IBPBII/1/415-1059/11/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 23 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości określenia przychodu pracowników w związku z wykupieniem przez pracodawcę pakietu usług medycznych:

* w części dotyczącej nie zaliczenia do przychodów świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy - jest nieprawidłowe,

* w części dotyczącej zaliczenia do przychodów świadczeń zdrowotnych niewchodzących w zakres medycyny pracy - jest prawidłowe.

W dniu 23 grudnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości określenia przychodu pracowników w związku z wykupieniem przez pracodawcę pakietu usług medycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł w marcu 2011 r. umowę o udzielanie świadczeń zdrowotnych z Sp. z o.o. (zakład opieki zdrowotnej). Zgodnie z umową zleceniobiorca (Sp. z o.o.) zobowiązuje się do udzielania oraz do utrzymywania stanu gotowości do udzielania, na warunkach ww. umowy, następujących świadczeń zdrowotnych:

Wysokość miesięcznego wynagrodzenia zleceniobiorcy za udzielanie świadczeń zdrowotnych oraz utrzymywanie stanu gotowości do ich udzielania w ramach umowy ww. świadczeń, została ustalona w sposób zryczałtowany i wynosi: 220 zł netto za jedną osobę wpisaną na listę, w podziale:

Z dniem 1 maja 2011 r. pracodawca wpisał na listę 1 pracownika - dyrektora generalnego spółki, któremu pracodawca zagwarantował w umowie o pracę możliwość wykupienia (sfinansowania) przez spółkę pakietu medycznego. W związku z tym z dniem 1 maja 2011 r. zarówno pracownik jak i pracodawca (w zakresie medycyny pracy) uzyskali prawo do skorzystania z pakietu. Pracownik otrzymał imienną kartę. W związku z tym od dnia 1 maja 2011 r. pracodawca kwalifikuje kwotę 55 zł miesięcznie jako przychód pracownika z tytułu innych nieodpłatnych świadczeń, niezależnie, od tego czy świadczenia te były realnie wykorzystywane przez pracownika w danym miesiącu czy też nie. Natomiast pracodawca uznał, iż wynikająca z umowy ryczałtowa kwota 165 zł miesięcznie z tytułu udzielania oraz utrzymywania stanu gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy nie jest przychodem pracownika i nie jest podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie zależenie od tego czy te świadczenia były wykorzystywane przez pracownika w danym miesiącu czy też nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca - pracodawca poprawnie miesięcznie rozlicza wykupiony dla pracownika pakiet usług medycznych:

* w części świadczeń zdrowotnych niewchodzących w zakres medycyny pracy ("Dodatkowe Świadczenia Zdrowotne"), tj. kwotę 55 zł, jako wartość, która nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i stanowiącą tym samym przychód z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 tej ustawy,

* w części świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy, tj. kwotę 165 zł jako kwotę, która nie jest przychodem pracownika i nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, iż prawidłowo rozlicza pakiet medyczny pracownika.

Zgodnie z zawartą umową ryczałtowa cena pakietu wyraźnie wyodrębnia ryczałtową cenę udzielania oraz do utrzymywania stanu gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy oraz ryczałtową cenę udzielania oraz do utrzymywania stanu gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych niewchodzących w zakres medycyny pracy.

W związku z tym pracodawca określił miesięczny przychód pracownika w wysokości 55 zł, to jest w wysokości miesięcznej ryczałtowej ceny części pakietu przypadającego na świadczenia zdrowotne niewchodzące w zakres medycyny pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko zgodne jest z interpretacją indywidualną z dnia 29 czerwca 2010 r. (sygn. DD3/033/129/DZI/08/PK-1286) Ministra Finansów oraz uchwałą NSA z dnia 24 października 2011 r. (sygn. II FPS 7/10).

Natomiast w przypadku świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy w wysokości 165 zł - miesięczna ryczałtowa cena części pakietu przypadającego na świadczenia zdrowotne nie stanowi dla pracownika przychodu z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych. Stanowisko to zdaniem Wnioskodawcy zgodne jest z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2008 r. sygn. IPPB2/415-57/08-4/SP oraz z interpretacją indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2010 r. (sygn. DD3/033/129/DZI/08/PK-1286).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w ust. 1 pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy).

Użyty w art. 12 ust. 1 powołanej powyżej ustawy zwrot "w szczególności" oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 353 § 2 tego Kodeksu świadczenie może podlegać na działaniu albo na zaniechaniu. Dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz również świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, przychodem dla pracownika będzie również wartość obowiązkowych świadczeń medycznych, tj. świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy, do których zapewnienia zobowiązany jest Wnioskodawca.

