IBPBI/2/423-766/14/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 18 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 27 czerwca 2014 r.), uzupełnionym 9 i 11 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 września 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-766/14/MO, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 9 i 11 września 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca z końcem 2012 r. uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, a począwszy od 2014 r. zaczął ponosić nakłady związane z inwestycją strefową. Zgodnie z planowaną inwestycją podjął wszelkie działania w celu wypełnienia warunków zezwolenia. Wyjaśnić należy, że Wnioskodawca prowadzi działalność zarówno na terenie strefy jak i poza strefą. W skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wchodzi wiele składników materialnych, w tym również środków trwałych. Co do zasady Wnioskodawca stosuje degresywną lub liniową metodę amortyzacji środków trwałych w oparciu o stawki wynikające z załącznika do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z inwestycją w specjalnej strefie ekonomicznej Wnioskodawca zamierza użytkować środki trwałe, m.in. będące przedmiotem leasingu, w odniesieniu do których planuje obniżyć stawki amortyzacji w stosunku do stawek ujętych w załączniku nr 1 do powołanej ustawy. W odniesieniu do środków trwałych finansowanych w formie leasingu finansowego, na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych środki trwałe spełniają wszystkie kryteria wymienione w art. 17f ust. 1 ustawy, tj. w szczególności postanowienia umów leasingu, których Wnioskodawca jest stroną zastrzegają, że na gruncie przepisów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonuje Wnioskodawca jako korzystający; środki te stanowią zatem składniki majątku Wnioskodawcy w odniesieniu do których ustalana jest wartość początkowa i które podlegają stosownym odpisom. Są to nowe środki trwałe po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji Wnioskodawcy. Większość umów leasingu została zawarta na okres kilkunastu miesięcy, przy czym zastrzeżono w nich, że z chwilą zapłaty na rzecz finansującego wszystkich należności na Wnioskodawcę zostaje przeniesione prawo własności do użytkowanych na ich podstawie środków trwałych. Wnioskodawca zamierza użytkować te środki trwałe przez okres ich ekonomicznej użyteczności, który, w ocenie Spółki, przekracza co najmniej dwukrotnie okres obowiązywania umów leasingu przy zastosowaniu stawki amortyzacji na poziomie ok. 6% lub niższej, wobec przykładowo 14% wynikającej z wykazu. Oznacza to, że Wnioskodawca będzie użytkować środki trwałe w sposób jak najbardziej efektywny, czerpiąc tym samym korzyści z zainwestowanego kapitału. Podobnie w odniesieniu do już użytkowanych środków trwałych, amortyzowanych metodą liniową, które usytuowane są w SSE, Wnioskodawca planuje obniżyć stawki amortyzacji począwszy od nowego roku podatkowego do dowolnego niższego poziomu. Wyjaśnić należy, że w odniesieniu do nowo wprowadzonych do ewidencji środków trwałych użytkowanych poza strefą Wnioskodawca stosuje stawki amortyzacji wynikające z wykazu, w tym dopuszcza się również w zależności od okoliczności stawki podwyższone, stosując metodę liniową amortyzacji, a w odniesieniu do środków trwałych stanowiących koszt wspólny działalności strefowej i poza strefowej Wnioskodawca stosuje stawki amortyzacji podatkowej obniżone lub podwyższone w stosunku do stawek wynikających z wykazu, przy zastosowaniu metody liniowej. Amortyzacja środków trwałych stanowiąca koszt wspólny dotyczy środków trwałych przypisanych do komórek administracji ogólnej, których nie da się jednoznacznie przyporządkować do działalności strefowej albo do działalności pozastrefowej (opodatkowanej). Tak kwalifikowane środki trwałe, których odpisy stanowią koszty wspólne, dzielone są przez Wnioskodawcę zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. według klucza przychodowego według formuły: podatkowe przychody strefowe/podatkowe przychody ogółem x koszty podatkowe wspólne.

Ponadto w związku z możliwością zmiany lokalizacji środków trwałych pomiędzy nową siedzibą Spółki w strefie, a pozostałym obszarem jej działania, Spółka okresowo dokonuje przeglądu środków trwałych i w zależności od zmiany ich lokalizacji weryfikuje stawki obniżając lub podwyższając je na okres kolejnego roku podatkowego.

