IBPBII/1/415-1023/13/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 listopada 2013 r. (data wpływu do Biura - 18 listopada 2013 r.), uzupełnionym 16 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy w Holandii - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 listopada 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy w Holandii.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 8 stycznia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-1023/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 16 stycznia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Firma Wnioskodawcy jest zakładem produkcyjnym posiadającym siedzibę i prowadzącym działalność w Polsce. Nie jest agencją pracy tymczasowej.

W 2012 r. i 2013 r. Wnioskodawca oddelegował kilku pracowników do pracy w Holandii podpisując umowę najpierw w jedną firmą zagraniczną, potem z drugą. Pracownicy ci pracowali w firmie Wnioskodawcy od kilku lat, wcześniej wykonywali prace na terenie Polski i po powrocie również.

Pierwszy wyjazd do Holandii był w okresie: 21 marca 2012 r. - 19 czerwca 2012 r. (razem 91 dni - w tym czasie były trzy 5-dniowe zjazdy na urlop do Polski).

Drugi wyjazd był w okresie: 24 września 2012 r. - 14 grudnia 2012 r. (razem 82 dni - w tym czasie był jeden 9-dniowy zjazd na urlop do Polski).

Razem w 2012 r. okres oddelegowania pracowników do Holandii wyniósł 149 dni + 24 dni urlopu w Polsce.

Kolejny wyjazd był w okresie: 3 stycznia 2013 r. - 20 marca 2013 r. (razem 77 dni - w tym czasie był jeden 9-dniowy zjazd do Polski).

Firmy przesyłały protokoły za zakres prac i na podstawie tych protokołów Wnioskodawca wystawiał faktury.

Wynagrodzenie pracownikom wypłacała firma Wnioskodawcy w Polsce. Pracownicy otrzymywali wynagrodzenie wg ustawowej płacy minimalnej obowiązującej w Holandii, tj. 1446,60 EUR w 2012 r. oraz 1477,80 EUR w 2013 r. Przed wyjazdem pracowników firma wystąpiła do ZUS z wnioskiem o wydanie formularzy A1, potwierdzających przynależność do polskiego systemu ubezpieczeń społecznych. Na podstawie A1 pracownicy mieli nadany Sofi Numer.

Zgodnie z informacją jaką Wnioskodawca zasięgnął w Urzędzie Skarbowym oraz na infolinii porad księgowych w sprawie opodatkowania, jeżeli pobyt pracowników w roku kalendarzowym nie przekracza 183 dni to podatek dochodowy od wynagrodzenia jest odprowadzany w Polsce.

Wnioskodawca zapoznał się również z umową między Holandią a Polską o unikaniu podwójnego opodatkowania i zgodnie z art. 15 umowy do 183 dni płaci się podatek dochodowy od wynagrodzenia tylko w Polsce. Wszystkie warunki wymienione w art. 15 tej umowy zostały spełnione. Ani w roku 2012 ani w roku 2013 okres oddelegowania pracowników do pracy w Holandii nie przekroczył 183 dni.

Opis sytuacji Wnioskodawca wysłał m.in. do Ambasady Polskiej w Hadze - Wydział Promocji, Handlu i Inwestycji, ponieważ doszła jeszcze sprawa rejestracji w Izbie Handlowej w Holandii. Zgodnie z uzyskaną odpowiedzią Wnioskodawca poradził się biura doradczego w Holandii i otrzymał odpowiedź, że nie musi się rejestrować w Izbie Handlowej w Holandii, świadczenia socjalne płaci w Polsce a w Holandii powinien odprowadzić podatek od wynagrodzenia (i tylko w Holandii aby uniknąć podwójnego opodatkowania). Jednak na podstawie artykułów, do których Wnioskodawca dotarł oraz informacji z Urzędu Skarbowego obstaje przy tym, że przez pierwsze 183 dni powinien odprowadzać podatek tam gdzie jest siedziba i działalność firmy, czyli w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo postąpił odprowadzając podatek dochodowy od wynagrodzenia pracowników tylko w Polsce, skoro pobyt pracowników nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym.

