IBPBI/2/423-319/14/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 stycznia 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 28 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka, dokonując na rzecz Koordynatora wypłat należnych z tytułu udziału w porozumieniu będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatki dochodowego (zdarzenie przyszłe) - jest prawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka, dokonując na rzecz Koordynatora wypłat należnych z tytułu udziału w porozumieniu będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatki dochodowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest członkiem międzynarodowej Grupy X (dalej: Grupa) zajmującej się m.in. produkcją szkła płaskiego. Otoczenie konkurencyjne w branży, w której działa Spółka, charakteryzuje wysoki stopień koncentracji oraz ograniczona liczba graczy o zasięgu światowym. Innowacja obecnie staje się więc coraz bardziej istotna w dążeniach do sprostania potrzebom nowych tendencji rynkowych oraz coraz większych wymagań konsumentów.

Utrzymanie wysokiego poziomu innowacyjności wymaga przy dzisiejszym zaawansowaniu technologicznym nakładów o tak istotnej skali, że prowadzenie we własnym zakresie równolegle prac nad kilkoma różnymi projektami (co jest koniecznością wobec aktualnych tendencji rynkowych, jak również rosnących wymagań kontrahentów) przekraczałoby możliwości finansowe pojedynczego podmiotu.

W związku z tym, w celu zwiększenia szans na sfinansowanie i zrealizowanie prac rozwojowych nad wieloma innowacjami jednocześnie przez grupę podmiotów zainteresowanych danym postępem technologicznym, podmioty z Grupy działające w danym sektorze, tj. produkcji szkła, zdecydowały się wspólnie podejmować i realizować projekty badawcze, czego wyrazem było zawarcie odpowiedniego porozumienia.

Porozumienie to tworzy ramy prawne dla wspólnego prowadzenia prac badawczo-rozwojowych o charakterze technicznym. Celem porozumienia jest przede wszystkim:

* znalezienie środków i sposobów na dalszy rozwój produkcji w zakresie technologii produkcji szkła;

* zapewnienie koordynacji, racjonalizacji i realizacji podejmowanych działań badawczo-rozwojowych;

* wdrażanie wspólnej wiedzy o technologiach przemysłowych w szczególności poprzez realizację odpowiednich inwestycji;

* ustalanie warunków wspólnego finansowania podejmowanych wspólnych działań.

Wszystkie powyższe elementy składają się na istotę porozumienia, tj. wspólne prowadzenie działań badawczo-rozwojowych. W przeciwieństwie do prowadzenia prac badawczo-rozwojowych we własnym zakresie wspólna organizacja badań pozwala na uzyskiwanie korzyści skali polegających na dostępie do rezultatów badań prowadzonych w znacznie szerszym zakresie niż ten, który byłby dostępny dla Spółki w przypadku konieczności ograniczenia zakresu przedmiotowych prac do poziomu wynikającego z posiadanych przez Spółkę zasobów i jej możliwości.

Wspólne prowadzenie badań, będące istotą porozumienia pomiędzy spółkami z Grupy - producentami szkła, w tym przez Spółkę, zakłada wspólne podejmowanie decyzji o kierunku realizowanych prac oraz wspólne ponoszenie kosztów badań, które są dzielone pomiędzy członków porozumienia, i które stanowią zwrot kosztów badań prowadzonych - w zależności od zasobów oraz funkcji pełnionych przez dany podmiot - przez członków porozumienia bądź podmioty zewnętrzne.

Członkowie porozumienia dzielą się wspólnie kosztami prowadzonych prac. Podziałowi podlegają rzeczywiste koszty związane z pracami badawczo-rozwojowymi ponoszone przez członków porozumienia realizujących prace, bez dodatkowej marży czy dodatkowego wynagrodzenia. Z natury porozumienia wynika także, że żaden z członków, którzy partycypują w kosztach badań, nie ponosi dodatkowych opłat z tytułu dostępu i korzystania z rezultatów prac badawczo-rozwojowych (o ile takie rezultaty wystąpią). Poniesione koszty na prace badawczo-rozwojowe są zliczane i centralizowane przez jednego z członków porozumienia, pełniącego funkcję koordynatora prac (dalej: Koordynator) i alokowane następnie na poszczególnych członków. Na tej podstawie wystawiane są faktury na członków porozumienia, którzy ponoszą opłaty z tytułu udziału w porozumieniu.

