IBPBI/2/423-31/13/PH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2012 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przypisania do działalności opodatkowanej lub zwolnionej różnic kursowych od własnych środków (stan faktyczny) - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przypisania do działalności opodatkowanej lub zwolnionej różnic kursowych od własnych środków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (w dalszej części wniosku zwany: "Spółką") otrzymał 3 października 2005 r. zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa, w zakresie wyrobów wytworzonych na terenie strefy, określonych w następujących pozycjach polskiej klasyfikacji wyrobów i usług głównego urzędu statystycznego:

* produkcja farb, lakierów i podobnych środków pokrywających,

* usługi badawczo - rozwojowe w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych,

* usługi w zakresie badań i analiz technicznych.

Na podstawie wyżej wymienionego zezwolenia Spółka korzysta ze zwolnień przewidzianych w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Niezależnie od działalności określonej w zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, Spółka uzyskuje przychody z działalności nie objętej zezwoleniem, m.in. z tytułu sprzedaży towarów, refakturowania kosztów zakupu usług transportowych.

Spółka na potrzeby prowadzonej działalności utrzymuje rachunki bankowe walutowe, przy pomocy których realizuje płatności w walutach obcych związane zarówno z działalnością określoną w zezwoleniach (tzw. zwolnioną), jak i pozostałą (tzw. opodatkowaną). Okresowo również Spółka potrzebowała/potrzebuje dokupić waluty obcej celem uregulowania wszystkich zobowiązań w walutach obcych. W tym celu korzystała do roku 2010 (listopad) z zakupu waluty obcej w swoim banku, ze środków własnych zgromadzonych na rachunku złotówkowym. Od końca roku 2010, celem usprawnienia zarządzania płynnością w grupie kapitałowej, zabezpieczenia Spółki przed ryzykiem kursowym oraz zapewnienia możliwości stałego pozyskiwania waluty na cele związane z prowadzoną działalnością tzw. strefową i pozastrefową spółka matka zaproponowała Spółce możliwość zakupu brakujących kwot walut obcych w departamencie skarbu grupy funkcjonującym u spółki matki w Szwecji, z którego to rozwiązania Spółka skorzystała oraz korzysta do chwili obecnej.

Z uwagi na fakt, że wpływy na rachunki walutowe jak i wypływy realizowane są po różnych kursach, Spółka rozpoznaje różnice kursowe, które dla celów podatkowych ustalane są w oparciu o art. 15a ustawy o CIT. Spółka nie korzysta z możliwości ustalania różnic kursowych zgodnie z tzw. metodą bilansową na podstawie art. 9b ustawy o CIT.

Jako podmiot korzystający ze zwolnień podatkowych Spółka jest zobowiązana do tzw. alokacji przychodów do źródeł z których dochody są opodatkowane oraz do źródeł, z których dochody są zwolnione i alokacji kosztów odpowiadających tym przychodom.

Jeżeli nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, spółka koszty te ustala w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 2 ustawy o CIT. Z uwagi na fakt, iż wpływy i wypływy na rachunku bieżącym wynikają zarówno z transakcji pozostających w związku z działalnością określoną w zezwoleniach (zwolnioną), jak i pozostałą (opodatkowaną) Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowej alokacji różnic kursowych powstałych w wyniku realizacji płatności za pośrednictwem bankowych rachunków walutowych. W praktyce zdarza się bowiem, że na rachunek walutowy wpływają środki pieniężne ze źródeł z których dochód jest zwolniony (np. sprzedaż wyrobów wytworzonych na terenie strefy na podstawie zezwolenia), które następnie przeznaczane są na zakupy związane ze źródłami z których dochód jest opodatkowany (np. zakupu towarów handlowych). Mogą zdarzyć się również sytuacje odwrotne tj. na rachunek walutowy wpływają środki w związku z działalnością opodatkowaną, które następnie przeznaczane są na działalność zwolnioną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest przypisanie do działalności opodatkowanej różnic kursowych (odpowiednio dodatnich jako przychody lub ujemnych jako koszty) powstałych w związku z przepływami pieniężnymi na rachunku walutowym, w części w jakiej różnice te wynikają z wpływów na rachunek bankowy ze źródeł (działalności) z których dochód podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

Wyżej wskazane przepisy znajdują odpowiednie zastosowanie przy ustalaniu straty (art. 7 ust. 4 ustawy o CIT). W praktyce rozliczeń podatkowych podmiotów działających na terenie strefy, ustalanie przychodów i kosztów uwzględnianych przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu (straty), od przychodów nie podlegających opodatkowaniu i kosztów uzyskania tych przychodów, określa się mianem alokacji.

W sytuacji gdy tzw. alokacja nie jest możliwa, zastosowanie znajduje art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalanie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis ten stanowi, iż w przypadku, w którym bezpośrednia alokacja kosztów nie jest możliwa, zastosowanie znajduje przychodowy klucz alokacji. W odniesieniu do przychodów ustawa o CIT nie przewiduje możliwości alokacji za pomocą klucza (obowiązuje wyłącznie bezpośrednia alokacja).

W zakresie ustalania różnic kursowych w niniejszej sprawie, znajduje zastosowanie art. 15a ust. 2 pkt 3 i 5 ustawy o CIT stanowiący, iż dodatnie różnice kursowe powstają jeżeli wartość:

* otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5,

* kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni,

oraz analogicznie przepisy dotyczące powstawania ujemnych różnic kursowych zawarte w art. 15 ust. 3 pkt 3 i 5 ustawy o CIT.

Spółka stoi na stanowisku, że różnice kursowe ustalane na podstawie art. 15a ustawy o CIT w wyniku faktycznych przepływów pieniężnych na rachunku walutowym, w opisanej sytuacji powinny być alokowane odpowiednio jako przychody (różnice kursowe dodatnie) lub jako koszty (różnice kursowe ujemne), w sposób bezpośredni do działalności opodatkowanej i odpowiednio zwolnionej, w oparciu o źródło z którego następują wpływy na rachunek walutowy. O tym czy różnica kursowa będąca efektem wpływu waluty i wypływu waluty z rachunku bieżącego walutowego, powinna być alokowana do działalności opodatkowanej (lub odpowiednio zwolnionej), decyduje pochodzenie waluty tj. czy wpływ tej waluty następuje w związku z działalnością opodatkowaną, czy też odpowiednio zwolnioną. Tak długo bowiem jak Spółka nie uzyska wpływów w walucie obcej, nie będzie dysponowała walutą która jest elementem niezbędnym do zrealizowania różnić kursowych. Czysto teoretycznie należy rozważyć sytuację metody odwrotnej, tj. alokację różnic kursowych według kierunku rozchodu waluty.

W opinii Spółki taka metoda byłaby nieprawidłowa. Wprawdzie do tego aby powstała różnica kursowa z matematycznego punktu widzenia niezbędne jest przeprowadzenie dwóch transakcji powodujących wpływ i wypływ waluty z rachunku bankowego, niemniej czynnikiem determinującym powstanie jest wpływ waluty. Wypływ waluty zawsze będzie skutkiem jej wpływu (a nie odwrotnie).

Wyżej opisana alokacja według wielkości wpływów waluty znajduje też racjonalne uzasadnienie ekonomiczne. Gdyby jedynym źródłem waluty na rachunku walutowym była sprzedaż towarów handlowych (opodatkowana), to różnice kursowe (bez względu na wynik dodatnie lub ujemne) należy w całości przypisać do działalności opodatkowanej. Sposób zadysponowania walutą nie zmienia faktu, że wynik na różnicach kursowych jest w tym przypadku efektem działalności opodatkowanej (z uwzględnieniem rozmiaru jej działalności, który determinuje automatycznie wielkość wpływu). Zdaniem Spółki wykluczyć należy wszelkie metody oparte na kluczach rozliczeniowych. Jedynym takim kluczem dopuszczanym przez ustawę jest klucz przychodowy, który odnosiłby się wyłącznie do kosztów, czyli różnic kursowych ujemnych. Ponadto klucz ten znajduje zastosowanie wyłącznie, gdy alokacji nie można dokonać metodą bezpośrednią.

