IBPBI/2/423-39/13/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 8 listopada 2012 r. Sygn. akt I SA/Ke 515/12 uchylającym interpretację indywidualną z dnia 3 marca 2010 r. Znak IBPBI/2/423-334/10/BG wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, wniosku z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 18 listopada 2009 r.), uzupełnionego w dniach 16 i 18 lutego 2010 r. oraz 08 i 25 kwietnia 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy środki trwałe, o wartości początkowej do 3.500 zł mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania przez Spółkę (pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 4 - zdarzenie przyszłe) - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 listopada 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy środki trwałe, o wartości początkowej do 3.500 zł mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania przez Spółkę.Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 4 lutego 2010 r. Znak IBPBI/2/423-1422/09/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniach 16 i 18 lutego 2010 r.

W dniu 3 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak IBPBI/2/423-334/10/BG, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona w dniu 8 marca 2010 r. Pismem z dnia 22 marca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 25 marca 2010 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. Znak IBPBI/2/423W-58/10/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 27 kwietnia 2010 r. Pismem z dnia 27 maja 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 31 maja 2010 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 29 czerwca 2010 r. Znak IBPBI/2/4240-60/10/BG udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 września 2010 r. Sygn. akt I SA/Ke 413/10 oddalił skargę. Od ww. wyroku Spółka wniosła skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. Sygn. akt II FSK 2651/10 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 8 listopada 2012 r. Sygn. akt I SA/Ke 515/12 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. BKIP w dniu 8 stycznia 2013 r. W celu wykonania zaleceń zawartych w ww. wyroku, pismem z dnia 25 marca 2013 r. Znak IBPBI/2/423-25/13/BG, IBPBI/2/423-26/13/BG, IBPBI/2/423-27/13/BG, IBPBI/2/423-28/13/BG, IBPBI/2/423-38/13/BG, IBPBI/2/423-39/13/BG, IBPBI/2/423-51/13/BG, IBPBI/2/423-80/13/BG, IBPBI/2/423-81/13/BG, IBPBI/2/423-82/13/BG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku z dnia 12 listopada 2009 r., pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia w przypadku jego nieuzupełnienia. Uzupełnienia dokonano pismem z dnia 3 kwietnia 2013 r. (wpływ do tut. BKIP w dniu 8 kwietnia 2013 r.). Z uwagi na nieścisłości zawarte w ww. uzupełnieniu pismem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Znak IBPBI/2/423-25/13/BG, IBPBI/2/423-26/13/BG, IBPBI/2/423-27/13/BG, IBPBI/2/423-28/13/BG, IBPBI/2/423-38/13/BG, IBPBI/2/423-39/13/BG, IBPBI/2/423-51/13/BG, IBPBI/2/423-80/13/BG, IBPBI/2/423-81/13/BG, IBPBI/2/423-82/13/BG ponownie wezwano o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego. Ponownego uzupełnienia dokonano pismem z dnia 19 kwietnia 2013 r. (wpływ do tut. BKIP w dniu 25 kwietnia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka utworzona została aktem notarialnym z dnia 31 grudnia 2007 r. przez Burmistrza Gminy, w związku z likwidacją formy prawnej zakładu budżetowego w trybie przepisu art. 22 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (zwana dalej "UGK"). Zespół składników majątkowych, nieprzerwanie służących zbiorowemu dostarczaniu wody i odprowadzaniu ścieków wniesiony został aportem do Spółki na mocy wspomnianego aktu notarialnego z dnia 31 grudnia 2007 r. przez Gminę, w celu pokrycia jej kapitału zakładowego. Spółka, jeszcze jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, podjęła działalność następnego dnia, tj. w dniu 1 stycznia 2008 r., po czym w dniu 4 lutego 2008 r. została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego. Tym samym w dniu 4 lutego 2008 r. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji stała się spółką kapitałową posiadającą osobowość prawną.

Zgodnie z odpisem KRS, jak i postanowieniem o jej wpisie do rejestru, w rubryce 8, podrubryce 1 - dotyczącej "informacji o wniesieniu aportu" - w poz. 1 o nazwie "określenie wartości udziałów objętych za aport" wskazano na kwotę 31.051.050 zł W postanowieniu w sprawie wpisu Spółki do KRS-u Sąd zaznaczył, że Burmistrz wniósł aport na pokrycie kapitału zakładowego. Co było zresztą zgodne z aktem notarialnym o zawiązaniu Spółki. W postanowieniu tym brak jest innych danych co do powstania Spółki, w szczególności wskazujących, że Spółka powstała w inny sposób niż pierwotne zawiązanie przez udziałowca związane z wniesieniem wkładu na kapitał.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego utworzoną w miejsce zakładu budżetowego. Pierwotnie planowany był także wariant dokonania przekształcenia z zachowaniem tożsamości podmiotowej, na zasadach określonych w przepisie art. 23 UGK. Mając na uwadze treść aktu notarialnego (umowę Spółki) podpisanego przez Burmistrza w imieniu Gminy oraz treść postanowienia sądu rejestrowego o wpisie Spółki do rejestru wariant ten nie został jednak wdrożony. Uchwała Rady Miasta o przekształceniu zakładu budżetowego w Spółkę mówiła o przekształceniu; jednakże w znaczeniu funkcjonalnym i ekonomicznym, a nie prawnym. Uchwała o przekształceniu posługiwała się zarówno pojęciem przekształcenie (pojęcie z art. 23 UGK) jak i pojęciem wkładu niepieniężnego (pojęcie z art. 22 UGK). Burmistrz Miasta mógł więc działając na podstawie takiej uchwały przed podpisaniem umowy Spółki podjąć decyzję o zastosowaniu art. 22 albo 23 UGK. Treść aktu notarialnego mówiącego o wniesieniu wkładu niepieniężnego do Spółki oraz postanowienie sądu rejestrowego wskazują jednoznacznie, zdaniem Spółki, iż powstała ona w trybie art. 22 UGK.

