IBPBI/2/423-644/13/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1524/11 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 1036/10, wniosku z dnia 26 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 12 marca 2010 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą Spółki (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4 - stan faktyczny) - jest prawidłowe.

W dniu 12 marca 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą Spółki.

W dniu 27 maja 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-420/10/MS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą Spółki za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona w dniu 1 czerwca 2010 r. Pismem z dnia 15 czerwca 2010 r. wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data wpływu do tut. Biura 21 czerwca 2010 r.), na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 20 lipca 2010 r. Znak: IBPBI/2/423W-108/10/MS odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 23 lipca 2010 r. Pismem z dnia 18 sierpnia 2010 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 23 września 2010 r. Znak: IBPBI/2/4240-98/10/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 1036/10 uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1524/11 skargę oddalił. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 1036/10 wpłynął do tut. Biura 5 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest wiodącym producentem piwa w Polsce. Odbiorcami produktów Spółki są podmioty z terenu całej Polski, a także podmioty zagraniczne. Mając na względzie rozbudowaną sieć odbiorców oraz rozbudowaną strukturę wewnętrzną, Spółka ponosi szereg kosztów, mających na celu usprawnienie procesów dystrybucji swoich wyrobów oraz usprawnienie warunków pracy w Spółce. Poniżej Spółka pragnie wskazać pewne koszty, które ponoszone są w celu osiągnięcia opisanych powyżej celów.

Spotkania z kontrahentami i potencjalnymi kontrahentami

W zakresie prowadzonej działalności, ukierunkowanej na maksymalizację zysku, Spółka zarówno utrzymuje kontakty handlowe z wieloma podmiotami, które posiadają status kontrahenta Spółki, jak również inicjuje kontakty z potencjalnymi nowymi klientami, m.in. aranżując indywidualne spotkania z ich przedstawicielami. Przedmiotowe indywidualne spotkania (zarówno z dotychczasowymi, jak i z potencjalnymi kontrahentami) mają charakter biznesowy - w ich trakcie omawiane są kwestie dotyczące współpracy Spółki z danym kontrahentem (przykładowo: aktualna oferta handlowa, indywidualne warunki współpracy, szczegółowe postanowienia umów zawieranych z kontrahentami itp.). Spotkania te odbywają się m.in. w lokalu prowadzonym przez podmiot trzeci, np. w restauracji.

Jeżeli indywidualne spotkanie odbywa się w lokalu zewnętrznym, przedstawiciel Spółki jako zapraszający danego kontrahenta lub potencjalnego kontrahenta do restauracji pokrywa wydatki związane z konsumpcją podczas spotkania. Wielkość i wartość tej konsumpcji nie wykracza poza zwyczajowo przyjęte normy. Posiłki, co do zasady, zamawiane są z aktualnej karty dań restauracji. Konieczność spotkań zewnętrznych może wynikać z faktu, iż powierzchnie biurowo-konferencyjne w siedzibie Spółki są na moment danego spotkania w całości zajęte lub też z uwagi na swoje parametry nie są odpowiednie na tego typu spotkania.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisane zwyczajowe wydatki ponoszone na spotkania z obecnymi i przyszłymi kontrahentami w lokalu prowadzonym przez podmiot trzeci (opisane szczegółowo w stanie faktycznym) stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy CIT... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4 - stan faktyczny)

Zdaniem Wnioskodawcy, na wstępie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - dalej "Ustawa CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na podstawie brzmienia przepisów, należy uznać, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Natomiast drugi z elementów stanowiących definicję kosztu uzyskania przychodów na gruncie Ustawy CIT można określić mianem przesłanki negatywnej, zgodnie z którą aby ponoszony wydatek został uznany za koszt podatkowy nie może zostać ujęty w zamkniętym katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stanowisko odnośnie pytania oznaczonego we wniosku nr 4

Zadaniem Spółki, opisane szczegółowo w stanie faktycznym zwyczajowe wydatki ponoszone na spotkania z obecnymi i przyszłymi kontrahentami w lokalu prowadzonym przez podmiot trzeci stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy CIT.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki jest analogiczne, jak uzasadnienie do pytania nr 3, tj. opisane wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych, w tym kawy, herbaty, napojów, cukru, mleka, słodyczy, itp. w celu zapewnienia zwyczajowego poczęstunku dla dotychczasowych klientów oraz potencjalnych klientów podczas spotkań biznesowych w siedzibie Spółki (opisanych szczegółowo w stanie faktycznym) mogą być kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy CIT.

