IBPBI/2/423-48/10/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 8 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji udokumentowanych fakturą, na które wcześniej utworzono bierną rezerwę - jest prawidłowe.

W dniu 8 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji udokumentowanych fakturą, na które wcześniej utworzono bierną rezerwę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka, przy sprzedaży swoich wyrobów na rynek włoski, korzysta z usług pośrednika. Jest to również firma włoska. Za pośrednictwo przy sprzedaży wyrobów pośrednik otrzymuje prowizję wystawiając dla Spółki fakturę, w której dotychczas wykazywał okres, którego faktura dotyczy, na podstawie otrzymanych od Spółki zestawień dokonanej i rozliczonej sprzedaży. Usługa zgodnie z umową uznawana była za wykonaną w momencie kiedy odbiorca towaru uregulował należność.

Spółka co miesiąc tworzyła dla zachowania współmierności kosztów i przychodów rezerwę na przewidywane i dające się ściśle określić koszty prowizji (bierne rozliczenia międzyokresowe) nie uznając ich za koszt podatkowy do momentu uzyskania faktury od pośrednika. Dotychczas pośrednik wystawiał faktury za prowizję w miarę regularnie. Jednak na koniec 2009 r. pozostała rezerwa i jednocześnie niezafakturowana kwota za 2008 r. za usługi wykonane i rozliczone finansowo z odbiorcami towaru. Pomimo usilnych starań i ponagleń w formie elektronicznej i telefonicznej pośrednik nie chciał zafakturować wykonanej usługi w 2009 r. Uczynił to dopiero w styczniu 2010 r. (data faktury 4 stycznia 2010 r. i data wpływu 4 stycznia 2010 r.). Z treści tej faktury nie wynika jakiego okresu dotyczy. Pośrednik podpisał jedynie (bez pieczątek) zestawienie sporządzone przez Spółkę, w którym widoczna jest sprzedaż dokonana w 2008 r. i rozliczona finansowo z odbiorcami po części w 2008 r. i w 2009 r. Należałoby wspomnieć, iż za cały 2009 r. pozostają również niezafakturowane, a w znacznej części wykonane usługi prowizyjne (objęte rezerwą). Pośrednik również nie chciał zafakturować ich w 2009 r..

Prowizja płacona dla pośrednika włoskiego stanowi dla Spółki koszt pośredni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym roku podatkowym na podstawie otrzymanej faktury (4 stycznia 2010 r.) Spółka może uznać utworzoną w 2008 r. bierną rezerwę za koszt podatkowy, czy w 2009 r., czy też w 2010 r....

Zdaniem Spółki, z uwagi na fakt iż z treści faktury nie wynika jaki okres obejmuje obciążenie, a faktura wystawiona jest 4 stycznia 2010 r. rezerwa ta powinna być kosztem podatkowym w 2010 r..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - dalej "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz

* koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że koszty, których dotyczy wniosek ORD-IN, są zaliczane przez Spółkę do tzw. kosztów pośrednich, a zatem, do kosztów tych zastosowanie będą miały powołane wyżej przepisy art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p. Przepisy te regulują sposób i moment zaliczania kosztów innych niż bezpośrednie do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z normą prawną w nich zawartą koszty pośrednio związane z przychodami (inne niż bezpośrednie) są potrącane pod datą ich ujęcia w księgach rachunkowych. Podstawą ujęcia takich kosztów jest faktura lub inny dokument.

Wyjątkiem od tej zasady są koszty ujęte jako rezerwy lub bierne rozliczenia międzyokresowe, gdyż te są kosztem uzyskania przychodów z chwilą ich księgowego rozliczenia (co nastąpi w momencie powstania zobowiązania), czyli otrzymania faktury lub innego dokumentu, z którego koszt ten wynika lub z chwilą niewykorzystania tych rezerw.

Reasumując należy stwierdzić, że koszty z tytułu prowizji, na które uprzednio utworzono bierne rozliczenie międzyokresowe, udokumentowane otrzymaną przez Spółkę fakturą (powstanie zobowiązania) winny być ujęte w kosztach uzyskania przychodów miesiąca stycznia 2010 r.

Zatem stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.