IBPBI/2/423-729/13/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 3 czerwca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpowiednią kwotę odsetek z tytułu przedłużenia terminu płatności, udokumentowanego wyłącznie notą odsetkową wraz z wyszczególnieniem faktur, których dotyczą te odsetki (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4) - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpowiednią kwotę odsetek z tytułu przedłużenia terminu płatności, udokumentowanego wyłącznie notą odsetkową wraz z wyszczególnieniem faktur, których dotyczą te odsetki. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 maja 2013 r. Znak: IBPBI/2/423-375/13/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 3 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest autoryzowanym dealerem sprzedaży i serwisu samochodów ciężarowych, realizowanych w oparciu o Umowę Dealerską zawartą ze Spółką A. Umowa Dealerska obejmuje sprzedaż nowych i używanych pojazdów marki, serwis oraz profesjonalne naprawy pojazdów. Spółka A (dostawca Spółki) jest Spółką zależną koncernu B działa w oparciu o zasadę "budowania na zamówienie". Oznacza to, że wszelkie pojazdy konstruowane są, aby spełnić konkretne wymagania poszczególnych klientów, a produkcja zaczyna się dopiero po otrzymaniu zamówienia od konkretnego, finalnego klienta wskazanego przez lokalnego dealera, tu Spółkę. Zakłady produkcyjne Spółki A mieszczą się w Holandii oraz w Belgii i stamtąd sprowadzane są do Polski zamówione pojazdy.

Spółka zawarła Umowę Dealerską tylko ze Spółką A. Nie jest natomiast stroną jakichkolwiek odrębnych lub dodatkowych dwustronnych lub wielostronnych porozumień z którąkolwiek inną spółką Grupy B. Zgodnie z art. 1.1.a i art. 1.2. Załącznika G "Warunki Płatności Odnośnie Pojazdów Spółki A" do Umowy Dealerskiej, Spółka A udzieliła Spółce tzw. "zwykłych warunków płatności", polegających na tym, że w zakresie płatności faktur:

Samochodami ciężarowymi sprzedawanymi do odbiorców są nowo wyprodukowane samochody, które są sprzedawane przez Spółkę A Spółce, a które Spółka sprzedaje konkretnemu odbiorcy, na mocy bezwarunkowej umowy sprzedaży. Jednocześnie, zgodnie z art. 1.1. pkt b, w związku z art. 13 Załącznika G, Spółka A może przedłużyć wskazane wyżej zwykłe warunki, jeśli Spółka złoży stosowny wniosek, a Spółka A go w sposób wyraźny przyjmie na piśmie, odpowiednio do 150 lub 135 dni w odniesieniu do pojazdów wskazanych w pkt a i c. Terminy za samochody demonstracyjne nie ulegają przedłużeniu. Przedłużenie wiąże się z tym, że poczynając od 120 dnia od wystawienia faktury wypłacane będzie 10% kwoty faktury Spółce A w odstępach miesięcznych, aż do spłaty całości salda w 180 dniu od dnia wystawienia faktury przez Spółkę A. Ponadto, strony ustaliły, że w przypadku przedłużenia okresu płatności Spółka zapłaci odsetki w ustalonej w Załączniku w art. 3 wysokości za okres od daty pierwotnego terminu płatności, a końcem przedłużonego okresu płatności. Odsetki są kalkulowane, w zależności od waluty faktury wg stopy bazowej EURIBOR 3M lub WIBOR 3M. Odsetki naliczone w danym miesiącu z tytułu każdej faktury stają się należne i płatne do 15 dnia następnego miesiąca kalendarzowego. Zgodnie z art. 4 Załącznika G, Spółka A określiła także limit kredytu, odzwierciedlający łączną maksymalną wysokość należności płatnych na rzecz Spółki A przez Spółkę.