W związku z tym, z tytułu realizowanych na jej rzecz prac rozwojowych, Spółka uiszcza wynagrodzenie/składkę na rachunek Koordynatora, który jest bezpośrednio obciążany kosztami prac badawczych przez poszczególne podmioty, które faktycznie wykonują te prace.

Koordynator jest pełnoprawną stroną porozumienia, która dodatkowo m.in. jest przedstawicielem każdego członka porozumienia, działa na zlecenie członków porozumienia, nadzoruje sporządzanie planu rocznego (ustalonego wspólnie przez członków porozumienia), dokonuj wyliczenia wysokości składki, jest również - na mocy woli członków porozumienia - formalnym dysponentem praw własności intelektualnej do rezultatów badań (działając na rzecz wszystkich członków porozumienia w celu ich odpłatnego udostępnienia osobom trzecim/ochrony praw na rzecz wszystkich członków porozumienia). Koordynator nie czerpie przy tym z tych praw dodatkowych pożytków czy korzyści wyłącznie dla siebie. Koordynatorem jest spółka z Grupy z siedzibą we Francji. Koordynator jest francuskim rezydentem podatkowym (Spółka posiada stosowny certyfikat rezydencji).

Co do zasady w ramach porozumienia realizowane są dwa podstawowe typy projektów badawczych:

* projekty, których celem jest zbadanie określonej funkcjonalności lub możliwości ulepszenia produktów członków Grupy czy procesów produkcyjnych; oraz

* projekty, w ramach których bada się określone zjawiska fizyczne, reakcje chemiczne czy rozwiązania technologiczne oraz możliwe ich zastosowanie w celu ulepszenia rozwiązań produkcyjnych. Projekty te nie mają ściśle określonego celu prac ani możliwych do przewidzenia przed ich rozpoczęciem kierunków rozwoju. Możliwe jest bowiem, że w ramach danego projektu zostanie odkryta nieznana wcześniej właściwość (nowe zjawisko), co sprawi, że projekt będzie ewoluował w inną stronę niż zakładana początkowo.

Co istotne, efekty projektów badawczych prowadzonych w ramach porozumienia przenikają się wzajemnie. Zdarzają się sytuacje że badanie danego zagadnienia w ramach jednego projektu prowadzi do odkrycia rozwiązania, dzięki któremu można ulepszyć stosowane dotąd metody produkcji (co nie było zdefiniowanym z góry celem badania), bądź też wznowić inny projekt badawczy, który został czasowo zawieszony wobec braku możliwości osiągnięcia satysfakcjonującego biznesowo wyniku.

Ze względu na złożoność oraz interdyscyplinarność projektów, często jest tak, że efektem danego projektu jest kilka rozwiązań technologicznych albo usprawnień produkcji, bądź też zachodzi sytuacja odwrotna, tj. przypadek, gdy jedno rozwiązanie, usprawnienie stanowi rezultat badań prowadzonych w ramach różnych projektów. Zdarza się też tak, że w danym okresie projekt nie przyczynia się do powstania konkretnych rozwiązań technologicznych albo usprawnień produkcji, co nie wyklucza powstania takiego efektu w przyszłości.

Cechą charakterystyczną wszystkich projektów badawczych jest równocześnie niemożność uprzedniego precyzyjnego ustalenia ich końcowych efektów. Założeniem, które legło u podstaw decyzji o prowadzeniu prac rozwojowych jest bowiem konieczność zdobywania nowej wiedzy i odkrywania nowych rozwiązań, często z pogranicza różnych dziedzin wiedzy technologicznej, czy funkcji produktów.

