IBPBII/1/415-1110/13/BJ

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 27 marca 2014 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/1/415-1110/13/BJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Biura - 17 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 21 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 10 lutego 2014 r. znak: IBPB II/1/415-1110/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 21 lutego 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2012 r. X sp. z o.o. (zwana dalej Spółką lub Pracodawcą) wypowiedziała Wnioskodawcy (zwanemu dalej Pracownikiem) umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku Kierownika (...). Pismem z dnia 4 października 2012 r. Wnioskodawca wniósł do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Pracodawcy o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. Jako uzasadnienie Wnioskodawca nie podał braku stosownego okresu wypowiedzenia, gdyż ten był przez Pracodawcę zachowany, ale wskazał wyjątkową naganność i niedopuszczalność zachowania ze strony Spółki. Zauważyć bowiem należy, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony nie musi mieć szczególnej wagi, czy też nadzwyczajnej doniosłości. Niemniej jednak nie oznacza to przyzwolenia na arbitralne, dowolne i nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę (wyrok SN z 6 grudnia 2001 r. I PKN 715/00; Pr. Pracy z 2002 r., nr 10, s. 34).

Pracodawca natomiast dokonując wypowiedzenia umowy o pracę Wnioskodawcy podał ewidentnie nieprawdziwe, niekonkretne przyczyny, w tym między innymi fikcyjną utratę zaufania do Pracownika, rzekomy brak operatywności, umiejętności koordynacji oraz organizacji pracy w zespole, co uczynił pomimo wcześniejszych pisemnych wzorowych ocen wystawianych Pracownikowi przez Dyrektora (...). Ponadto Spółka posłużyła się manipulacją, co do okoliczności wcześniejszego złożenia tzw. "propozycji" wykorzystania merytorycznej wiedzy Wnioskodawcy.

Cała sprawa została celowo spreparowana, w tym także z wykorzystaniem wątków osobistych, za co przez wykorzystaną w tym celu inną pracownicę Wnioskodawca został post factum przeproszony. Dodatkowo dla uprawdopodobnienia wymyślonych ad hoc, nieistniejących przyczyn i oczywiście wydumanych powodów Spółka "nastawiła" przeciwko Wnioskodawcy kilku uzależnionych od niej pracowników, którzy mieli ewentualnie fałszywie w sprawie świadczyć.

Stanowcze stanowisko Wnioskodawcy, którego dobra osobiste, w tym dobre imię, prawo do nieposzlakowanej opinii i pozytywnego wizerunku zostały ewidentnie naruszone, skutkowało zaproponowaniem Wnioskodawcy zawarcia ugody przez świadomą swoich wcześniejszych uchybień, błędów i ewidentnie nagannego zachowania Spółkę, za które czego była świadoma poniosłaby konsekwencje, w tym mogłaby zajść odpowiedzialność karna przesłuchanych świadków - pracowników za składanie fałszywych zeznań przed Sądem Pracy.

W dniu 11 czerwca 2013 r. podczas posiedzenia przed Sądem Rejonowym Wydział (...) doszło do zawarcia stosownej ugody. W ramach tej ugody Wnioskodawca wyraził zgodę na wypłacenie mu odszkodowania w kwocie brutto 48.152,65 zł (słownie: czterdzieści osiem tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote 65/100), która to stanowiła siedmiokrotność jego miesięcznego wynagrodzenia. W zamian Wnioskodawca wycofał pozew zrzekając się roszczenia. W treści ugody zostały umieszczone zapisy: "...tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę,..." oraz "Strony zmieniają sposób rozwiązania stosunku pracy z wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę na rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron."

Zdaniem Sądu, przed którym doszło do zawarcia ugody, treść ugody wykluczyła ewentualne wątpliwości w przedmiocie otrzymania przez Wnioskodawcę kwoty 48.152,65 zł w całości, gdyż wszelkie kwestie podatkowe w tym przedmiocie miały być zgodnie z prawem obojętne.

W dniu 21 czerwca 2013 r. Wnioskodawca otrzymał od Spółki niepełną kwotę wynikającą z ugody, a mianowicie 39.384,65 zł, dlatego też po wcześniejszym pisemnym wezwaniu do zapłaty brakującej różnicy w kwocie 8668,00 zł, pismem z 18 lipca 2013 r. Wnioskodawca zainicjował przeciwko Spółce postępowanie egzekucyjne przed komornikiem sądowym.

W odpowiedzi Spółka złożyła w Sądzie Rejonowym przeciwko Wykonawcy powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego - prawomocnej ugody przed Sądem Rejonowym.