Jednocześnie Spółka A, jako podmiot z Grupy B, jest stroną odrębnych, wewnątrzgrupowych porozumień ze Spółką C z siedzibą w Holandii. Spółka C jest spółką finansową z Grupy, oferującą szeroką gamę produktów i rozwiązań dotyczących finansowania zakupów (np. leasing). Zgodnie z posiadaną przez Spółkę wiedzą, na podstawie ww. porozumień, zobowiązania Spółki do zapłaty ceny są każdorazowo regulowane wobec Spółki A przez Spółkę C w terminach określonych dla zwykłych warunków płatności. Faktury sprzedaży wystawiane przez Spółkę A na rzecz Spółki z tytułu sprzedaży zamówionych pojazdów zawierają dodatkowe wskazanie, że "wierzytelności określone w niniejszej fakturze oraz wszelkie inne roszczenia pieniężne, które mogą powstać w wyniku umowy, na podstawie której oparta została faktura (...) zostały asygnowane do Spółki C", a w konsekwencji, Spółka jest zobowiązana dokonywać wszelkich płatności już nie na rzecz Spółki A, lecz do Spółki C, która reguluje zobowiązanie pierwotne wobec Spółki A i wstępuje w prawa wierzyciela. Sama Spółka nie jest stroną żadnych porozumień lub umów ze Spółką C. De facto Spółka reguluje wobec Spółki C należność z tytułu udzielonego finansowania (w ramach limitu przyznanego przez Spółkę A), a nie faktur, gdyż te zostały już opłacone przez Spółkę C.

Co do zasady, Spółka ma 30 dni na płatność od daty faktury. W przypadku przekroczenia tego terminu, następuje udzielenie przedłużenia warunków płatności. Spółka dodatkowo płaci odsetki na rzecz Spółki C za sfinansowanie zapłaty ceny na rzecz Spółki A i przedłużenie terminu płatności. Pomimo zapisów umownych dotyczących obowiązku uzyskania wyraźnej pisemnej zgody co do przedłużenia warunków płatności, w praktyce w zakresie przedłużenia oraz zapłaty odsetek Spółka nie posiada żadnych bezpośrednich uregulowań kontraktowych ze Spółką C. Jedynymi dokumentami, jakie Spółka otrzymuje, są dokumenty tytułowane jako faktury (faktycznie: noty odsetkowe), wystawiane przez Spółkę C ze wskazaniem łącznej kwoty odsetek za dany miesiąc do zapłaty i wyszczególnieniem faktur, w odniesieniu do których naliczane są te odsetki.

W codziennej praktyce transakcje i płatności są realizowane w poniżej opisany sposób. Spółka zamawia pojazdy od Spółki A i otrzymuje od Niej fakturę dokumentującą tę sprzedaż, ze zwykłym terminem płatności (30 dni). Spółka A ceduje wierzytelność na Spółkę C, po czym zamieszcza informację na takiej fakturze i wskazuje rachunek do rozliczeń należący do Spółki C, Spółka A otrzymuje swoje wynagrodzenie w zwykłym terminie płatności od Spółki C.

Następnie, w określonym okresie rozliczeniowym Spółka dokonuje sprzedaży na rzecz finalnego lokalnego odbiorcy. Spółka realizuje z tego tytułu przychód w wysokości uzyskanej ceny sprzedaży, który musi odpowiednio w tym okresie wykazać. Spółka C każdorazowo przyjmuje, że nastąpiło przedłużenie okresu płatności oraz obciąża Spółkę odsetkami za dostarczone finansowanie. Należy przy tym wskazać, że przedłużenie jest realizowane tylko poprzez wystawienie pierwszej noty odsetkowej.

Jednocześnie we wzajemnych relacjach Spółki, Spółki A i Spółki C obowiązuje utarta, niepisana zasada, że płatność na rzecz Spółki C następuje w terminie 14 dni od dokonania przez Dealera sprzedaży na rzecz ostatecznego odbiorcy (czyli od wydania karty pojazdu). W praktyce może to oznaczać, że płatność (stanowiąca dla Spółki koszt podatkowy) zostanie faktycznie dokonana w innym, jednym z kolejnych okresów rozliczeniowych, niż nastąpiło uzyskanie przychodu ze sprzedaży. Zazwyczaj ma to miejsce po przekroczeniu 30-dniowego terminu płatności ustalonego pierwotnie na fakturze wystawionej przez Spółkę A, uregulowanej przez Spółkę C, która przejęła wierzytelność. Spółka reguluje należność w granicach przedłużonego terminu.

