IBPBI/2/423-510/13/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Organu 30 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie udokumentowania poniesienia wydatku - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie udokumentowania poniesienia wydatku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca kupuje od kontrahentów (podwykonawców), będących krajowymi oraz zagranicznymi osobami fizycznymi usługi takie jak tłumaczenie i korekta tekstów. Są to osoby deklarujące, że nie wykonują swych usług w ramach działalności gospodarczej. Bez względu na to, czy w konkretnym przypadku dochodzi do podpisania przez strony umowy (ramowej lub na konkretną pracę), łączący strony stosunek ma zawsze charakter umowy o dzieło. Dokumentacja wykonania umowy o dzieło ma dwoisty charakter.

Po pierwsze, u Wnioskodawcy funkcjonuje informatyczny system produkcyjny (udostępniony specjalnie dla podwykonawców portal). Aktualnie system produkcyjny, wspierający wykonywanie usług dla klientów Wnioskodawcy, posiada funkcjonalność automatycznego potwierdzania przyjęcia oraz wykonania pracy przez podwykonawcę poprzez akceptację tak zwanego PO (ang. purchase order).

Akceptacja zlecenia odbywa się według następującego schematu:

Wnioskodawca jest w fazie budowy nowego systemu i chciałby podkreślić, że nowy system może różnić się detalami od aktualnego. Nadal jednak z systemu będzie można pozyskać dane i potwierdzające je wydruki, pozwalające na ustalenie przedmiotu zlecenia i jego przebiegu z naciskiem na moment zakończenia jego wykonywania. Niezależnie zatem od możliwych różnic w stosunku do opisanego schematu działania, Wnioskodawca zawsze będzie mógł, posiłkując się systemem oraz portalem wykazywać fakt wykonania dzieła danej treści przez kontrahenta. Najprawdopodobniej nowy system nie pozwoli również na uniknięcie fazy opisanej w literze a) powyżej.

W kolejnym stadium podwykonawca otrzymuje od Wnioskodawcy mailową informację o kwocie należnej mu z tytułu wykonania projektu, stanowiącej wynik wyliczenia opartego na ustaleniach z lit. a powyżej.

Wnioskodawca bezwzględnie oczekuje potwierdzenia przez podwykonawcę, iż akceptuje on kwotę do wypłaty. Po otrzymaniu akceptacji przez podwykonawcę (forma mailowa) Wnioskodawca wystawia na jego rzecz do wykonanej pracy/prac rachunek, a następnie mailem przesyła go do podwykonawcy. Podwykonawca, z którym nie została zawarta wcześniej umowa ramowa o dzieło otrzymuje w takiej sytuacji również dokument spisanej umowy o dzieło, obejmującej wykonane prace.

Wnioskodawca wymagał, aby zarówno wszelkie umowy, jak i rachunki, były podpisane przez podwykonawcę i odsyłane. System ten jednak nie sprawdzał się, w szczególności w obrocie z zagranicą.

Bezwzględne wymaganie pisemnej formy dokumentów było wysoce uciążliwe dla Wnioskodawcy, albowiem:

* obniżało atrakcyjność współpracy z Wnioskodawcą;

* często dochodziło do zagubienia rachunków przez pocztę i innych operatorów;

* generowało dodatkowe koszty związane z wysyłką dla jego kontrahentów, co w wypadku drobnych zleceń negatywnie rzutowało na atrakcyjność Wnioskodawcy jako zleceniodawcy;

* biurokratyczne podejście Wnioskodawcy nie spotykało się ze zrozumieniem większości podwykonawców, w szczególności zagranicznych.

Wnioskodawca zaczął zatem akceptować skany umów podpisanych przez podwykonawców, jak również skany rachunków, aby uprościć obrót dokumentami. W większości wypadków podwykonawcy podpisane rachunki wskazujące kwotę do zapłaty i ich skan przesyłają Wnioskodawcy. Zdarza się jednak, że rachunków na zaakceptowaną wcześniej kwotę tłumacze nie odsyłają nawet w formie podpisanego skanu, pomimo interwencji Wnioskodawcy. W takich sytuacjach nie odsyłają oni również skanów podpisanych przez nich umów.