Ostatecznie zatem zakład budżetowy został zlikwidowany, zgodnie z art. 22 UGK, zaś zgodnie z postanowieniami zawartymi w akcie założycielskim Spółki, przedsiębiorstwo pozostałe po likwidacji zakładu budżetowego zostało wniesione jako wkład niepieniężny na pokrycie udziałów w nowoutworzonej Spółce.

Również wpis w Krajowym Rejestrze Sądowym konstytuuje powstanie Spółki w wyniku jej zawiązania a nie na skutek przekształcenia. Zgodnie bowiem z przepisem art. 38 pkt 1 lit. f ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, jeżeli podmiot wpisany do rejestru przedsiębiorców utworzony został w szczególności w wyniku przekształcenia lub podziału innego podmiotu albo połączenia innych podmiotów, zamieszcza się w tym rejestrze wzmiankę o sposobie powstania podmiotu, a także oznaczenia poprzednich numerów rejestru. Informacje takie, w myśl regulacji § 50 pkt 6 rozporządzenia z dnia 21 grudnia 2000 r. (Dz. U. Nr 117, poz. 1237), umieszczane są w rubryce szóstej w dziale pierwszym rejestru przedsiębiorców. W przedmiotowym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym), jak wskazano powyżej, taka sytuacja nie na miejsca. W otrzymanym przez Spółkę postanowieniu sądu rejestrowego o dokonaniu wpisu Spółki do KRS brak jest bowiem stosownego postanowienia dotyczącego powstania Spółki w wyniku przekształcenia. Takie postanowienie byłoby wydane gdyby Spółka powstała w wyniku przekształcenia. Tym samym z wypisu Spółki do KRS wynika, iż nie powstała ona w drodze przekształcenia. Trzeba tu dodać, iż wpis Spółki do KRS jest konstytutywny gdyż z chwilą jego dokonania Spółka uzyskuje osobowość prawną.

Z uwagi na zorganizowany charakter zespołu składników majątkowych, z użyciem których Gmina realizowała za pośrednictwem Zakładu budżetowego zadania z zakresu dostarczania wody i odprowadzania ścieków, zespół ten został wniesiony do Spółki w całości. W jego skład wchodziły w szczególności:

Zakład budżetowy w toku swojej działalności otrzymywał nieodpłatnie od Gminy majątek, część majątku będącego w trwałym zarządzie zakład budżetowy zakupił z własnych środków obrotowych. Składniki majątkowe w zakładzie budżetowym otrzymane od Gminy nieodpłatnie zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), nie stanowiły przychodu oraz naliczona amortyzacja nie była kosztem uzyskania przychodu (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 u.p.d.o.p.). Kosztem uzyskania przychodu były tylko odpisy amortyzacyjne od składników majątkowych nabytych z własnych środków zakładu budżetowego.

Wraz z wniesieniem aportu nastąpiło przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę (Spółkę) na podstawie art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Składniki majątkowe wniesione przez Gminę jako aport do Spółki te nie były ujęte przez Gminę w jej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a jedynie w prowadzonej przez nią ewidencji majątkowej. Wśród Środków trwałych nabytych przez Spółkę jako aport znajdowały się środki trwale o wartości początkowej do 3.500 zł.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 25 marca 2013 r. Znak IBPBI/2/423-25/13/BG, IBPBI/2/423-26/13/BG, IBPBI/2/423-27/13/BG, IBPBI/2/423-28/13/BG, IBPBI/2/423-38/13/BG, IBPBI/2/423-39/13/BG, IBPBI/2/423-51/13/BG, IBPBI/2/423-80/13/BG, IBPBI/2/423-81/13/BG, IBPBI/2/423-82/13/BG ujętej w piśmie z dnia 3 kwietnia 2013 r. Spółka wskazała, iż:

1. Ewidencja majątkowa, nie może być traktowana w świetle art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. jako ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pozwalałaby na kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2011 r. przepis ust. 9 stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego. Zdanie drugie tego przepisu stanowi, jeżeli składniki majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepieniężny, stosuje się odpowiednio ust. 10.

W sytuacji przedstawionej we wniosku podmiotem wnoszącym aport była Gmina. Przedsiębiorstwo prowadzone przez zakład budżetowy było natomiast przedmiotem aportu. W konsekwencji jeśli do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez gminę nie zostały wprowadzone wnoszone aportem składniki majątku, to zastosowanie znajdzie art. 16g ust. 10 u.p.d.o.p. Zdaniem Wnioskodawcy w wezwaniu Organ nieprecyzyjnie zadał pytanie ponieważ z przepisu art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. jednoznacznie wynika, że dla rozpatrzenia zasad opodatkowania istotna jest ewidencja majątkowa prowadzona przez Gminę. Wnioskodawca informuje zatem, że ewidencja ta nie dostarcza danych niezbędnych do kontynuowania naliczania amortyzacji przez Wnioskodawcę w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p.

