IBPBI/2/423-377/11/AK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 30 czerwca 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-377/11/AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 31 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji, wypłata odszkodowania przysługującego małżonkowi lub dzieciom w związku ze śmiercią pracownika oraz tzw. rent wyrównawczych, zwrot kosztów pogrzebu oraz zadośćuczynienia, będące następstwem wypadków przy pracy lub chorób zawodowych stanowią koszty uzyskania przychodu o charakterze pośrednim potrącanych w dacie ich poniesienia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji, wypłata odszkodowania przysługującego małżonkowi lub dzieciom w związku ze śmiercią pracownika oraz tzw. rent wyrównawczych, zwrot kosztów pogrzebu oraz zadośćuczynienia, będące następstwem wypadków przy pracy lub chorób zawodowych stanowią koszty uzyskania przychodu o charakterze pośrednim potrącanych w dacie ich poniesienia.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności Spółki jest przede wszystkim produkcja stali, blach różnego gatunku oraz wykonywanie konstrukcji stalowych. Mimo stosowania bezpiecznych warunków pracy zdarzają się wypadki przy pracy, zazwyczaj spowodowane nieuwagą pracowników lub choroby zawodowe.

W 2009 r. zdarzył się jeden śmiertelny wypadek przy pracy i Spółka, wykonując wyrok sądowy, była zobligowana wypłacić w 2010 r. żonie zmarłego pracownika świadczenia pieniężne przewidziane przez przepisy zakładowe.

Na podstawie postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy Spółki (ZUZP) oraz przepisów kodeksu cywilnego regulujących odpowiedzialność z tytułu czynów niedozwolonych Spółka jako zakład pracy jest zobowiązana pracownikom, którzy doznali stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej wypłacić następujące świadczenia:

* jednorazowe odszkodowanie w tej samej wysokości, jak wynika z przepisów powszechnie obowiązujących, tj. z ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Sąd Pracy zasądzając wyrokiem z dnia 12 marca 2009 r. zadośćuczynienie na rzecz pracownika zaliczył na poczet zadośćuczynienia wypłacone wcześniej na podstawie przepisów zakładowych jednorazowe odszkodowanie,

* koszty leczenia i rehabilitacji (art. 58 ust. 3 ZUZP i art. 444 k.c.),

* świadczenia wyrównawcze, jeżeli pracownik wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przeszedł na świadczenie rentowe i nie świadczy pracy w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem za pracę a otrzymywanym świadczeniem rentowym (art. 58 ust. 7 ZUZP i art. 444 § 2 k.c.),

* zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 k.c.

W razie śmierci pracownika spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową Spółka jest zobowiązana wypłacić następujące świadczenia:

* koszty pogrzebu, niezależnie od świadczeń należnych z tego tytułu członkom rodziny (art. 58 ust. 4 ZUZP i art. 446 § 1 k.c.),

* odszkodowanie w kwocie 60.000,00 zł wypłacone jednorazowo lub jako miesięczna renta przez okres 10 lat (rozdział V pkt 4 Załącznika nr 24 do Układu),

* zadośćuczynienie pieniężne, o którym jest mowa w art. 446 § 6 k.c. (winno być art. 446 § 4 k.c.).

Świadczenia, takie jak: jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, odszkodowanie przysługujące małżonkowi lub dzieciom w związku ze śmiercią pracownika, spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, udokumentowane koszty pogrzebu, koszty leczenia i rehabilitacji są wypłacane na podstawie przepisów zakładowych. Podstawą wypłacenia świadczenia uzupełniającego jest albo zawarta umowa z poszkodowanym w sprawie wypłacania miesięcznej renty uzupełniającej albo orzeczenie sądowe. Pozostałe świadczenia wypłacane są na podstawie zapadłych wyroków sądowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji, wypłata odszkodowania oraz tzw. rent wyrównawczych, zwrot kosztów pogrzebu oraz zadośćuczynienia, będące następstwem wypadków przy pracy lub chorób zawodowych, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu o charakterze pośrednim potrącanych w dacie ich poniesienia stosownie do zapisu art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bez względu na termin ich wypłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów podatnik może zaliczyć określone wydatki, jeżeli między tymi wydatkami a osiąganiem przychodów istnieje taki związek, że poniesienie takich wydatków daje możliwość osiągnięcia przychodów.

Działalność gospodarcza prowadzona przez Spółkę może doprowadzić do wyrządzenia szkody pracownikowi i wówczas zobowiązana jest ona wypłacić pracownikowi świadczenia przewidziane przez przepisy kodeksu cywilnego lub przepisy zakładowe. Odpowiedzialność z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oparta jest na zasadzie ryzyka, a zatem można uwolnić się od odpowiedzialności wyłącznie, jeśli szkoda powstała wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą prowadząca działalność gospodarczą nie ponosi odpowiedzialności.

Wydatki poniesione w związku z wypłaceniem pracownikowi wyżej wymienionych świadczeń pieniężnych stanowią koszty uzyskania przychodu jako wydatek związany z ogólnym funkcjonowaniem zakładu pracy i poniesiony w celu zagwarantowania ciągłości funkcjonowania działalności gospodarczej, tak aby źródło to przyniosło przychody w przyszłości. Za takim rozumowaniem przemawia również fakt wyłączania z kosztów uzyskania przychodów wyłącznie jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy lub chorób w wysokości określonej przez właściwego ministra i wypłacanych na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy podatkowej.

Świadczy to o fakcie, że ustawodawca co do zasady, dostrzega związek miedzy świadczeniami odszkodowawczymi na rzecz pracowników, a uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów, lecz postanowił konkretną kategorie odszkodowań wyłączyć z kosztów podatkowych. Przyjęcie innej interpretacji skutkowałoby uznaniem, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zbędny, co byłoby sprzeczne z naczelną dla demokratycznego państwa prawa zasadą, domniemania racjonalności ustawodawcy. Ponoszone przez Spółkę ww. wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników i są to tzw. "wydatki pracownicze", które dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich ponoszenia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 k.c.). Spółka dba o bezpieczeństwo pracy, ale w przemyśle ciężkim, do jakiego działalność Spółki się zalicza, nie da się całkowicie wyeliminować zdarzeń z udziałem pracowników w wyniku których są wypłacane powyższe świadczenia. Spółka wypłacając pracownikom należne im świadczenia buduje więź z pracownikami, którzy pracując w warunkach zagrożenia zdrowia i życia mają pewność, że w podobnej sytuacji nie zostaną pozbawieni powyższych świadczeń.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że wypłacane świadczenia, takie jak: odszkodowanie przysługujące małżonkowi lub dzieciom w związku ze śmiercią pracownika spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, udokumentowane koszty pogrzebu, koszty leczenia i rehabilitacji, zadośćuczynienie pieniężne oraz renty wyrównawcze stanowią koszty uzyskania przychodów, które winny być rozpoznawane w dacie ich poniesienia, stosownie do zapisu art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bez względu na termin ich wypłaty.

Powyższe wnioski potwierdzają interpretacje, w tym zakresie oraz wyrok WSA:

* wyrok prawomocny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 539/10 w efekcie zmieniający interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 stycznia 2011 r., Znak ILPB3/423-1065/09/11,

* interpretację indywidualną wydaną przez Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie z dnia 8 grudnia 2005 r., Znak DP3/423-85/05/89470,

* interpretację indywidualną wydaną przez Kujawsko-Pomorski Urząd Skarbowy z dnia 26 stycznia 2004 r., Znak ZD/1-423-3/04,

* interpretację indywidualną wydaną przez Izbę Skarbową w Rzeszowie z dnia 17 stycznia 2005 r. Znak IS.I/3-423/95/04.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

1.

poniesienie wydatku,

2.

poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Konieczność poniesienia danego wydatku nie może przy tym wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie, w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty nie będące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1.

przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności,

2.

potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy (art. 16 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.p.).