W ocenie Spółki opisane wydatki, ponoszone w związku z organizacją indywidualnych spotkań z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami Spółki spełniają wszelkie przesłanki niezbędne w celu uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Wydatki te są faktycznie ponoszone, mają charakter definitywny, pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, jak również są ponoszone w celu uzyskania przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, a także są właściwie udokumentowane. Wydatki te zdaniem Spółki nie zostały również wskazane w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w szczególności nie stanowią one wydatków na cele reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT.

Zdaniem Spółki, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT nie wszystkie wydatki związane z kontaktami z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami mogą być uznane automatycznie za wydatki, które podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Powyższe prowadziłoby, zdaniem Spółki, do rozszerzenia katalogu wydatków wyłączanych z kosztów uzyskania przychodów. Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kosztów reprezentacji ma natomiast charakter wyjątku od ogólnej zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów. W konsekwencji, przepis zawarty w art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT powinien być interpretowany ściśle.

W ocenie Spółki kosztów uzyskania przychodów nie mogą stanowić jedynie te wydatki, które spełniają przesłanki zakwalifikowania do wydatków na reprezentację. Wymienienie wśród kosztów reprezentacji wydatków na nabycie usług gastronomicznych, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, ma zdaniem Spółki charakter wyliczenia przykładowego. Spółka pragnie wskazać, iż powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w praktyce organów podatkowych i sądów administracyjnych. W szczególności Spółka chciałaby odnieść się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 157/08), w którym WSA stwierdził iż, "wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny." Podobny pogląd zaprezentował WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. akt: III SA/Wa 1601/08)"nie wszystkie działania podejmowane na zewnątrz w kierunku potencjalnych klientów mogą być potraktowane jako reprezentacja, gdyż w tak określonych działaniach mieszczą się również inne przedsięwzięcia z zakresu marketingu, reklamy, promocji itd. Konieczne jest tu, aby głównym celem takiego działania było zaprezentowanie podmiotu - jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu."

Spółka pragnie zauważyć, iż Ustawa CIT nie definiuje pojęcia reprezentacji. Przedmiotowej definicji nie zawierają również inne ustawy podatkowe ani akty wykonawcze do nich. W konsekwencji, w celu ustalenia znaczenia pojęcia "reprezentacja", powołanego w art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT, w ocenie Spółki, należy sięgnąć do jego definicji słownikowej. Zgodnie z definicją słownikową ("Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), termin "reprezentacja" oznacza: okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Jednocześnie, termin "okazały" w świetle definicji słownikowej oznacza wspaniały, imponujący wygląd, obfitość, wystawność, przepych, wspaniałość. Natomiast termin "wystawny" definiowany jest jako: świadczący o zamożności, okazale urządzony, zorganizowany, bogaty, wspaniały, suty.

Pomocna w zakresie ustalenia znaczenia pojęcia "reprezentacja" jest również jego etymologia - łacińskie słowo representatio oznacza wizerunek.

Również zdaniem WSA w Warszawie reprezentacja musi być związana z zaprezentowaniem podmiotu - jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu (wyrok z dnia 21 stycznia 2009 r.; sygn. akt: III SA/Wa 1601/08).

Spółka stoi na stanowisku, iż ponoszone przez nią wydatki opisane w stanie faktycznym nie mają określonego powyżej charakteru reprezentacyjnego. Spółka podziela pogląd wyrażony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w powołanej uprzednio interpretacji z dnia 27 sierpnia 2009 r. (sygn.: IPPB5/4240-24/09-2/AM), iż "decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego, czy wydatki związane z danym spotkaniem mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji, ma charakter spotkania."

Dla prawidłowej kwalifikacji będących przedmiotem niniejszego zapytania wydatków jako wydatków na reprezentację niestanowiących kosztów uzyskania przychodów albo jako kosztów uzyskania przychodów decydujące znaczenie ma ich charakter. Kluczowym jest, zdaniem Spółki, ustalenie celu ich poniesienia oraz wynikających z tego ewentualnych korzyści.

Poniesienie opisanych wydatków na artykuły spożywcze (typu woda, herbata, kawa, soki, napoje bezalkoholowe, słodycze czy inny drobny poczęstunek), zwyczajowe posiłki dla gości Spółki będących jej kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami, powinno być rozpatrywane w kontekście celu spotkania, jakim jest pozyskanie nowych kontrahentów oraz utrzymywanie i zacieśnienie współpracy z dotychczasowymi. Istotnym jest, iż podczas przedmiotowych spotkań mogą zostać ustalone zasady dalszej współpracy z kontrahentem lub zawarte nowe kontrakty handlowe generujące przychody dla Spółki. W konsekwencji, w ocenie Spółki, opisane powyżej wydatki na świadczenia niestanowiące celu omawianych spotkań nie powinny być kwalifikowane jako wydatki na reprezentację wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Innymi słowy, organizowane przez Spółkę spotkania z kontrahentami zawsze służą nawiązaniu bądź realizacji współpracy pomiędzy stronami, posiadając za każdym razem walor biznesowy.

Należy ponownie powołać w tym miejscu stanowisko, które zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 lutego 2008 r. (sygn.: nr IP-PB3-423-471/07-2/DG) wskazując, iż "wydatki na usługi cateringowe niewykraczające poza główny cel spotkania i niemające charakteru reprezentacji są związane z głównym celem spotkania i tym samym są kosztem uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p."

Jak już podkreślono, głównym celem spotkań jest nawiązanie stosunków gospodarczych lub też omówienie zasad realizacji stosunków już istniejących. Tym samym, każde spotkanie jest biznesowo uzasadnione i pełni określoną rolę w bieżącej działalności Spółki. Celem stron nie jest bowiem spotkanie dla konsumpcji, lecz dla załatwienia określonych spraw.

Spółka pragnie również podkreślić, iż organizacja spotkań biznesowych z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami oraz poniesienie opisanych wydatków nie jest motywowane chęcią zaimponowania rozmówcy okazałością czy wystawnością i nie zmierza do kreowania lub utrwalania przesadnego standardu Spółki czy uwypuklania jej ponadprzeciętnej zasobności ani też wywołania jak najlepszego wrażania w sprawach pozamerytorycznych. Spotkania z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami nie są bowiem ani okazałe, ani wystawne.

Przeciwnie, urządzenie spotkania w warunkach okazałości czy wystawności byłoby odebrane przez kontrahentów (i potencjalnych kontrahentów Spółki) w sposób negatywny. Podróż kontrahenta na spotkanie ze Spółką wiąże się z poświęceniem czasu na przygotowanie, podróż oraz spotkanie. Poświęcając tenże czas partnerzy Spółki siłą rzeczy ograniczyć muszą inną aktywność, w ramach swojej działalności gospodarczej. W sytuacji, gdyby poświęcili oni czas na spotkanie, które nie ma dla nich wartości biznesowej, nie niesie za sobą perspektywy nawiązania współpracy czy dokonania pewnych ustaleń, czas ten uznany zostanie przez partnerów Spółki za zmarnowany, a Spółka za niepoważny podmiot, z którym nie można prowadzić rzeczowych rozmów biznesowych. Takie podejście skutkowałoby utratą zaufania partnerów do Spółki i w konsekwencji mogłoby wpływać na obniżenie przychodów Spółki.

Zakres świadczeń Spółki nie przekracza zwyczajowo przyjętej normy w kontaktach biznesowych, a usługi nabywane mają z reguły charakter usług standardowych z ofert dostawców. W ocenie Spółki reprezentacyjny charakter nosiłyby wydatki na świadczenia wykraczające ponad zwyczajowo przyjętą normę, w szczególności przygotowywane na indywidualne zamówienie Spółki bądź uwzględniające wyszukane gusta poszczególnych uczestników spotkań. Cechy tej nie mają natomiast wydatki ponoszone przez Spółkę, zaprezentowane w stanie faktycznym.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż omawiane wydatki nie są ponoszone z zamiarem stworzenia oczekiwanego wizerunku w celu ułatwienia zawarcia kontraktu. O rozpoczęciu lub kontynuowaniu współpracy przez Spółkę z danym podmiotem nie decydują warunki pozamerytoryczne (w szczególności poczęstunek), lecz warunki oferty handlowej Spółki. Cel i osnowa spotkań biznesowych koncentrują się na merytorycznych warunkach współpracy. Ponadto, drugorzędny wpływ opisanych świadczeń na odbiór oferty Spółki wynika z powszechności praktyki ich oferowania.

Podsumowując, zaprezentowane wydatki powinny zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT. W szczególności Spółka pragnie wskazać, iż zakres świadczeń Spółki nie przekracza zwyczajowo przyjętej normy w kontaktach biznesowych, a usługi nabywane mają z reguły charakter usług standardowych z ofert dostawców. W ocenie Spółki reprezentacyjny charakter nosiłyby wydatki na świadczenia wykraczające ponad zwyczajowo przyjętą normę, w szczególności przygotowywane na indywidualne zamówienie Spółki bądź uwzględniające wyszukane gusta poszczególnych uczestników spotkań. Cechy tej nie mają natomiast wydatki ponoszone przez Spółkę, zaprezentowane w stanie faktycznym.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 27 maja 2010 r. Znak IBPBI/2/423-420/10/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą Spółki za nieprawidłowe.

Wnioskodawca po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 1036/10 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał m.in. " (...) Dokonując oceny zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków Spółki na zakup posiłków i napojów na rzecz kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów, w trakcie spotkań z nimi poza siedzibą Spółki obie strony dokonały analizy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., a w szczególności użytego w tym przepisie pojęcia "reprezentacji". W związku z brakiem definicji legalnej pojęcia "reprezentacja", użytego przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., obie strony odwołały się do reguł znaczeniowych języka powszechnego, zawartych w słownikach języka polskiego. Takie stanowisko stron należy uznać za słuszne. W interpretowaniu tekstu prawnego w pierwszej kolejności powinny być użyte dyrektywy językowe. Pierwszeństwo wykładni językowej nie budzi zresztą wątpliwości w świetle orzecznictwa. (...) Jednakże przy interpretacji językowej pojęcia "reprezentacja" należy również odwołać się do znaczenia tego pojęcia w języku potocznym, na co zwraca się uwagę w orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyrokach sądów administracyjnych (...) podnosi się, że pojęcie to nie musi odnosić się do "okazałości", "wystawności". Pojęcie to odnosi się także do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, jej logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania klientów i kontrahentów (...) Za reprezentację w potocznym rozumieniu tego słowa należy uznać wszelkie działania, związane z tworzeniem wizerunku firmy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne do osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, i są z nim w sposób pośredni powiązane."

W wyroku Sąd wskazał, że: "Skarżąca we wniosku o interpretację wskazała, że organizując spotkanie poza siedzibą Spółki, w lokalu gastronomicznym i ponosząc w trakcie tego spotkania wydatki na zakup napojów i posiłków dla kontrahentów i potencjalnych kontrahentów nie czyni tego w ramach wykreowania czy utrwalenia pozytywnego wizerunku, lecz w celu rozszerzenia współpracy z dotychczasowymi kontrahentami oraz nawiązania stosunków gospodarczych z potencjalnymi kontrahentami."

Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1524/11, skargę oddalił. W jego uzasadnieniu NSA wskazał, iż " (...) Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym przedmiotowy spór akceptuje pogląd, zgodnie z którym wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy zgodzić się z twierdzeniem, (...) że wydatki te muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie mogą odbiegać od standardów przyjętych w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, a o zaliczeniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie konkretny stan faktyczny sprawy. W tej sytuacji każdy przypadek kwalifikowania rachunku gastronomicznego do kosztów reprezentacji należy rozpatrywać indywidualnie. (...) Na stronach 3-4 wniosku zostały przedstawione powody spotkań zewnętrznych (poza siedzibą firmy). Spółka wskazała m.in., że konieczność spotkań zewnętrznych może wynikać z faktu, iż powierzchnie biurowo-konferencyjne w siedzibie Spółki są na moment danego spotkania w całości zajęte lub też z uwagi na swoje parametry nie są odpowiednie na tego typu spotkania. (...). Standard oferowanych posiłków czy noclegów mieści się w kanonach biznesowych i nie ma na celu oferowania partnerom Spółki świadczeń luksusowych czy okazałych. Zdaniem Spółki odmienne ukształtowanie stosunków mogłoby spowodować, iż kontrahenci odmówiliby prowadzenia rozmów, co negatywnie wpłynęłoby na uzyskanie, czy zabezpieczenie źródła przychodów. Spółka we wniosku przesądziła zatem, że ponoszone wydatki mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i to taki, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a ponadto, że wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów nie jest wykreowanie wizerunku podatnika, a są one nakierowane na maksymalizację zysku firmy."

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z dnia z dnia 26 lutego 2010 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub jego zachowanie oraz zabezpieczenie. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest tak wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie. Ustawa o p.d.o.p. nie uzależnia uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu od skutku w postaci powstania lub powiększenia konkretnego przychodu lub jego zachowania oraz zabezpieczenia. Należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, który ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W związku z tym, może zdarzyć się, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Przepis ten w obecnym brzmieniu funkcjonuje od 1 stycznia 2007 r. Jednocześnie ustawodawca wprowadzając z tym dniem wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację nie sformułował definicji pojęcia "reprezentacja". Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "reprezentacji" należy - zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa - odnieść się do definicji słownikowej tego pojęcia. W internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (...) pojęcie to zostało zdefiniowane następująco: reprezentacja to "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną". Przenosząc definicję słownikową na grunt ustaw podatkowych, zgodnie z przyjętym poglądem doktryny prawa podatkowego, za reprezentację uznaje się "występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (Brzeziński B., Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159)".

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy zauważyć, że podstawowym problemem w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy wydatki związane z zapraszaniem kontrahentów do restauracji ukierunkowane są na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też mają na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów oraz nabywania oferowanych usług.

Wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą spółki są co do zasady ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów; nie mogą one jednakże odbiegać od standardów przyjętych w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej. O zaliczeniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie zawsze konkretny stan faktyczny sprawy, dlatego też każdy przypadek kwalifikowania rachunku gastronomicznego do kosztów reprezentacji należy rozpatrywać indywidualnie.

Celem wydatków na "reprezentację" jest stworzenie wizerunku firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceny, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy dokonywać przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o p.d.o.p. wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza tym samym, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

W przedmiotowej sprawie Spółka wskazała m.in., że konieczność spotkań zewnętrznych wynika z faktu, iż powierzchnie biurowo-konferencyjne w siedzibie Spółki są na moment danego spotkania w całości zajęte lub też z uwagi na swoje parametry nie są odpowiednie na tego typu spotkania. Jednocześnie standard oferowanych posiłków mieści się w kanonach biznesowych i nie ma na celu oferowania kontrahentom Spółki świadczeń luksusowych czy okazałych.

Jak wynika zatem z opisanego we wniosku stanu faktycznego ponoszone wydatki pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Ponadto wyłącznym bądź dominującym ich celem nie jest wykreowanie wizerunku podatnika, ale nakierowanie na maksymalizację zysku firmy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż opisane we wniosku wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą Spółki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Spełniają one bowiem przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. i nie podlegają wyłączeniu o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o p.d.o.p.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.