Wnioskodawca uważa, że jego firma prawidłowo odprowadzała podatek dochodowy od wynagrodzenia pracowników tylko w Polsce z uwagi na to, że okres oddelegowania pracowników do pracy w Holandii nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, a także siedziba i działalność firmy zatrudniającej znajduje się w Polsce.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tejże ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Stosownie do art. 38 ust. 1 powołanej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru - art. 38 ust. 1a ww. ustawy.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a (czyli podlegającego ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu), urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z wniosku wynika, że firma Wnioskodawcy jest zakładem produkcyjnym posiadającym siedzibę i prowadzącym działalność w Polsce. Nie jest agencją pracy tymczasowej. W 2012 r.i 2013 r. Wnioskodawca oddelegował kilku pracowników do pracy w Holandii podpisując umowę najpierw w jedną firmą zagraniczną, potem z drugą. Pierwszy wyjazd do Holandii był w okresie 21 marca 2012 r. - 19 czerwca 2012 r. (razem 91 dni - w tym czasie były trzy 5-dniowe zjazdy na urlop do Polski). Drugi wyjazd był w okresie 24 września 2012 r. - 14 grudnia 2012 r. (razem 82 dni - w tym czasie był jeden 9-dniowy zjazd na urlop do Polski). Kolejny wyjazd był w okresie 3.01. 2013 r. - 20 marca 2013 r. (razem 77 dni - w tym czasie był jeden 9-dniowy zjazd do Polski).

Wnioskodawca uważa, że jego firma prawidłowo odprowadzała podatek dochodowy od wynagrodzenia pracowników tylko w Polsce z uwagi na to, że okres oddelegowania pracowników do pracy w Holandii nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, a także siedziba i działalność firmy zatrudniającej znajduje się w Polsce.

Skoro Wnioskodawca delegował swoich pracowników do pracy w Holandii, w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie przepisy Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 cytowanej Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Powyższe uregulowania zawarte w art. 15 ust. 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów stanową wyjątek od reguły zawartej w artykule 15 ust. 1 ww. Konwencji i wskazują, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Holandii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt a) ww. Konwencji odbiorca winien przebywać w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Jak z powyższego wynika, nie chodzi tutaj - jak uważa Wnioskodawca - o okres jednego roku podatkowego lecz o okres dwunastomiesięczny rozpoczynający się lub kończący w danym roku podatkowym. To oznacza, że wskazany okres dwunastomiesięczny może zahaczać o dwa różne lata podatkowe (kalendarzowe). Wskazany warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 w odniesieniu do sposobu obliczania okresu lub okresów "nieprzekraczających łącznie 183 dni" stwierdza, iż przy ich obliczaniu stosuje się metodę określającą "dni fizycznej obecności". W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Natomiast pojęcie "przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym" użyte w art. 15 ust. 2 lit. a tejże Konwencji oznacza, zgodnie z ww. Komentarzem, że należy brać pod uwagę wszystkie możliwe kolejne dwunastomiesięczne okresy, nawet okresy, które, do pewnego stopnia, pokrywają się z innymi.

Oznacza to, że jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie. W celu ustalenia czy pobyt pracownika w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym należy wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony "do przodu" od dnia przybycia pracownika do drugiego państwa, a także okres dwunastu miesięcy liczony "wstecz" od dnia wyjazdu tego pracownika z drugiego państwa.

W konsekwencji, pojęcie "dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym jest pojęciem autonomicznym w stosunku do pojęcia "roku podatkowego". Skoro okres dwunastomiesięczny, tylko i wyłącznie, może rozpocząć się lub zakończyć w danym "roku podatkowym", to oczywiste jest, że "okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni" są częścią "okresu dwunastomiesięcznego, nie zaś częścią "roku podatkowego" (roku kalendarzowego). Z punktu widzenia oceny spełnienia przedmiotowego warunku istotne jest więc to, czy okres (lub okresy) łącznie 183 dni nie został przekroczony w okresie dwunastomiesięcznym, nie zaś w roku podatkowym. W konsekwencji, jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka krótkich okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie, występujące w różnych latach podatkowych (np. 2011-2012, 2012-2013).

