IBPBI/2/423-619/13/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 27 maja 2013 r.), uzupełnionym 16 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy urządzenia (dźwigi osobowe) stanowią środek trwały podlegający amortyzacji - jest prawidłowe.

W dniu 27 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy urządzenia (dźwigi osobowe) stanowią środek trwały podlegający amortyzacji. Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, pytania i własnego stanowisko w sprawie tut. Organ wywnioskował, iż Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji w zakresie skutków podatkowych dotyczących innego podmiotu posiadającego status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, dlatego też postanowieniem z 26 lipca 2013 r. Znak: IBPBI/2/423-619/13/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie.

Pismem z 5 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 7 sierpnia 2013 r.), Wnioskodawca wniósł zażalenie na ww. postanowienie argumentując, że wspólnota mieszkaniowa o nazwie Z. (...), jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych, jest podmiotem zainteresowanym w sprawie dotyczącej zapłacenia przez nią podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wskazane we wniosku urządzenia (dźwigi osobowe) stanowią środek trwały podlegający amortyzacji.

W związku z powyższym tut. Organ postanowieniem z 3 października 2013 r. Znak IBPBI/2/4233-7/13/SD uchylił postanowienie organu pierwszej instancji i wskazał, iż wniosek z 21 maja 2013 r. będzie podlegał rozpatrzeniu. Ww. wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 3 października 2013 r. Znak: IBPBI/2/423-619/13/BG wezwano o jego uzupełnienie. Uzupełnienia dokonano 16 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wspólnota jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną. Budynek Wspólnoty Mieszkaniowej składa się z XI pięter, ma dwie klatki schodowe. W związku z wydzierżawianiem powierzchni dachowych przedsiębiorstwom świadczącym usługi telekomunikacyjne działa jako przedsiębiorca i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2011 r. Wspólnota zakupiła pierwszą windę, w roku następnym została zakupiona winda do drugiej klatki. Koszt obu wind wyniósł ok. 300 000,00 zł. Z windy oprócz mieszkańców korzystają również dzierżawcy powierzchni dachowych, którzy często wykonują prace modernizacyjne anten i innych specjalistycznych urządzeń umiejscowionych na dachu budynku.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego zawarto również we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że dźwigi osobowe są urządzeniami zamontowanymi w budynku, które zostały poddane procedurze odbioru technicznego i dopuszczone do użytku przez właściwy Urząd Dozoru Technicznego. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy 6 rodzaj 640 zalicza się dźwigi osobowe i towarowe. Wyszczególnienie to wyraźnie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń. Ponadto Wspólnota pragnie podkreślić, iż dźwig osobowy nie musi być definitywnie przypisany tylko do jednego budynku. Sama winda jest urządzeniem kompletnym, które może być wymontowane bez uszczerbku dla budynku oraz tego urządzenia, a następnie zamontowane także w innych budynkach, bez zmiany jego przeznaczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wspólnota Mieszkaniowa zwraca się o potwierdzenie, że wskazane w stanie faktycznym urządzenia - dźwigi osobowe (windy) - stanowią środek trwały podlegający amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wspólnoty, urządzenia będące przedmiotem niniejszego zapytania powinny być uznane za odrębne środki trwałe do celów amortyzacji podatkowej z uwagi na jego kompleksowość i wyodrębnienie oraz spełnienie innych wymaganych przez przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p.") warunków.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 u.p.d.o.p. zawierającego katalog wydatków enumeratywnie wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Tym samym jeżeli dane aktywo spełnia warunki pozwalające na uznanie go za środek trwały, Wspólnota powinna ustalić dla niego odpowiednią stawkę amortyzacyjną wynikającą z u.p.d.o.p. oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w tej ustawie. Istotne jest określenie, co należy rozumieć pod pojęciem środka trwałego. Zgodnie z Załącznikiem nr 1 do u.p.d.o.p. w zakresie określenie stawek amortyzacyjnych, rodzaj środka trwałego należy ustalić w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych (dalej "KŚT") zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 131 z późn. zm.) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych.