Fakt, że ustawodawca na podstawie odrębnych przepisów niż podatkowe obliguje pracodawcę do ponoszenia kosztów zapewnienie takich świadczeń nie oznacza, iżby świadczenia te nie miały stanowić przychodu dla pracownika. Gdyby tak było, tzn. gdyby uznać, że wszelkie świadczenia na rzecz pracownika nie stanowią przychodu, to należałoby podważyć racjonalność działania ustawodawcy, który w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał szereg zwolnień dotyczących świadczeń ponoszonych - zgodnie z odrębnymi przepisami - obowiązkowo za pracownika lub też zwracanych pracownikowi (np. zwolnienie określone w pkt 11a, 11b, 16).

W świetle powyższego wartość obowiązkowych świadczeń medycznych finansowanych przez pracodawcę stanowi przychód pracownika. Przychód ten korzysta jednak ze zwolnienia na mocy uregulowań zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy. W myśl tego przepisu wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Należy podkreślić, iż ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) jest odrębną ustawą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże aby świadczenie rzeczowe zwolnione było z podatku dochodowego na podstawie powołanego powyżej przepisu, świadczenie to przysługiwać musi na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z treści art. 207 § 2¹ Kodeksu pracy wynika, iż koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.

Zgodnie z art. 229 § 1 ww. Kodeksu pracy wstępnym badaniom lekarskim podlegają:

Badaniom wstępnym nie podlegają jednak osoby przyjmowane ponownie do pracy u danego pracodawcy na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy, na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej w ciągu 30 dni po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracodawcą.

Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku (art. 229 § 2 Kodeksu pracy).

Stosownie do art. 229 § 5 Kodeksu pracy pracodawca zatrudniający pracowników w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających jest obowiązany zapewnić tym pracownikom okresowe badania lekarskie także:

Badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy (art. 229 § 6 Kodeksu pracy).

Na podstawie powołanego przepisu wydane zostało rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.)

Obok przepisów Kodeksu pracy i przepisów wykonawczych do tego Kodeksu zakres świadczeń obowiązkowych został określony m.in. w ustawie z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 4 pkt 1 ww. ustawy o służbie medycyny pracy, który zawiera definicję - w rozumieniu tej ustawy - profilaktyczna opieka medyczna, to ogół działań zapobiegających powstawaniu i szerzeniu się niekorzystnych skutków zdrowotnych, które w sposób bezpośredni lub pośredni mają związek z warunkami albo charakterem pracy.

Służba medycyny pracy jest właściwa do realizowania zadań z zakresu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, w szczególności - stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy o służbie medycyny pracy - przez:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł w marcu 2011 r. umowę o udzielanie świadczeń zdrowotnych z Sp. z o.o. (zakład opieki zdrowotnej).

Wysokość miesięcznego wynagrodzenia zleceniobiorcy za udzielanie świadczeń zdrowotnych oraz utrzymywanie stanu gotowości do ich udzielania w ramach umowy ww. świadczeń, została ustalona w sposób zryczałtowany i wynosi: 220 zł netto za jedną osobę wpisaną na listę, w podziale:

Z dniem 1 maja 2011 r. pracodawca wpisał na listę 1 pracownika - dyrektora generalnego spółki, któremu pracodawca zagwarantował w umowie o pracę możliwość wykupienia (sfinansowania) przez spółkę pakietu medycznego. W związku z tym z dniem 1 maja 2011 r. zarówno pracownik jak i pracodawca (w zakresie medycyny pracy) uzyskali prawo do skorzystania z pakietu. Pracownik otrzymał imienną kartę. W związku z tym od dnia 1 maja 2011 r. pracodawca kwalifikuje kwotę 55 zł miesięcznie jako przychód pracownika z tytułu innych nieodpłatnych świadczeń, niezależnie, od tego czy świadczenia te były realnie wykorzystywane przez pracownika w danym miesiącu czy też nie. Natomiast pracodawca uznał, iż wynikająca z umowy ryczałtowa kwota 165 zł miesięcznie z tytułu udzielania oraz utrzymywania stanu gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy nie jest przychodem pracownika i nie jest podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie zależenie od tego czy te świadczenia były wykorzystywane przez pracownika w danym miesiącu czy też nie.

Przenosząc powołane przepisy na grunt przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż zwolnione z opodatkowania na mocy powołanego art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wyłącznie te świadczenia, które przekazywane są w wyniku wykonywania obowiązku nałożonego przez odrębne przepisy. To oznacza, że zwolniona z opodatkowania jest wartość tych wszystkich świadczeń medycznych, które pracodawca jest zobowiązany ponieść na rzecz pracownika.

Organ zwraca jednak uwagę, iż nie może potwierdzić, iż wymienione w pkt 1) stanu faktycznego świadczenia są w istocie świadczeniami wynikającymi z obowiązkowej i profilaktycznej opieki medycznej.

