IBPBI/2/423-968/13/BG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 12 listopada 2013 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-968/13/BG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 4 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 30 lipca 2013 r.), uzupełnionym 30 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wynajmu Spółce kontenerów biurowych i obowiązku sporządzenia deklaracji IFT-2R (stan faktyczny) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wynajmu Spółce kontenerów biurowych i obowiązku sporządzenia deklaracji IFT-2R. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 września 2013 r. Znak IBPBI/2/423-967/13/BG IBPBI/2/423-968/13/BG IBPBI/2/423-969/13/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 30 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: (wskazany we wniosku - dotyczący okresu od 1 stycznia 2011 r. do 30 czerwca 2013 r.)

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, polskim rezydentem podatkowym. Jedynym udziałowcem Spółki jest podmiot z siedzibą w Szwecji. Spółka zajmuje się działalnością handlową wyrobów z tworzyw sztucznych. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, korzystała odpłatnie z usług Dostawcy (wynajem kontenerów biurowych wraz z umeblowaniem). Dostawca jest spółką prawa handlowego (osobą prawną), a Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji potwierdzającego, że Dostawca jest austriackim rezydentem w rozumieniu Konwencji oraz oświadczenia Dostawcy, iż nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w kraju siedziby. Dostawca, świadczący usługę na rzecz Wnioskodawcy, nie posiada na terytorium Polski oddziału ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tzn. nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania). Wynajmowane kontenery służyły Spółce jako pomieszczenia dla pracowników do wykonywania prac przy komputerze (takich jak wysyłanie emaili, praca w zintegrowanym systemie informatycznym).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu wynajmu kontenerów biurowych Spółka była zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej przez Dostawcę. Czy Spółka powinna była sporządzić deklarację IFT-2R.

(stan faktyczny)

Zdaniem Spółki, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, czyli m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych (w tym również ze sprzedaży tych praw), z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat - chyba, że umowa w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu zawarta z krajem będącym siedzibą podatnika stanowi inaczej.

Kwestie związane z należnościami licencyjnymi reguluje art. 12 Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921 z późn. zm.). Wyjaśniono tam, że przez należności licencyjne należy rozumieć m.in. należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. W ww. przepisie określono także, iż należności licencyjne mogą być opodatkowane w państwie, w którym znajduje się miejsce zamieszkania lub siedziba odbiorcy należności licencyjnych. Jednakże należności te mogą być opodatkowane w drugim umawiającym się państwie, przy czym wysokość podatku nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Należy nadmienić, iż ani ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, ani Konwencja polsko - szwedzka (winno być polsko - austriacka) nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Wg Słownika Języka Polskiego PWN urządzenie to rodzaj, mechanizm lub zespół elementów, przyrządów służących do wykonywania określonych czynności, ułatwiających pracę; przemysłowy oznacza dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, mający zastosowanie w przemyśle.

W opinii Wnioskodawcy, wypłaty na rzecz Dostawcy za wynajem kontenerów biurowych nie podlegały podatkowi u źródła, gdyż pomieszczenia te nie mogą zostać zakwalifikowane jako urządzenie przemysłowe.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 ust. 3 umowy polsko - austriackiej nie uzależnia opodatkowania od rodzaju działalności podatnika lub sposobu wykorzystania wynajmowanych urządzeń, ale od ich rodzaju określonego przez wskazanie ich zasadniczego przeznaczenia. Zastosowanie wynajmowanych kontenerów ograniczało się do pracy biurowej. Pomieszczenia te nie są ze swej istoty przeznaczone do procesu masowej produkcji, nie spełniały zadań przemysłowych, nie były też powiązane z urządzeniami ściśle przemysłowymi, biorącymi udział w procesie produkcji. Przy kwalifikowaniu danego urządzenia istotne jest, aby dokonywać tego w oparciu o kryterium przeznaczenia. Zatem nie ulega wątpliwości, iż przy interpretacji powołanych przepisów wynajmowanych przez Spółkę kontenerów nie można zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Niewątpliwie każde urządzenie przemysłowe jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie każde urządzenie ułatwiające pracę jest urządzeniem przemysłowym.

W konsekwencji Spółka nie była zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osiąganych przez osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Potwierdzeniem słuszności zaprezentowanego przez Spółkę stanowiska może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 czerwca 2012 r. ILPB3/423-405/09/12-S/DS.

Spółka nie ma również obowiązku składania informacji IFT-2R (art. 26 ust. 3d u.p.d.o.p.) w związku z brakiem podstaw do klasyfikacji omawianych transakcji jako należności licencyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, dalej "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 21 u.p.d.o.p. wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2011 r., osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2012 r., osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 26 ust. 3 u.p.d.o.p., w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2011 r., płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1 i 2 pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1.

art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2.

art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

W myśl art. 26 ust. 3 u.p.d.o.p., w brzmieniu od 1 stycznia 2012 r., płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15 - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1.

art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2.

art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921 z późn. zm., dalej "umowa polsko - austriacka"), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Z kolei z art. 7 ust. 7 umowy polsko-austriackiej wynika, iż, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-austriackiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. W myśl art. 12 ust. 2 ww. umowy jednakże należności, o których mowa w ust. 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei art. 12 ust. 3 umowy polsko-austriackiej zawiera definicję określenia "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka zajmuje się działalnością handlową wyrobów z tworzyw sztucznych. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, korzystała odpłatnie z usług Dostawcy (wynajem kontenerów biurowych wraz z umeblowaniem). Dostawca jest spółką prawa handlowego (osobą prawną), a Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji potwierdzającego, że Dostawca jest austriackim rezydentem w rozumieniu Konwencji oraz oświadczenia Dostawcy, iż nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w kraju siedziby. Dostawca, świadczący usługę na rzecz Wnioskodawcy, nie posiada na terytorium Polski oddziału ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tzn. nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu u.p.d.o.p. oraz odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania). Wynajmowane kontenery służyły Spółce jako pomieszczenia dla pracowników do wykonywania prac przy komputerze (takich jak wysyłanie emaili, praca w zintegrowanym systemie informatycznym).

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko - austriackiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. Jak wynika z Komentarza do art. 12 ust. 2 zawierającego definicję "należności licencyjnych" są one związane na ogół z prawami lub majątkiem stanowiącym różne formy własności literackiej i artystycznej, elementy własności intelektualnej określone w tekście, jak również informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (patrz pkt 8 Komentarza do art. 12). W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo włączenia do definicji należności licencyjnych dochodu uzyskiwanego z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych oraz kontenerów (zob. zastrzeżenia do artykułu 12 pkt 41.1. Komentarza do Modelowej Konwencji OECD).

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Skoro zatem dochody z tytułu wynajmu kontenerów nie zostały wprost objęte definicją należności licencyjnych zawartą w art. 12 ust. 3 umowy polsko-austriackiej, to należy stwierdzić, iż nie stanowią należności licencyjnych na gruncie tej umowy.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż w przypadku podatników posiadających siedzibę lub zarząd za granicą, wynajmujących na rzecz polskiego rezydenta kontenery biurowe przychody z tego tytułu, nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 ww. umowy, w związku z czym w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 umowy polsko - austriackiej).

W rezultacie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatku dochodowego od wypłaconych na rzecz podmiotu z siedzibą w Austrii należności, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podmiotu austriackiego dla celów podatkowych uzyskanym od niego aktualnym certyfikatem rezydencji. Spółka jako płatnik nie ma zatem również obowiązku sporządzenia informacji IFT-2R.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem niniejszego pytania odnoszącego się do zdarzenia przyszłego wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl