IBPBI/2/4510-290/15/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 marca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 17 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych uprzednio zaliczonych do przychodów należnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 marca 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych uprzednio zaliczonych do przychodów należnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: "Spółka") jest producentem systemów solarnych sprzedającym swoje wyroby w kraju i zagranicą. Należności z tytułu sprzedaży wyrobów zaliczane są do przychodów podatkowych. Mimo, że kredyty kupieckie udzielane są jedynie sprawdzonym klientom, zdarza się, że klienci nie dokonują płatności w terminie lub nawet nie płacą wcale. Egzekucja należności, szczególnie zagranicznych, jest kosztowna i skomplikowana, i nie gwarantuje ściągnięcia wierzytelności. W związku z powyższym część wierzytelności się przedawnia. Spółka rozważa skorzystanie z pomocy specjalistów. W sytuacji przekazania wierzytelności (w tym także wierzytelności przedawnionych) firmie windykacyjnej doszłoby do sprzedaży wierzytelności za cenę niższą od nominalnej, gdyż firmy windykacyjne nie kupują wierzytelności po cenie nominalnej. W przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) - nie jest zatem możliwe uniknięcie poniesienia straty ze sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym strata ze sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych, uprzednio zaliczonych do przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, bez wątpienia przychody i koszty uzyskania przychodów stanowią kategorie konstytuujące przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania jest - co do zasady - dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został osiągnięty.

Gdy idzie o przychody, to ustawa podatkowa nie zawiera wyczerpującego ich wyliczenia, wymieniając w art. 12 ust. 1 niektóre rodzaje przychodów, w tym także otrzymane pieniądze i wartości pieniężne (pkt 1). Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Z kolei według art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, przy czym przychód w tym wypadku, przy zaistnieniu odpowiednich przesłanek, może być określony przez organ podatkowy (ust. 4 i ust. 5 art. 14 ww. ustawy). Kosztami uzyskania przychodów są, według art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego świadczenia, które może polegać na działaniu lub zaniechaniu, przy czym działanie może mieć postać zapłaty ceny za towar bądź usługę. Wierzytelność może być przeniesiona na osobę trzecią (art. 509 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny; tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm., dalej również "k.c."), w tym może stanowić przedmiot sprzedaży (art. 510 § 1 k.c.), w następstwie czego wierzytelność przechodzi z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, w zamian za zapłatę określonej kwoty pieniężnej. Wierzytelność jest zatem prawem majątkowym, które może stanowić przedmiot obrotu, a jej odpłatne zbycie powoduje powstanie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychód z odpłatnego zbycia wierzytelności powstaje zarówno wtedy, gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność obca, to jest nabyta przez zbywcę (wierzytelności) od innego podmiotu, jak i wówczas, gdy podatnik sprzedaje własną wierzytelność. W przypadku sprzedaży wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej, przychód powstaje na zasadach określonych w art. 12 ust. 3 oraz ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast w odniesieniu do podmiotu, który dokonuje sprzedaży własnej wierzytelności, to jest poza zakresem przedmiotu działalności gospodarczej, zastosowanie znajduje przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który określa przychód ze sprzedaży praw majątkowych. Gdy chodzi o koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, to w myśl ogólnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są nimi koszty poniesione w celu osiągnięcia tego przychodu, z uwzględnieniem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39, zgodnie z którym, jak już wskazano wcześniej, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Ze wskazanego przepisu wynika generalna reguła, że straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią kosztu podatkowego, a także, że - na zasadzie wyjątku - ograniczenie to nie ma zastosowania do strat z odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. jak w opisanym stanie będącym przedmiotem wniosku.

