IBPBII/1/415-1025/10/ŚS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 15 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 9 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej:

* wydatków za pobyt na leczeniu w zakładzie rehabilitacji leczniczej lub w zakładzie opiekuńczo-leczniczym - jest nieprawidłowe,

* wydatków na zabieg - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych wydatków.

Z uwagi na braki formalne pismem z dnia 31 stycznia 2011 r. Znak: IBPB II/1/415-1025/10ŚS wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 9 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od 14 lat choruje na stwardnienie rozsiane, które zostało rozpoznane w 2006 r. Choroba powoduje między innymi zaburzenie chodu związane z brakiem możliwości utrzymania równowagi. W związku z chorobą wnioskodawczyni posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane przez Prezydenta Miasta X. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż z uwagi na wiek oraz stopień zaawansowania choroby i obowiązujący w Polsce system punktowy nie została zakwalifikowana do leczenia w programach lekowych oferowanych i finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wnioskodawczyni w 2009 r. dowiedziała się o nowej jednostce chorobowej jaką jest przewlekła mózgowo-rdzeniowa niewydolność żylna (CCSVI). Wielu badaczy obecnie przypuszcza, że stwardnienie rozsiane i CCSVI to w rzeczywistości to samo schorzenie, cechuje je przewlekłe zmęczenie, bóle głowy, nietolerancja wysokiej temperatury, zaburzenia mikcji, zaburzenia równowagi. Podstawowym sposobem leczenia CCSVI podobnie jak i innych malformacji naczyniowych jest leczenie endowaskularne (angioplastyka balonowa połączona z implantacją stentu). Leczenie endowaskularne CCSVI wykonywane jest w wielu ośrodkach na świecie, a w Polsce odpłatnie w dwóch klinikach. W innych szpitalach w Polsce leczenie CCSVI nie jest wykonywane. Z uwagi na pogarszający się stan zdrowia wnioskodawczyni zdecydowała się poddać leczeniu w Klinice X. Leczenie endowaskularne zostało wykonane w dniu 20 września 2010 r. Wnioskodawczyni wskazała, iż leczenie zostało opłacone z jej i męża oszczędności (wspólne konto bankowe) przelewami. Przelewy zostały potwierdzone fakturami wystawionymi przez Klinikę X. W dniu 20 września 2010 r. zostało przeprowadzone leczenie endowoskularne w Klinice X. W efekcie przeprowadzonego zabiegu stan zdrowia wnioskodawczyni, powoli ale stale ulega poprawie. Ustępują problemy związane z utrzymaniem równowagi, bóle głowy, problemy z koordynacją ruchową i inne przykre dolegliwości. Wnioskodawczyni może pokonywać pieszo samodzielnie coraz większe odległości. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż dzięki leczeniu jakość jej życia i poziom funkcjonowania uległ znaczącej poprawie.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, iż nie pozostaje na utrzymaniu swojego męża. W roku podatkowym 2010, za który planuje skorzystać z ulgi jej roczny dochód przekracza kwotę 9120 zł Z odliczenia wnioskodawczyni zamierza skorzystać osobiście zgodnie z uprawnieniami jakie przysługują osobom niepełnosprawnym. Mąż jest osobą pełnosprawną i do tej pory nie korzystał z odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez wnioskodawczynię i jej męża koszty leczenia endowaskularnego potwierdzone załączonymi kopiami przelewów oraz wystawionymi fakturami mogą być odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 rok.

Wnioskodawczyni wskazała, iż rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne oraz zasady i warunki ich odliczania do dochodu określa art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 6 cyt. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 tego artykułu, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. Zdaniem wnioskodawczyni, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia pojęcia rehabilitacja. Definicję tego pojęcia zawiera ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.). Wnioskodawczyni stwierdziła, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej. Natomiast rehabilitacja lecznicza to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światło lecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mają również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia ograniczonych funkcji. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż warunkiem odliczenia wydatków, o których wyżej mowa, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek stosownego dokumentu (orzeczenia, decyzji) potwierdzającego niepełnosprawność - art. 26 ust. 7d i 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem zdaniem wnioskodawczyni, przyjąć należy, że skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej polegającej na odliczeniu od dochodu wydatków z tytułu odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne będzie możliwe w sytuacji, gdy zabieg miał na celu przywrócenie ograniczonych funkcji spowodowanych rodzajem schorzenia, w związku z którym uznano daną osobę za niepełnosprawną.

