IBPBI/2/423-910/11/SD - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynku lub budowli w przypadku ich wyburzenia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 maja 2011 r.), uzupełnionym w dniu 26 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynku lub budowli w przypadku ich wyburzenia (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie budynku lub budowli w przypadku ich wyburzenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 22 lipca 2011 r. Znak IBPBI/2/423-607/11/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 26 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podatnikiem zarejestrowanym w Polsce i prowadzącym na jej obszarze działalność gospodarczą w sektorze handlu detalicznego. Spółka prowadzi działalność handlową w utworzonych w tym celu hipermarketach.

Spółka systematycznie rozwija swoją działalność i otwiera nowe placówki handlowe. W tym celu wyszukuje i kupuje odpowiednie nieruchomości. Zdarza się, że zakupiona nieruchomość jest zabudowana budynkami lub budowlami. W niektórych przypadkach budynki te mogą być przyjmowane do ewidencji środków trwałych, w innych Spółka uznaje, że nie są one przydatne do prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji nie traktuje ich jako środków trwałych dla celów podatku dochodowego.

Na etapie budowy hipermarketu Spółka zwykle likwiduje znajdujące się na gruncie budynki lub budowle poprzez ich wyburzenie. Dotyczy to przede wszystkim tych budynków i budowli, które nie były przyjęte w ewidencji jako środki trwałe. Może się jednak również zdarzyć, że budynek lub budowla stanowiąca środek trwały wskutek późniejszych analiz zostanie uznana za nieprzydatną (lub też jej adaptacja, czy modernizacja okaże się zbyt kosztowna) i w konsekwencji ten budynek/budowla jest likwidowana przez Spółkę. Likwidacja w takim przypadku nie jest dokonywana na skutek zmiany rodzaju działalności (Spółka nie zmienia i nie zamierza zmieniać swojego głównego rodzaju działalności, którym jest działalność handlowa prowadzona w hipermarketach).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W przypadku, gdy Spółka będzie wyburzać istniejący budynek lub budowlę, nie zaliczone do środków trwałych, w miejscu w którym realizowana jest nowa inwestycja (nowy hipermarket), czy wydatki na nabycie tego budynku lub budowli może zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe, czy też Spółka powinna zaliczyć je do wartości początkowej nowej inwestycji... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Spółki, w sytuacji, w której z góry uznaje, że nabyte budynki lub budowle nie mogą być uznane za jej środki trwałe i wyburza je w trakcie budowy nowego hipermarketu, ich wartość powinna stanowić bezpośredni koszt podatkowy.

W świetle art. 16g ust. 4 ustawy o p.d.o.p., za wartość początkową nowego środka trwałego (koszt wytworzenia) uważa się wartość zużytych do wytworzenia tego środka rzeczowych składników majątku i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego.

Stare budynki i budowle nie zostały zużyte do wytworzenia nowego środka trwałego. Nie przełożyły się w żaden sposób na substancję nowego hipermarketu. Przeciwnie, ich istnienie było przeszkodą w procesie budowlanym i dlatego musiały być usunięte. Wyburzane budynki i budowle nie powinny, zdaniem Spółki, być uznawane za inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego. Do wartości nowo wytworzonego środka trwałego należy bowiem zaliczać elementy rzeczowe związane z procesem budowlanym i przekładające się na powstanie nowego środka trwałego (materiały budowlane, poszycie dachowe, blachę wykorzystaną do budowy, itd.). Natomiast, elementy takie jak wyburzane budynki lub budowle, niewykazujące związku rzeczowego z nowym środkiem trwałym, nie powinny być wliczane do wartości początkowej tego środka.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, tylko takie wydatki mogą być zaliczone do wartości początkowej, które wykazują wyraźny związek z inwestycją. Taki związek zachodzi w sytuacji, gdy wydatek nie zostałby poniesiony, gdyby nie była realizowana dana inwestycja. Tymczasem w przypadku Spółki, analizowane budynki i budowle, które nie zostały uznane za środki trwałe ze względu na ich nieprzydatność gospodarczą lub zbyt wysokie koszty modernizacji, przypuszczalnie i tak zostałyby wyburzone, biorąc pod uwagę bieżące koszty ich utrzymania i konieczność płacenia podatku od nieruchomości.

Dodatkowo, za uznaniem wartości wyburzanych budynków/budowli (niestanowiących środków trwałych) za koszt bezpośredni, a nie część wartości początkowej nowego hipermarketu, przemawia traktowanie podobnej, choć nie identycznej sytuacji, w której Spółka wyburza budynki/budowle stanowiące jej środki trwałe. Różnica pomiędzy tymi sytuacjami dotyczy tylko wcześniejszego traktowania księgowego przedmiotowych budynków/budowli, z zewnątrz natomiast sytuacja jest analogiczna. Tym samym, zdaniem Spółki, nie ma uzasadnienia, by zupełnie różnie oceniać omawiane sytuacje dla celów podatkowych. Przeciwnie, powinny być one traktowane tak samo. Koszt wyburzanych budynków/budowli powinien i w jednym i w drugim przypadku być uznany za bezpośredni koszt podatkowy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka systematycznie rozwija swoją działalność i otwiera nowe placówki handlowe. W tym celu wyszukuje i kupuje odpowiednie nieruchomości. Na etapie budowy hipermarketu Spółka zwykle likwiduje znajdujące się na gruncie budynki lub budowle poprzez ich wyburzenie. Dotyczy to przede wszystkim tych budynków i budowli, które nie były przyjęte w ewidencji jako środki trwałe.

Fakty te, świadczą o tym, iż zakup likwidowanych następnie przez Spółkę budynków i budowli jest integralną częścią planów inwestycyjnych Wnioskodawcy. A skoro tak, to wydatki na ich nabycie winny być elementem inwestycji, które powstaną w miejscu wyburzonych budynków.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki na nabycie przedmiotowych budynków lub budowli mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie jako element prowadzonej inwestycji, a więc element kosztu wytworzenia nowych środków trwałych zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o p.d.o.p.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o p.d.o.p., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14 w razie wytworzenia we własnym zakresie, uważa się koszt wytworzenia.

W myśl natomiast art. 16g ust. 4 ustawy o p.d.o.p., za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż w przypadku, gdy Spółka wyburzać będzie budynek lub budowlę, nie zaliczone do środków trwałych, w miejscu w którym realizowana będzie nowa inwestycja, wydatki na nabycie tego budynku lub budowli Spółka winna zaliczyć do wartości początkowej nowej inwestycji.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawie będącej przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i Nr 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.