W konsekwencji, w momencie zlecania projektów badawczych zleceniobiorcy (wykonawcy badań) wiedza na temat rezultatów jeszcze nie istnieje. Wykonawcy badań nie są zatem w posiadaniu pożądanych przez zleceniodawców informacji ani materiałów. Wiedza taka może (choć nie musi) powstać dopiero podczas realizacji prac badawczych. Spółka, zasilając wraz z innymi członkami porozumienia wspólną pulę, zleca wykonanie prac, które są dopiero definiowane i budżetowane. Dokonując wpłaty składek do puli środków przeznaczonych na badania, Spółka - podobnie jak każdy inny członek porozumienia, jak również podmiot prowadzący badania - nie posiada wiedzy co do końcowego rezultatu świadczonych usług.

Działania badawczo-rozwojowe są prowadzone w celu zwiększenia innowacyjności. Ich naturą jest prowadzenie badań, testów, innych działań rozwojowych zmierzających do wypracowania unikalnych rozwiązań. Efektem prac badawczych może być powstanie wartości, która może podlegać ochronie prawnej. W takim przypadku, w celu ochrony interesów członków porozumienia przed zewnętrzną konkurencją rozwiązania zidentyfikowane w toku realizowanych prac mogą podlegać odpowiednim rejestracjom bądź zastrzeżeniom, jeżeli członkowie porozumienia uznają, że proces taki jest celowy i zapewni rzeczywistą ochronę w rozsądnej perspektywie czasowej. Zarejestrowanie patentu nie jest zatem celem działania porozumienia, a może służyć wyłącznie ochronie prawnej efektów prac porozumienia.

W przypadku objęcia danego odkrycia ochroną patentową członkowie porozumienia nie ponoszą opłat za korzystanie z patentów; prawo do korzystania z rezultatów badań ma bowiem w tym przypadku charakter pierwotny i wynika już z zaangażowania finansowego w procesie badań. Członkowie porozumienia ponoszą więc wyłącznie koszty samej rejestracji, które to koszty są uiszczane zwykle przez Koordynatora działającego w imieniu i na rzecz członków porozumienia (uprawnionych do korzystania z wyżej wymienionych praw) i rozliczane w ramach puli kosztów.

Spółka jest zatem uprawniona do korzystania z powyższych zasobów wiedzy niezależnie od tego czy jest ona objęta ochroną, czy nie. Formalnie ochrona wyników badań oraz wynikających z nich patentów została powierzona na mocy woli członków porozumienia Koordynatorowi. Wnioski na objęcie ochroną poszczególnych patentów są zatem składane przez Koordynatora, który jest formalnym dysponentem praw własności intelektualnej (lub prawa te są mu przekazywane w przypadku złożenia wniosku przez jednego z członków porozumienia). Koordynator jest równocześnie jedynie formalnym dysponentem tych praw lecz nie jest uprawniony do czerpania z nich pożytków/korzyści wobec stron porozumienia ponad to, co jest wymagane dla utrzymania rezultatów badań i wynikających z nich praw.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że w opisanym wyżej stanie faktycznym Spółka, dokonując na rzecz Koordynatora wypłat należnych z tytułu udziału w porozumieniu, nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatki dochodowego, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p.").

Zdaniem Spółki, nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego przy dokonywaniu opłat z tytułu udziału w porozumieniu.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Zgodnie zaś z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowanie urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Niezbędne jest zatem dokonanie analizy zasad opodatkowania kategorii przychodów z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. z uwzględnieniem międzynarodowego prawa podatkowego.

Podstawową zasadą opodatkowania dochodów uzyskiwanych na całym świecie jest objęcie ich podatkiem w kraju rezydencji danego podatnika. Jedynie na zasadzie wyjątku możliwe są przypadki opodatkowania dochodów również w kraju, w którym siedzibę ma podmiot wypłacający daną należność. Dotyczy to wybranych kategorii dochodów wskazanych we właściwej umowie o unikania podwójnego opodatkowania lub sytuacji, w której dopuszcza się występowanie podwójnego opodatkowania - w praktyce, gdy między danymi państwami nie zawarto odpowiedniej umowy. W przypadku relacji opartych na dwustronnych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, podatek pobierany w państwie siedziby podatnika płacącego wynagrodzenie, czyli tzw. podatek u źródła pobierany jest zwykle od następujących trzech tytułów płatności: dywidend, odsetek, opłat licencyjnych. Zasadą jest natomiast, że pozostałe dochody uzyskiwane w ramach prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej nie mogą być objęte podatkiem u źródła.