Wnioskodawca chciałby zrezygnować z wymogów, które w chwili obecnej stawia kontrahentom, na rzecz traktowania rachunków opiewających na zaakceptowaną przez podwykonawcę kwotę, jako dowodów księgowych i księgowania na ich podstawie kosztu, niezależnie od tego, czy do danego dzieła istnieje stwierdzona dokumentem umowa o dzieło (ramowa umowa o dzieło) i czy została ona zawarta w formie pisemnej (własnoręczne podpisy obu stron na egzemplarzu), czy też dysponuje on jedynie skanem egzemplarza podpisanego przez podwykonawcę, czy też dokument nie został w ogóle dla danego podwykonawcy stworzony czy przezeń podpisany. Wnioskodawca podkreśla, iż nie jest jego celem całkowita rezygnacja z podpisywania przez kontrahentów dokumentów związanych z wykonywaniem umowy, w szczególności ramowych umów o dzieło, gdyż są to dokumenty regulujące istotne aspekty współpracy stron i w razie naruszenia jej zasad bądź konfliktu są dla Wnioskodawcy istotnym dowodem dotyczący zobowiązań stron umowy.

Wystawione rachunki (a ewentualnie także umowy), także te bez podpisu kontrahenta, Wnioskodawca będzie drukował i przechowywał tak, jak inne dowody stanowiące podstawę rozliczeń podatkowych. Wnioskodawca zawsze będzie w stanie zrekonstruować przebieg, przedmiot i kwotę danego dzieła z wykorzystaniem wydruków z systemu oraz portalu dla podwykonawców, a także dotrzeć do korespondencji mailowej, która miała miejsce w związku ze zleceniem.

Oprócz tego Wnioskodawca będzie w posiadaniu wydruków z rachunku bankowego, potwierdzających dokonanie wypłaty i innych dokumentów potwierdzających, że wydatek został faktycznie poniesiony. Będą to dokumenty łatwo dostępne.

Podsumowując, pomimo rezygnacji z podpisów (obrazów podpisów) na dokumencie rachunku do umowy o dzieło, Wnioskodawca będzie w stanie bez większego problemu zrekonstruować przedmiot i przebieg prac.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieposiadanie przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych własnoręcznie podpisanego rachunku wystawionego w związku z wykonaniem umowy o dzieło przez osobę fizyczną nie wykonującą jej w ramach działalności gospodarczej ani jako podatnik podatku od towarów i usług, ani też jego skanu, stanowi samoistny powód nieuznania wydatku za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieposiadanie przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych własnoręcznie podpisanego rachunku wystawionego w związku z wykonaniem umowy o dzieło przez osobę fizyczną nie wykonującą jej w ramach działalności gospodarczej ani jako podatnik podatku od towarów i usług, ani też jego skanu, nie stanowi samoistnego powodu nieuznania wydatku za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.). Ustawa nie definiuje, co należy rozumieć przez "inny dowód". Bez wątpienia winien on co najmniej uprawdopodabniać fakt poniesienia kosztu.

Jak stanowi natomiast art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a -16m. W wypadku Wnioskodawcy zatem ewidencją tą są księgi rachunkowe, które statuują szereg wymogów co do dokumentów źródłowych, w szczególności wskazują zaś, co dowód źródłowy winien zawierać.

To właśnie przepisy o rachunkowości legły u podstaw zwyczaju księgowania należności z umów o dzieło, czy zlecenie na podstawie tzw. rachunków. Nie są to jednakże dokumenty wystawiane na podstawie art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.), gdyż te są zobligowani na żądanie wystawiać jedynie podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, a nie wystawiający faktur VAT. Warto jednakże podkreślić, iż aktualnie ani rachunki przedsiębiorców - nievatowców, ani faktury nie muszą być podpisywane przez podmiot wystawiający (jak również odbierający).

W ocenie Wnioskodawcy przepisy podatkowe, w szczególności przepisy o podatku dochodowym od osób prawnych nie narzucają podatnikom obowiązku posiadania oryginału takich "rachunków" wystawianych przez osoby wykonujące umowy o dzieło. Co więcej, przepisy podatkowe (ani żadne inne) nie nakładają na wykonującego umowę o dzieło obowiązku wystawiania takich "rachunków" (gdyby nawet zresztą to czyniły, obowiązek ten zapewne nie stosowałby się do podatników zagranicznych). Trzeba podkreślić zatem, że rachunek, o którym mowa, jest ściśle księgowym dowodem, którego istnienie nie jest wymogiem przepisów prawa podatkowego.

