IBPBI/2/423-767/14/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 18 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 27 czerwca 2014 r.), uzupełnionym 11 września 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia wydatków inwestycyjnych do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia wydatków inwestycyjnych do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 3 września 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-767/14/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 11 września 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z zezwoleniem na prowadzenie działalności w strefie, Wnioskodawca zobowiązany jest do wypełnienia warunków zezwolenia tj. w szczególności poniesienia nakładów inwestycyjnych na zakup nowych maszyn. Według obecnego brzmienia zezwolenia, warunkiem prowadzenia działalności jest zakończenie inwestycji w terminie do 30 czerwca 2020 r. W celu sfinansowania inwestycji, Spółka zawarła umowy leasingu finansowego, które stanowią, że "po terminowym zakończeniu Umowy Leasingu i uiszczeniu wszystkich opłat z niej wynikających, Korzystający nabywa własność Przedmiotu Leasingu, co zostanie potwierdzone oświadczeniem Finansującego". Tym samym cena nabycia środków trwałych w oparciu o leasing finansowy zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm.) stanowić będzie koszt kwalifikowany do objęcia pomocą publiczną. W dniu dostawy środków trwałych finansujący wystawi Wnioskodawcy fakturę dokumentującą dostawę przedmiotu leasingu wraz ze stosownym protokołem. W tej sytuacji zgodnie z obowiązującymi przepisami, a w szczególności przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały stanowić będzie składnik aktywów Wnioskodawcy i podlegał będzie odpisom amortyzacyjnym. Zgodnie z zawartymi umowami leasingu finansowego, termin spłaty zobowiązań z nich wynikających zakończy się z końcem roku 2021, czyli przekroczy termin zakończenia inwestycji wskazany w zezwoleniu tj. 30 czerwca 2020 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nakłady inwestycyjne poniesione na środki trwałe stanowiące przedmiot leasingu finansowego, do których po okresie obowiązywania umowy leasingu prawo własności (na podstawie oświadczenia finansującego) zostanie przeniesione na Wnioskodawcę, należy uznać za koszt inwestycji w dacie ich udokumentowania fakturą za dostawę przedmiotu leasingu dla środków trwałych wystawioną "z góry" za cały okres leasingu i ujęcia w księgach rachunkowych Wnioskodawcy jako zobowiązanie, czy też dopiero w dacie zapłaty każdej kolejnej miesięcznej raty leasingowej, rozumianej jako suma zapłaconych rat leasingowych (poniesienia wydatku) naliczonych do dnia, w którym spełniony zostaje warunek zezwolenia dotyczący terminu zakończenia inwestycji tj. do 30 czerwca 2020 r., a raty leasingowe zapłacone w odniesieniu do tego samego przedmiotu leasingu po tej dacie nie będą już stanowiły kosztów kwalifikowanych inwestycji.

Zdaniem Wnioskodawcy, warunek zezwolenia dotyczący nakładów inwestycyjnych finansowanych w ramach leasingu finansowego spełniony jest w dacie udokumentowania fakturą wystawioną po dostawie przedmiotu leasingu za cały okres leasingu i zarachowania na jej podstawie tego zdarzenia gospodarczego w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Biorąc pod uwagę ratio legis przepisów ustawy i cel tworzenia specjalnych stref ekonomicznych w ocenie Wnioskodawcy, słuszny jest pogląd zgodnie z którym, aby cena nabycia środka trwałego mogła stanowić wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną, musi ona w przypadku leasingu finansowego obejmować "zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy". Istnienie tego zobowiązania przesądza o nabyciu środka trwałego, który od samego początku stanowi składnik aktywów Wnioskodawcy zarówno w ujęciu bilansowym jak i wg prawa podatkowego. Zwrócić należy uwagę na to, że definiując koszty inwestycji ustawodawca odwołuje się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. w których zastosowanie znajdzie pojęcie "kosztu", a nie wydatku. Ponadto art. 15 ust. 4e ustawy wyraźnie wskazuje, że za datę poniesienia kosztu " (...) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (...)". Z tej przyczyny, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do leasingu finansowego ustawodawca zwracając uwagę na charakter umowy leasingu finansowego i jej cel gospodarczy, wyraźnie dopuścił możliwość kwalifikowania kosztów inwestycji w ten sposób. Skoro leasing finansowy na gruncie przepisów VAT traktowany jest jako dostawa towarów (gdzie Wnioskodawca z góry rozlicza VAT), a Wnioskodawca zarówno wg prawa bilansowego, jak i podatkowego, dokonuje odpisów amortyzacyjnych, zaś po zakończeniu umowy leasingu dochodzi do "automatycznego" przeniesienia na niego prawa własności, to przyjąć należy, że doszło do spełnienia warunku zezwolenia tj. poniesienia na terenie strefy wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnych stref ekonomicznych z chwilą ujęcia faktury dokumentującej dostawę przedmiotu w ramach leasingu finansowego jako zobowiązanie bilansowe.

