IBPBI/2/423-871/11/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji, bądź napraw powypadkowych autobusów, w sytuacji gdy nie są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym - jest prawidłowe.

W dniu 20 lipca 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji, bądź napraw powypadkowych autobusów, w sytuacji gdy nie są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka do realizacji usług przewozowych wykorzystuje autobusy, które w trakcie eksploatacji uczestniczą w kolizjach drogowych bądź ulegają uszkodzeniu w wyniku wandalizmu lub pożaru. Ze względu na te uszkodzenia są one naprawiane lub likwidowane. Autobusy te nie są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym AC.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy straty powstałe w wyniku likwidacji, bądź koszty napraw powypadkowych tych autobusów, jeżeli nie są objęte dobrowolnym AC można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, ustawa o podatku dochodowym uzależnia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym (art. 16 ust. 1 pkt 50). Przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia samochodu. Mając na uwadze, że przepisy dotyczące odpisów amortyzacyjnych odwołują się do rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych wykładni pojęcia samochody należy dokonać w oparciu o tę Klasyfikację W Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - środki transportu, podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano autobusy oraz autokary (rodzaj 744), samochody osobowe (rodzaj 741), samochody ciężarowe (rodzaj 742) i samochody specjalne (rodzaj 743). Zgodnie zatem z Klasyfikacją kategoria samochody obejmuje samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmuje ona jednak swym zakresem autobusów i autokarów. Uwzględniając powyższe, nieumorzoną wartość oraz wydatki poniesione w związku z likwidacją bądź remontem autobusów nieobjętych dobrowolnym ubezpieczeniem AC należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Wnioskodawca zwrócił się o interpretację przepisów prawa podatkowego na tle zaistniałego stanu faktycznego. Z dniem 1 stycznia 2011 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, które wprowadza odmienną klasyfikację środków trwałych wymienionych w grupie 7, podgrupie 74. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca w swym stanowisku odniósł się do KŚT obowiązującej przed wejściem w życie ww. rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2010 r., tut. Organ przyjął, iż zdarzenia dot. stanu faktycznego zawartego we wniosku wystąpiły przed datą wejścia w życie tego rozporządzenia i dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy w oparciu o klasyfikację wcześniejszą.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 u.p.d.o.p., zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia "samochodu". Nie odsyłają też w tym zakresie do przepisów innych aktów prawnych. Mając na uwadze przepisy u.p.d.o.p. dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 16a-16m) oraz załącznik nr 1 do ustawy (zawierający Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych), które odwołują się do Klasyfikacji Środków Trwałych, wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. pojęcia "samochody", należy dokonać w oparciu o ww. klasyfikację.

Z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (obowiązującym do 31 grudnia 2010 r.) w grupie 7 - Środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano autobusy oraz autokary (rodzaj 744), samochody: osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria "samochodów" obejmuje samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem autobusów i autokarów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ponosi koszty z tytułu likwidacji bądź napraw powypadkowych autobusów uczestniczących w kolizjach drogowych bądź ulegają uszkodzeniu w wyniku pożaru lub wandalizmu. Część z tych autobusów nie jest objęta ubezpieczeniem dobrowolnym.

Reasumując powyższe, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z likwidacją bądź remontem przedmiotowych pojazdów (autobusów) nieobjętych dobrowolnym ubezpieczeniem AC, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stosownie do uregulowań art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy mieć na uwadze zapis art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p., który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.