Spółka uznała, że niewypłacona Wykonawcy kwota 8668,00 zł to zaliczka na podatek dochodowy od odszkodowania określonego tą ugodą.

W piśmie z 18 lutego 2014 r. (data wpływu - 21 lutego 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Złożony pozew musiał być złożony w trybie przewidzianym Kodeksem Pracy, gdyż z zachowaniem terminów procesowych Wnioskodawca musiał wykazać bezprawność - bezskuteczność doręczonego mu wypowiedzenia umowy o pracę. W toku procesu pozwany pracodawca podawał nieprawdziwe przyczyny wypowiedzenia, które naruszyły dobra osobiste Wnioskodawcy, tj. między innymi rzekome - nadużywanie pozycji i naruszanie zasad współżycia społecznego; niedopuszczalne prześladowanie pracownika, naruszanie jego dóbr osobistych i wolności; niewłaściwe odnoszenie do pracowników, zatem sprawa obejmowała również przepisy Kodeksu Cywilnego. Wnioskodawca zwraca uwagę na odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu Cywilnego na podstawie art. 300 Kodeksu Pracy.

2. Odszkodowanie w kwocie 48.152,65 zł określone w ugodzie z 11 czerwca 2013 r. nie było ustalone i nie mogło być ustalone na podstawie przepisów Kodeksu Pracy, który nie przewiduje wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Ugodę zawarto więc na podstawie art. 917 Kodeksu cywilnego. W ramach ugody Wnioskodawca zobowiązał się również, że nie będzie rościć wobec pracodawcy w przyszłości dalej idących roszczeń.

3. Odszkodowanie zostało opisane (jak w treści ugody) - "tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę", niemniej jednak zauważyć należy, że prawo pracy nie przewiduje odszkodowania przy rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Wnioskodawca otrzymał je i traktuje jako rekompensatę za naruszone dobra osobiste. Z innego tytułu nie było mu należne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w tym konkretnie opisanym przypadku, w świetle obowiązującego prawa i orzecznictwa, należne Wnioskodawcy na podstawie ugody sądowej odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, a taki tryb rozwiązania niewątpliwie przyjęto w ugodzie przed Sądem Pracy.

Konsekwencją powyższego brak jest możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta pomiędzy Spółką, a Wnioskodawcą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego. Tym bardziej istotna jest podstawa z tegoż Kodeksu, że bezsprzecznie doszło do naruszenia dóbr osobistych Wnioskodawcy, w tym dobrego imienia, prawa do nieposzlakowanej opinii i pozytywnego wizerunku. Niewątpliwie naganna postawa Spółki wobec Wnioskodawcy, spreparowanie podstaw wypowiedzenia i nakłonienie niektórych pracowników do nieprawdziwego świadczenia przeciwko Wnioskodawcy wyrządziło mu w powyższych dobrach szkodę.

Kwota odszkodowania dla Wnioskodawcy, jako byłego pracownika wynika z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody i ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Przypomnieć należy, że kwota ta przekroczyła kwotę odszkodowania określonego art. 471 Kodeksu pracy. Wnioskodawca poczuł się usatysfakcjonowany po wcześniejszym szkalującym potraktowaniu jego osoby, a Spółka uniknęła niewątpliwych dalszych negatywnych konsekwencji dla niej samej i zeznających nieprawdę pracowników, które miałyby miejsce w przypadku kontynuowania procesu i badania sprawy przez Sąd Pracy. Odszkodowanie określone wspomnianą ugodą nie jest zatem odszkodowaniem z tytułu uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, ani nie jest to świadczenie stanowiące rekompensatę czy zadośćuczynienie za jakiekolwiek utracone w przyszłości korzyści. Odszkodowanie nie stanowi również jakiegoś dodatkowego wynagrodzenia związanego z rozwiązaniem stosunku pracy. Stanowi natomiast naprawienie konsekwencji wcześniejszego naruszenia dóbr osobistych, w tym wizerunku zawodowego oraz pomawiania i wręcz szkalowania.

Skoro z treści ugody sądowej wynika, że ustalone świadczenie ma jednak charakter odszkodowania, to jako wypłacone na podstawie ugody sądowej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zgodnie z opisanym stanem faktycznym przedmiotowej sprawy nie wystąpiły warunki wyłączające zwolnienie, tj. nie jest to świadczenie stanowiące rekompensatę, ani zadośćuczynienie za utracone przez Wnioskodawcę korzyści oraz nie ma związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe odszkodowanie jako nie objęte powyższymi ustawowymi dwoma wyjątkami jest wolne od podatku dochodowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychód ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego ujął otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

a.

