IBPBII/1/415-1019/10/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 grudnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Królestwa Maroka - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Królestwa Maroka.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W okresie od 20 lutego 1967 r. do 19 sierpnia 1991 r. wnioskodawca przebywał z całą rodziną i pracował w Maroku, jako funkcjonariusz w administracji marokańskiej. Tam płacił podatki od otrzymywanej pensji, ubezpieczenia zdrowotne i socjalne oraz składkę emerytalną. Od 20 sierpnia 1991 r. (ukończenia 60 lat), obowiązkowego przejścia na emeryturę w administracji marokańskiej, wnioskodawca jest emerytem marokańskim (załącznik nr 1 i nr 2). Przez cały okres otrzymywania emerytury, administracja marokańska pobiera podatek od emerytury w wysokości 7,25% (załącznik nr 3 - oryginał i nr 4 - jego tłumaczenie na język polski). Po powrocie do Polski, od połowy 2002 r. wnioskodawca otrzymuje emeryturę poprzez Bank. Urząd Skarbowy wyraził zgodę na obniżenie stopy podatkowej o 7,25% od emerytury, tj. o podatek płacony w Maroku. W tym duchu wnioskodawca robił rozliczenia roczne z Urzędem Skarbowym do końca 2009 r.

Bank pismem (...) (załącznik nr 5), powołując się na Konwencję Polsko-Marokańską o unikaniu podwójnego opodatkowania, powrócił do pobierania wnioskodawcy zaliczki na podatek dochodowy od emerytury w pełnym wymiarze oraz składki emerytalnej, mimo, że wnioskodawca płaci składkę przy polskiej emeryturze (załącznik nr 6 - stan konta depozytowego za listopad 2010 r.)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca powinien być zwolniony z płacenia podatków w Polsce od emerytury marokańskiej.

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z Konwencją między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Rabacie dnia 24 października 1996 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 529) nie powinienem płacić podatków w Polsce od emerytury ze względu na następujące zapisy:

* Artykuł 15 ustęp 1 ww. konwencji, który stanowi: "Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polska) otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Polska), chyba, że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się Państwie (Maroko). Jeżeli praca tam jest wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (Maroko)",

* Artykuł 15 ustęp 2, także przemawia za tym, aby podatek od emerytury był płacony tylko w Maroku, bowiem podustępy b) i c) spełnia tylko strona Marokańska.

Podustęp b) - Wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę marokańskiego. Podustęp c) - Wynagrodzenie jest ponoszone przez pracodawcę marokańskiego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do ust. 1a ww. artykułu, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z wniosku, w okresie od 20 lutego 1967 r. do 19 sierpnia 1991 r. wnioskodawca przebywał z całą rodziną w Maroku, gdzie pracował jako funkcjonariusz w administracji marokańskiej. Od 20 sierpnia 1991 r. wnioskodawca jest emerytem marokańskim. Przez cały okres otrzymywania emerytury administracja marokańska pobiera podatek od emerytury w wysokości 7,25%. Po powrocie do Polski, od połowy 2002 r. wnioskodawca otrzymuje emeryturę za pośrednictwem Banku.

Jako, że w przedstawionym stanie faktycznym emerytura otrzymywana jest z Maroka zastosowanie będą miały postanowienia konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Rabacie dnia 24 października 1994 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 529).

Zgodnie z art. 18 konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a) ww. konwencji jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacona przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną, osobie fizycznej z tytułu świadczenia usług na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jednakże taka renta lub emerytura podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba jest obywatelem tego Państwa i posiada w nim miejsce zamieszkania (art. 19 ust. 2 lit. b) konwencji).

Zatem, co do zasady, emerytury otrzymywane z Maroka, z tytułu wcześniejszej pracy w tym Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury (emeryt) ma miejsce zamieszkania; w przedstawionym stanie faktycznym - w Polsce. Natomiast emerytura z Maroka wypłacana bezpośrednio z funduszy utworzonych przez to Państwo lub jego jednostkę terytorialną bądź władzę lokalną każdej osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz Maroka lub jednostki bądź władzy lokalnej podlega opodatkowaniu wyłącznie w Maroku. Jednakże taka emerytura podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, jeżeli osoba ją otrzymująca jest obywatelem polskim i posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W złożonym wniosku jako miejsce zamieszkania wskazano miejscowość położoną w Polsce. Z treści wniosku nie wynika aby wnioskodawca zmienił swoje obywatelstwo.

Wobec powyższego, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołany wyżej przepis art. 18, jak również art. 19 ust. 2 konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, stwierdzić należy, iż od 1 stycznia 1997 r. (tj. dnia obowiązywania ww. konwencji) emerytura otrzymywana przez wnioskodawcę - będącego obywatelem polskim i posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - wypłacana z Maroka podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Zatem, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ zauważa, iż stosownie do art. 26 ust. 1 ww. konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1 - właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedłożona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu właściwa władza, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony i jeżeli nie może spowodować zadowalającego rozwiązania, podejmie starania, aby przypadek ten uregulować w porozumieniu z właściwą władzą drugiego Umawiającego się Państwa, tak aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą konwencją. Osiągnięte w ten sposób porozumienie zostanie wprowadzone w życie bez względu na terminy przewidziane przez ustawodawstwo wewnętrzne Umawiających się Państw.

Właściwe władze Umawiających się Państw będą wspólnie czynić starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji lub stosowaniu konwencji. Mogą one również wspólnie uzgodnić, w jaki sposób można zapobiec podwójnemu opodatkowaniu w przypadkach, które nie są uregulowane w niniejszej konwencji (art. 26 ust. 3 powołanej konwencji).

Mając na uwadze powyższe, tut. Organ informuje, iż wnioskodawca może wystąpić do Ministra Finansów o wszczęcie procedury wzajemnego porozumiewania się w związku z tym, że podatek w Maroku został pobrany niezgodnie z konwencją.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.