Wskazać bowiem należy, iż stosownie do treści § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w związku z art. 14b § 6 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektorzy Izb Skarbowych upoważnieni są w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych do udzielania pisemnych interpretacji indywidualnych w zakresie przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa w sprawach pozostających we właściwości naczelników urzędów i dyrektorów izb skarbowych oraz naczelników urzędów i dyrektorów izb celnych. Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, pod pojęciem przepisów prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych, przy czym mianem ustaw podatkowych - w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej określa się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższych regulacji wynika, że upoważniony dyrektor izby skarbowej ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych i ratyfikowanych umów międzynarodowych związanych z materią podatkową. Kwestia czy konkretne świadczenie medyczne w świetle przepisów Kodeksu pracy lub innych ustaw (niepodatkowych) bądź też przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw stanowi świadczenie obowiązkowe do poniesienia, którego pracodawca został obowiązany nie należy do zakresu przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Jeżeli zatem wskazane przez Wnioskodawcę świadczenia medyczne, przysługują na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy i jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, to uzyskane przez pracowników z tego tytułu świadczenie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przypadku gdy pracodawca, ponosi koszty świadczenia medycznego wynikającego z obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy i koszty profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika stanowi - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - przychód dla pracownika. Z tego względu, w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Przychód ten korzysta jednakże ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem, że zakres sfinansowanych świadczeń istotnie obejmuje te wszystkie świadczenia, do których poniesienia pracodawca zobowiązany jest na podstawie odrębnych przepisów (innych niż podatkowe). Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczki od tego rodzaju świadczeń.

W zakresie dodatkowych świadczeń medycznych (świadczeń zdrowotnych niewchodzących w zakres medycyny pracy) należy stwierdzić, iż świadczenia te, co do istoty noszą cechy prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego i w tym zakresie są podobne do umowy ubezpieczenia objętego zakresem art. 805 Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca zawierając umowę o udzielenie świadczeń zdrowotnych niewchodzących w zakres medycyny pracy, świadczy swoim pracownikom ochronę zdrowotną poprzez wykupienie na ich rzecz ww. usług w zakładzie oferującym usługi medyczne (Sp. z o.o.). Pracownicy natomiast uzyskują prawo do skorzystania z usług medycznych zakładu opieki zdrowotnej, w przypadku wystąpienia takiej potrzeby (tzw. "Dodatkowe Świadczenia Zdrowotne"). Wykupione usługi mają wartość majątkową gdyż korzystanie z dodatkowych usług medycznych (dodatkowych świadczeń zdrowotnych) wymaga zapłaty co miesiąc ceny na rzecz jego sprzedawcy. Zatem ww. krąg osób uzyskuje co miesiąc określone prawo majątkowe o określonej wartości wyrażonej w pieniądzu.

Skoro tak, to należy uznać, że wykupienie przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników dodatkowych świadczeń medycznych jako usługi pracodawcy na rzecz pracownika stanowić będzie dla nich przychód ze stosunku pracy, gdyż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Otrzymanie świadczenia nie musi mieć postaci rękodajnej. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu.

Świadczenia nieodpłatne to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Jeżeli pracownik nie odmówił przyjęcia takiego świadczenia, to znaczy, że je przyjął a tym samym doszło po jego stronie do przysporzenia.

Podkreślić należy, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez uprawnioną osobę z konkretnej usługi medycznej, lecz, jak wskazał ustawodawca w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, również fakt postawienie do dyspozycji pracownika świadczenia w naturze o określonej wartości pieniężnej, np. poprzez objęcie pracownika dodatkowymi usługami medycznymi (zapewnienie mu tych usług).

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że jeżeli pracodawca ponosi na rzecz pracownika koszty nieobowiązkowej opieki medycznej, wówczas wartość tych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę, przypadająca na pracownika będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji wysokość miesięcznego wynagrodzenia za udzielanie świadczeń zdrowotnych oraz utrzymywanie stanu gotowości do ich udzielania w części dotyczącej świadczeń wchodzących w zakres "Dodatkowych Świadczeń Zdrowotnych", opłaconego przez pracodawcę za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w danym miesiącu i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

W kwestii powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2010 r., znak: DD3/033/129/DZI/08/PK-1286, którą Minister Finansów zmienił - powołaną również we wniosku - interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2008 r., znak: IPPB2/415-57/08-4/SP, tut. Organ zaznacza, iż interpretacja ta nie jest interpretacją ogólną wydaną przez Ministra Finansów na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej, którą to tut. Organ byłby związany. Jak stanowi ww. przepis minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Ponadto należy podkreślić, iż powołana interpretacja indywidualna została wydana w stosunku do zupełnie innego stanu faktycznego niż stanu będącego przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, tym samym jej postanowień nie można wprost zastosować na gruncie sprawy przedstawionej w rozpatrywanym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.