IBPBII/1/415-147/10/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 5 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości obliczania kosztów uzyskania przychodów:

* w kwestii kwoty kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe,

* w kwestii obowiązku złożenia korekty PIT-11 - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości obliczania kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismami z dnia 16 kwietnia 2010 r. i 23 kwietnia 2010 r. Znak: IBPBII/1/415-147/10/BJ wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 29 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim przez dłuższy okres. Po wykorzystaniu okresu na wynagrodzenie chorobowe przeszedł na zasiłek ZUS. W ciągu miesiąca otrzymał wyłącznie zasiłek ZUS, jednak nie było to jego całkowite wynagrodzenie, bowiem z racji świadczenia rzeczowego na rzecz pracownika pracodawca wypłacał kwotę 20 zł tytułem świadczenia (na ubezpieczenie dodatkowe, dobrowolne na rzecz pracownika).

Pytanie dotyczy naliczenia kosztów uzyskania przychodu:

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy koszty uzyskania przychodu dla tego pracownika będą wynosiły 111,25 zł (czyli będą w pełnej wysokości), czy też 17,26 zł (czyli będą pomniejszone do kwoty przychodu z pomniejszeniem o składki ZUS). Wnioskodawca uzyskał informacje, że obydwa przypadki są prawidłowe, choć częściej wyrażano pogląd, że zaniżone koszty są prawidłowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy, pracownik, którego przychód stanowi kwotę niższą od pułapu kwoty odliczenia kosztów uzyskania przychodu (111,25 lub 139,06) uzyskuje koszty uzyskania przychodu maksymalnie do kwoty przychodu uzyskanego w danym miesiącu (pomniejszonego o składki ZUS). Wnioskodawca naliczył zgodnie z wyrażoną powyżej opinią koszty uzyskania przychodu od kwoty 20 zł w wysokości 17,25 zł W kwestii poprawy PIT-11 w przypadku błędnych kosztów uzyskania przychodu wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie należy go poprawiać a jedynie poinformować pracownika o możliwości indywidualnego naliczenia większych kosztów uzyskania przychodu na formularzu indywidualnego rozliczenia rocznego PIT.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 92 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.

Za czas niezdolności do pracy, o której mowa w § 1, trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach (art. 92 § 4 Kodeksu pracy).

Zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, wypłacane przez zakład pracy lub organ rentowy, w świetle art. 20 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a.

Wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy ustawodawca określił w sposób zryczałtowany w art. 22 ust. 2 ww. ustawy. Zgodnie z treścią tego przepisu koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Stosownie do art. 22 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Na podstawie art. 39 ust. 1 powołanej wyżej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z wniosku wynika, iż pracownik w ciągu miesiąca otrzymał wyłącznie zasiłek chorobowy ZUS oraz świadczenie ze stosunku pracy w wysokości 20 zł, od którego wnioskodawca jako płatnik odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż dla pracownika, który uzyskał w miesiącu przychód ze stosunku pracy w wysokości 20 zł wnioskodawca jako płatnik winien stosować koszty uzyskania przychodów w wysokości kwoty uzyskanego przychodu, tj. 20 zł, a nie jak uważa wnioskodawca w wysokości przychodu pomniejszonego o składki ZUS, czyli 17,26 zł.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Natomiast zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Stosownie do treści art. 81 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularza, z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Ustawodawca nałożył bowiem na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że płatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty informacji PIT-11 w stosunku do pracownika, któremu nieprawidłowo uwzględniono koszty uzyskania przychodu.

Skoro wnioskodawca (płatnik) przy obliczaniu miesięcznych zaliczek na podatek potrącił pracownikowi koszty uzyskania w wysokości 17,26 zł, przy sporządzaniu imiennej informacji o uzyskanych przez podatnika dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 obowiązany jest do wykazania kwot kosztów uzyskania przychodów faktycznie uwzględnionych w trakcie roku podatkowego. Natomiast pracownik w zeznaniu rocznym w składanym za dany rok podatkowy, ma możliwość zastosowania kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Zatem stanowisko wnioskodawcy, iż nie należy korygować PIT-11 a jedynie poinformować pracownika o możliwości indywidualnego naliczenia większych kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu rocznym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.