Podobne stanowisko zaprezentowane jest w judykaturze, m.in. w:

* wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 22 listopada 2012 r. (sygn. akt I SA/Rz 990/12),

* wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 stycznia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 1641/12),

* wyroku NSA z 25 maja 2011 r. (sygn. akt II FSK 1721/10).

W powołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził "Skoro zatem, zgodnie z cytowanym przepisem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach, nie ma uzasadnionego normatywnie powodu, by inaczej kwalifikować poniesienie wydatku w specjalnej strefie ekonomicznej jako koszt inwestycji (...)." W dalszej części uzasadnienia Naczelny Sąd Administracyjny dodał, że "Nie jest tu argumentem definitywność poniesienia wydatków, ponieważ koszty udokumentowane fakturami, nawet z odroczonym terminem płatności, także mają cechę definitywności, to jest ostateczności, pomimo czasowej ich niewymagalności...".

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 9 września 2014 r. (wpływ do tut. BKIP 11 września 2014 r.), Wnioskodawca doprecyzował przedstawione we wniosku stanowisko, stwierdzając, że w przypadku poniesienia na terenie specjalnej strefy ekonomicznej nakładów inwestycyjnych na środki trwałe (inne niż grunty, budynki i budowle) stanowiące przedmiot leasingu finansowego w rozumieniu ustawy o rachunkowości, w stosunku do których zawarta umowa leasingowa obejmuje zobowiązanie do nabycia tych aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy, momentem poniesienia przez Spółkę kosztu kwalifikowanego do objęcia pomocą publiczną jest dzień, w którym Spółka ujmuje otrzymaną od leasingodawcy fakturę z tytułu dostawy przedmiotu leasingu w prowadzonej księdze rachunkowej.

Ustalenie momentu poniesienia kosztu inwestycyjnego na terenie SSE służy zasadniczo dwóm celom:

* stwierdzeniu, czy dany koszt został poniesiony w okresie referencyjnym, w którym Spółka może ponosić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą (tekst jedn.: w okresie od dnia wydania zezwolenia 30 listopada 2012 r. do dnia zakończenia inwestycji, określonego w wydanym jej zezwoleniu na 30 czerwca 2020 r.), oraz

* dyskontowaniu poniesionych kosztów kwalifikowanych; zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia, koszty inwestycji oraz wielkość pomocy są dyskontowane na dzień uzyskania zezwolenia, aby móc zatem zdyskontować poniesione koszty kwalifikowane na dzień wydania zezwolenia, konieczne jest ustalenie dnia, w którym dany koszt został poniesiony.

Z uwagi na fakt, że dla celów ustalenia ceny nabycia środka trwałego rozporządzenie nakazuje stosować przepisy ustawy o rachunkowości, w tym zasadę memoriałową dla ustalenia wydatków zwiększających wartość początkową środka trwałego, to ta sama zasada memoriałowa - ten sam dzień poniesienia kosztu - musi być stosowany dla celów dyskontowania poniesionych kosztów kwalifikowanych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ww. ustawy). Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z treści cytowanych przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm.), pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc regionalną z tytułu:

Na podstawie § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia, przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez samodzielnego przedsiębiorcę w rozumieniu załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych).

W myśl § 6 ust. 1 powołanego rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że przepis § 6 ust. 1 pkt 6 powołanego rozporządzenia, jednoznacznie przesądza, że w zakresie kosztów związanych z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą, innych niż grunty, budynki i budowle, koszty te będą objęte pomocą jedynie wtedy, gdy najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego, a w umowie zostało zawarte zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu albo dzierżawy.

Przytoczone powyżej przepisy określają następujące warunki, aby dany wydatek zakwalifikować do objęcia pomocą:

* musi to być koszt inwestycji,

* musi być faktycznie poniesiony w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,

* musi być poniesiony w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,

* musi być przeznaczony na cele określone w § 6 ust. 1 rozporządzenia,

* wydatki muszą być zaliczone do wartości początkowej środków trwałych, przy czym należy przyjąć, że przez koszty inwestycji należy rozumieć koszty "nowej inwestycji", o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia.

W odniesieniu do kwestii rozumienia pojęcia "poniesionych wydatków inwestycyjnych", należy zauważyć, że nie zostało one zdefiniowane w rozporządzeniu w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej.