Wnioskodawczyni stwierdziła, iż wydatki poniesione na leczenie endowaskularne są wydatkami na cele rehabilitacyjne mające na celu ułatwienie wykonywania czynności życiowych i mieszczą się w ramach ulgi rehabilitacyjnej i odpłatności za pobyt na leczeniu w zakładzie rehabilitacji leczniczej lub w zakładzie opiekuńczo - leczniczym. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia rehabilitacja lecznicza, należy zdaniem wnioskodawczyni skorzystać z definicji tego pojęcia zawartego w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r., pod redakcją doc. dr Jana Tokarskiego, str. 635); rehabilitacja - (łac. rehabilitatio) to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mają również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność (vide wyrok z 17 października 1996 r., sygn. akt SA/Sz 2668/95, LEX nr 27337). Wnioskodawczyni przytoczyła również pojęcie rehabilitacji, które zostały zawarte w piśmie Urzędu Skarbowego Znak: PDFN II/415/8/EG/06 z dnia 21 lutego 2006 r., jak również w aktach wydanych przez Izby Skarbowe Znak: IPPB4/415-24/09-4/JK, BI/415-0855/06, DF-415/13/10701/06, IPPB4/415-158/09-2/JK, IPPB4/415-856/09 4/JK2).

Pod pojęciem rehabilitacji należy rozumieć zorganizowany system działania, obejmujący usprawnienia fizyczne, psychiczne, społeczne, zawodowe. Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstwa nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanym przywrócić ich społecznie przydatną sprawność. To znaczy, że wydatki na cele rehabilitacyjne, to wydatki związane z przywracaniem w możliwie wysokim stopniu sprawności organizmu oraz przystosowaniem osoby niepełnosprawnej do czynnego udziału w życiu społecznym. Istotne znaczenie mają również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównania ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

W przypadku wnioskodawczyni stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM, ang. multiple sclerosis, MS) - przewlekła, zapalna, demielinizacyjna choroba centralnego układu nerwowego, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia (demielinizacji i rozpadu aksonów) tkanki nerwowej, została potwierdzona kilka lat temu. Głównymi objawami choroby było osłabienie siły mięśniowej, kurcze mięśniowe, trudności w poruszaniu się w koordynacji ruchowej i utrzymaniu równowagi, trudności z widzeniem (np. spadek ostrości wzroku), nasilone zmęczenie, ostre zespoły bólowe, uczucie "przebiegania prądu" wzdłuż kręgosłupa, bóle związane z parastezjami. Na podstawie najnowszych doniesień naukowych wnioskodawczyni dowiedziała się, że przyczyną stwardnienia rozsianego (SM) może być przewlekła mózgowo - rdzeniowa niewydolność żylna (CCSVI). W efekcie badania, które zostało przeprowadzone w styczniu 2010 r., lekarz naczyń stwierdził zapadnięcie się żył szyjnych. Diagnoza ta została potwierdzona w czerwcu 2010 r. W związku z powyższym wnioskodawczyni postanowiła poddać się leczeniu endowaskularnemu w Klinice X. Kliniki publiczne na razie nie prowadzą leczenia w kierunku CCSVI. Podczas leczenia endowaskularnego u wnioskodawczyni zostały usunięte przyczyny niedrożności żył. W zabiegu chirurgicznym wykonano wstawienie stentu w prawej żyle szyjnej oraz udrożnienie lewej żyły szyjnej poprzez balonikowanie. W efekcie przeprowadzonych wyżej wymienionych zabiegów leczniczych opisane objawy SM zmniejszyły swoje nasilenie. Zdaniem wnioskodawczyni, nie ulega wątpliwości, że leczenie endowaskularne spowodowało zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian, z powodu których została uznana za osobę niepełnosprawną lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby przywrócić wnioskodawczyni społecznie przydatną sprawność. Od dnia zabiegu przeprowadzonego w wrześniu 2010 r., nie wystąpiły żadne ostre objawy SM (rzuty), podczas gdy rok wcześniej było ich 3. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż jej EDSS (skala niepełnosprawności) w tym czasie zmniejszyła się z 5 do 3. Wnioskodawczyni nadal może być osobą czynną zawodowo jak również opiekować się trójką niepełnoletnich dzieci.

