IBPBI/2/423-623/11/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 31 maja 2011 r.), uzupełnionym w dniu 26 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych sprzedaży nieruchomości w sytuacji gdy zapłata następuje ratalnie - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 maja 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych sprzedaży nieruchomości w sytuacji gdy zapłata następuje ratalnie.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 12 sierpnia 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-623/11/CzP wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. BKIP 26 sierpnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2009 r. Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, który został zarejestrowany pod znakiem IBPBI/2/423-925/09/CzP. W dniu 5 listopada 2009 r. Spółka potwierdziła odbiór interpretacji indywidualnej wraz z uzasadnieniem, wydanej w wyniku rozpatrzenia ww. wniosku. W dniu 17 listopada 2009 r. Spółka złożyła "wezwanie do usunięcia naruszenia prawa", natomiast w dniu 30 grudnia 2009 r. potwierdziła odbiór odpowiedzi na ww. wezwanie. W dniu 18 stycznia 2010 r. Spółka złożyła skargę na interpretację indywidualną do WSA. W dniu 29 czerwca 2010 r. Spółka potwierdziła doręczenie odpisu wyroku WSA, który był zgodny z indywidualną interpretacją doręczoną w dniu 5 listopada 2009 r. (oddalono skargę wnioskodawcy).

Przedstawiając stan faktyczny, Spółka na wstępie przedstawiła przebieg postępowania w sprawie Jej wniosku z dnia 5 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodów z tytułu sprzedaży nieruchomości (umowa została zawarta w formie aktu notarialnego). Kupujący miał zapłacić część ceny kupna, tj. 800.000 zł w 120 ratach przy oprocentowaniu 4% w skali roku (raty i odsetki płatne miesięcznie do 15 każdego miesiąca, zgodnie z załączonym do aktu notarialnego harmonogramem). Zdaniem Wnioskodawcy, nie można w jej przypadku sprzedaży nieruchomości interpretować zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ przeniesienie własności na kupującą z punktu prawa zostało ograniczone: hipoteką kaucyjną do wysokości 1.000.000 zł (jeden milion złotych), która jest wpisana do księgi wieczystej oraz umową cesji polisy ubezpieczeniowej na Sprzedającą do wysokości 1.000.000 zł (jeden milion złotych). Ograniczenie tej własności zostanie zniesione po spłacie wszystkich rat z należnymi odsetkami przez Kupującą. Sprzedająca uważa, że należność w kwocie 800.000 zł (osiemset tysięcy złotych) nie jest przychodem należnym bowiem nie jest jeszcze wymagalna. Wymagalność ta jest zapisana w akcie notarialnym zgodnie z harmonogramem i zabezpieczona hipoteką kaucyjną, cesją polisy ubezpieczeniowej oraz rygorem poddania się egzekucji przez kupującą, w trybie art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 2 listopada 2009 r. znak IBPBI/2/423-925/09/CzP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., iż moment powstania przychodu należnego "w przypadku sprzedaży rzeczy, ustawodawca uzależnia od "wydania rzeczy", które należy rozumieć jako czynność związaną z przeniesieniem prawa własności (...). W związku z powyższym pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności, czyli w omawianym przypadku dzień wydania rzeczy, a zatem obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych powstanie w dniu wydania rzeczy, tj. w dniu podpisania aktu notarialnego dotyczącego sprzedaży nieruchomości."

Pismem z dnia 18 stycznia 2010 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną, którą Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 maja 2010 r. sygn. Akt I SA/Kr 248/10 oddalił.

Następnie Spółka przedstawiła aktualne fakty, wskazując iż na koniec roku 2009 Spółka zarejestrowała stratę bilansową 333.105,61 zł (trzysta trzydzieści trzy tysiące sto pięć złotych). Do urzędu skarbowego Spółka złożyła dokumenty w dniu 25 marca 2010 r. tj.: bilans, rachunek zysków i strat, wprowadzenie do bilansu, uchwałę wspólników, deklarację CIT-8. W dniu 15 lipca 2010 r. Spółka dokonała korekty deklaracji CIT-8 za rok 2009 r. w wyniku wyroku sądu WSA sygn. akt I SA/Kr 248/10, który obliguje Spółkę do "zarejestrowania fikcyjnego przychodu tj. kwoty 800.000 zł (osiemset tysięcy zł)", który zdaniem sądu Spółka uzyskała przy sprzedaży nieruchomości.

Spółka zapłaciła podatek od straty bilansowej wraz z odsetkami w kwocie 70.403 zł (siedemdziesiąt tysięcy czterysta trzy złote) zgodnie z wyrokiem sądu sygn. akt I SA/Kr 248/10,

W roku 2010 Spółka na podstawie aktu notarialnego dotyczącego sprzedaży nieruchomości (akt notarialny znajduje się w dokumentacji dołączonej do zapytania o interpretację indywidualną sygn. akt IBPB I/2/423-925/09/CzP) Spółka wykazała dochód 69.712,45 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy siedemset dwanaście złotych). Od tego dochodu Spółka już raz zapłaciła podatek w roku 2009 zgodnie z interpretacją Izby Skarbowej w Katowicach oraz wyrokiem sądu WSA (które to organy ustaliły ten "fikcyjny" dochód w wysokości 800.000 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, Zarząd Spółki przewidział ciąg zdarzeń, które nastąpiły przy takiej interpretacji z naruszeniem Konstytucji oraz Ordynacji Podatkowej i nie wznowił działalności, ponieważ musiał zapłacić podatek od straty za rok 2009. Równocześnie przychód, który musi nastąpić w wysokości 80.000 zł przez dziesięć lat zostanie dwukrotnie opodatkowany tj. w roku 2009 oraz każdego roku, w którym będzie wykazany. Zarząd Spółki zwracał uwagę na zaistnienie tych faktów w przyszłości w "sprzeciwie" do interpretacji indywidualnej, a później w "skardze" do WSA, jak również w "zażaleniu" do NSA w Warszawie.

Zarząd Spółki uważa, że treść zdania art. 12 ust. 3 jest alternatywą dwóch koniunkcji, które to koniunkcje opisują przedziały czasowe, w których to przedziałach czasowych podatnik jest zobligowany do zapłacenia podatku. Pierwszy przedział czasowy otwiera dzień wydania rzeczy, a zamyka moment czasowy nie później niż dzień wystawienia faktury. Alternatywnym, drugim przedziałem czasowym jest przedział czasowy, który otwiera dzień wydania rzeczy, a zamyka moment czasowy nie później niż dzień dokonania zapłaty.

W uzupełnieniu wniosku, zawartym w piśmie z dnia 24 sierpnia 2011 r. (wpływ do tut. BKIP 26 sierpnia 2011 r.) wskazano, iż Spółka w całym procesie sądowym do chwili obecnej, udawadnia, że treść art. 12 ust. 3a "za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi nie później niż dzień:

jest zdaniem złożonym opisującym dwie alternatywne koniunkcje to znaczy, że podatnik powinien zapłacić podatek w przedziale czasowym pomiędzy dniem wydania rzeczy, nie później niż dzień wystawienia faktury albo alternatywnie pomiędzy dniem wydania rzeczy, nie później niż dzień uregulowania należności.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 2 listopada 2009 r. przyjął cyt. "w związku z powyższym pierwszeństwo kształtowania daty przychodu ma między innymi dzień dokonania czynności czyli w omawianym przypadku dzień wydania rzeczy, a zatem obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych powstanie w dniu wydania rzeczy tj. w dniu podpisania aktu notarialnego dotyczącego sprzedaży nieruchomości". Taki przypadek jest oczywiście możliwy kiedy dzień wydania rzeczy pokrywa się z dniem wystawienia faktury albo dzień wydania rzeczy pokrywa się z dniem uregulowania należności.

Spółka wydała rzecz aktem notarialnym, w którym uzgodniono pomiędzy kupującym a sprzedającym, że faktur będzie 120 i momentów czasowych uregulowania należności również 120, dlatego dla Spółki pierwszym przedziałem czasowym będzie dzień wydania rzeczy zgodnie z aktem notarialnym nie później niż dzień wystawienia faktury tj. np. 15 sierpnia 2009 r., drugi przedział czasowy tj. dzień wydania rzeczy zgodnie z aktem notarialnym nie później niż dzień wystawienia faktury tj. 15 września 2009 r. i tak dalej aż do 120-go okresu czasowego.

