IBPBI/2/423-690/09/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 17 czerwca 2009 r.) uzupełnionym w dniu 10 września 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 1 września 2009 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 10 września 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem budynku hotelowego, który to budynek nabył od osoby fizycznej. Osoba ta jeszcze przed sprzedażą budynku Wnioskodawcy wystąpiła do odpowiedniego organu administracyjnego o pozwolenie na rozbudowę tego obiektu.

Decyzją z dnia 25 maja 2005 r. Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił osobie fizycznej pozwolenia na rozbudowę budynku hotelowego jak wyżej, wraz z wewnętrzną instalacją wodno - kanalizacyjną, c.w.u., technologii uzdatniania wody basenowej, odgromową, centralnego ogrzewania, wentylacji mechanicznej, sygnalizacji pożaru oraz zbiornikiem wody do celów ppoż.

Następnie ze względu na sprzedaż Wnioskodawcy ww. obiektu przez osobę fizyczną, której udzielono pozwolenia na rozbudowę w zakresie określonym w tym pozwoleniu, Wnioskodawca złożył do Starosty wniosek z dnia 27 lipca 2007 r. o przeniesieniu tego pozwolenia na niego.

Decyzją z 13 sierpnia 2007 r. Starosta przeniósł pozwolenie z dnia 25 maja 2005 r. j.w. na rozbudowę budynku hotelowego w zakresie określonym w tym pozwoleniu.

Spółka podkreśla, że zarówno pozwolenie z dnia 25 maja 2005 r., jak i przenosząca je decyzja z dnia 13 sierpnia 2005 r., stanowią o rozbudowie istniejącego już obiektu budowlanego, a Wnioskodawca przyjął do ewidencji aktywów trwałych ten obiekt przed powiększeniem go o nakłady stanowiące rozbudowę.

Wartość nakładów na rozbudowę znacznie przekroczyła 30% wartości początkowej obiektu przed rozbudową, a rozbudowę zakończono w 2008 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 31 marca 2008 r. udzielił pozwolenia na użytkowanie rozbudowanego budynku hotelowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wydatków poniesionych na rozbudowę istniejącego obiektu hotelowego, których wartość przekracza 30% wartości początkowej, podatnik może skorzystać z 10 -letniego okresu amortyzacji.

Czy w sytuacji, gdy np. rozbudowa obiektu jest traktowana tak jakby powstał odrębny obiekt (tak twierdzi Urząd Statystyczny), możliwe jest zastosowanie amortyzacji 3 - letniej.

Czy w razie gdy podatnik nie może zastosować okresu amortyzacji 10 lat (3 lat), może od 40 lat amortyzacji odjąć lata użytkowania przez poprzednich właścicieli.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych rozbudowa niewątpliwie stanowi ulepszenie środka trwałego. W sferze prawa podatkowego nie ma więc znaczenia otrzymana przez Wnioskodawcę opinia Urzędu Statystycznego z dnia 16 października 2008 r., według której w przypadku kompleksowych obiektów budowlanych, składających się z kilku budynków, każdy budynek powinien być klasyfikowany jako samodzielna jednostka. W dotyczącym Wnioskodawcy stanie faktycznym nastąpiła rozbudowa, która jest - w prawie podatkowym - ulepszeniem nabytego środka trwałego.

Jednocześnie nakłady na ulepszenie były wyższe niż 30%. Dla zastosowania 10 letniego okresu amortyzacji dla ulepszonego obiektu hotelowego istnieje jeszcze pytanie co do przesłanki, czy obiekt ten jest budynkiem wypełniającym zakres art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W przekonaniu Wnioskodawcy mamy do czynienia z takim obiektem, bo skoro w poprzednio obowiązującej KRŚT obiekt był sklasyfikowany jako 168 "budynki zbiorowego okresowego zamieszkania związane z turystyką i wypoczynkiem", to obecnie należy do KŚT 11 "budynki mieszkalne": powiązanie wynikające z poz. 1 tabeli stawek amortyzacyjnych.

Wnioskodawca spełnia więc kryteria z art. 16j ust. 3 pkt 2 w związku z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - ma więc prawo do amortyzowania ulepszonego budynku hotelowego przez okres 10 letni. Możliwość stosowania indywidualnej stawki dla obiektów hotelowych, wynikającej z 10 lat dla obiektów ulepszonych, poza wykładnią językową przepisów, znajduje jeszcze uzasadnienie w okolicznościach ich użytkowania: mają one de facto charakter mieszkalny, ale ze względu na użytkowanie ich przez nie-właścicieli narażone są na szybsze zużywanie. Gdyby założyć, że rozbudowany obiekt hotelowy nie jest jednak budynkiem mieszkalnym (co do tego ze względu na treść poz. 1 "Wykazu stawek amortyzacyjnych" Wnioskodawca nie ma wątpliwości), to można go wówczas zakwalifikować jedynie do KŚT 109, a to z kolei umożliwiałoby Wnioskodawcy nawet zastosowanie 3 letniego okresu amortyzacji - art. 16j ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, co również uzasadniałyby okoliczności używania tego obiektu. Wnioskodawca twierdzi więc, że ze względu na mieszkalny charakter rozbudowanego obiektu hotelowego ma prawo po rozbudowie stosować 10 letni okres amortyzowania, a ewentualne nieuznanie mieszkalnego charakteru tego obiektu byłoby nawet korzystniejsze, bo uprawniałoby Wnioskodawcę do 3 letniego okresu amortyzacji. Wnioskodawca wyrażając swoje stanowisko na ewentualność innego stanowiska organu zadał pytanie o możliwość pomniejszenia 40 letniego okresu amortyzacji o lata użytkowania przez poprzednich właścicieli.