W uzupełnieniu informacji uzyskanych z Kliniki X. w sprawie otrzymanej faktury za leczenie endowaskularne wnioskodawczyni została poinformowana, że usługa medyczna, o której mowa na wystawionej fakturze to usługa według EKD: 85.12.12 (Konsultacje i leczenie prowadzone przez lekarzy specjalistów i chirurgów). Klinika X. nigdy nie rozpisywała i nie rozpisuje wykonanych usług na części "składowe". Wnioskodawczyni nie ma więc możliwości uzyskania odrębnych faktur na wykonane przez klinikę odrębne zabiegi medyczne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono: a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo b. znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono: a. całkowitą niezdolność do pracy albo b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi

wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7c powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności. W związku z chorobą (stwardnienie rozsiane) poddała się leczeniu endowaskularnemu, dzięki któremu jej stan zdrowia ulega poprawie. Podczas ww. leczenia zostały usunięte przyczyny niedrożności żył. W zabiegu chirurgicznym wykonano wstawienie stenta w prawej żyle szyjnej oraz udrożnienie lewej żyły szyjnej przez balonikowanie. Leczenie endowaskularne przeprowadzone było w prywatnej Klinice X. Z wniosku wynika również, iż usługa medyczna, której dotyczy poniesiony przez nią wydatek związany z leczeniem endowaskularnym, to według Kliniki, w której odbywała leczenie - konsultacje i leczenie prowadzone przez lekarzy specjalistów i chirurgów. Zdaniem wnioskodawczyni, w tak przedstawionym stanie faktycznym winna mieć prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej tytułem poniesienia odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne, jak również odpłatności za pobyt na leczeniu w zakładzie rehabilitacji-leczniczej lub zakładzie opiekuńczo-leczniczym.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w tak przedstawionym stanie faktycznym można oceniać jedynie poprzez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie zakładu opiekuńczo-leczniczego oraz zakładu rehabilitacji leczniczej. Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje takich pojęć jak: "zakład rehabilitacji leczniczej" czy "zakład opiekuńczo-leczniczy", w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy - zakładem opieki zdrowotnej jest m.in. zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewentorium, hospicjum stacjonarne, inny niewymieniony z nazwy zakład przeznaczony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych

w odpowiednio urządzonym, stałym pomieszczeniu, czy też zakład rehabilitacji leczniczej.

Jednostki te udzielą całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewniają im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także opiekę w czasie organizowanych zajęć kulturalno-rekreacyjnych. Działania przez nie prowadzone mają na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej, poprawę jakości życia, a także przystosowanie do nowych warunków, integrację w społeczeństwie.

Zgodnie z art. 32 ww. ustawy zakład rehabilitacji leczniczej udziela świadczeń zdrowotnych, polegających na interdyscyplinarnych, kompleksowych działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Świadczenia te udzielane są na podstawie skierowania lekarza.

Natomiast zakład opiekuńczo-leczniczy udziela całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują pielęgnację i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnia im produkty lecznicze oraz wyroby medyczne, wyposażenie wyrobów medycznych, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także opiekę w czasie organizowanych zajęć kulturalno-rekreacyjnych (art. 32c ust. 1 powołanej ustawy).

Jak z powyższego wynika, ustawodawca w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie określił, rodzaje zakładów, w których pobyt i związane z nim wydatki poniesione przez osobę niepełnosprawną lub osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną można uznać za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy zatem stwierdzić, iż wydatki wnioskodawczyni związane z pobytem w prywatnej Klinice X. nie stanowią wydatków określone w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazana Klinika nie jest bowiem żadnym z zakładów enumeratywnie wymienionych w powoływanym przepisie.

W związku z powyższym w tej części stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest również pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, tut. Organ nie kwestionuje, iż leczenie endowaskularne przyczyniło się do zmniejszenia objawów choroby u wnioskodawczyni. Ostatecznie jednak rozstrzygnięcie kwestii czy zabieg, któremu poddała się wnioskodawczyni wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Zatem w przedmiotowej sprawie odliczenie od dochodu wydatku na zabieg leczniczy będzie możliwe tylko wówczas, gdy zabieg ten zostanie zakwalifikowany przez lekarza specjalistę jako zabieg rehabilitacyjny. To oznacza, że jeżeli istotnie zabieg, któremu poddała się wnioskodawczyni jest zabiegiem rehabilitacyjnym a nie innego rodzaju zabiegiem medycznym (np. zabiegiem chirurgicznym), to wnioskodawczyni będzie miała prawo do skorzystania z odliczenia wydatków poniesionych tytułem odpłatności za ten zabieg. Odliczenie to będzie jednakże możliwe tylko wówczas, gdy wnioskodawczyni udokumentuje jego poniesienie stosownym dowodem, z którego będzie wynikało, iż wskazana odpłatność dotyczy zabiegów rehabilitacyjnych i jest kwotą wydatku poniesionego z tytułu tegoż zabiegu.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawczyni w tej części należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.