Warto także zauważyć, iż nawet gdyby niepodpisany rachunek uznać za wadliwy dokument z punktu widzenia ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, to nie wpływa to automatycznie na możliwość rozpoznania wydatku z niego wynikającego jako kosztu uzyskania przychodów (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 1991 r. sygn. akt III SA 245/91). Sąd uznał, że przepisy o rachunkowości nie mogą tworzyć ant modyfikować obowiązków podatkowych. Te zaś nie wymagają szczególnego dokumentowania koszów wynikających z zakupu dzieła.

Zatem wystawiony w oparciu o zaakceptowane przez kontrahenta informacje dotyczące obliczonego wynagrodzenia za wykonaną umowę o dzieło, i rzetelnie odzwierciedlający rzeczywistość rachunek jest zupełnie poprawną podstawą zaksięgowania i rozpoznania kosztu uzyskania przychodów, zwłaszcza że - co trzeba podkreślić - nigdy nie jest jedynym dowodem jego poniesienia.

Wnioskodawca dysponuje bowiem również innymi dowodami na zawarcie i wykonanie umowy oraz poniesienie wydatku: np. wydruki z systemu informatycznego i portalu dla kontrahentów, korespondencja mailowa, wyciąg z rachunku bankowego potwierdzający dokonanie przelewu, a w razie potrzeby innymi (np. zeznania świadków). W dalszej zaś kolejności potrafi on wykazać związek pomiędzy poniesionym kosztem a wykazanym przychodem.

Tym samym sam fakt ujęcia przez Wnioskodawcę w księgach wydatku w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. na podstawie "innego dokumentu" będącego jedynie niepodpisanym rachunkiem zaaprobowanym przez osobę działającą jako nieprzedsiębiorca nie może stanowić wyłącznej podstawy zakwestionowania wydatku jako kosztu uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wnioskodawca pragnie na marginesie zauważyć, iż także umowa o dzieło nie wymaga zachowania żadnej formy dla swej ważności. Tym samym nie musi ona również spełniać wymogów formy pisemnej. Jeśli zatem nie została ona podpisana, ale została wykonana, nie można odmówić jej ważności.

Na koniec nadmienić trzeba, iż katalog środków dowodowych zawarty w art. 181 Ordynacji podatkowej nie wyklucza możliwości dowodzenia okoliczności takiej jak poniesienie kosztu i jego tytuł wszelkimi środkami dowodowymi. Przepis te przykładowo wskazuje, że dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Art. 180 o.p. nakazuje natomiast dopuścić jako dowód wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Nie ma zatem podstaw, aby wydruki rachunków wyeliminować jako środek wykazujący podstawę poniesienia kosztu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 u.p.d.o.p., zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

Powołany przepis art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych - w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości - są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane "dowodami źródłowymi". Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

Artykuł 21 ust. 1 powyższej ustawy określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Podatnik podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa bowiem ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie świadczenia Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów wykonania usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 Ordynacji podatkowej, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnej transakcji, które nie spełniają wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy o rachunkowości, nie mogą być automatycznie pominięte jako dowody świadczące o poniesionych kosztach. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy uchybienia formalne są niewielkie np. brak jest elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania transakcji nie budzi wątpliwości i może być potwierdzony przez kontrahenta.

Należy również zwrócić uwagę na zapis art. 16 ust. 1 pkt 57 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Okoliczność nieposiadania przez Wnioskodawcę własnoręcznie podpisanego rachunku wystawionego w związku z wykonywaniem umowy o dzieło przez osobę fizyczną nie będzie stanowić samoistnego powodu nieuznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, o ile zostanie on udokumentowany w inny sposób, zgodny z wyżej przywołanymi przepisami prawa.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Należy również zwrócić uwagę, iż postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, bowiem nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h Ordynacji podatkowej, który stanowi, iż w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.