W odpowiedzi na wezwanie Spółka uzupełniła swoje stanowisko informując iż w razie niemożności korzystania z 10 (3) letniego okresu amortyzacji ma prawo od 40 normatywnych lat amortyzacji odjąć okres użytkowania nieruchomości przez poprzednich właścicieli. Spółka uzasadnia to tym, że w okolicznościach przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i dotyczących go przepisów prawnych jedyną możliwością negatywnej odpowiedzi na pytania o zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest w przekonaniu Spółki potraktowanie przez organ jako nowego budynku jako części już istniejącego. W takiej sytuacji ze względu na to, że budynek wcześniej istniejący był użytkowany przez poprzednich właścicieli, a nowy ma być traktowany jako część wcześniej istniejącego, a więc de fakto chodziłoby wówczas o ten sam obiekt budowlany, Spółka ma prawo odpowiednio obniżyć 40 letni normatywny okres amortyzacji tegoż obiektu o lata użytkowania przez poprzednich właścicieli.

Spółka zastrzega, iż pytanie w sprawie, które zaprezentowała sformułowała jako jedynie ewentualnośc, gdyż uważa,że nie ma przeszkód do zastosowania stawki amortyzacyjnej wynikającej z 10 (3) letniego okresu amortyzowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Co do zasady odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16i tej ustawy). Wykaz stawek amortyzacyjnych odwołuje się do symboli grup, podgrup lub rodzajów środków trwałych według Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Wg KŚT hotele ujęte są w grupie 1 podgrupie 10, rodzaj 109 - Inne budynki niemieszkalne tj. hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania (z wyjątkiem hoteli robotniczych zaliczonych do podgrupy 11). Wg poz. 01 Wykazu stawek amortyzacyjnych do budynków niemieszkalnych zaliczonych wg KŚT do podgrupy 10 stosuje się 2,5% roczną stawkę amortyzacyjną.

Podstawę oceny tego, czy określony we wniosku budynek hotelowy stanowić będzie jeden środek trwały, czy też rozbudowana jego część podlegać będzie odrębnej ewidencji i amortyzacji według przypisanych im stawek, stanowić może wyłącznie Klasyfikacja Środków Trwałych, gdyż jak wspomniano tylko do niej nawiązuje ustawa.

Jak wynika z jej Objaśnień wstępnych (część I), Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Z objaśnień wstępnych do Klasyfikacji wynika, że za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje ona pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza ona przyjęcie w ewidencji za pojedynczy obiekt tzw. obiektu zbiorczego.

Jak wynika z postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) w przypadku budynków połączonych między sobą, budynek jest budynkiem samodzielnym, jeżeli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważa się za budynki odrębne, jeżeli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

Właściwym organem do rozstrzygnięcia kwestii czy dany obiekt jest obiektem samodzielnym, czy też stanowi część innego obiektu jest Urząd Statystyczny. Z wniosku wynika, iż Spółka zwróciła się do Urzędu Statystycznego o opinię w tym zakresie. W ocenie Urzędu Statystycznego w przypadku kompleksowych obiektów budowlanych składający się z kilku budynków, każdy budynek powinien być klasyfikowany jako samodzielna jednostka.

Zatem odnosząc się do stanowiska Spółki w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej określonej w art. 16j ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stwierdzić, iż indywidualne stawki amortyzacyjne odnoszą się wyłącznie do używanych i ulepszonych środków trwałych. Skoro zatem rozbudowana część jest samodzielnym obiektem to brak podstaw do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w przedstawionym stanie faktycznym. Odpisów amortyzacyjnych od nowych samodzielnych środków trwałych dokonuje się bowiem na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych zawartych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.

Oznacza to zarazem że wnioskodawca nie jest uprawniony do stosowania zasad przewidzianych w art. 16j ww. ustawy; nie może więc stosować ani 10 letniej ani 3 letniej amortyzacji. Nie ma także prawa do odliczenia od normatywnego okresu amortyzacji wynoszącej 40 lat okresu użytkowania hoteli przez poprzednich właścicieli.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.