IBPBII/1/415-1090/13/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 listopada 2013 r. (data wpływu do Biura - 9 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej za 2013 r. - jest prawidłowe.

W dniu 9 grudnia 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej za 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2007 r. Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód małżeństwo Wnioskodawcy z Panią M. orzekając jednocześnie, że ich wspólne dziecko będzie mieszkało z matką a ojcu ograniczył wykonywanie władzy rodzicielskiej zasądzając także alimenty na rzecz dziecka. Kontakty Wnioskodawcy z córką zostały uregulowane w 2010 r. ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym, według której ojciec ma prawo do kontaktu z dzieckiem w każdą I i III sobotę oraz II i IV niedzielę miesiąca w godzinach 15-18 poza miejscem zamieszkania dziecka i bez obecności matki. Była żona odmawia jednak realizacji ww. kontaktów sama decydując czy i w jakim wymiarze czasu dojdzie do spotkania dziecka z ojcem. Obecnie przed Sądem Rejonowym toczy się postępowanie o ponowne uregulowanie kontaktów. Mimo trudności Wnioskodawca utrzymuje kontakt z córką, czynnie uczestniczy w edukacji dziecka, a także regularnie łoży na jej utrzymanie zasądzone alimenty w wysokości 750 zł miesięcznie.

W 2009 r. Wnioskodawca wstąpił w nowy związek małżeński z którego w 2010 r. urodził się syn. Ponadto w 2010 r. Wnioskodawca przysposobił dziecko swojej obecnej żony uzyskując wobec tegoż dziecka pełnię władzy rodzicielskiej.

Była żona Wnioskodawcy także wstąpiła w związek małżeński. Odmawia ona porozumienia w sprawie ulgi prorodzinnej na ich wspólne dziecko twierdząc, że w całości należy się ona jej.

W obecnym roku podatkowym Wnioskodawca chce skorzystać z ulgi na dziecko z pierwszego małżeństwa w wysokości 50%, a także we wspólnym rozliczeniu z żoną skorzystać z ulgi na przysposobione dziecko oraz ulgi na najmłodsze dziecko jako "trzecie" korzystając z wyższej ulgi na trzecie dziecko.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może skorzystać z ulgi prorodzinnej w wysokości 50% jako rodzic któremu po rozwodzie ograniczono władzę rodzicielską.

2. Czy Wnioskodawca może skorzystać we wspólnym rozliczeniu z małżonką z ulgi na syna jako "trzecie" dziecko i naliczyć wyższą ulgę na to dziecko.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro Sąd nie pozbawił go władzy rodzicielskiej, a jedynie ją ograniczył, to zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje mu prawo do ulgi na dziecko wobec którego ma ograniczoną władzę rodzicielską. Wnioskodawca uważa, że skoro nie może uzyskać porozumienia z byłą żoną odnośnie podziału ulgi ma prawo do skorzystania z ulgi w proporcji 50/50.

Ponadto Wnioskodawca uważa, że skoro posiada władzę rodzicielską wobec trójki dzieci, nawet jeśli wobec jednego z nich jest ona częściowo ograniczona, to w zeznaniu podatkowym na najmłodsze dziecko ma prawo odliczyć wyższą ulgę. Wnioskodawca uważa, że wspólne rozliczenie z żoną nie stanowi przeszkody w naliczeniu przez niego wyższej ulgi na trzecie dziecko mimo, że dla jego małżonki jest to drugie dziecko. Wnioskodawca uważa, że może uzgodnić z małżonką podział ulgi na najmłodsze dziecko w dowolnych, uzgodnionych przez nich proporcjach i skorzystać z ulgi na trzecie dziecko w ramach tych proporcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na mocy art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2013 r., od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

W myśl art. 27f ust. 2 pkt 3 tej ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota stanowiąca:

Zgodnie z art. 27f ust. 2b ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Artykuł 27f ust. 2c cyt. ustawy, stanowi zaś, iż odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

Stosownie do treści art. 27f ust. 3 powołanej ustawy, w przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem. Odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej (art. 27f ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci.

Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Z przytoczonych regulacji wynika zatem, że limit omawianej ulgi został określony na dziecko. Rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu, ulgi na dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Jednocześnie biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania "lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej", tj. po wyrazach "kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych", należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania "w dowolnej proporcji przez nich ustalonej", oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określeniu proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w 2007 r. Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód małżeństwo Wnioskodawcy orzekając jednocześnie, że wspólne dziecko będzie mieszkało z matką a ojcu ograniczył wykonywanie władzy rodzicielskiej zasądzając także alimenty na rzecz dziecka. Kontakty Wnioskodawcy z córką zostały uregulowane w 2010 r. ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym. Była żona odmawia jednak realizacji ww. kontaktów sama decydując czy i w jakim wymiarze czasu dojdzie do spotkania dziecka z ojcem. Mimo trudności Wnioskodawca utrzymuje kontakt z córką, czynnie uczestniczy w edukacji dziecka, a także regularnie łoży na jej utrzymanie zasądzone alimenty w wysokości 750 zł miesięcznie. W 2009 r. Wnioskodawca wstąpił w nowy związek małżeński, z którego w 2010 r. urodził się syn. Ponadto w 2010 r. Wnioskodawca przysposobił dziecko swojej obecnej żony uzyskując wobec tegoż dziecka pełnię władzy rodzicielskiej. Była żona Wnioskodawcy także wstąpiła w związek małżeński. Odmawia ona porozumienia w sprawie ulgi prorodzinnej na ich wspólne dziecko twierdząc, że w całości należy się ona jej. W obecnym roku podatkowym Wnioskodawca chce skorzystać z ulgi na dziecko z pierwszego małżeństwa w wysokości 50%, a także we wspólnym rozliczeniu z żoną skorzystać z ulgi na przysposobione dziecko oraz ulgi na najmłodsze dziecko jako "trzecie" korzystając z wyższej ulgi na trzecie dziecko.

Z treści złożonego wniosku wynika, że brak jest zgodnego oświadczenia woli obojga rodziców dziecka z pierwszego małżeństwa co do podziału przysługującej im wspólnie kwoty odliczenia. W takiej sytuacji - zgodnie z postanowieniem art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - każdemu z rodziców ulga przysługuje w równych częściach, na każde dziecko. Zatem, jeżeli wszystkie wyżej wymienione przesłanki dotyczące zastosowania ulgi na dzieci zostały spełnione, to Wnioskodawca (ze względu na brak porozumienia z byłą żoną) ma prawo do odliczenia za 2013 r. ulgi na dziecko z pierwszego małżeństwa w wysokości 50% pomimo, iż względem tego dziecka Wnioskodawca ma ograniczoną władzę rodzicielską.

W stosunku do wspólnego rozliczenia z obecną żoną, Wnioskodawca ma prawo do skorzystania z ulgi zarówno na przysposobione dziecko (posiadając względem niego pełnię władzy rodzicielskiej) jak i na najmłodsze dziecko - korzystając w tej sytuacji z podwyższonej ulgi, gdyż dla Wnioskodawcy jest to już trzecie dziecko, w stosunku do którego posiada on władzę rodzicielską.

W świetle powyższego należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że skoro posiada on władzę rodzicielską wobec trójki dzieci (nawet jeśli wobec jednego dziecka jest ona częściowo ograniczona), to w zeznaniu podatkowym w uzgodnionych przez małżonków proporcjach ma on prawo do odliczenia na najmłodsze dziecko podwyższonej ulgi przysługującej na trzecie dziecko, tj. 139,01 zł miesięcznie, gdyż jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego dla Wnioskodawcy jest to już trzecie dziecko.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.