Jak wskazuje się w doktrynie, zgodnie z art. 7 każdej umowy międzynarodowej (...), przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą co do zasady opodatkowują swoje dochody wyłącznie w kraju rezydencji. Oznacza to, że większość takich dochodów nie będzie opodatkowana w Polsce. Umowa międzynarodowa daje przyzwolenia na opodatkowanie u źródła tylko pewnych kategorii dochodów, takich jak odsetki, licencje, dywidendy i inne (P. Małecki. Komentarz do art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Lex).

Z uwagi na ów wyjątkowy charakter opodatkowania podatkiem u źródła, w samych umowach, a także w innych źródłach międzynarodowych (najważniejszą rolę gra w tym przypadku Modelowa Konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania opracowana przez OECD (dalej: Modelowa Konwencja), stanowiąca wzór umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym UPO) wraz z komentarzem objaśniającym postanowienia Modelowej Konwencji (dalej: Komentarz)) precyzyjnie określa się rodzaje płatności, które mogą być kwalifikowane jako jeden z trzech wskazanych tytułów.

Brak możliwości sklasyfikowania uiszczanych przez Spółkę składek z tytułu udziału w porozumieniu jako jednej z kategorii płatności wymienionych w UPO, w praktyce czyni niemożliwym zastosowanie przepisów o pobieraniu zryczałtowanego podatku dochodowego od tych opłat w Polsce (art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.). W takiej sytuacji, zgodnie z zasadą wynikające z art. 7 Konwencji Modelowej oraz UPO, dochody podatnika stanowiące płatności dokonywane przez Spółkę z tytułu uczestnictwa w porozumieniu powinny w całości podlegać opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji otrzymującego dochód z tego tytułu (wykonawcy usługi).

Dla niniejszej sprawy znaczenie może mieć potencjalnie wyłącznie kategoria opłat licencyjnych.

Niezbędne jest zatem wskazanie kluczowych różnic pomiędzy przychodem z należności licencyjnych a przychodami z działalności gospodarczej.

Artykuł 12 ust. 4 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5, dalej: "UPO"), definiuje opłaty licencyjne jako opłaty za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Przepis ten oparty jest na wzorcu wynikającym z Modelowej Konwencji stanowiącej wzór zawieranych przez Polskę umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W celu odkodowania jego treści konieczne staje się zatem odniesienie do Modelowej Konwencji, jak i do brzmienia Komentarza, który ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego stosowania dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz, nie są wprawdzie źródłem powszechnie obowiązującego prawa natomiast stanowią istotną wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowanie - zostały one bowiem wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

W Komentarzu podkreśla się w szczególności pasywny charakter dochodów, które określane są mianem należność licencyjnych. Komentarz podkreśla w szczególności, że nie może być to płatność związana z określonymi czynnościami, czy usługami, które podejmowane są w związku z daną umową.

Jak wyraźnie wskazano w pkt 10.2 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji (traktującego o należnościach licencyjnych), nie można uznać wypłaty jako wynagrodzenia za "użytkowanie lub prawo użytkowania prawa" do rysunku, wzoru lub planu, jeżeli ten rysunek, wzór lub plan jeszcze nie istnieje. W takim przypadku bowiem wypłata następuje w zamian za usługi, które prowadzą do opracowania rysunku, wzoru lub planu, co będzie wchodziło w zakres artykułu 7. Z Komentarza wynika zatem jednoznacznie, że w sytuacji, gdy konieczne jest dopiero stworzenie danego rozwiązania, nie można mówić o należnościach licencyjnych.

Również w punkcie 11.3 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji wskazuje się, że cechą charakterystyczną należność licencyjnych i tym, co odróżnia je od należności opodatkowanych zgodnie z art. 7 Modelowej Konwencji (zysk przedsiębiorstw) jest brak konieczności podejmowania dodatkowych czynności polegających na uzupełnianiu czy rozwoju posiadanych praw lub wiedzy. W Komentarzu wskazuje się w szczególności, że "w większości przypadków dotyczących udostępnienia know-how osoba udostępniająca zgodnie z umową jest zobowiązana jedynie do udostępnienia informacji istniejących lub do powielenia istniejących materiałów. Z drugiej strony umowa na świadczenie usług zakłada w większości przypadków, że osoba świadcząca usługi, aby mogła wywiązać się z zobowiązań umownych, zobowiązuje się do znacznie wyższych wydatków. Na przykład dostawca zależnie od istoty usług, które mają być świadczone, może ponosić wydatki na płace osób zatrudnionych przy pracach związanych z pracami badawczymi, projektowaniem eksperymentowaniem, pracami kreślarskimi lub płatności na rzecz podwykonawców wykonujących podobne usługi".

Rozróżnienie pomiędzy należnościami licencyjnymi (przychodem o charakterze biernym) a wynagrodzeniem z tytułu prowadzenia prac badawczo-rozwojowych (wymagających podjęcia określonych działań) dostrzeżono także w UPO. W Protokole podpisanym przez władze Polski i Francji jednoznacznie wskazano, że art. 12 UPO nie może mieć zastosowania (ponieważ stosuje się art. 7 lub art. 14 - w zależności od osoby świadczącego) m.in. do wynagrodzeń wszelkiego rodzaje płaconych za (...) usługi związane z badaniami, studiami lub poszukiwaniami o charakterze naukowym lub technicznym albo za usługi w zakresie porad, kontroli tub nadzoru.

Podsumowując, z obowiązujących regulacji wynika jednoznacznie, że na gruncie UPO:

* nie mogą być poddawane opodatkowaniu u źródła płatności związane z działaniami faktycznie podejmowanym przez zagraniczne podmioty,

* szczególnie dotyczy to sytuacji prac nad rozwojem wszelkiego rodzaju badań, studiów i poszukiwań o charakterze technicznym,

* dochody te podlegać mogą wyłącznie opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. zasadach właściwych dla zysków przedsiębiorstw objętych art. 7 UPO i tożsamych regulacji innych dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których Polska jest stroną.

W świetle powyższych uwag, składki uiszczane przez Spółkę z tytułu uczestnictwa w porozumieniu nie mogą stanowić opłat licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 4 UPO oraz w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. z tytułu nabycia licencji udostępnienia know-how.

Z samej natury porozumienia wynika, że jego istotą jest realizacja prac badawczych. Treść porozumienia jednoznacznie kładzie nacisk na prace badawcze nad nowymi technologiami lub usprawnieniami do obecnych. Jednocześnie, składki trafiają ostatecznie do podmiotu z Grupy realizującego badania i odpowiadają rzeczywistym kosztom przez niego ponoszonym bez dodatkowej marży. Ponoszone przez Spółkę koszty nie są związane z dostępem do pewnych technologii i ich wykorzystaniem, ale z opracowywaniem technologii - stanowią zatem wynagrodzenie za określone usługi świadczone w ramach porozumienia. Składki uiszczane przez podmioty z Grupy, w tym Spółkę, stanowią zatem wynagrodzenie za świadczenie usług badawczo-rozwojowych na rzecz wszystkich członków porozumienia. Koszty ponoszone przez członków porozumienia dotyczą prowadzonych badań, a zatem usług świadczonych sobie wzajemnie przez poszczególne podmioty z Grupy. Co ważne, w momencie zlecania projektów badawczych zleceniobiorcy nie są w posiadaniu pożądanych przez zleceniodawców istniejących informacji, rozwiązań ani materiałów. Informacje te, rozwiązania czy materiały mogą (choć nie muszą) zostać opracowane dopiero podczas świadczenia usługi.

Spółka, zasilając wraz z innymi członkami porozumienia wspólną pulę, zleca wykonanie prac, które są definiowane, budżetowane przez wszystkie jego strony w drodze konsensusu.

