IBPBI/2/423-918/09/AP - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki jako pracodawcy diet i innych należności wypłaconych pracownikom w związku z odbyciem podróży służbowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 6 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym w dniu 18 września 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet i ryczałtów za noclegi dla kierowców - jest prawidłowe.

W dniu 6 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet i ryczałtów za noclegi dla kierowców.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 8 września 2009 r. znak: IBPBI/2/423-918/09/AP wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełnienia dokonano w dniu 18 września 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność w zakresie transportu międzynarodowego. Spółka zatrudnia kierowców na umowę o pracę. Kierowcy wykonują pracę na terenie kraju i zagranicą. Jako miejsce wykonywania pracy w umowach o pracę wskazana będzie siedziba pracodawcy. Ze względu na charakter działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę zatrudnianie kierowców ma podstawowe znaczenie dla realizacji celów gospodarczych przez Wnioskodawcę.

Do istotnych kosztów działalności ponoszonych przez Wnioskodawcę należą więc wynagrodzenia wypłacane kierowcom zatrudnianym przez Spółkę. Ich wynagrodzenia są zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów.

Z tytułu wykonywanych podróży służbowych Wnioskodawca jako pracodawca chce wypłacać kierowcom diety oraz ryczałty za noclegi na pokrycie dodatkowych wydatków ponoszonych w czasie długotrwałego przebywania przez kierowców poza miejscem zamieszkania i poza ośrodkiem życia prywatnego. Pracodawca chce wypłacać kierowcom diety oraz ryczałty na podstawie postanowień umów o pracę lub przepisów wewnątrzzakładowych. Wypłacane diety nie będą przekraczać kwot określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 136, poz. 1991 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy diety i ryczałty za noclegi, które Wnioskodawca jako spółka wykonująca usługi w zakresie transportu międzynarodowego i krajowego chce płacić kierowcom, których praca polega na wyjazdach krajowych lub zagranicznych w celu dostarczenia bądź przywiezienia konkretnego towaru, wypłacane na podstawie postanowień umów o pracę lub przepisów wewnątrzzakładowych, stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu artykułu 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy uwzględnieniu faktu, że w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy wskazana jest siedziba pracodawcy...

Zdaniem Spółki, diety czy ryczałty za noclegi, które Wnioskodawca jako spółka wykonująca usługi w zakresie transportu międzynarodowego i krajowego chce płacić kierowcom, których praca polega na wyjazdach krajowych lub zagranicznych w celu dostarczenia bądź przywiezienia konkretnego towaru, wypłacane na podstawie postanowień umów o pracę lub przepisów wewnątrzzakładowych, stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu artykułu 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ wynagrodzenia kierowców to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Do świadczeń przysługujących pracownikom w każdym stosunku pracy ustawodawca zaliczył należności związane z podróżą służbową. Przepis art. 77⁵ Kodeksu pracy stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W przypadku kierowców specyfika ich pracy polega na tym, iż bardzo często znajdują się oni poza siedzibą pracodawcy. Miejscem wykonywania pracy przez kierowcę jest miejsce, w którym otrzymuje on przydział zadań i w którym jest kierowany do ich wykonania. Miejsce wykonywania pracy powinno być określone w umowie o pracę, zgodnie z art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy.

Określenie "stałe miejsce pracy" zawarte w art. 77⁵ k.p. jest miejscem wykonywania pracy, o którym mowa w art. 29 § 1 pkt 2 k.p.

Jednakże zasadnicze znaczenie w przypadku kierowców mają inne aspekty definicji "podróży służbowej" określone w art. 77⁵ k.p. Chodzi mianowicie o pojecie "zadanie służbowe", które wskazuje na zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż pracownicy mobilni są grupą osób pracujących w warunkach stałego przemieszczania się (podróży). Podróż nie stanowi u nich zjawiska wyjątkowego lecz normalne wykonywanie obowiązków pracowniczych, nie wykonują więc incydentalnie zadania związanego z oddelegowaniem poza miejsce pracy, lecz ich charakter pracy wymusza nieustanne przebywanie w trasie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie zawarto ani zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem diet bądź innych należności wypłacanych w związku z odbywaniem podróży służbowych przez pracowników, w tym kierowców.

W konsekwencji, niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom środki pieniężne są elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy (niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), dietą lub inną należnością, wypłacaną w związku z podróżami służbowymi pracowników (w tym kierowców), mogą one stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełniają przesłanki ujęte w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Warto jednak zaznaczyć, iż zgodnie z treścią art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W związku z powyższym rozstrzygnięcie kwestii dotyczących powinności pracodawcy w kwestii wypłacania pracownikom-kierowcom diet i innych należności za czas podróży, uregulowanych przepisami prawa pracy, nie leży w kompetencji organu podatkowego.

Nadmienić należy, iż zgodnie z tezą uchwały Sądu Najwyższego wydanej w składzie 7 sędziów w dniu 19 listopada 2008 r., sygn. akt II PZP 11/08 kierowca transportu międzynarodowego, odbywający podróże służbowe w ramach wykonywania umówionej pracy i na określonym w umowie obszarze wskazanym jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.