Innymi słowy Spółka uzyskuje przychód, któremu przyporządkowuje koszt uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z faktury Spółki A, Należność taka jest realizowana w zwykłym terminie płatności przez Spółkę C. Zobowiązanie wobec Spółki A zostaje uregulowane w zwykłym terminie płatności. Następnie Spółka reguluje zobowiązanie z tytułu finansowania udzielonego przez Spółkę C wraz z odsetkami od daty pierwotnej płatności z faktury, w granicach przedłużonego terminu płatności. Faktyczna płatność może nastąpić w okresach rozliczeniowych przypadających na okresy późniejsze niż uzyskanie przychodu, ale co do zasady w granicach dorozumianego, potwierdzonego tylko notą odsetkową przedłużenia terminu płatności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów na rzecz krajowych odbiorców, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpowiednią kwotę odsetek z tytułu przedłużenia terminu płatności udzielonego przez Spółkę C, udokumentowanego wyłącznie notą odsetkową wystawioną przez Spółkę C wraz z wyszczególnieniem faktur Spółki A, których dotyczą te odsetki... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, należy przede wszystkim wskazać, że noty odsetkowe są wystawiane zgodnie z Załącznikiem G do Umowy Dealerskiej, w związku z udzielonym na jego postawie przedłużeniem terminu płatności. Jest to zatem jedyny, obok Umowy Dealerskiej, dokument wystawiany w związku z tym przedłużeniem. Spółka nie ma możliwości otrzymania jakichkolwiek innych, dodatkowych dokumentów, w szczególności od podmiotu, z którym nie jest związana bezpośrednią Umową.

Podmiot ten (Spółka C), w oparciu o Umowę Dealerską pomiędzy Spółką a Spółką A oraz swoimi wewnętrznymi porozumieniami ze Spółką A, przejmuje wierzytelność z tytułu dostaw pojazdów i udziela finansowania w granicach określonego tą Umową Dealerską limitu. Za przedłużenie spłaty takiej należności pobiera wynagrodzenie (odsetki). Są one niezależne od należności z faktury w tym sensie, że faktycznie nie dotyczą już samej dostawy/sprzedaży towaru, lecz są odpłatnością za udzielone przez Spółkę C finansowanie.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, należy każde zdarzenie gospodarcze udokumentować dowodem, który spełnia wymogi określone w art. 21. Natomiast art. 22 podaje, jakie cechy powinny mieć dowody księgowe. Jest to minimum wymogów, którym powinny odpowiadać dowody księgowe. Otrzymywane noty odsetkowe pozwalają na stwierdzenie, że każdorazowo taki dokument zawiera wszystkie elementy wymagane dla dowodu księgowego. Skoro zaś odpłatność za finansowanie jest standardowym elementem transakcji realizowanych przez Spółkę, można uznać, że koszt odsetek może stanowić koszt podatkowy. W konsekwencji sama nota odsetkowa może stanowić dla Spółki podstawę ich zaliczenia do kosztów.

Na tle przestawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 3977 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych - w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości - są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane "dowodami źródłowymi". Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, tj. zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o p.d.o.p.),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d, 4e ustawy o p.d.o.p.).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4-4e ustawy o p.d.o.p.

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Moment potrącenia wydatków o charakterze pośrednim określony został w art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym zdaniem tut. Organu w opisanym zdarzeniu przyszłym przedmiotowe wydatki w postaci odsetek za przedłużenie terminu płatności u Wnioskodawcy będą stanowiły koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, w rozumieniu art. 15 ust. 4e-4d ustawy o p.d.o.p., odsetki te nie wykazują bowiem bezpośredniego związku z przychodem ze sprzedaży pojazdów, lecz stanowią "wynagrodzenie" za możliwość uregulowania zobowiązania w późniejszym terminie.

Odnosząc poszczególne wydatki w koszty podatkowe, Wnioskodawca jest zobligowany do uwzględnienia norm ustanowionych w art. 16 ustawy o p.d.o.p.; w szczególności należy mieć na uwadze, że w stosunku do odsetek (nie tylko do odsetek od kredytów) w ustawie o p.d.o.p., określony został szczególny tryb ich zaliczenia w koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż wskazane w opisie zdarzenia przyszłego wydatki w postaci odsetek, udokumentowane wystawianą zgodnie z Załącznikiem G do Umowy Dealerskiej notą odsetkową, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów po spełnieniu wymogów wynikających z art. 15 ust. 4e-4d i art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o p.d.o.p.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy iż sama nota odsetkowa może stanowić dla Spółki podstawę do zaliczenia odsetek do kosztów podatkowych (abstrahując od faktycznej ich zapłaty) należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 - Nr 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biał