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b.

odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c.

odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d.

odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g.

odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a.

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b.

dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powołany przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Jako wyłączone ze zwolnienia na podstawie tego przepisu podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z wniosku wynika, że dniu 27 września 2012 r. Pracodawca wypowiedział Wnioskodawcy umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Pismem z dnia 4 października 2012 r. Wnioskodawca wniósł do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Pracodawcy o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. Jako uzasadnienie Wnioskodawca nie podał braku stosownego okresu wypowiedzenia, gdyż ten był przez Pracodawcę zachowany, ale wskazał wyjątkową naganność i niedopuszczalność zachowania ze strony Spółki.

W dniu 11 czerwca 2013 r. przed Sądem Rejonowym doszło do zawarcia stosownej ugody. Ugodę zawarto na podstawie art. 917 Kodeksu cywilnego. W ramach tej ugody Wnioskodawca wyraził zgodę na wypłacenie mu odszkodowania w kwocie brutto 48.152,65 zł, która stanowiła siedmiokrotność jego miesięcznego wynagrodzenia. W ramach ugody Wnioskodawca zobowiązał się również, że nie będzie rościć wobec Pracodawcy w przyszłości dalej idących roszczeń. W zamian Wnioskodawca wycofał pozew zrzekając się roszczenia. W treści ugody zostały umieszczone zapisy: "...tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę,..." oraz "Strony zmieniają sposób rozwiązania stosunku pracy z wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę na rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron."

Wnioskodawca uważa, że otrzymane odszkodowanie jako wypłacone na podstawie ugody sądowej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W myśl art. 45 § 2 Kodeksu pracy sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy - Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

W sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy (art. 300 Kodeksu pracy).

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że złożony pozew musiał być złożony w trybie przewidzianym Kodeksem pracy, gdyż z zachowaniem terminów procesowych Wnioskodawca musiał wykazać bezprawność - bezskuteczność doręczonego mu wypowiedzenia umowy o pracę.

Przepisy ustawy - Kodeks pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta między Pracodawcą a Wnioskodawcą (byłym pracownikiem) ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z treścią art. 917 Kodeksu cywilnego strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Jak wskazano we wniosku, w ramach ugody Wnioskodawca zobowiązał się, że nie będzie rościć wobec pracodawcy w przyszłości dalej idących roszczeń.

Stosownie do art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

W myśl art. 448 Kodeksu cywilnego w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. (...).

Z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca wnosił pozew na podstawie Kodeksu cywilnego o przyznanie zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych. Wnioskodawca wskazał, że w toku procesu pozwany Pracodawca podawał nieprawdziwe przyczyny wypowiedzenia, które naruszyły dobra osobiste Wnioskodawcy, tj. między innymi rzekome - nadużywanie pozycji i naruszanie zasad współżycia społecznego; niedopuszczalne prześladowanie pracownika, naruszanie jego dóbr osobistych i wolności; niewłaściwe odnoszenie do pracowników, zatem sprawa obejmowała również przepisy Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca zwraca uwagę na odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu Cywilnego na podstawie art. 300 Kodeksu Pracy.

Wskazanie okoliczności powodujących naruszenie dóbr osobistych oraz traktowanie przez Wnioskodawcę określonego w ugodzie świadczenia jako rekompensaty za naruszone dobra osobiste, nie oznacza, że przedmiotowe odszkodowanie jest odszkodowaniem za naruszenie dóbr osobistych. We wniosku wskazano, że w treści ugody zostały umieszczone zapisy: "...tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę,..." oraz "Strony zmieniają sposób rozwiązania stosunku pracy z wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę na rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron."

Zatem zasądzona kwota wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Wypłacone odszkodowanie odpowiadało siedmiokrotności miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawcy. Kwota ta - wbrew Wnioskodawcy - ma rekompensować utracone przez niego w wyniku rozwiązania umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, którego Wnioskodawca nie osiągnie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. Z wniosku wynika więc, że wypłacone odszkodowanie nie jest odszkodowaniem za rzeczywistą szkodę, nie doszło bowiem do uszczerbku majątkowego po stronie Wnioskodawcy. Doszło natomiast do utraty spodziewanych korzyści czyli przyszłego wynagrodzenia za pracę.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że określone w ugodzie sądowej świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie wskazanego we wniosku art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, iż gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku SN należy stwierdzić, że w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl