IBPBI/2/423-375/09/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 30 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

* korzystania ze zwolnienia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* obowiązku prowadzenia odrębnej ewidencji przychodów i kosztów dla gospodarki mieszkaniowej,

* ustalenia dochodu odrębnie z gospodarki zasobami mieszkaniowymi i pozostałej

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

* korzystania ze zwolnienia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* obowiązku prowadzenia odrębnej ewidencji przychodów i kosztów dla gospodarki mieszkaniowej,

* ustalenia dochodu odrębnie z gospodarki zasobami mieszkaniowymi i pozostałej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o ustawę z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, polegającą na budowie lokali mieszkalnych i ich wynajmie. Ponadto Spółka buduje i wynajmuje lokale użytkowe i podziemne garaże z miejscami postojowymi dla samochodów, niebędącymi częścią lokali mieszkalnych. Budowa lokali mieszkalnych (tylko mieszkalnych) finansowana jest między innymi za pomocą kredytów inwestycyjnych zaciąganych z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego w Banku.

Przychody Spółki stanowią głównie czynsze z wynajmowanych lokali. Czynsz za lokale mieszkalne jest czynszem regulowanym, a jego stawka zgodnie z ww. ustawą ustalana jest w takiej wysokości, aby suma czynszów płaconych przez najemców pokrywała koszty utrzymania mieszkań oraz spłatę kredytów zaciągniętych na ich budowę. Przyszli najemcy podpisali z Wnioskodawcą umowy partycypacyjne na mocy, których deklarują wpłatę części kosztów budowy w zamian za wynajęcie lokalu. Z chwilą podpisania umowy najmu najemcy wpłacają kaucje na poczet ewentualnych rozliczeń z tytułu umowy najmu. Kaucja i partycypacja jest zwracana najemcy w dniu opróżnienia lokalu mieszkalnego.

Po wejściu w życie nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, celem prawidłowego określenia zobowiązań podatkowych w związku z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - dalej ustawa o p.d.o.p.), Spółka dokonała rozdzielenia ewidencji przychodów i kosztów na związaną z gospodarką mieszkaniową (z której ustalony dochód po przeznaczeniu go na utrzymanie mieszkań jest zwolniony z podatku dochodowego od osób prawnych) i pozostałą (z której dochód podlega opodatkowaniu).

Jako przychód z gospodarki mieszkaniowej Spółka ewidencjonowała czynsz płacony przez najemców tych lokali. Jako koszty gospodarki mieszkaniowej uznawała wszystkie koszty związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych, jak również spłatę odsetek od kredytów zaciągniętych na budowę lokali mieszkalnych. W wyniku tak prowadzonej ewidencji przychodów i kosztów dochód z działalności polegającej na wynajmie mieszkań był znikomy lub nawet ujemny. Od dochodu osiąganego z pozostałej działalności Spółka odprowadzała podatek.

W myśl pojawiających się interpretacji dotyczących tego, co może być zaliczone do kosztów utrzymania mieszkań, w tym pisma Ministerstwa Finansów do Dyrektorów Izb Skarbowych i Urzędów Kontroli Skarbowej z dnia 5 marca 2008 okazało się, że Spółka nie może kwalifikować jako kosztu związanego z gospodarką mieszkaniową odsetek płaconych za kredyty zaciągnięte na budowę lokali mieszkalnych.

Wynika z tego, że pomimo, iż czynsz obejmuje również zapłatę odsetek (zgodnie z ustawą), Spółka nie może ich zaliczyć w koszty, czego skutkiem jest powstanie znacznego dochodu na tej działalności.

Dochodu tego Spółka nie może jednak przeznaczyć na utrzymanie zasobów mieszkaniowych (gdyż z niego spłaca odsetki), wobec czego w rozumieniu ww. interpretacji, podlega on opodatkowaniu. Zgodnie z logiką kwalifikowania kosztów jako koszty uzyskania przychodu, odsetki od kredytów inwestycyjnych zaciągniętych na budowę mieszkań nie są związane z jakąkolwiek inną działalnością Spółki generującą przychód. W takiej sytuacji Spółka nie mogąc uznać tego kosztu, jako związanego z innymi przychodami zmuszona jest ustalić dochód z pozostałej działalności bez uwzględnienia tego kosztu i uiścić podatek. Gdyby jednak uznać, że koszt ten może być uwzględniony przy ustalaniu dochodu z pozostałej działalności to na tej działalności Spółka poniosłaby znaczną stratę. Innym nie do końca zgodnym ze stanem faktycznym sposobem ewidencji byłoby dzielenie przychodu z tytułu czynszu na część stanowiącą przychód z lokali mieszkalnych przeznaczony na ich utrzymanie i część przeznaczoną na zapłatę odsetek.

Reasumując w wyniku wyposażenia podmiotu takiego jak Wnioskodawca w prawo do zwolnienia przychodu uzyskiwanego z gospodarki mieszkaniowej pod warunkiem przeznaczenia go na utrzymanie zasobów mieszkaniowych zgodnie z ww. interpretacją podmiot ten zwolniony jest ze strat a opodatkowany z zysków.

Zatem zwolnienie z podatku, wbrew intencji ustawodawcy (art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o p.d.o.p.) faktycznie stało się karą, bo bez takiego zwolnienia powodującego nienaturalne ewidencjonowanie przychodów i kosztów i ustalanie dochodu do opodatkowania Spółka zapłaciłaby mniejszy podatek.

W związku z powyższym podmiot taki jak Wnioskodawca w celu uniknięcia opisanych wyżej konsekwencji nie chce korzystać z przysługującego mu zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy w przypadku, gdy dochód uzyskany z wynajmu lokali mieszkalnych nie ma zamiaru przeznaczyć na ich utrzymanie lub gdy dochód taki nie wystąpi. W takim przypadku całkowity dochód tego podmiotu podlega opodatkowaniu i nie zachodzi potrzeba prowadzenia oddzielnej ewidencji gdyż służy ona jedynie do ustalenia części dochodu podlegającego zwolnieniu. Na taką to możliwość, jako prawidłową wskazują interpretacje indywidualne wydane w identycznych sprawach, również te wydane przez tutejszy organ.

W związku z tym Wnioskodawca po przeanalizowaniu sytuacji nie chcąc skorzystać ze zwolnienia podatkowego, zrezygnował z osobnej ewidencji przychodów i kosztów i oblicza podatek dochodowy od łącznego dochodu uzyskanego z całej prowadzonej działalności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca musi korzystać z przysługującego mu prawa, o którym mowa w art. 17 ust. 11 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym dochodu z gospodarki mieszkaniowej i tym samym prowadzić odrębną ewidencję przychodów i kosztów i ustalać dochód dla gospodarki mieszkaniowej i pozostałej.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie musi korzystać z przysługującego mu prawa, o którym mowa w art. 17 ust. 11 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym dochodu z prowadzonej gospodarki mieszkaniowej. Zwolnienie zawarte w przepisach ustawy jest uwarunkowane przeznaczeniem dochodu uzyskanego z tej działalności na utrzymanie zasobów mieszkaniowych. Z przepisów ustawy nie wynika, że podatnik zobowiązany jest przeznaczyć dochód uzyskany z gospodarki mieszkaniowej na utrzymanie zasobów mieszkaniowych. Szczególnie w przypadku, gdy korzystanie z takiej ulgi faktycznie powoduje zwiększenia a nie zmniejszenia obciążenia podatkowego Spółki.

W przypadku ustanawiania zwolnienia podatkowego intencją ustawodawcy jest zmniejszenie obciążenia podatkowego niektórym podatnikom, którzy jego zdaniem tego potrzebują.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

W treści pytania oraz w zawartym we wniosku stanowisku Spółka wskazała jako mający zastosowanie w sprawie będącej przedmiotem interpretacji nieistniejący przepis art. 17 ust. 11 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zawarte we wniosku zagadnienie wskazuje, że intencją Spółki było powołanie art. 17 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy. Omyłka ta pozostaje bez wpływu na dokonaną ocenę stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań 2, 3, 4, 5, 6 wydano oddzielne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.