przepisów odrębnych wydanych przez właściwego ministra, tj. ww. obowiązującego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r.

Jednak należy zaznaczyć, że już samo to rozporządzenie nie wymaga, by użytkownik był właścicielem pojazdu.

Wobec tego w celu zastosowania omawianego zwolnienia, jak wskazano powyżej, powinny być spełnione dwie przesłanki, a mianowicie: użytkownik powinien być właścicielem pojazdu i jednocześnie rozliczenie jazd lokalnych powinno odbyć się na podstawie ww. rozporządzenia.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że skoro obecnie będąca w obiegu dokumentacja jazd lokalnych w jednostce nie uwzględnia w sposób jednoznaczny wymogu bycia właścicielem samochodu używanego do jazd lokalnych, to brak jest podstaw do zastosowania tego zwolnienia do rozliczenia zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania samochodu dla potrzeb zakładu pracy na podstawie tej dokumentacji. Oznacza to, że pracodawca jest zobowiązany do pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty zwracanych pracownikom kosztów użytkowania samochodu dla potrzeb zakładu pracy.

Końcowo wypada dodać, że oprócz spełnienia omówionego powyżej warunku zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ten wymaga spełnienia dalszych wymienionych w nim przesłanek. Tak jak to zaznaczono na wstępie, zwolnienia podatkowe muszą być interpretowane ściśle. Wobec tego należy wskazać, że istotnym wymogiem, do którego wypełnienia zobowiązana jest osoba chcąca skorzystać ze zwolnienia, jest okoliczność odbywania jazd tzw. lokalnych (w tym względzie Wnioskodawca wskazał, że są to jazdy lokalne) oraz okoliczność określona w ten sposób, że obowiązek ponoszenia kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. W odniesieniu do ostatnio wyszczególnionego warunku należy podkreślić, że kwalifikacja tego ustalenia powinna nastąpić poprzez przysłówek "wprost", który definiuje możliwość lub obowiązek zakładu pracy w powyższym zakresie na takiej zasadzie, że muszą one mieć charakter samoistny i muszą być określone w ustawie bezpośrednio. Wobec tego należy posłużyć się odpowiednimi przepisami o randze ustawowej.

Na podstawie art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182) pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy. Praca socjalna to zgodnie z art. 6 pkt 12 cyt. ustawy działalność zawodowa mająca na celu pomoc osobom i rodzinom we wzmacnianiu lub odzyskiwaniu zdolności do funkcjonowania w społeczeństwie poprzez pełnienie odpowiednich ról społecznych oraz tworzenie warunków sprzyjających temu celowi.

Jak wynika z przywołanych przepisów pracodawca jest ustawowo zobligowany do zwrotu kosztów ponoszonych przez pracownika socjalnego z tytułu używania pojazdu do celów służbowych, tj. wykonywania pracy socjalnej w środowisku.

Przy czym ustawowo zostało sprecyzowane, w jaki sposób należy liczyć trasę przejazdu pracownika dla ustalenia wielkości kwoty zwrotu kosztów. Z treści wyżej zacytowanego przepisu ustawy o pomocy społecznej wynika, że pracownikowi socjalnemu, ze względu na pracę świadczoną w środowisku przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy (którym co do zasady jest siedziba pracodawcy) do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych.

Na podstawie powołanych powyżej przepisów ustawy o pomocy społecznej należy stwierdzić, że w sposób bezpośredni przepisy tej ustawy stanowią o obowiązku pracodawcy do ponoszenia przez niego kosztów z tytułu używania przez pracownika socjalnego samochodu w celu odbywania jazd lokalnych.

Natomiast przepisy te nie ustanawiają takiego obowiązku wobec kierownika Ośrodka, jeśli nie jest on pracownikiem socjalnym i nie wykonuje pracy socjalnej w środowisku. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że umowa z kierownikiem Ośrodka o używanie samochodu dla potrzeb zakładu pracy znajduje podstawę prawną w ww. rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. Zatem należy stwierdzić, wobec jednoznacznego brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że skoro obowiązek zwrotu kierownikowi Ośrodka kosztów używania samochodu dla potrzeb zakładu pracy nie wynika wprost z przepisów rangi ustawowej (a tak jest w tym przypadku), to kierownikowi Ośrodka, również z powodu niespełnienia tej przesłanki, nie przysługuje zwolnienie od podatku dochodowego zwracanych mu kosztów używania samochodu dla potrzeb zakładu pracy.

Reasumując należy stwierdzić, że zwolnienie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych określone w art. 21 ust. 1 pkt 23b tej ustawy przysługuje tylko wówczas, gdy spełnione są wszystkie przesłanki tego zwolnienia w sposób łączny. Oznacza to, że gdy którakolwiek z tych przesłanek nie zostanie spełniona, to zwolnienie to nie może być zastosowane.

Jak stwierdzono powyżej, w stosunku do pracowników socjalnych nie spełniona jest pierwsza przesłanka dotycząca odpowiedniej dokumentacji warunkującej zwolnienie. Natomiast pozostałe przesłanki zwolnienia są spełnione. Oznacza to w świetle wskazanej konkluzji, że Wnioskodawca nie może zastosować omawianego zwolnienia.

Kierownik Ośrodka również nie spełnia pierwszej przesłanki dotyczącej właściwej dokumentacji warunkującej zwolnienie. Ponadto nie spełnia wymogu przypisania obowiązku zwrotu kosztów kierownikowi Ośrodka przez pracodawcę na podstawie ustawowej. Tym samym, wobec konkluzji o łącznym spełnieniu wszystkich warunków zwolnienia, Wnioskodawca również nie może zastosować zwolnienia podatkowego do świadczenia wypłacanego kierownikowi Ośrodka.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.