Mając powyższe na uwadze, Wspólnota wskazuje, iż zgodnie z objaśnieniami wstępnymi w części KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. W powyższym zakresie można posłużyć się również definicją środka trwałego wynikającą z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm., winno być Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), zgodnie z którą środkami trwałymi są rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich m.in. maszyny i urządzenia środki transportu i inne rzeczy.

Zgodnie natomiast z art. 16a u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają środki trwałe nabyte lub wytworzone we własnym zakresie obejmujące budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty, przy czym powinny być one, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Skoro w KŚT (jako przepisach prawa materialnego) - do których odsyłają przepisy u.p.d.o.p. - jako środki trwałe są wymienione urządzenia opisane w stanie faktycznym powyżej (stanowiące wyposażenie budynku), to oznacza to, że prawo podatkowe uznaje takie urządzenia (wszystkie wymienione w KŚT) za odrębne środki trwałe.

Przepisy KŚT znajdują bezpośrednie odzwierciedlenie w u.p.d.o.p. a w szczególności w Załączniku nr 1 do ustawy, w którym od statystycznego zaszeregowania uzależnia się wysokość stawki amortyzacyjnej dla celów podatkowych. Skoro zatem KŚT oraz u.p.d.o.p. wykazują poszczególne urządzenia jako odrębne środki trwałe, przyjęcie założenia, iż tak nie jest, oznaczałoby stwierdzenie, że u.p.d.o.p. jest aktem prawnym sprzecznym wewnętrznie, co z kolei byłoby niezgodne nie tylko z samymi zasadami prawa (wykładni literackiej) ale również zakładałaby nieracjonalność samego ustawodawcy.

Jednocześnie argumentem przemawiającym za wyodrębnieniem przedmiotowych urządzeń jako środków trwałych jest fakt, iż stanowią one element szybciej zużywany niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Kwalifikacje wind jako odrębnych środków trwałych potwierdza interpretacja prawa podatkowego z 9 grudnia 2005 r. wydana przez Urząd Skarbowy w Lubaniu (sygn. PD/415-29,33,39,43/1/05), w której organ wyraźnie stwierdził, iż zakupiony dźwig osobowy jest odrębnym środkiem trwałym amortyzowanym wg stawki 10% - grupa 6 KŚT Urządzenia techniczne.

Zainstalowane w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej dźwigi osobowe i towarowe wraz z okablowaniem stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno - użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji dźwigów po ich ewentualnym demontażu, urządzenie należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Stosownie do treści art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Stosownie do art. 16h ust. 2 u.p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Istotnym jest zatem, aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych i nie może jej potem zmienić.

Przepis art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowiący załącznik nr 1 do ustawy podatkowej odwołuje się do Kwalifikacji Środków Trwałych. Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, iż Wspólnota zakupiła dźwigi osobowe (windy). Z windy oprócz mieszkańców korzystają również dzierżawcy powierzchni dachowych. Dźwigi osobowe są urządzeniami zamontowanymi w budynku, które zostały poddane procedurze odbioru technicznego i dopuszczone do użytku przez właściwy Urząd Dozoru Technicznego. Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z KŚT do grupy 6 rodzaj 640 zalicza się dźwigi osobowe i towarowe. Zainstalowane w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej dźwigi osobowe i towarowe wraz z okablowaniem stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Wątpliwość Wnioskodawcy budzi fakt czy ww. urządzenia (dźwigi osobowe) stanowią środek trwały podlegający amortyzacji według stawek określonych w u.p.d.o.p.

W myśl cyt. powyżej art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., środek trwały o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem oraz spełnia wszystkie wymagania prawne niezbędne dla jego użytkowania.

Reasumując, stwierdzić należy, iż urządzenia (dźwigi osobowe) jako spełniające przesłanki wynikające z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji wg stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.