WSA "poszedł trochę dalej" aniżeli BKIP w Bielsku Białej i w uzasadnieniu ustnym stwierdził "że podatek powstanie w dniu wydania rzeczy, a reszta to jest prywatna sprawa kupującej i sprzedającej".

Tak wystawione decyzje zarówno Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach oraz WSA, doprowadziły Spółkę do sytuacji, której nie można rozwiązać. Dlatego wspólnicy, aby nie narażać swoich wierzycieli nie podjęli żadnych działań w uruchomieniu Spółki po 5 listopada 2009 r., kiedy to została wydana interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, co na chwilę obecną można powiedzieć "całe szczęście", ponieważ naraziliby swoich wierzycieli na poważne kłopoty.

W chwili obecnej jest następująca sytuacja: Spółka zapłaciła podatek na zasadach wyroku WSA oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dokonując "fikcyjnego przychodu" = "dochodu" w roku 2010 korygując CIT-8, ale nie zmieniając sprawozdania Spółki, gdzie wykazuje przychody zgodnie z umową aktu notarialnego. Na podstawie ksiąg handlowych Spółka wykazała stratę 333.105 zł, a równocześnie zapłaciła podatek od "fikcyjnego przychodu" = "dochodu" (800.000 zł) - na które nie ma wystawionej faktury, ani uregulowanej należności.

W roku 2010 Spółka wystawiła 12 faktur zgodnie z aktem notarialnym, na które było zgodnych 12 uregulowań zapłaty. Spółka wykazała dochód zgodny z księgami handlowymi w kwocie 69.712,45 zł. Oznacza to, że interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach oraz wyrok WSA doprowadziły do następującej paranoi podatkowej. W 2009 r. Spółka zapłaciła podatek przy stracie, natomiast w 2010 r. wykazała przychód, który jest prawidłowo ustalony, ale musi zapłacić po raz drugi podatek od tej samej czynności oraz w każdym kolejnym okresie czasowym tj. przez dziesięć lat spłaty ratalnej.

Zarząd Spółki podtrzymuje, że podatek dochodowy od osób prawnych nie jest należny w dniu wydania rzeczy, ale w przedziale czasowym, który otwiera moment czasowy - dzień wydania rzeczy, a zamyka moment czasowy (przysłówek czasowy) nie później niż dzień wystawienia faktury albo alternatywnie w przedziale czasowym, który otwiera moment czasowy - dzień wydania rzeczy, a zamyka (przysłówek czasowy) nie później niż dzień uregulowania należności co zgodnie z umową notarialną spółka realizuje.

Obowiązkiem wydających decyzję prawną jest znajomość języka polskiego jako fundamentu znajomości prawa i nie czynienia szkody podatnikom przez brak umiejętności względnie kompetencji.

Reasumując, Spółka podtrzymuje swoje zapytania w punkcie 69 od numeru 1 do 8, a równocześnie określa swoje stanowisko:

Ad. 1. Spółka nie powinna zapłacić podatku w wysokości 70.403 zł na dziesięć lat do przodu, również Sąd nie powinien uznać kwoty 800.000 zł jako przychód w czasie podpisania aktu notarialnego (gdyż w tym momencie jest to przychód "fikcyjny"). Spółka nie powinna zapłacić podatku przy stracie bilansowej 333.105 zł, WSA oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie powinny wymuszać na Spółce tych "fikcyjnych" przychodów = dochodów.

Ad.2. Zgodnie z Ordynacją podatkową powinien być opodatkowany dochód w danym roku obrachunkowym (nie powodowałoby to obecnej paranoicznej sytuacji do której doprowadził WSA i Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach).

Ad. 3. Nikt nie powinien wymuszać na Spółce żadnymi decyzjami i postanowieniami zapisów "fikcyjnych" przychodów = dochodów.

Ad.4. Spółka nie powinna zapłacić żadnego podatku przy stracie bilansowej.

Ad.5. Nikt nie powinien wymuszać aby Spółka dopisywała "fikcyjne" przychody = dochody, a na dodatek "straszyć" zarząd kontrolą US względnie UKS, Spółka ma prawo odpisać dochód w roku 2010 od straty w 2009 r. czego nie może obecnie dokonać.

Ad. 6. Nikt nie powinien płacić podatku na dziesięć lat do przodu co jest swoistą paranoją o czym Spółka pisze już dwa lata.