Powyższe oznacza, że aby ustalić spełnienie warunku przebywania w drugim państwie przez okres nieprzekraczający 183 dni w dwunastomiesięcznym okresie trzeba "cofnąć się" do początku okresu dwunastomiesięcznego poprzedzającego okres pobytu w danym roku, czyli wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony "wstecz" od dnia każdorazowego wyjazdu z drugiego państwa, jak również wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony "do przodu" od dnia każdorazowego przybycia do drugiego państwa i następnie zsumować wszystkie okresy wyliczając ilość dni pobytu w dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

W przedmiotowe sprawie pracownicy przebywali w Holandii w następujących okresach:

21 marca 2012 r. - 19 czerwca 2012 r., tj. 91 dni - 15 dni urlopu w Polsce = 76 dni

24 września 2012 r. - 14 grudnia 2012 r., tj. 82 dni - 9 dni urlopu w Polsce = 73 dni

3 stycznia 2013 r. - 20 marca 2013 r., tj. 77 dni - 9 dni urlopu w Polsce = 68 dni

Wobec tego pierwszy okres dwunastu miesięcy liczony "do przodu" to okres liczony od pierwszego przyjazdu, czyli od 21 marca 2012 r. do 20 marca 2013 r. i w tym czasie pracownicy przebywali w Holandii 217 dni (76 dni w okresie od 21 marca 2012 r. do 19 czerwca 2012 r. i 73 dni w okresie od 24 września 2012 r. do 14 grudnia 2012 r. oraz 68 dni w okresie od 3 stycznia 2013 r. do 20 marca 2013 r.). W ww. okresie zamyka się cały pobyt pracowników w Holandii - tym samym nie jest konieczne liczenie dwunastomiesięcznego okresu "wstecz".

Niemniej jednak w tak przedstawionym stanie faktycznym, również w przypadku liczenia dwunastomiesięcznego okresu "wstecz", dochody pracowników podlegają - ze względu na uregulowania art. 15 ust. 2 w związku z art. 15 ust. 1 Konwencji - opodatkowaniu zarówno w Holandii, jak i w Polsce, przy uwzględnieniu metody unikania podwójnego opodatkowania, bowiem pobyt pracowników w drugim państwie przekracza 183 dni w okresie dwunastu miesięcy liczonym "wstecz" od ostatniego dnia pobytu w drugim państwie czyli od dnia 20 marca 2013 r. do 21 marca 2012 r. - pracownicy w tym okresie przebywali w Holandii również 217 dni.

Jak z powyższego wynika, w powyższych okresie - zarówno przy liczeniu dwunastomiesięcznego okresu "wstecz" jak również przy liczeniu dwunastomiesięcznego okresu "do przodu" - pobyt pracowników - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - w drugim państwie przekraczał 183 dni.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane wyżej przepisy prawa, należy zatem stwierdzić, że skoro łączny okres pobytu pracowników w Holandii przekroczył 183 dni w okresie kolejnych dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w roku podatkowym 2012 i 2013, to dochód tych pracowników podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Holandii; przy czym opodatkowaniu za granicą (w Holandii) podlega dochód uzyskany od pierwszego dnia (dwunastomiesięcznego okresu), w którym wykonywana była praca w drugim państwie (w Holandii).

Tym samym, zgodnie z uregulowaniami art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca nie był zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy. Nie ma on bowiem racji, że skoro okres pobytu pracowników był krótszy niż 183 dni, to należało pobierać wskazane zaliczki. W tak przedstawionym stanie faktycznym pobór zaliczek mógł być dokonywany - zgodnie z treścią zdania drugiego powołanego przepisu - jedynie na wyraźny wniosek pracowników.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.