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, ze mimo stosowania bezpiecznych warunków pracy zdarzają się wypadki przy pracy, zazwyczaj spowodowane nieuwagą pracowników lub choroby zawodowe. W 2009 r. zdarzył się jeden śmiertelny wypadek przy pracy i Spółka, wykonując wyrok sądowy, była zobligowana wypłacić w 2010 r. żonie zmarłego pracownika świadczenia pieniężne przewidziane przez przepisy zakładowe. Na podstawie postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy Spółki (ZUZP) oraz przepisów Kodeksu cywilnego (k.c.) regulujących odpowiedzialność z tytułu czynów niedozwolonych Spółka jako zakład pracy jest zobowiązana pracownikom, którzy doznali stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej wypłacić następujące świadczenia:

* jednorazowe odszkodowanie w tej samej wysokości, jak wynika z przepisów powszechnie obowiązujących, tj. z ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Sąd Pracy zasądzając wyrokiem z dnia 12 marca 2009 r. zadośćuczynienie na rzecz pracownika zaliczył na poczet zadośćuczynienia wypłacone wcześniej na podstawie przepisów zakładowych jednorazowe odszkodowanie,

* koszty leczenia i rehabilitacji (art. 58 ust. 3 ZUZP i art. 444 k.c.),

* świadczenia wyrównawcze, jeżeli pracownik wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przeszedł na świadczenie rentowe i nie świadczy pracy w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem za pracę a otrzymywanym świadczeniem rentowym (art. 58 ust. 7 ZUZP i art. 444 § 2 k.c.),

* zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 k.c.

W razie śmierci pracownika spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową Spółka jest zobowiązana wypłacić następujące świadczenia:

* koszty pogrzebu, niezależnie od świadczeń należnych z tego tytułu członkom rodziny (art. 58 ust. 4 ZUZP i art. 446 § 1 k.c.),

* odszkodowanie w kwocie 60.000,00 zł wypłacone jednorazowo lub jako miesięczna renta przez okres 10 lat (rozdział V pkt 4 Załącznika nr 24 do Układu),

* zadośćuczynienie pieniężne, o którym jest mowa w art. 446 § 6 k.c. (winno być art. 446 § 4 k.c.).

Świadczenia, takie jak: odszkodowanie przysługujące małżonkowi lub dzieciom w związku ze śmiercią pracownika, spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, udokumentowane koszty pogrzebu, koszty leczenia i rehabilitacji są wypłacane na podstawie przepisów zakładowych. Podstawą wypłacenia świadczenia uzupełniającego jest albo zawarta umowa z poszkodowanym w sprawie wypłacania miesięcznej renty uzupełniającej albo orzeczenie sądowe. Pozostałe świadczenia wypłacane są na podstawie zapadłych wyroków sądowych.

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione w związku z wypłaceniem pracownikowi wyżej wymienionych świadczeń pieniężnych stanowią koszty uzyskania przychodu jako wydatek związany z ogólnym funkcjonowaniem zakładu pracy i poniesionych w celu zagwarantowania ciągłości funkcjonowania działalności gospodarczej, tak aby źródło to przyniosło przychody w przyszłości. Za takim rozumowaniom przemawia również fakt wyłączania z kosztów uzyskania przychodów wyłącznie jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy lub chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra i wypłacanych na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 16 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.p.

W opinii Spółki, ww. wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników i są to tzw. "wydatki pracownicze", które dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich ponoszenia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 k.c.). Spółka dba o bezpieczeństwo pracy, ale w przemyśle ciężkim, do jakiego działalność Spółki się zalicza, nie da się całkowicie wyeliminować zdarzeń z udziałem pracowników w wyniku których są wypłacane powyższe świadczenia. Spółka wypłacając pracownikom należne im świadczenia buduje więź z pracownikami, którzy pracując w warunkach zagrożenia zdrowia i życia mają pewność, że w podobnej sytuacji nie zostaną pozbawieni powyższych świadczeń.

Należy wskazać, że w myśl art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

W oparciu o powyższe należy zatem stwierdzić, że Spółka zobligowana jest do stosowania postanowień przyjętego układu zbiorowego pracy, ponieważ stanowi on źródło prawa pracy.

Jak wskazano powyżej, przepis art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, racjonalnie i gospodarczo uzasadnionych wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze, skoro Spółka jest zobowiązana na mocy Kodeksu pracy, zbiorowego układu pracy oraz przepisów prawa cywilnego do zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji, wypłaty odszkodowania oraz tzw. rent wyrównawczych, zwrotu kosztów pogrzebu oraz zadośćuczynienia, będącego następstwem wypadków przy pracy lub chorób zawodowych to wydatki ponoszone przez Spółkę na te świadczenia mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że nie są to jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra w myśl art. 16 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego wynika, iż ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Zatem wydatki o których mowa we wniosku, mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu w dniu, na który zostały ujęte w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl