IBPBI/2/423-51/11/AP - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do budynku wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 24 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 12 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka, mająca siedzibę na terytorium Polski, zamierza prowadzić restaurację w budynku, który został nabyty w kwietniu 2008 r. jako używany. Nieruchomość została wzniesiona w XVI wieku jako spichlerz. W ostatnich latach XX wieku mieściło tam się przedszkole, poczta, ośrodek zdrowia. Budynek jest obiektem zabytkowym. W ostatnich latach nie była w nim prowadzona żadna działalność, był własnością gminy. W kwietniu 2008 r. Spółka nabyła go od osób prywatnych, które nie podjęły tam jakichkolwiek działań. Na początku 2009 r. Spółka rozpoczęła remont i modernizację nieruchomości, przy czym nakłady na ulepszenie poniesione przed oddaniem do użytkowania przekroczą znacznie 30% wartości początkowej.

Budynek wymieniony w niniejszym wniosku nie został jeszcze wpisany do ewidencji środków trwałych. Zgodnie z objaśnieniami do Klasyfikacji środków trwałych budynek ten Spółka zamierza zaliczyć do rodzaju 109 (tam bowiem zalicza się m.in. restauracje, bary, stołówki).

Oprócz robót składających się na ulepszenie samego budynku, trwają prace w jego otoczeniu, polegające na budowie ogrodzenia, wykonaniu chodnika i placu z kostki oraz utwardzeniu powierzchni. Sposób zagospodarowania terenu wokół restauracji nie odbiega od zwyczajowo przyjętych norm dla tego rodzaju i kategorii obiektów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym dopuszczalne jest ustalenie dla przedmiotowego budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego okresu amortyzacji, nie krótszego jednak niż 3 lata.

Zdaniem Spółki, dopuszczalne jest zastosowanie dla budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego okresu amortyzacji, przy czym okres ten nie może być krótszy niż 3 lata. Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik ma prawo ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, przy czym w przypadku budynków i budowli okres ten nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem jednak m.in. budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji środków trwałych. Przy tym budynek uznaje się za używany, jeżeli podatnik udowodni, że przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez 60 miesięcy (w tym przypadku jest to okres znacznie dłuższy), natomiast za ulepszony, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez tego podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Przedmiotowy budynek spełnia wszystkie te warunki, zarówno dotyczące klasyfikacji, jak również okresu użytkowania i wielkości wydatków na ulepszenie. Nie ma zdaniem Spółki wątpliwości, że zastosowanie znajdzie przepis art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a), skoro budynek klasyfikowany jest w rodzaju 109 KŚT. Tym samym przysługuje Spółce prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, choćby tylko z tytułu uznania budynku za ulepszony, jednak przy przyjęciu okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, zatem stawka ta nie może być większa niż 33,33%. Potwierdzenie takiego stanowiska w podobnej sytuacji Spółka otrzymała w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/2/423-450/09/BG z 16 lipca 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone m.in. w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z treści wniosku wynika, iż Spółka zamierza amortyzować nabyty środek trwały przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej ustalonej indywidualnie.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Przepis ten uściśla także minimalny okres amortyzacji poszczególnych grup środków trwałych.

Dyspozycja pkt 3 tego przepisu wskazuje, iż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat z wyjątkiem:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

* używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

* ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza prowadzić restaurację w budynku, który nabyła w kwietniu 2008 r. jako używany. Nieruchomość ta została wzniesiona w XVI wieku. Na początku 2009 r. Spółka rozpoczęła modernizację przedmiotowej nieruchomości, a poniesione nakłady na jej ulepszenie przekroczą 30% jej wartości początkowej. Budynek ten będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Spółki i stanowić będzie używany środek trwały (był wykorzystywany przed nabyciem powyżej 60 miesięcy). Jednocześnie - co podkreśla Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego - zostanie on zaklasyfikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W świetle powyższego - przyjmując, że Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikuje zakupiony budynek do rodzaju 109 (co nie było przedmiotem interpretacji indywidualnej) - będzie mógł, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać zatem należy za prawidłowe.

Nadmienić jednak należy, iż kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest urząd statystyczny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.