Zakres regulacji art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy wszystkich wierzytelności zarachowanych uprzednio do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy, nie dzieląc tych wierzytelności na przedawnione i nieprzedawnione (podobnie jak na przykład na wymagalne i niewymagalne). Nie ma też znaczenia, kto jest nabywcą wierzytelności (na przykład podmiot powiązany czy niepowiązany), ani kiedy wierzytelność zaliczono jako przychód należny. Jedynym warunkiem (obostrzeniem) dla skorzystania z tego przepisu jest właśnie zarachowanie wierzytelności jako przychodu należnego (zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Dla celu określenia kosztów uzyskania przychodu, jedynie zróżnicowano wierzytelności stanowiące przedmiot odpłatnego zbycia, a mianowicie na wierzytelności zarachowane uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy oraz wierzytelności pozostałe, nie dokonując jednak podziału tych wierzytelności w omawianym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na wierzytelności przedawnione i nieprzedawnione. Powyższe stanowisko jest wynikiem wykładni językowej jednoznacznego brzmienia nieskomplikowanego w swej treści art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która stanowi punkt wyjścia i granicę wykładni w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym. Odstąpienie od jednoznacznego literalnego brzmienia przepisu, jakkolwiek dopuszczalne, wymaga aksjologicznego uzasadnienia, które musi być uargumentowane ważnymi powodami i następować jedynie w wyjątkowych przypadkach, w przeciwnym razie zostanie uznane za wykładnię contra legem (por. D. Dąbek, Prawo sędziowskie w polskim prawie administracyjnym, Warszawa 2010, s. 84 i 86). W odniesieniu do prawa podatkowego, trzeba odnotować zasadę interpretacyjną zakazującą zawężającej interpretacji przepisów przyznających uprawnienia, do których zalicza się przepisy przewidujące możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków (strat) zasadniczo z tych kosztów wyłączonych (por. B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 333). W przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z brzmieniem którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji. Zdarzeniem objętym hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest przedawnienie wierzytelności, a w przypadku art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy czynność prawna, której przedmiotem jest wierzytelność. W konsekwencji, skoro hipoteza obu przepisów jest odmienna, to nie mogą oba te przepisy znaleźć zastosowania w jednym stanie faktycznym. Zatem art. 16 ust. 1 pkt 20 stanowi odrębną regulację, która nie może zmieniać istoty unormowania przewidzianego w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym niewłaściwe byłoby ograniczanie prawa do uznawania za koszty uzyskania przychodów strat ze sprzedaży wierzytelności w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy. Wskazane w art. 16 ust. 1 ww. ustawy wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów stanowią wyjątek od generalnej definicji kosztów podatkowych wskazanej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jako wyjątek nie powinny być interpretowane rozszerzająco.

Podkreślić przy tym należy, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy nie określa tego, co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, lecz tylko co kosztu tego nie stanowi, wyłączając z owego obostrzenia, jak wyjaśniono już wcześniej, określoną kategorię wierzytelności (zarachowanych uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy). Stosownie do wyartykułowanej zasady, kosztu podatkowego nie stanowi strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Ponieważ chodzi tu o stratę powstałą w następstwie uzyskania przychodu ("z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności") uzasadnione jest stwierdzenie, że "strata", o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi nadwyżkę kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności (art. 15 ust. 1 ww. ustawy) nad przychodem osiągniętym z tego tytułu. Oznacza to, że z uwzględnieniem przepisów art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia innej wierzytelności, aniżeli zaliczona uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy, są koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu, jednakże tylko do wysokości przychodu osiągniętego ze zbycia wierzytelności.

W opinii Wnioskodawcy, ponieważ wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ograniczenie nie ma zastosowania do wierzytelności zarachowanej uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy, to w przypadku odpłatnego zbycia takiej wierzytelności, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia tego przychodu także wtedy, gdy przekroczą uzyskany ze zbycia wierzytelności przychód.

Tożsame stanowisko wyraził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyrokach z 27 stycznia 2014 r. (III SA/Wa 1703/13) i z 28 sierpnia 2012 r. (III Sa/Wa 2835/11), Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 8 stycznia 2015 r. (I SA/Wr 2017/14) i Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 lutego 2015 r. (II FSK 3113/12).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdza się, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.

