IBPBI/2/423-316/10/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 24 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobierania podatku u źródła od części:

* kapitałowej wypłacanej raty - jest prawidłowe,

* odsetkowej wypłacanej raty - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lutego 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobierania podatku u źródła od części:

* kapitałowej wypłacanej raty,

* odsetkowej wypłacanej raty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka powiązana z siedzibą w Niemczech otrzymała w leasingu od niemieckiego leasingodawcy maszynę produkcyjną. Powyższa umowa leasingowa została podpisana z leasingodawcą niemieckim w 2006 r.. Okres trwania umowy leasingu - 5 lat.

Po 3,5 roku użytkowania tej maszyny przez niemieckiego leasingobiorcę, leasingowana maszyna została przekazana do Wnioskodawcy w Polsce, który podpisał z niemiecką spółką powiązaną umowę leasingu, m.in na następujących warunkach:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, ponosząc opłaty leasingowe za użytkowaną maszynę, ma obowiązek pobierać podatek u źródła od należności wypłaconych dla niemieckiej spółki powiązanej, na podstawie art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka polska nie powinna pobierać podatku u źródła od należności wypłaconych dla niemieckiej spółki powiązanej, ponieważ wypłacone kwoty nie stanowią należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z komentarzem do Konwencji Modelowej OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku przyjętym w 1977 r., należy dokonać jednoznacznego rozróżnienia między należnościami uiszczanymi z tytułu użytkowania urządzenia, które mieszczą się w zakresie art. 12 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tj. w definicji należności licencyjnych), a płatnościami stanowiącymi odpłatność za sprzedaż urządzenia. Opłatę leasingową można zakwalifikować jako należność licencyjną jedynie wtedy, jeżeli stanowi ona wynagrodzenie z tytułu najmu, czyli odpłatność za użytkowanie lub prawo do użytkowania określonego urządzenia, tj. gdy celem umowy leasingu jest ustanowienie prawa do użytkowania przedmiotu leasingu.

Nie stanowią natomiast należności licencyjnych opłaty ponoszone przez leasingobiorcę w celu spłaty wartości początkowej przedmiotu leasingu, jak to ma miejsce w przypadku Spółki.

Na mocy umowy podpisanej z niemiecką spółką polska spółka spłaca niejako wartość początkową maszyny (którą po zakończeniu umowy ma obowiązek wykupić), zatem opłaty leasingowe stanowią cenę zakupu urządzenia uiszczaną na raty i dlatego nie spełniają definicji należności licencyjnych.

Szczególną uwagę należy też zwrócić na zapis w umowie z kontrahentem dotyczący wykupu urządzenia. Ponieważ podpisana umowa przewiduje obowiązek, a nie tylko opcję zakupu maszyny po upływie okresu leasingu, transakcja ta stanowi rodzaj sprzedaży kredytowej i dlatego płatności z tytułu tej umowy nie mogą być traktowane jako należności licencyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. dalej "ustawa o p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie przychodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - podatek ustala się w wysokości 20% przychodów.

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533), podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

W rozpoznawanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. jest art. 12 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej umowa polsko-niemiecka).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-niemieckiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W świetle art. 12 ust. 3 powołanej umowy polsko-niemieckiej, określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W opisie stanu faktycznego Spółka wskazała, iż z tytułu zawartej umowy, która przez strony została nazwana jako "leasing", ponosi opłatę, na którą składają się dwa elementy:

* spłata wartości początkowej maszyny,

* zapłata za część odsetkową.

Biorąc pod uwagę brzmienie wyżej przytoczonego artykułu wskazać należy, iż jako "należności licencyjne" należy traktować wyłącznie należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania. Tymczasem w przypadku umów, z których wynika, iż uiszczane przez korzystającego opłaty zawierają w sobie zarówno element spłaty wartości użytkowanego urządzenia, jak i element opłaty za użytkowanie tego urządzenia, "należnością licencyjną" będzie jedynie różnica między sumą rat zapłaconych przez Spółkę, a ceną nabycia urządzenia przemysłowego przez korzystającego. Innymi słowy w ramach pojęcia należności licencyjnych nie mieszczą się wszelkie opłaty związane z przeniesieniem praw własności do przedmiotu leasingu.

W świetle powyższego podatek u źródła należy zatem pobrać wyłącznie od części "odsetkowej" utożsamianej z płatnością za używanie urządzenia będącego przedmiotem umowy. Natomiast płatność dotycząca spłaty wartości przedmiotu umowy nie jest opłatą za jego używanie.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Biorąc pod uwagę powyższe jeżeli w istocie określona w umowie część opłaty stanowi spłatę wartości początkowej przedmiotu umowy stanowisko Spółki w zakresie obowiązku pobierania podatku u źródła od części:

* kapitałowej wypłacanej raty - jest prawidłowe,

* odsetkowej wypłacanej raty - jest nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena charakteru prawnego zawartej przez strony umowy cywilno-prawnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 cyt. w sentencji ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, iż wydając niniejszą interpretację tut. Organ oparł się na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.