IBPBII/1/415-180/14/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lutego 2014 r. (wpływ do Biura - 5 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia pracownikowi poniesionych przez pracodawcę kosztów szkolenia - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia pracownikowi poniesionych przez pracodawcę kosztów szkolenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W latach 2011-2013 pracownik uczestniczył w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe, których koszty zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, były zwolnione z opodatkowania. Przed każdym szkoleniem pracodawca zawarł z pracownikiem umowę szkoleniową, w której pracownik zobowiązany został do przepracowania 3 lat, licząc od dnia zakończenia nauki. W przypadku rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem pracownik jest zobowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na szkolenie, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po zakończeniu szkolenia.

Przed upływem 3 lat pracownik rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem. Kierownik zakładu zobowiązał go do zwrotu kosztów szkoleń, proporcjonalnie do przeprowadzonego okresu, a następnie na wniosek pracownika, koszty te umorzył w całości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umorzona kwota kosztów szkoleń jest przychodem pracownika skutkującym obowiązkiem podatkowym.

Wnioskodawca - występując jako płatnik (zgodnie ze wskazaniem statusu w pkt 2 poz. 14 druku ORD-IN) - uważa, iż pracownik powinien uiścić podatek dochodowy od umorzonej kwoty kosztów szkoleń. W opisanej sytuacji z winy pracownika doszło do niedopełnienia warunków umowy szkoleniowej, zatem umorzona kwota stała się jego przychodem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem, wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku podlegają opodatkowaniu.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródłem przychodów jest stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W prawie cywilnym pojęcie " świadczenia" rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela (art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121)). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym - działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym. I tak przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w latach 2011-2013 pracownik Wnioskodawcy uczestniczył w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe, których koszty, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, były zwolnione z opodatkowania. Przed każdym szkoleniem pracodawca zawarł z pracownikiem umowę szkoleniową, w której pracownik zobowiązany został do przepracowania przez 3 lata, licząc od dnia zakończenia nauki. W przypadku rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem pracownik jest zobowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na szkolenie, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po zakończeniu szkolenia.

Przed upływem 3 lat pracownik rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem. Kierownik zakładu zobowiązał go do zwrotu kosztów szkoleń, proporcjonalnie do przeprowadzonego okresu, a następnie na wniosek pracownika, koszty te umorzył w całości.

Zgodnie z art. 1034 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Koreks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca zawiera z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Umowę zawiera się na piśmie.

Przepis art. 1035 Kodeksu pracy stanowi, iż pracownik podnoszący kwalifikacje zawodowe:

- jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że korzyści jakie osiągnął pracownik z tytułu umorzenia ww. należności (tekst jedn.: kosztów poniesionych przez pracodawcę - Wnioskodawcę - na szkolenie pracownika, który przed upływem 3 lat od dnia zakończenia nauki rozwiązał stosunek pracy za wypowiedzeniem) będą stanowić dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić bowiem należy, iż gdyby pracodawca nie podjął decyzji o umorzeniu ww. zobowiązania, to pracownik byłby zobowiązany do poniesienia kosztem swego majątku określonych świadczeń finansowych - zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na jego szkolenie. Tym samym umorzenie tego zobowiązania skutkuje tym, że uzyskuje on określoną korzyść finansową.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.