Przepis § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Rozstrzygając kwestię "poniesionych wydatków inwestycyjnych" należy zwrócić uwagę na fakt, że zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową.

Przepisy ww. rozporządzenia nie regulują kwestii uznania wydatku za poniesiony, lecz stanowią, jaki dzień przyjmuje się za dzień poniesienia wydatku dla wyliczenia zdyskontowanej wartości inwestycji. Z ich literalnego brzmienia wynika, że wydatkiem jest koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym, a przez poniesienie wydatku należy rozumieć definitywne pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika. Wskazać dodatkowo należy, że brak jest podstaw prawnych do odniesienia zawartego w ww. rozporządzeniach sformułowania "poniesionych kosztów inwestycji" do definicji zawartych w innych aktach prawnych. W szczególności, należy zwrócić uwagę, że określenie dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów zawarte w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wywiera skutków w zakresie rozumienia pojęcia "kosztu poniesionego" użytego na gruncie rozporządzeń w sprawie specjalnych stref ekonomicznych, gdyż wskazane rozporządzenia nie stanowią odpowiedniego odniesienia do treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy również zwrócić uwagę, że kwestia ustalenia dochodu dla celów podatkowych nie jest tożsama z kwestią ustalenia wielkości pomocy publicznej przysługującej przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Kwestie ustalenia wielkości pomocy publicznej wynikają bowiem z przepisów ustawy o SSE oraz z przepisów wykonawczych do tej ustawy. Z przepisów tych wynika natomiast, że pomoc publiczna udzielana przez państwo stanowi de facto zwrot wydatków inwestycyjnych poniesionych przez przedsiębiorcę w związku z inwestycją określoną w zezwoleniu.

Także wykładnia celowościowa przemawia za poprawnością przyjętego przez tut. Organ rozwiązania. Istotnym bowiem jest fakt, że omawiany zapis zawiera jeden ze wskaźników decydujących o limicie zwolnienia od opodatkowania.

Jak wynika z przepisów rozporządzenia, ww. zwolnienie ma na celu zachętę do inwestowania na szczególnych terenach (wymagających intensyfikacji w dziedzinie działalności przemysłowej), poprzez udzielenie ulg w postaci częściowej "refundacji" ponoszonych wydatków. Chodzi zatem o wydatki inwestycyjne, które zostały przez dany podmiot zrealizowane i to w określonym czasie, objętym zezwoleniem, na prowadzenie działalności na danym terenie (strefy). Ograniczenie czasowe, jak również fakt pośredniego zwrotu poniesionych wydatków inwestycyjnych wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane. Należy więc uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to "poniesienie" musi oznaczać wydatek faktycznie zrealizowany, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W związku z powyższym, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego nie jest wystarczające jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Innymi słowy, moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym (chwila zapłaty).

Podsumowując, dokonując kalkulacji kwoty zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: określając limit pomocy publicznej), ustalanej zgodnie z przepisami rozporządzenia strefowego, Spółka nie jest uprawniona do zaliczenia do wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą, kosztów inwestycyjnych w momencie ujęcia otrzymanej od leasingodawcy faktury z tytułu dostawy przedmiotu leasingu w prowadzonych księgach rachunkowych, lecz w dacie zapłaty każdej kolejnej raty leasingowej.

Zatem, należy uznać, że wydatki inwestycyjne (w niniejszej sprawie związane z nabyciem środków trwałych objętych umową leasingu finansowego), poniesione po dniu 30 czerwca 2020 r. tj. po terminie zakończenia inwestycji wynikającym z uzyskanego przez Spółkę zezwolenia (dotyczące zapłaty leasingodawcy pozostałych rat), nie będą mogły zostać zaliczone do wydatków kwalifikowanych, pomimo tego, że umowa leasingu finansowego została zawarta przed terminem zakończenia inwestycji, a w związku z tym, nie będą podstawą do powiększenia wysokości należnej Spółce pomocy publicznej.

W świetle powyższych przepisów stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków - wspierających argumentację Wnioskodawcy - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać "trybu interpretacji" z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela. Ponadto tut. Organ zauważa, że orzecznictwo w tej materii jest niejednolite.

Na potwierdzenie czego dodać należy, że istnieje liczne orzecznictwo potwierdzające stanowisko tut. Organu, por. wyroki:

* WSA we Wrocławiu z 28 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1037/07,

* WSA w Łodzi z 29 czerwca 2010 r. sygn. I SA/Łd 356/10,

* NSA z 25 kwietnia 2012 r. sygn. II FSK 2099/10.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.