O tym, że w będącej przedmiotem wniosku sytuacji istotna jest ewidencja wnoszona przez Gminę wskazują wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zapadły w niniejszych sprawach. NSA wskazał, że "organ wydający interpretację prawa podatkowego, koncentrując się na okoliczności przekształcenia zakładu budżetowego, pominął kluczową okoliczność faktyczną sprawy, tzn. kwestię prowadzenia ewidencji składników majątków przekształconego zakładu budżetowego. Wbrew twierdzeniom Sądu I instancji, ustalenie istnienia tej okoliczności ma decydujące znaczenie dla oceny prawidłowości ww. interpretacji prawa podatkowego. Okoliczność ta jest bowiem kluczowa dla ustalenia, czy w sprawie zastosowanie znajdzie art. 16g ust. 10, czy art. 16g ust. 9 u.p.d.o.p. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, prawidłowo dokonana kontrola zaskarżonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach interpretacji indywidualnej powinna była obejmować ocenę, że dla stwierdzenia, że w sprawie zastosowanie znajdzie art. 16g ust. 9 ww. ustawy (czyli zasada kontynuacji odpisów amortyzacyjnych), Dyrektor Izby Skarbowej powinien był ustalić w trybie art. 14h w zw. z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, czy wskazana we wniosku przez spółkę "ewidencja majątkowa" w ogóle pozwala na rzeczywiste określenie od jakich wartości początkowych środków trwałych przekształconego zakładu budżetowego spółka mogłaby kontynuować odpisy amortyzacyjne."

Zdaniem Wnioskodawcy, NSA wskazuje zatem na konieczność dokonania analizy kwestii "prowadzenia ewidencji składników majątków przekształconego zakładu budżetowego" a nie kwestii prowadzenia ewidencji składników majątków przez zakład budżetowy. Innymi słowy, biorąc pod uwagę brzmienie art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. obowiązujące przed 1 stycznia 2011 r. dla ustalenia zasad amortyzacji istotne są zapisy w ewidencji środków trwałych wnoszącego aport, czyli Gminy. Wnioskodawca informuje więc, że będące przedmiotem wniosku środki trwałe były ujęte przez Gminę jedynie w ewidencji majątkowej. Dane z tej ewidencji nie dają podstaw do kontynuowania amortyzacji na podstawie art. 16g ust. 9 w zw. z ust. 10a u.p.d.o.p.

Słusznie zatem NSA w wyrokach w niniejszej sprawie wskazał na konieczność przeanalizowania, czy prowadzona jest ewidencja, która może być traktowana w świetle art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. (w brzmieniu z 2010 r.) jako ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozwalająca na kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p.

Podsumowując, Wnioskodawca wyjaśnia, że ewidencja o którą pyta Organ nie jest prowadzona. W konsekwencji z wyroków NSA w niniejszych sprawach wynika, że wycena aportów powinna nastąpić na podstawie art. 16g ust. 10 u.p.d.o.p.

2. Ewidencja majątkowa, nie pozwalała na rzeczywiste określenie, od jakich wartości początkowych środków trwałych przekształconego zakładu budżetowego Wnioskodawca powinien kontynuować odpisy amortyzacyjne.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy w niniejszym przypadku łączną wartość środków trwałych należy wycenić na podstawie przepisu art. 16g ust. 10 u.p.d.o.p. Na konieczność takiej wyceny wskazuje przepis art. 16g ust. 10a zdanie drugie u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2011 r. Stanowi on, że jeżeli składniki majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepieniężny, stosuje się odpowiednio ust. 10. Przepis ten należy uznać za przepis szczególny w stosunku do pozostałych regulacji dotyczących zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych. Należy go zatem stosować zawsze, gdy składniki majątku wnoszone aportem nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepieniężny. Tak jest w sytuacji przedstawionej w niniejszym wniosku. Prowadzona przez Gminę ewidencja majątku nie uwzględnia bowiem przepisów dotyczących amortyzacji ponieważ zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. zwolnione od tego podatku są jednostki samorządu terytorialnego w zakresie dochodów określonych w przepisach ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

Podsumowując, zastosowanie w niniejszej sytuacji do wyceny środków trwałych Wnioskodawcy art. 16g ust. 1 pkt 4 i art. 16g ust. 10 w zw. ust. 10a wynika z literalnej wykładni tych przepisów. Jest to także jedyne rozwiązanie, które Wnioskodawca może w praktyce przyjąć. Ewidencje prowadzone przez Gminę nie dostarczają bowiem danych niezbędnych do kontynuowania amortyzacji w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p. Za przestawioną przez Wnioskodawcę interpretacją przepisów przemawia zatem również ich wykładnia celowościowa. Z kolei stanowisko Organu przedstawione w uchylonej interpretacji (obowiązek kontynuacji wyceny) jest niemożliwe do realizacji. Jest więc ono sprzeczne z zasadą impossibilium nulla obligatio est. Oznacza to, że Organ nie powinien zajmować w niniejszej sprawie takiego samego stanowiska jak dotychczas zmieniając jedynie jego uzasadnienie. Byłoby to bowiem sprzeczne z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, z którego wynika, że w demokratycznym państwie prawnym stanowienie i stosowanie prawa nie może być pułapką dla obywateli (vide wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r., sygn. akt SK 51/06).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2012 r. (ILPB4/423-29/12-4/MC). Dyrektor wskazał w niej "stwierdzić należy, iż wycena poszczególnych środków trwałych dokonana na dzień wniesienia wkładu, nie wyższa od ich wartości rynkowej stanowić będzie ich wartość początkową. Wskazać jednak należy, iż gruntu będącego środkiem trwałym, Spółka nie może amortyzować. Natomiast budowle i budynki zbudowane na tym gruncie, samochód śmieciarka oraz belownica, będą podlegały amortyzacji podatkowej. Reasumując, wartość początkową środków trwałych wycofanych z Zakładu (samochodu śmieciarka, belownicy, gruntu oraz budynków i budowli zbudowanych na tym gruncie), które zostaną następnie wniesione przez Gminę do Spółki, stanowić będzie - stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - ich wartość określona na dzień wniesienia wkładu, nie wyższa jednak od wartości rynkowej. Od tak określonej wartości początkowej dokonywane odpisy amortyzacyjne od budowli i budynków zbudowanych na wniesionym gruncie, samochodu śmieciarki oraz belownicy stanowić będą - w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszty uzyskania przychodów Spółki z o.o. Natomiast grunt - zgodnie z art. 16c pkt 1 ww. ustawy - nie podlega amortyzacji."