Istotnym elementem tych badań jest ryzyko, co oznacza, że ich końcowy efekt nie jest znany w chwili zlecania badań, a rentowność i możliwości nie są pewne. Koszty ponoszone przez Spółkę nie są więc bezpośrednio związane z dostępem do konkretnych technologii i ich wykorzystaniem, ale z procesem opracowywania nowych technologii. Dokonując wpłaty składek do puli środków przeznaczonych na badania, Spółka nie posiada wiedzy co do końcowego rezultatu świadczonych usług Oznacza to, że - odmiennie od umowy licencyjnej/umowy udostępnienia know-how - kupujący nie jest w stanie określić, czy dostarczone mu rozwiązania okażą się dla niego przydatne.

Uzyskane końcowo patenty, czy też nieopatentowana wiedza - o ile rzeczywiście powstaną w toku prac badawczych - są rezultatem procesu współpracy pomiędzy zainteresowanymi stronami nie zaś przedmiotem świadczenia. Analogiczne porozumienia w zakresie wspólnego prowadzenia prac badawczo-rozwojowych są typowym elementem biznesowym dla grup przedsiębiorstw, które dążą do optymalizacji ponoszonych kosztów oraz zwiększania efektywności działań badawczych między innymi poprzez nawiązywanie współpracy w tym właśnie obszarze. Co istotne, tego rodzaju porozumienia są oceniane jednoznacznie również przez Ministra Finansów (w tym w szczególności również na gruncie UPO) jako świadczenie usług, opodatkowane jako zyski przedsiębiorstw (art. 7 UPO), nie zaś jako umowy licencyjne.

Jak wskazał Minister Finansów w interpretacji z 15 lipca 2008 r., Znak: IP-PB3-423-573/08-2/MK (wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie) w odniesieniu do opisanej przez podatnika umowy na usługi wsparcia technicznego i rozwojowego obejmującej przede wszystkim usługę projektowania systemu paliwowego z tworzyw sztucznych z uwzględnieniem szczególnych wymagań klienta i zawierającą m.in. dostarczenie kompletnej dokumentacji technicznej oraz licencji na wykorzystanie wiedzy praktycznej (know-how) zawartej w tych dokumentach. Główną pozycją zawartej umowy jest świadczenie usług inżynieryjnych, natomiast wykorzystanie wiedzy know-how jest jedynie elementem ubocznym. Mając powyższe na uwadze, umowa zawarta między spółką polską a spółką francuską nie ma charakteru należności licencyjnych. Oznacza to, że podmiot polski nie będzie obowiązany do potracenia od niej zryczałtowanego podatku dochodowego. W takiej sytuacji, dochód spółki francuskiej należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstw" w rozumieniu art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na to, że płatności z tytułu składek w ramach porozumienia nie stanowią należności licencyjnych, wskazuje również orzecznictwo polskich sądów administracyjnych i poglądy doktryny, zgodnie z którym płatności dokonywane w ramach składek koncernowych obejmujące pokrywanie kosztów badawczo-rozwojowych wraz z innymi spółkami z grupy, nie stanowią opłat, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.: Organ pierwszej instancji do opłat licencyjnych zaliczył należności z tytułu umowy WCPN (Wspólnego przedsięwzięcia), R and D (podział kosztów programu badawczo-rozwojowego), CAF (świadczenie usług reklamowych), ISI (świadczenie usług informatycznych). Nie kwestionowano przy tym, że umowy te są związane ze wspólną strategią Korporacji "M." (...) wynikające z nich świadczenia miały charakter różnorodny i to zarówno w odniesieniu do umów, z których opłaty ostatecznie uznano jako mające charakter należności licencyjnych (umowy CAF i ISI) jak i umów co do których z takiego określenia charakteru opłat zrezygnowano (umowy WPCN i R and D). (wyrok NSA w Warszawie z 9 lipca 2002 r., sygn. III SA 73/01).

Podsumowując, zgodnie z przepisami ustawy o p.d.o.p., UPO, Protokołu do niej, jak również zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, składki uiszczane przez Spółkę z tytułu uczestnictwa w porozumieniu mającym na celu wspólne prowadzenie prac badawczo-rozwojowych nie mogą stanowić należności licencyjnych.

W konsekwencji, dokonując opłat z tytułu udziału w porozumieniu, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.