W uzupełnieniu wniosku z 9 września 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 września 2014 r.) Wnioskodawca wyjaśnił, że zaistniały stan faktyczny dot. poszczególnych środków trwałych przyjętych do użytkowania w trakcie tego roku podatkowego, po rozpoczęciu działalności w SSE, w tym będących przedmiotem leasingu finansowego, tj. środków trwałych przyjętych do użytkowania przed dniem złożenia niniejszego wniosku; Wnioskodawca dokonał już obniżenia stawek w odniesieniu do stawek ujętych w załączniku nr 1 powołanej ustawy na dzień przyjęcia tych środków trwałych do użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy, w odniesieniu do środków trwałych stanowiących przedmiot leasingu finansowego, jak i środków trwałych będących własnością Wnioskodawcy, użytkowanych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, Wnioskodawca mógł zastosować obniżone stawki amortyzacji tj. niższe niż wynika to z wykazu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. podczas gdy środki trwałe tego samego rodzaju użytkowane poza strefą odpisywane są zgodnie ze stawkami wynikającymi z załącznika do ustawy (lub wg stawek podwyższonych) według metody liniowej oraz czy w odniesieniu do środków trwałych, których Wnioskodawca nie będzie czasowo użytkować możliwe było obniżenie stawki amortyzacji do 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje żadnych wyłączeń szczególnych, które stanowiłyby przeszkodę dla obniżania stawki amortyzacji w stosunku do niektórych środków trwałych. Zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać stawki podane w wykazie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych, a zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Obniżenie stawek nie powoduje zmiany metody amortyzacji, którą zgodnie z przepisami Wnioskodawca wybiera przed wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji i stosuje ją do pełnego zamortyzowania.

Zatem art. 16i ust. 5 tej ustawy, dotyczący możliwości obniżania podanych w wykazie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych, mieści się w wyżej cytowanych przepisach dotyczących obcych środków trwałych. Wnioskodawca dokonywać będzie zatem odpisów od obcych środków trwałych na zasadach ogólnych, stosując zindywidualizowane podejście w odniesieniu do środków trwałych użytkowanych w strefie ekonomicznej. W ocenie Wnioskodawcy, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej (nawet do 0%) nie jest uzależnione od żadnych okoliczności, zdarzeń i zależy wyłącznie od decyzji podatnika i prowadzonej przez niego polityki podatkowej. Decyzja ta pozwoli Wnioskodawcy na rozsądne z punktu widzenia prowadzenia biznesu planowanie kosztów i przychodów podatkowych. Brak również w powołanej ustawie zakazu stosowania zróżnicowanych stawek podatkowych w odniesieniu do samego rodzaju środków trwałych w zależności od tego czy są użytkowane w strefie, czy poza strefą. Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. stanowi wprost, że podatnicy mogą obniżać stawki "dla poszczególnych środków trwałych". Przepisy podatkowe należy interpretować przy zastosowaniu ścisłej wykładni językowej, więc skoro ustawodawca wskazał, że chodzi o "poszczególne środki trwałe", a nie "grupy środków trwałych", to przyjąć należy, że dopuszczalne jest obniżenie stawek dla poszczególnego środka trwałego. Zatem, powołany art. 16i ust. 5 ww. ustawy stosuje się odpowiednio. Z kolei środki trwałe, których amortyzacja stanowi koszt wspólny działalności przedsiębiorstwa, podobnie jak pozostałe środki trwałe, mogą być amortyzowane w wybrany przez podatnika sposób, gdyż brak jakichkolwiek przepisów zakazujących takiego podejścia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16 m ww. ustawy. Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto w myśl art. 16a ust. 2 pkt 3 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Powołany przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z ww. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność produkcyjną zarówno na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, jak i poza jej obszarem. W związku z inwestycją w specjalnej strefie ekonomicznej Wnioskodawca użytkuje środki trwałe, m.in. będące przedmiotem leasingu. W odniesieniu do środków trwałych finansowanych w formie leasingu finansowego, na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych środki trwałe spełniają wszystkie kryteria wymienione w art. 17f ust. 1 ustawy. Do poszczególnych środków trwałych, przyjętych do użytkowania w trakcie roku podatkowego 2014, po rozpoczęciu działalności w SSE, w tym będących przedmiotem leasingu finansowego, tj. środków trwałych przyjętych do użytkowania przed dniem złożenia niniejszego wniosku, Wnioskodawca dokonał obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do stawek ujętych w załączniku nr 1 powołanej ustawy, na dzień przyjęcia tych środków trwałych do użytkowania. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy mógł zastosować obniżone stawki amortyzacyjne w odniesieniu do ww. środków trwałych stanowiących przedmiot leasingu finansowego, jak i środków trwałych, będących własnością Wnioskodawcy, użytkowanych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, które zostały przyjęte do użytkowania w trakcie roku podatkowego.

Odnosząc powyższe do przedstawionych przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca miał prawo, na wyżej wymienionych zasadach obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnego poziomu, w tym nawet do 0%.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto zwrócić należy uwagę, że z uwagi na zakres wniosku, a w szczególności postawione w nim pytanie, które wyznacza zakres żądania Wnioskodawcy, niniejsza interpretacja dotyczy możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej. Nie oceniono w niej natomiast, czy środki trwałe finansowane w formie leasingu finansowego, na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych spełniają wszystkie kryteria wymienione w art. 17f ust. 1 tej ustawy. Powyższe przyjęto jako element opisu stanu faktycznego.

Nadmienia się że w zakresie zdarzenia przyszłego wydano odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.