W związku z faktem, iż w powyższym uzupełnieniu nie wyjaśniono jednoznacznie kwestii prowadzenia przez zakład budżetowy "ewidencji majątkowej" oraz z uwagi na nieścisłości w zawartym uzupełnieniu pismem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Znak IBPBI/2/423-25/13/BG, IBPBI/2/423-26/13/BG, IBPBI/2/423-27/13/BG, IBPBI/2/423-28/13/BG, IBPBI/2/423-38/13/BG, IBPBI/2/423-39/13/BG, IBPBI/2/423-51/13/BG, IBPBI/2/423-80/13/BG, IBPBI/2/423-81/13/BG, IBPBI/2/423-82/13/BG ponownie wezwano o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego, w kwestii prowadzonej przez zakład budżetowy "ewidencji majątkowej" poprzez wskazanie:

* czy ww. ewidencja majątkowa może być traktowana w świetle art. 16g ust. 10a ustawy o podatku dochodowym osób prawnych (w brzmieniu z 2010 r.) jako ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pozwalałaby na kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 ww. ustawy,

* czy ewidencja majątkowa pozwalała na rzeczywiste określenie, od jakich wartości początkowych środków trwałych przekształconego zakładu budżetowego Spółka mogłaby kontynuować odpisy amortyzacyjne.

Jednocześnie tut. Organ odnosząc się do kwestii poruszonej w uzupełnieniu Spółki z dnia 3 kwietnia 2013 r., iż dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotna jest ewidencja majątkowa prowadzona przez Gminę, w wystosowanym do Spółki wezwaniu zacytował fragmenty wyroków NSA i WSA potwierdzające jednoznacznie, iż konieczne było wezwanie Spółki o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego w kwestii prowadzenia przez zakład budżetowy "ewidencji majątkowej."

Uzupełnienia dokonano pismem z dnia 19 kwietnia 2013 r. wskazując, iż zdaniem Spółki, na zadane przez Organ pytania nie da się odpowiedzieć w prosty i jednoznaczny sposób ponieważ zawierają one błąd logiczny. Organ wzywa bowiem "o jednoznaczne doprecyzowanie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w kwestii prowadzonej przez zakład budżetowy "ewidencji majątkowej".

Wnioskodawca wyjaśnia, że zakład budżetowy nie prowadzi ewidencji majątkowej. Ewidencję tę prowadzi Gmina. Tak jednoznacznie wynikało ze złożonego przez Wnioskodawcę wniosku o interpretację. Wnioskodawca ani w tym wniosku, ani na żadnym innym etapie postępowania nie twierdził, że ewidencję majątkową prowadzi zakład majątkowy.

Zupełnie zaś oczywistą kwestią jest to, że każdy zakład budżetowy, tak jak każdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, w celu ustalenia podstawy opodatkowania prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu u.p.d.o.p. Kwestia ta była zatem znana Organowi od początku, tj. już od momentu otrzymania wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Nie jest bowiem możliwe, aby podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, a takim podatnikiem jest każdy zakład budżetowy, nie prowadził ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż naruszałby w rażący sposób przepisy u.p.d.o.p. Tak oczywista kwestia nie mogła być zatem przedmiotem badania w niniejszej sprawie. Kwestia ta nie powinna również budzić jakichkolwiek wątpliwości przy wydawaniu indywidualnej interpretacji.

Czym innym jest zaś kwestia ewidencji majątkowej prowadzonej przez wspólnika Wnioskodawcy, tj. przez Gminę, gdyż to do ewidencji wspólnika odnosi się art. 16g ust. 10a zdanie drugie u.p.d.o.p. Ewidencja majątkowa Gminy nie daje zaś podstaw do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p.

Wnioskodawca przyznaje, że uzasadnienia wskazanych w niniejszym wezwaniu wyroków Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Kielcach są nieprecyzyjne. Nie może to jednak powodować, że Organ zadaje pytania, na które da się odpowiedzieć. Tymczasem tak jest w niniejszym przypadku. Organ zadał bowiem pytania, w jaki sposób należy traktować ewidencję, która nie istnieje (Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że ewidencję majątkową prowadzi Gmina, a nie zakład budżetowy). Mimo błędnie sformułowanego pytania Wnioskodawca dołożył wszelkich starań, aby w odpowiedzi na pierwsze wezwanie Organu z dnia 25 marca 2013 r. odpowiedzieć na pytania. Nie mógł jednak udzielić tych odpowiedzi wprost ponieważ Organ wezwał do odpowiedzi na pytania, w jaki sposób traktować ewidencję, która nie istnieje. Wnioskodawca dokonał więc próby "wykładni celowościowej" zadanych pytań. W konsekwencji uznał, że Organowi chodzi o ewidencję majątkową prowadzoną przez Gminę (to bowiem Gmina, a nie zakład budżetowy prowadzi taką ewidencję).