Ad. 7. Nikt nie powinien płacić podatków od "fikcyjnych" dochodów, takich przychodów = dochodów żadna instytucja nie powinna "wymuszać" na podatniku, również WSA oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach.

Ad.8. Jedynym rozwiązaniem tej paranoicznej sytuacji podatkowej jest przyjęcie art. 12 ust. 3a w pełnej treści i przypomnienie sobie wiadomości z konstrukcji zdania złożonego, co zarząd Spółki dokonał i wszystkie problemy, które zaistniały całkowicie znikną (na potwierdzenie powołuje ponownie orzeczenie NSA z 31 grudnia 2006 r. (II FSK 198/05), które wcześniej Spółka dołączyła).

Równocześnie w punkcie 70 wniosku Zarząd w sposób jasny przedstawił swoje stanowisko, które nie koliduje z art. 12 ust. 3a, dlatego wnosi ponownie o rozpatrzenie tego wniosku w terminie ustawowym.

Szkody wyrządzone wspólnikom interpretacją z dnia 2 listopada 2009 r. są olbrzymie, równocześnie zarząd Spółki jest gotowy dostarczyć wszystkich dowodów na to, że wydana interpretacja z dnia 2 listopada 2009 r. jest w sprzeczności z art. 12 ust. 3a.

Spółka w całym procesie sądowym domaga się, aby treść art. 12 ust. 3a była zachowana w całości, a nie tylko do "dnia wydania rzeczy".

Zarząd Spółki ściśle zachowuje całą treść zdania art. 12 ust. 3a i nie może zrozumieć na jakiej podstawie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach ustosunkowuje się tylko do części treści tego zdania tzn. "iż za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy"...... a co dalej..........

W związku z tym Wnioskodawca prosi o odpowiedź na postawione pytania, które nie powinny stanowić trudności dla osób, które wydają decyzje prawne, jeżeli poprawnie posługują się językiem polskim i uznają treść art. 12 ust. 3a w całości.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Z całokształtu wniosku wyłania się następujący opis stanu faktycznego. W 2009 r. Spółka dokonała sprzedaży nieruchomości w drodze aktu notarialnego (wraz z podpisaniem aktu notarialnego Spółka wydała rzecz kupującemu). Część zapłaty - 800.000 zł została rozłożona kupującemu na 120 rat.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "u.p.d.o.p."), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Wyjątek od tej reguły wprowadza art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Możliwość ta dotyczy jednak wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej. W myśl bowiem art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Moment rozpoznania przychodu z tytułu ww. działalności został uregulowany w art. 12 ust. 3a-3e u.p.d.o.p. W odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego zastosowanie znajdą postanowienia art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p., który stanowi, iż za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Przepis art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. wyraża zasadę, że przychód powstaje w momencie najwcześniejszego ze zdarzeń w nim wskazanych. Nie zakreśla on przy tym żadnych czasokresów lecz wyraźnie wskazuje konkretny moment rozpoznania przychodu w konkretnej dacie (konkretny dzień - uważa się "dzień", "nie później niż dzień"). Momentem istotnym dla ustalenia przychodu jest m.in. wydanie rzeczy, jeżeli czynność ta następuje przed wystawieniem faktury albo uregulowaniem należności. Wystawienie faktury po wcześniejszym wydaniu rzeczy jest zatem czynnością obojętną z punktu widzenia określenia momentu powstania przychodu. Moment wykonania świadczenia określają przepisy ogólnego prawa zobowiązań kodeksu cywilnego oraz przepisy regulujące umowy, z których wynika zobowiązanie do świadczenia.

Stosownie do art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się zapłacić sprzedawcy cenę.

Dyspozycja tego przepisu wskazuje, iż umowa sprzedaży jest umową dwustronnie zobowiązującą. Obowiązkiem sprzedającego jest przeniesienie na kupującego własności rzeczy i wydanie mu tej rzeczy. Kupujący natomiast zobowiązuje się odebrać rzecz i zapłacić sprzedającemu cenę. Szczegółowe przepisy Kodeksu cywilnego (art. 155-158) określają moment, w którym następuje skuteczne - w świetle prawa cywilnego - przeniesienie własności.

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego. Natomiast art. 158 Kodeksu cywilnego określa właściwą formę dla tej czynności prawnej. Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Z powyższych przepisów wynika zatem, iż za moment zbycia uznaje się dzień przeniesienia własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową, co następuje z chwilą zawarcia aktu notarialnego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że umowa sprzedaży przenosi własność na nabywcę, a transakcję uznaje się za zrealizowaną z datą podpisania umowy notarialnej, na mocy której dochodzi do przeniesienia prawa własności.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa podatkowego należy więc stwierdzić, że powstanie przychodu należnego, w przypadku sprzedaży rzeczy, ustawodawca uzależnia od "wydania rzeczy", które należy rozumieć jako czynność związaną z przeniesieniem prawa własności.

W związku z powyższym pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma m.in. dzień dokonania czynności, czyli w omawianym przypadku dzień wydania rzeczy; obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych powstanie zatem w dniu wydania rzeczy, tj. w dniu podpisania aktu notarialnego dotyczącego sprzedaży nieruchomości.

Z wniosku wynika Stanowisko Spółki, sprowadzające się do twierdzenia, iż treść art. 12 ust. pkt 3a u.p.d.o.p. jest alternatywą dwóch koniunkcji, które to koniunkcje opisują przedziały czasowe, w których to przedziałach czasowych podatnik jest zobligowany do zapłacenia podatku. Pierwszy przedział czasowy otwiera dzień wydania rzeczy, a zamyka moment czasowy "nie później niż dzień wystawienia faktury". Alternatywnym, drugim przedziałem czasowym jest przedział czasowy, który otwiera dzień wydania rzeczy, a zamyka moment czasowy "nie później niż dzień dokonania zapłaty".

Odnosząc się do powyższego, należy ponownie podkreślić, iż przepis ten wymienia zdarzenia określające moment powstania przychodu, mianowicie: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie (częściowe) usługi. Te okoliczności w pierwszej kolejności decydują o dacie powstania przychodów należnych. Jeżeli jednak zdarzenia te wystąpią po dniu wystawienia faktury czy po dniu dokonania zapłaty należności, wówczas w dacie tych wcześniejszych okoliczności powstanie przychód należny. Przepis ten nie daje możliwości wyboru określenia momentu powstania przychodu; o jego powstaniu decyduje konkretny fakt. Użyty w końcowej części przepisu spójnik "albo" odnosi się jedynie do wyrażeń "nie później niż dzień wystawienia faktury" i "uregulowania należności".

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, iż Spółka winna była zaliczyć do przychodów roku 2009 całą kwotę uzyskaną ze sprzedaży nieruchomości, a zatem prawidłowo uiściła podatek dochodowy od uzyskanego z tytułu dochodu. Tym samym nie jest zasadne ponowne zaliczanie do przychodów podatkowych otrzymywanych rat i płacenie podatku dochodowego z tego tytułu. Przychód z tytułu sprzedaży nieruchomości został już bowiem przez Spółkę wykazany jako przychód należny, o którym mowa w art. 12 ust. 3 i nie należy go wykazywać ponownie w momencie faktycznego otrzymania środków pieniężnych z tego tytułu. Przyjęcie odmiennych zasad skutkowałoby bowiem podwójnym opodatkowaniem tego samego dochodu, co nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa podatkowego.

Jednocześnie wskazać należy, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlega dochód. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p.). Należy przy tym mieć na uwadze odmienne zasady ustalania przychodów i kosztów uzyskania przychodów obowiązujące na gruncie u.p.d.o.p. oraz ustawy o rachunkowości. Powyższe oznacza, iż sam fakt, iż na gruncie prawa bilansowego Spółka poniosła stratę nie przesądza, że dla celów podatkowych również poniosła stratę.

Natomiast odnośnie kwestii dotyczących zasadności i zasad dokonywania zapisów w prowadzonych przez Spółkę księgach rachunkowych Organ informuje, iż stosownie do art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa

i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Będące przedmiotem ww. pytań kwestie nie są uregulowane przepisami prawa podatkowego, gdyż kwestie te regulowane są ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Oznacza to, iż Minister Finansów nie jest organem właściwym do wydania interpretacji w ww. zakresie albowiem przepisy ustawy o rachunkowości, nie zaliczane do przepisów prawa podatkowego, nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.