IBPBI/2/423-943/09/AP - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki renty wyrównawczej zasądzonej w wyroku sądowym i wypłaconej byłemu pracownikowi w związku z utratą zdolności zarobkowej na skutek wypadku przy pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 11 września 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów renty wyrównawczej wypłaconej byłemu pracownikowi - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów renty wyrównawczej wypłaconej byłemu pracownikowi.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 3 września 2009 r. znak: IBPBI/2/423-943/09/AP wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełnienia dokonano w dniu 11 września 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W wyniku wypadku przy pracy pracownik Spółki utracił zdolność do pracy zarobkowej. Wyrokiem sądu zasądzono dożywotnie na jego rzecz rentę wyrównawczą, płatną w miesięcznych ratach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacana przez Spółkę renta wyrównawcza przyznana przez sąd byłemu pracownikowi, w związku z jego wypadkiem przy pracy, stanowi koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki, roszczenia i w konsekwencji odszkodowania wypłacone na podstawie art. 444, 445, 446 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny nie zostały enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.p.)

W cytowanym artykule wyłączone są odszkodowania wypłacane pracownikom, gdy podstawą ich dochodzenia była ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zatem odszkodowanie oparte na roszczeniu wynikającym z innych przepisów i przyznane na podstawie wyroku sądowego nie są objęte dyspozycją wymienionego przepisu.

W literaturze przedmiotu podnosi się, że odszkodowania wypłacone tytułem rekompensaty za obrażenia doznane przez pracownika w wypadku przy pracy są związane z działalnością zakładu pracy, który zatrudniając pracowników bierze na siebie ryzyko ponoszenia tego rodzaju kosztów. Zatem odszkodowania wypłacane z tego tytułu stanowią koszty uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo -skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot "w celu" oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zaistnienie wypadku przy pracy rodzi dla pracodawcy szereg obowiązków. Obowiązki te regulują przepisy Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 105, poz. 870).

Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych albo czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia.

Wypadkiem przy pracy jest również ww. zdarzenie, które ma miejsce w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy, a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Powyższe reguluje art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.), dalej ustawy wypadkowej.

Wypadek przy pracy może rodzić odpowiedzialność deliktową na gruncie prawa cywilnego (czynu niedozwolonego). Jednym ze świadczeń przysługujących w takiej sytuacji jest renta wyrównawcza. Zgodnie z art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka została zobowiązana wyrokiem Sądu do wypłaty byłemu pracownikowi dożywotniej renty wyrównawczej. Oceniając charakter ww. wydatku nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy jego poniesieniem a uzyskanym przez Spółkę przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Celem zapłaty renty wyrównawczej nie jest bowiem uzyskanie przychodu lecz zwolnienie się pracodawcy (Wnioskodawcy) z zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej poszkodowanemu.

Biorąc powyższe pod uwagę poniesione ww. wydatki na rzecz byłego pracownika w postaci dożywotniej renty wyrównawczej nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.