Z wezwania Organu z dnia 12 kwietnia 2013 r. wynika jednak, że Wnioskodawca źle odczytał intencje Organu. Organ ponownie zwraca się bowiem z wezwaniem o odpowiedź na te same, błędnie sformułowane pytania. Wnioskodawca zwraca się zatem o precyzyjne sformułowanie pytań, tak aby mógł na nie precyzyjnie odpowiedzieć. Intencją Wnioskodawcy nie było bowiem uchylanie się od odpowiedzi na pytania zadane w wezwaniu z 25 marca 2013 r. Wręcz przeciwnie, Wnioskodawca działając w dobrej wierze starał się doprecyzować błędne pytania Organu, aby na nie odpowiedzieć. Wnioskodawca obawia się jednak, że dalsze próby interpretacji błędnie sformułowanych pytań zakończą się wydaniem przez Organ postanowienia o pozostawieniu wniosku o interpretację bez rozpatrzenia. Wnioskodawca wskazuje zatem na konieczność sformułowania pytań w prawidłowy sposób, tak aby możliwe było udzielenie na nie odpowiedzi. Podsumowując, Wnioskodawca przyznaje, że wyroki sądów administracyjnych w niniejszych sprawach sformułowane są w nieprecyzyjny sposób. Nie może to jednak powodować, że Organ zadaje Wnioskodawcy pytanie, dotyczące nieistniejącej ewidencji i w przypadku braku satysfakcjonującej odpowiedzi pozostawi wniosek o interpretację bez rozpatrzenia.

W związku z powyższym zadano pytanie, czy środki trwałe, o wartości początkowej do 3.500 zł każdy mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania przez Spółkę... (pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 4 - zdarzenie przyszłe)

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazuje art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też na zachowanie lub zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu.

Artykuł 16d ust. 1 u.p.d.o.p. stwierdza natomiast, iż podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Stosownie do art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W świetle powołanych przepisów, Spółka ma możliwość zaliczenia nabytych przez nią jako aport środków trwałych o wartości początkowej do 3.500 zł każdy bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, jeśli spełniają one warunki określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Spółka mogła też dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 3 marca 2010 r. Znak IBPBI/2/423-334/10/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Spółka zaskarżyła, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 30 września 2010 r. Sygn. akt I SA/Ke 413/10 oddalił skargę Spółki. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. Sygn. akt II FSK 2651/10 po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej Spółki uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach.

W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż skarga kasacyjna, zasługuje na uwzględnienie, chociaż nie wszystkie zawarte w niej argumenty są trafne.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, "W pierwszej kolejności należy podkreślić, że kluczową w sprawie okolicznością, wskazaną przez spółkę we wniosku o wydanie ww. interpretacji, było przekształcenie zakładu budżetowego w spółkę z o.o. (...). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżone orzeczenie w tym zakresie jest prawidłowe, a zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 22 i art. 23 u.g.k., a w konsekwencji art. 93a § 1 w zw. z art. 93b Ordynacji podatkowej, jest chybiony. (...) Przepisy art. 22 i art. 23 u.g.k. należy interpretować łącznie, czego wymagają dyrektywy wykładni systemowej. Przepisy te są bowiem elementami składowymi jednego aktu normatywnego - u.g.k. Konstytuują one jeden proces składający się z dwóch elementów - likwidacji dotychczasowego zakładu budżetowego i wniesienia aportem majątku danego zakładu (lub przynajmniej jego części) na pokrycie kapitału zakładowego utworzonej spółki prawa handlowego. Proces ten, jako całość, jest specyficzną formą przekształcenia - ma bowiem miejsce likwidacja tego podmiotu przy sukcesji pod tytułem ogólnym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.g.k., organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, zdecydować o likwidacji samorządowego zakładu budżetowego w celu zawiązania spółki akcyjnej albo spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez wniesienie, na pokrycie kapitału spółki, wkładu w postaci mienia samorządowego zakładu budżetowego pozostałego po jego likwidacji. Z kolei według art. 23 ust. 1 u.g.k. składniki mienia samorządowego zakładu budżetowego przekształconego w spółkę stają się majątkiem spółki. Trafne jest stanowisko, że pojęcie przekształcenia samorządowego zakładu budżetowego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na skutek likwidacji tego zakładu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 3 w zw. z art. 93b Ordynacji podatkowej, nie oznacza likwidacji przedmiotowej i podmiotowej tego podmiotu, lecz tylko zmianę formy organizacyjno-prawnej prowadzenia działalności gospodarczej. Wyżej wskazane przepisy u.g.k. wiążą skutek przekształcenia tylko ze składnikami mienia samorządowego zakładu budżetowego pozostałego po jego likwidacji, które stają się po przekształceniu majątkiem spółki, a nie składnikami mienia gminy. Przepis art. 22 ust. 1 u.g.k. używa bowiem pojęcia "mienie samorządowego zakładu budżetowego". Pojęcie to powinno być rozumiane tak, jak w prawie cywilnym, o którym mowa w art. 44 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Przepis ten do mienia zalicza także prawa obligacyjne. W konsekwencji skoro zgodnie z art. 23 ust. 1 u.g.k. składniki mienia tego zakładu, z dniem przekształcenia stały się majątkiem spółki, a więc wraz z tym prawem nieodpłatnego ich używania, to stosownie do art. 23 ust. 3 u.g.k. w zw. z art. 93b i art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej. spółka powstała w wyniku przekształcenia wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki związane z działalnością samorządowego zakładu budżetowego. Artykuł 23 u.g.k. nie normuje szczególnego trybu przekształcania zakładów budżetowych w spółki (z pominięciem procedury likwidacji tych zakładów), lecz reguluje jedynie majątkowe konsekwencje tego procesu, o którym jest mowa w art. 22 u.g.k. Rozpatrujący sprawę skład Naczelnego Sądu Administracyjnego w pełni podziela zatem stanowisko wyrażone we wcześniejszym orzeczeniu tegoż Sądu - por. wyrok z dnia 13 stycznia 2011 r., II FSK 1634/09 (publik.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/), że pojęcie przekształcenia samorządowego zakładu budżetowego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na skutek likwidacji tego zakładu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 3 u.g.k. nie oznacza likwidacji przedmiotowej i podmiotowej tego podmiotu, lecz tylko zmianę formy organizacyjno-prawnej prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, należy stwierdzić, że w stanie faktycznym sprawy spółka przedstawiła we wniosku przekształcenie zakładu budżetowego w spółkę z o.o., które polegało na tym, że spółka wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki podatkowe podmiotu przekształcanego (samorządowego zakładu budżetowego), zgodnie z art. 93a § 1 w zw. z art. 93b Ordynacji podatkowej.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, organ wydający interpretację prawa podatkowego, koncentrując się na ww. okoliczności przekształcenia zakładu budżetowego, pominął inną kluczową okoliczność faktyczną sprawy, tzn. kwestię prowadzenia ewidencji składników majątków przekształconego zakładu budżetowego."