Tak więc, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się on w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty),

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie został wymieniony w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z treści wniosku wynika, że Spółka jest producentem systemów solarnych sprzedającym swoje wyroby w kraju i zagranicą. Należności z tytułu sprzedaży wyrobów zaliczane są do przychodów podatkowych. Mimo, że kredyty kupieckie udzielane są jedynie sprawdzonym klientom, zdarza się, że klienci nie dokonują płatności w terminie lub nawet nie płacą wcale. Egzekucja należności, szczególnie zagranicznych, jest kosztowna i skomplikowana, i nie gwarantuje ściągnięcia wierzytelności. W nawiązaniu do powyższego dochodzi czasem do sytuacji, że część wierzytelności się przedawnia. Spółka rozważa skorzystanie z pomocy specjalistów. W sytuacji przekazania wierzytelności (w tym także wierzytelności przedawnionych) firmie windykacyjnej doszłoby do sprzedaży wierzytelności za cenę niższą od nominalnej, gdyż firmy windykacyjne nie kupują wierzytelności po cenie nominalnej. W przedstawionym stanie faktycznym - nie jest zatem możliwe uniknięcie poniesienia straty ze sprzedaży.

W opisanym zdarzeniu, zdaniem Wnioskodawcy, nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z brzmieniem którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w opinii Spółki, są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji. Zdarzeniem objętym hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest przedawnienie wierzytelności, a w przypadku art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy czynność prawna, której przedmiotem jest wierzytelność. W konsekwencji, skoro hipoteza obu przepisów jest odmienna, to nie mogą oba te przepisy znaleźć zastosowania w jednym stanie faktycznym. Zatem art. 16 ust. 1 pkt 20 stanowi odrębną regulację, która nie może zmieniać istoty unormowania przewidzianego w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 509 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiłoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie do art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (art. 510 § 2 k.c.)

Na tle wskazanych powyżej uregulowań należy zauważyć, że przejście praw i obowiązków wynikających z danego zobowiązania na inne osoby powoduje, że zmieniają się osoby uczestniczące w zobowiązaniu, tj. zmieniają się osoby po stronie wierzyciela - natomiast istota stosunku zobowiązaniowego nie ulega zmianie. Wierzyciel wyzbywając się swojej wierzytelności zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, a jego miejsce zajmuje nabywca.

Z kolei, biorąc pod uwagę unormowania podatkowe dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu zbycia wierzytelności przez podatnika, należy dostrzec, że ustawodawca dopuszcza taką możliwość pod określonymi warunkami, których spełnienie na zasadzie wyjątku od ogólnej reguły wyrażonej w art. 15 ust. 1 ww. ustawy przewiduje w szczególności art. 16 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Natomiast, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Koniecznym jest zatem przyjęcie konkluzji, że skoro ustawodawca w sposób jednoznaczny nie uważa za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, to oznacza że wyklucza ten zbiór wierzytelności z kosztów podatkowych na podstawie tej konkretnej cechy. Cecha ta w postaci przedawnienia jest cechą uszczegóławiającą zbiór, jakim są wierzytelności w ogólności i powodującą, że ze zbioru wszystkich elementów zwanych wierzytelnościami należy wyjąć wierzytelności przedawnione. Świadczy o tym w szczególności budowa przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, który nie przewiduje żadnych zastrzeżeń w określeniu wierzytelności, poza wskazaniem ich jedynej cechy jaką jest przedawnienie. Tym samym nie można przyjąć, że w przepisie usytuowanym poniżej art. 16 ust. 1 pkt 20, a więc w art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy - ustawodawca ponownie uznałby konieczność objęcia wierzytelności przedawnionych zakresem wierzytelności opisanych w tym przepisie.

Zatem, w reasumpcji do przedstawionej powyżej argumentacji tut. Organu należy przyjąć, że wierzytelności przedawnionych nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów oraz, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przedawnionych. Tej kwalifikacji nie może zmienić okoliczność uprzedniego zarachowania takiej wierzytelności - na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jako przychodu należnego.

Oznacza to, że Wnioskodawca nie ma racji wyrażając w powyższym zakresie pogląd przeciwny.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków Naczelnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, należy stwierdzić, że orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Niemniej jednak Organ pomocniczo korzysta ze wskazówek interpretacyjnych zawartych w wyrokach sądowych. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać "trybu interpretacji" z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ odnosił się do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.