IBPBII/1/415-132/08/BJ - Opodatkowanie równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego wypłacanego funkcjonariuszowi celnemu przeniesionemu do pełnienia służby w innej miejscowości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana D., przedstawione we wniosku z dnia 09 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 15 grudnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego wypłacanego funkcjonariuszowi celnemu przeniesionemu do pełnienia służby w innej miejscowości - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego wypłacanego funkcjonariuszowi celnemu przeniesionemu do pełnienia służby w innej miejscowości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako funkcjonariusz celny do dnia 1 marca 2005 r. świadczył służbę w Urzędzie Celnym w N. Od dnia 1 marca 2005 r. ustalono mu nowe miejsce pełnienia służby - Izbę Celną w O. W związku z przeniesieniem przysługują mu należności określone w przepisach ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (art. 20 i 20a) uściślone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości. Jednym ze świadczeń, które wnioskodawca otrzymuje w związku z przeniesieniem do pełnienia służby w innej miejscowości jest określony w § 2 ust. 1 powołanego powyżej rozporządzenia równoważnik pieniężny. Zgodnie z tym przepisem funkcjonariuszowi celnemu przeniesionemu do pełnienia służby w innej miejscowości, z której dojazd jest znacznie utrudniony, przyznaje się lokal mieszkalny lub tymczasową kwaterę w miejscowości, w której stale lub czasowo pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej, albo równoważnik pieniężny. Od przekazywanego wnioskodawcy równoważnika pieniężnego, o którym mowa powyżej, pracodawca pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego lub tymczasowej kwatery określony w przepisach art. 20a ustawy o służbie celnej oraz § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 2004 r. korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, opisany powyżej równoważnik pieniężny objęty jest zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z tym przepisem wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Wspomniany równoważnik jest kwotą otrzymywaną przez wnioskodawcę w związku z przeniesieniem służbowym, stąd zdaniem wnioskodawcy, powinien być objęty zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości ustalonego w tym przepisie limitu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się stosunek służbowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą m.in. w stosunku służbowym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 77 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są równoważniki pieniężne za brak kwatery, wypłacone: funkcjonariuszom Policji i Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu oraz strażakom Państwowej Straży Pożarnej - do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca jako funkcjonariusz celny został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości i w związku tym przeniesieniem jest mu wypłacany równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego.

Podstawowym aktem prawnym regulującym prawa i obowiązki funkcjonariuszy celnych jest ustawa z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641 z późn. zm.). Natomiast przysługujące funkcjonariuszom świadczenia związane z przeniesieniem do innej miejscowości określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości (Dz. U. z 2004 r. Nr 120, poz. 1254 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o Służbie Celnej przeniesienie funkcjonariusza celnego do innej miejscowości, z której dojazd jest znacznie utrudniony, wymaga zapewnienia funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych, z uwzględnieniem jego sytuacji rodzinnej.

W wypadkach określonych w ust. 1 funkcjonariuszowi celnemu przysługuje zwrot kosztów przeniesienia, w tym zwrot kosztów podróży (art. 20 ust. 2 tej ustawy).

W myśl art. 20a ust. 1 ww. ustawy w wypadku, o którym mowa w art. 20 ust. 1, jeżeli zapewnienie funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych jest niemożliwe lub utrudnione oraz jeżeli on sam lub członkowie jego rodziny nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej, funkcjonariuszowi celnemu przysługuje równoważnik pieniężny.

Stosownie do § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów funkcjonariuszowi celnemu, zwanemu dalej "funkcjonariuszem", przeniesionemu do pełnienia służby w innej miejscowości, z której dojazd jest znacznie utrudniony, przyznaje się lokal mieszkalny lub tymczasową kwaterę w miejscowości, w której stale lub czasowo pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej, albo równoważnik pieniężny.

Natomiast § 12 tego rozporządzenia stanowi, iż równoważnik pieniężny przyznaje się funkcjonariuszowi do czasu przyznania lokalu mieszkalnego lub tymczasowej kwatery. Wysokość przedmiotowego równoważnika pieniężnego uregulowana została ściśle w § 15 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Ustawodawca w zacytowanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidział zwolnienie z opodatkowania równoważników pieniężnych za brak kwatery do wysokości nie przekraczającej kwoty 2.280 zł, jednakże tylko dla niektórych, ściśle określonych w tym przepisie funkcjonariuszy, wśród których funkcjonariusze Służby celnej nie zostali wymienieni.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż wypłacany wnioskodawcy równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego stanowi przychód ze stosunku służbowego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznym.

Należy dodać, iż wskazany przez wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Dyspozycją tegoż artykułu objęte są kwoty otrzymane przez pracowników z tytułu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Przepis ten nie stanowi o zwolnieniu wypłacanego funkcjonariuszowi równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego. Kwestia ta została uregulowana w art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.