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, konieczne było "a) wezwanie spółki do doprecyzowania stanu faktycznego w kwestii prowadzenia przez zakład budżetowy "ewidencji majątkowej" i (b) ocena, czy należycie opisana "ewidencja majątkowa" może być traktowania w świetle art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. (w brzmieniu z 2010 r.) jako ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pozwalałaby na kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 ww. ustawy."

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach prawomocnym wyrokiem z dnia 8 listopada 2012 r. I SA/Ke 515/12, uchylił ww. interpretację indywidualną. W ww. wyroku wskazano że, "Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego należy uznać i przyjąć za wyjaśnioną okoliczność związaną z przekształceniem zakładu budżetowego w spółkę z o.o. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w stanie faktycznym sprawy spółka przedstawiła we wniosku przekształcenie zakładu budżetowego w spółkę z o.o., które polegało na tym, że spółka wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki podatkowe podmiotu przekształcanego (samorządowego zakładu budżetowego), zgodnie z art. 93a § 1 w zw. z art. 93b Ordynacji podatkowej. Do takiego przyjęcia prowadzi łączna wykładnia art. 22 i art. 23 u.g.k. (...) Pojęcie przekształcenia samorządowego zakładu budżetowego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na skutek likwidacji tego zakładu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 3 w zw. z art. 93b Ordynacji podatkowej, nie oznacza likwidacji przedmiotowej i podmiotowej tego podmiotu, lecz tylko zmianę formy organizacyjno-prawnej prowadzenia działalności gospodarczej."

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, "Zgodnie z wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny poglądem, rozstrzygnięcie powyższej kwestii nie jest wystarczające dla oceny prawidłowości ww. interpretacji prawa podatkowego. W myśl art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. (w brzmieniu z 2010 r.): "Przepis ust. 9 stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego. Jeżeli składniki majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepieniężny, stosuje się odpowiednio ust. 10". Literalne odczytanie przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania w danym stanie faktycznym art. 16g ust. 9 u.p.d.o.p. (w którym obok art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p. wyrażona jest zasada kontynuacji odpisów amortyzacyjnych) jest wcześniejsze prowadzenie przez podmiot przekształcony ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także wprowadzenie w tę ewidencję składników majątków, które mają być objęte kontynuacją odpisów amortyzacyjnych. Jeżeli warunek ten nie został spełniony, to należy zastosować art. 16g ust. 10 u.p.d.o.p., który stanowi, że w razie nabycia w drodze kupna lub przyjęcia do odpłatnego korzystania przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi: (1) suma ich wartości rynkowej - w przypadku wystąpienia dodatniej wartości firmy, ustalonej zgodnie z ust. 2, (2) różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5, a wartością składników majątkowych niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi - w przypadku niewystąpienia dodatniej wartości firmy. (...)

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny prawidłowa kontrola zaskarżonej do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Kielcach interpretacji indywidualnej, powinna obejmować ocenę, że dla stwierdzenia, że w sprawie zastosowanie znajdzie art. 16g ust. 9 u.p.d.o.p. (czyli zasada kontynuacji odpisów amortyzacyjnych), Dyrektor Izby Skarbowej powinien był ustalić w trybie art. 14h w zw. z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, czy wskazana we wniosku przez spółkę "ewidencja majątkowa" w ogóle pozwala na rzeczywiste określenie, od jakich wartości początkowych środków trwałych przekształconego zakładu budżetowego spółka mogłaby kontynuować odpisy amortyzacyjne. (...)

