IBPBII/1/415-18/08/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez wnioskodawcę wycieczki dla części pracowników oraz członków ich rodzin z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 października 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez wnioskodawcę wycieczki dla części pracowników oraz członków ich rodzin z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniach 25-28 września 2008 r. została zorganizowana i zrealizowana przez biuro turystyczne wycieczka do Pragi i Wiednia dla części pracowników i ich rodzin. Impreza sfinansowana została ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Biuro turystyczne w ofercie zaproponowało zorganizowanie wycieczki dla ok. 40 osób za łączną kwotę 19.800 zł. Cena określona przez biuro turystyczne obejmowała przejazd autokarem, noclegi, wyżywienie w formie szwedzkiego stołu oraz koszty zorganizowania wolnego czasu. W ofercie nie określono kosztów jednostkowych usług proponowanych przez biuro. Wartość otrzymanej przez wnioskodawcę faktury określona jest ryczałtowo i nie stanowi wielokrotności liczby uczestników i ceny jednostkowej przypadającej na jednego uczestnika wycieczki. Uczestnicy wycieczki nie korzystali w równym stopniu z oferowanych form spędzania wolnego czasu, np. nie wszyscy zwiedzali H. i muzea w Wiedniu, oraz nie wszyscy korzystali z usług przewodników. Wnioskodawca nie posiada informacji o cenach usług świadczonych dla poszczególnych uczestników wycieczki w związku z czym nie ma możliwości określenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma obowiązek potraktować koszty związane z zakupem ww. wycieczki jako nieodpłatne świadczenie ponoszone za pracownika i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów z tytułu tego świadczenia.

Zdaniem wnioskodawcy, finansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczka do Pragi i Wiednia nie stanowi przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ponieważ nie jest możliwe określenie wartości świadczenia na konkretnego pracownika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r.) ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, iż pracownicy wraz z członkami rodziny otrzymali świadczenia, w postaci sfinansowania kosztów wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię. Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym. Natomiast nie można uznać, iż wartość wycieczki w postaci kosztów przejazdu autokarem, noclegu, wyżywienia w formie szwedzkiego stołu oraz koszty zorganizowania wolnego czasu finansowanego przez zakład pracy jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna a nie rzecz. Pracownicy i ich rodziny mają prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę. Wartość takiego świadczenia nie korzysta ze zwolnień przewidzianych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, lecz stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wartość poniesionych kosztów wycieczki przypadających na pracownika i członków jego rodziny, płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymane bowiem przez członka rodziny świadczenie stanowi nieodpłatne świadczenie tegoż pracownika, gdyż zostało przekazane tylko dlatego, że pracownika łączył ze świadczeniodawcą stosunek pracy.

Nie można podzielić stanowiska wnioskodawcy, iż przychód z tytułu otrzymanego świadczenia w postaci uczestnictwa w wycieczce nie podlega opodatkowaniu, gdyż faktura wystawiona jest ryczałtowo za całość kosztów bez określenia wysokości kosztów przypadających na jednego uczestnika, a ponadto uczestnicy w różny sposób i w różnym stopniu korzystali z udostępnionych atrakcji. Nawet jeśli faktura za zorganizowanie i zrealizowanie wycieczki przez biuro turystyczne została wystawiona na łączna kwotę, to wnioskodawca zna zarówno liczbę jej uczestników jak i ich tożsamość. Tak, więc ogólna kwota powinna zostać podzielona przez liczbę osób biorących udział w wycieczce. Fakt, że każdy z uczestników w różny sposób korzystał z atrakcji wycieczki nie może spowodować, iż wnioskodawca nie ma możliwości określenia wartości świadczenia poniesionego za konkretnego uczestnika. Wykupując bowiem zorganizowaną wycieczkę wnioskodawca zapewnił każdemu uczestnikowi ten sam (równy) zakres świadczeń (dał mu możliwość skorzystania z określonej usługi).

Dlatego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie końcowo podkreślić należy, iż wprowadzony ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) zakres zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma wpływu na ocenę stanowiska wnioskodawcy w zakresie stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.