IBPBI/2/423-891/09/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 5 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym w dniu 21 września 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za remont i możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wymianą elementów dźwigu - jest prawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za remont i możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wymianą elementów dźwigu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 9 września 2009 r. znak IBPBI/2/423-891/09/MS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. Biura w dniu 21 września 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia rozpoczęła prace związane z remontem dźwigu osobowego (windy) zamontowanego w budynku biurowym, będącym własnością Spółdzielni. Budynek posiada 6 kondygnacji, lokale wynajmowane są na prowadzenie działalności gospodarczej. Funkcjonujący obecnie dźwig został zamontowany w 1972 r. Jest w znacznym stopniu wyeksploatowany.

Remont dźwigu obejmuje: wymianę kabiny, napędu i drzwi. Pozostałe elementy dźwigu jak szyb, prowadnice i instalacja elektryczna nie będą wymieniane.

Spółdzielnia nabyła budynek wraz z dźwigiem w 1990 r. od zlikwidowanej Spółdzielni. W wykazie środków trwałych przekazanych Spółdzielni stanowiącym załącznik do umowy przekazania majątku z dnia 30 listopada 1990 r. dźwig widnieje w grupie 6.

W obecnej w Spółdzielni klasyfikacji środków trwałych dźwig jako samodzielny środek trwały sklasyfikowany jest w grupie 6 "Urządzenia techniczne", podgrupie 64, rodzaju 640 KŚT "Dźwigi osobowe i towarowe". Jest w pełni umorzony. Całkowity koszt remontu dźwigu wynosić będzie około 100.000 zł netto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki związane z wymianą elementów dźwigu obejmujące koszt demontażu wymienianych elementów dźwigu oraz koszt zainstalowania nowych należy uznać za remont i całość kosztów zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, całość wydatków związanych z remontem dźwigu osobowego należy zakwalifikować jako remont.

Wymiana zużytych elementów dźwigu w czasie jego użytkowania ma na celu odtworzenie pierwotnego stanu technicznego i wartości użytkowych urządzenia bez zmiany jego charakteru.

NSA w wyroku z dnia 5 grudnia 2003 r. (IS.A./Gd 357/2001 PSP) stwierdził, że przez remont należy rozumieć "wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych".

Zużyty dźwig zostanie zastąpiony nowym urządzeniem, które z uwagi na postęp techniczny wykonane zostanie z innych materiałów, nie zmieni się jednak jego przeznaczenie i funkcjonalność.

Nie nastąpią więc zmiany cech użytkowych dźwigu, o których mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z 15 lutego 1992 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p.") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...). Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i to zarówno w zakresie kosztów bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Zatem wydatki na ulepszenie środków trwałych nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do postanowień art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p., jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W takim wypadku przedmiotowe wydatki, jako nie stanowiące remontu, nie mogą być zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółdzielnia rozpoczęła prace związane z remontem dźwigu osobowego (windy) zamontowanego w budynku biurowym będącym jego własnością. Remont dźwigu obejmuje: wymianę kabiny, napędu i drzwi. Pozostałe elementy dźwigu jak szyb, prowadnice i instalacja elektryczna nie będą wymieniane.

Aby prawidłowo określić charakter poniesionych wydatków, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy dotyczą one wykonania prac o charakterze remontowym, czy też wydatki te związane są z ulepszeniem. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. Posiłkując się definicją zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) przez remont należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są więc czynności związane z przywróceniem pierwotnego stanu technicznego i użytkowego użytkowanego obiektu wraz z wymianą zużytych składników technicznych (części zamienne), nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie jego eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji - a więc będą to wszystkie zmiany przywracające jego pierwotny poziom techniczny, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych. Wydatki mające charakter remontowy zaliczane są w całości bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wysokość tych wydatków.

Zgodnie z powyższym istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego obiektu wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie jego eksploatacji i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Natomiast z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do ulepszenia lub remontu należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wykonywane prace podyktowane były złym stanem technicznym dźwigu osobowego oraz nie zmieniły jego charakteru i przeznaczenia. Miały one na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego wraz z wymianą zużytych składników technicznych na inne niż te, których użyto pierwotnie. Wydatki które Spółdzielnia poniosła dotyczyły:

W świetle powyższego wymienione przez Spółdzielnię prace mają charakter odtworzeniowy, nie powodują one zmian parametrów użytkowych i technicznych, przywracają pierwotną zdolność użytkową dźwigu osobowego. Nie zmieniły one jego charakteru i funkcji, wynikały bowiem z jego eksploatacji. Zatem należy je uznać za remont i zaliczyć w myśl art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółdzielni jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.