W rozpoznawanej sprawie, (...) spółka konsekwentnie podnosiła brak - w jej ocenie - stosownej ewidencji, wskazując, że składniki majątkowe wniesione tytułem aportu do spółki były ujęte przez Gminę jedynie w "ewidencji majątkowej". W obliczu tych twierdzeń spółki, dla stwierdzenia, że jej stanowisko wyrażone we wniosku, co do zasadności zastosowania w jej sytuacji art. 16g ust. 10 u.p.d.o.p. (w brzmieniu z 2010 r.), konieczne jest: (a) wezwanie spółki do doprecyzowania stanu faktycznego w kwestii prowadzenia przez zakład budżetowy "ewidencji majątkowej" i (b) ocena, czy należycie opisana "ewidencja majątkowa" może być traktowania w świetle art. 16g ust. 10a u.p.d.o.p. (w brzmieniu z 2010 r.) jako ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pozwalałaby na kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych w trybie art. 16g ust. 9 i art. 16h ust. 3 ww. ustawy. Tym samym ponownie rozpoznając sprawę organ zobowiązany jest uwzględnić wyżej wyrażoną ocenę stanu faktycznego i w konsekwencji zastosować art. 14h w zw. z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, celem analizy okoliczności opisanych w pkt 2.3 uzasadnienia."

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z dnia 12 listopada 2009 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 z późn. zm., w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2009 r.), gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mogą powoływać, likwidować lub przekształcać komunalne zakłady budżetowe zgodnie z przepisami ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe.

Zatem zakłady budżetowe są instytucją finansów publicznych i mogą być powoływane, likwidowane oraz przekształcane przez organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego dla realizacji jej działalności podstawowej wynikającej z przydzielonych zadań. Należy podkreślić, że w doktrynie istnieją wątpliwości, czy komunalny zakład budżetowy jako jednostka nieposiadająca osobowości prawnej może być uważany za podmiot jakiegokolwiek prawa podmiotowego, czy też należy zakład budżetowy traktować wyłącznie jako "stationis municipii" - występującą w zastępstwie jednostki samorządu terytorialnego. Zakład budżetowy nie ma osobowości prawnej, jednak ma przyznane przepisami prawa liczne własne uprawnienia i obowiązki, co stanowi surogat podmiotowości prawnej. Są to nie tylko prawa i obowiązki administracyjnoprawne, np. podatkowe, ale także prawa i obowiązki uregulowane przepisami prawa pracy oraz prawa i obowiązki cywilnoprawne.

Stosownie do zapisu art. 22 ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, zdecydować o likwidacji zakładu budżetowego w celu zawiązania spółki akcyjnej albo spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez wniesienie na pokrycie kapitału spółki wkładu w postaci mienia zakładu budżetowego pozostałego po jego likwidacji. W myśl art. 23 ust. 1 ww. ustawy składniki mienia zakładu budżetowego przekształconego w spółkę stają się majątkiem spółki. Natomiast art. 23 ust. 3 cyt. ustawy stanowi, że spółka powstała w wyniku przekształcenia wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki związane z działalnością zakładu budżetowego.

Analiza językowa art. 22 ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej prowadzi do wniosku, że mamy tu do czynienia z całkowitą likwidacją zakładu budżetowego, a następnie (już po jej zakończeniu) z pokryciem kapitału spółki przez wkład w postaci mienia pozostałego po zlikwidowanym zakładzie budżetowym. Natomiast w art. 23 ust. 1 cyt. ustawy ustawodawca przyjął, że składniki mienia zakładu budżetowego przekształconego w spółkę stają się majątkiem spółki. Zakładając racjonalność ustawodawcy (a w szczególności, że treść i zakres regulacji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej nie jest sprzeczna z postanowieniami art. 23 ust. 1 tej ustawy) należy uznać, że art. 22 ust. 1 tej ustawy nie oznacza wcale (wbrew jego dosłownemu brzmieniu) definitywnej likwidacji zakładu budżetowego, lecz jedynie likwidację w znaczeniu zaprzestania wykonywania działalności statutowej, połączoną z wniesieniem mienia tego zakładu na pokrycie wkładu w spółce prawa handlowego jednostki samorządu terytorialnego.

Tak więc przekształcenie zakładu budżetowego w spółkę prawa handlowego musi się odbyć poprzez likwidację zakładu budżetowego, dokonaną w celu zawiązania jednej z wymienionych rodzajów spółek, a nie w celu definitywnego zakończenia działalności komunalnej prowadzonej dotychczas przez daną jednostkę. W konsekwencji należy przyjąć, że pojęcie "przekształcenia" o którym mowa w art. 23 ust. 1 ww. ustawy oznacza odniesienie się ustawodawcy do treści art. 22 ust. 1, który tym samym jest de facto procedurą zmiany formy prowadzenia gospodarki komunalnej, zgodnie z art. 2 ustawy o gospodarce komunalnej oraz stanowi swoistą definicję przekształcenia zakładu budżetowego w spółkę, wskazującą krok po kroku sposób takiego przekształcenia. Przy przekształceniu zakładu budżetowego w spółkę na podstawie art. 22 i 23 ustawy o gospodarce komunalnej nie mamy do czynienia ani z likwidacją w znaczeniu przedmiotowym (art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), bowiem wkładem do nowej spółki jest mienie będące w dyspozycji zakładu budżetowego, ani z likwidacją w znaczeniu podmiotowym (bowiem zakład budżetowy nie ma podmiotowości prawnej). Likwidacja, o której mowa w art. 22 ustawy o gospodarce komunalnej jest więc de facto jedynie "kasowaniem" jednej z dopuszczalnych form gospodarki komunalnej (zakładu budżetowego) i zastąpienie jej inną dopuszczalną formą, w założeniu efektywniejszą ekonomicznie. Przekształcenie zakładu budżetowego w spółkę prawa handlowego jest więc specyficzną formą transformacji, bowiem w tym przypadku ma miejsce likwidacja podmiotu przekształconego przy sukcesji pod tytułem ogólnym.

Rozpatrując powyższe zagadnienie na gruncie przepisów prawa podatkowego, zastosowanie znajdą przepisy art. 93a § 1 w związku z art. 93b Ordynacji podatkowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Powołany art. 93a § 1 stanowi, że osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku przekształcenia innej osoby prawnej, przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej - wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki. Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 93b tej ustawy, przepis ten stosuje się odpowiednio do łączenia się i przekształceń komunalnych zakładów budżetowych. Zatem, w przedmiotowej sprawie będzie miała miejsce sukcesja praw i obowiązków podatkowych o której mowa w art. 93-93a Ordynacji podatkowej.

Ze złożonego przez Spółkę wniosku i jego uzupełnienia wynika, iż Spółka utworzona została aktem notarialnym z dnia 31 grudnia 2007 r. przez Burmistrza Gminy, w związku z likwidacją formy prawnej zakładu budżetowego w trybie przepisu art. 22 ustawy o gospodarce komunalnej. Zespół składników majątkowych, nieprzerwanie służących zbiorowemu dostarczaniu wody i odprowadzaniu ścieków wniesiony został aportem do Spółki na mocy ww. aktu notarialnego przez Gminę, w celu pokrycia jej kapitału zakładowego. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego utworzoną w miejsce zakładu budżetowego. Wraz z wniesieniem aportu nastąpiło przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę (Spółkę). Z uzupełnienia z dnia 19 kwietnia 2013 r. wynika iż, "zakład budżetowy nie prowadzi ewidencji majątkowej. Ewidencję tę prowadzi Gmina. Tak jednoznacznie wynikało ze złożonego przez Wnioskodawcę wniosku o interpretację. Wnioskodawca ani w tym wniosku, ani na żadnym innym etapie postępowania nie twierdził, że ewidencję majątkową prowadzi zakład majątkowy. Zupełnie zaś oczywistą kwestią jest to, że każdy zakład budżetowy, tak jak każdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, w celu ustalenia podstawy opodatkowania prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu u.p.d.o.p." (...) Nie jest bowiem możliwe, aby podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, a takim podatnikiem jest każdy zakład budżetowy, nie prowadził ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż naruszałby w rażący sposób przepisy u.p.d.o.p. Tak oczywista kwestia nie mogła być zatem przedmiotem badania w niniejszej sprawie. Kwestie ta nie powinna również budzić jakichkolwiek wątpliwości przy wydawaniu indywidualnej interpretacji."

Na Spółkę przeszły zatem - w drodze sukcesji - wszelkie skutki podatkowe zdarzeń zaistniałych w zakładzie budżetowym, które wystąpiłyby w tym zakładzie, gdyby nie było przekształcenia. Należy do nich zaliczyć nie tylko przejęcie obowiązków podatnika ale również praw, w tym w szczególności prawo do amortyzacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p. podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Na podstawie art. 16g ust. 9 u.p.d.o.p., w razie przekształcenia formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów, z zastrzeżeniem ust. 19, dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu przekształconego, połączonego albo podzielonego.

W tym miejscu należy dodać, iż tut. Organ związany treścią prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 25 października 2012 r. Sygn. akt I SA/Ke 515/12 wezwał Spółkę w celu doprecyzowania kwestii prowadzonej przez przekształcony zakład budżetowy "ewidencji majątkowej." W odpowiedzi na wezwanie Spółka wskazała m.in., iż "oczywistą kwestią jest to, że każdy zakład budżetowy, tak jak każdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, w celu ustalenia podstawy opodatkowania prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej "Ustawa CIT"). Kwestia ta była zatem znana Organowi od początku, tj. już od momentu otrzymania wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Nie jest bowiem możliwe, aby podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, a takim podatnikiem jest każdy zakład budżetowy, nie prowadził ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż naruszałby w rażący sposób przepisy Ustawy CIT."

Zgodnie z art. 16h ust. 3 u.p.d.o.p. podmioty o których mowa w art. 16g ust. 9 tej ustawy, powstałe z przekształcenia, podziału, z zastrzeżeniem ust. 5, albo połączenia podmiotów oraz podmioty, które przejęły całość lub część innego podmiotu na skutek tych zdarzeń, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot przekształcony, podzielony, połączony z uwzględnieniem art. 16i ust. 2-7.

W przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego doszło do przekształcenia zakładu budżetowego w spółkę prawa handlowego. Na Spółkę w drodze sukcesji podatkowej przeszły zatem wszelkie skutki podatkowe zdarzeń zaistniałych w zakładzie budżetowym. Jak wskazano powyżej zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie ma fakt ujęcia środków trwałych w ewidencji środków trwałych zakładu budżetowego. W sytuacji zatem gdy środki trwałe były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zakładu budżetowego, Spółka będzie zobowiązana do kontynuowania metody amortyzacji według zasad stosowanych przez Zakład budżetowy. W związku z powyższym, Spółka nie będzie mogła jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p., środków trwałych o wartości początkowej do 3.500 zł w miesiącu oddania ich do używania, gdyż musi kontynuować metodę amortyzacji przyjętą w zakładzie budżetowym.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji. Jednakże powołano przepisy ustawy o gospodarce komunalnej w brzmieniu obowiązującym na moment przekształcenia zakładu budżetowego w spółkę z o.o.

Nadmienia się iż w sprawie będącej przedmiotem pytania Nr 4 (stan faktyczny) oraz pytań Nr 1, 2, 3, 5 (stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe) wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.