Reasumując, zdaniem Spółki, alokacja różnic kursowych powstałych w wyniku realizacji płatności poprzez rachunek walutowy powinna nastąpić w oparciu o źródło, z którego następują wpływy (odpowiednio źródła przychodów z których dochody są zwolnione i opodatkowane).

Zgodnie z art. 34 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w przypadku, gdy ceny nabycia albo zakupu, albo koszty wytworzenia jednakowych albo uznanych za jednakowe, ze względu na podobieństwo ich rodzaju i przeznaczenie, są różne, wartość stanu końcowego rzeczowych składników aktywów obrotowych wycenia się w zależności od przyjętej przez jednostkę metody ustalania wartości rozchodu, w tym zużycia sprzedaży. Obowiązującą metodą w Spółce jest metoda FIFO tj. rozchód składnika aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najwcześniej nabyła (wytworzyła). W przypadku wyboru wyżej cytowanej metody, spółka będzie identyfikowała kolejność wpływów waluty z uwzględnieniem kursów ustalonych zgodnie z art. 15a ustawy o CIT po których wpływają oraz z uwzględnieniem źródła pochodzenia (działalność opodatkowana lub zwolniona), a następnie w tej samej kolejności przypisywała wartość rozchodu waluty i źródło jej pochodzenia. Dla przykładu:

Na rachunek Wnioskodawcy wpływa 500 euro po kursie 4,40 z działalności zwolnionej, a następnie 500 euro po kursie 4,20 z działalności opodatkowanej. Następnie z rachunku bankowego wypływa 700 euro po kursie 4,5. Wówczas Spółka uważa, że powinna dokonać następującej alokacji:

* działalność zwolniona - dodatnia różnica kursowa 500 euro (4,5-4,4) = 50 PLN.

W opinii Spółki, zgodnie z metodą FIFO w pierwszej kolejności dysponujemy walutą która wpłynęła jako pierwsza, w tym przypadku z działalności zwolnionej (po kursie 4,4).

* działalność opodatkowana - dodatnia różnica kursowa 200 euro (4,5-4,2) = 60 PLN.

Spółka uznaje, że po wyczerpaniu wpływów z działalności zwolnionej sięgamy po wpływ z działalności opodatkowanej (który w omawianym przykładzie nastąpił po kursie 4,2).

Na rachunku bankowym pozostanie 300 euro wycenione po kursie 4,2, pochodzące z działalności opodatkowanej, które zostaną przypisane do tej działalności, na moment zadysponowania (wypływu) waluty.

W sytuacji gdy Spółka okresowo potrzebowała/potrzebuje dokupić waluty obcej w swoim banku lub w departamencie skarbu grupy, funkcjonującym u spółki matki w Szwecji ze środków zgromadzonych na rachunku złotówkowym:

* Spółka na dzień 14 grudnia 2012 dysponuje środkami na rachunku złotówkowym w wysokości 1.000.000 PLN, z czego wpływ z działalności zwolnionej wynosi 800.000 PLN (w dniu 10 listopada 2012 r.) oraz

* 200.000 PLN (wpływ z działalności pozostałej, w dniu 11 listopada 2012 r.).

W dniu 15 listopada 2011 r. Spółka dokonała zakupu 100.000 euro za kwotę 400.000 PLN (kurs wymiany 4,0).

W opinii Spółki zgodnie z metodą FIFO, w pierwszej kolejności dysponuje środkami, które wpłynęły jako pierwsze, w tym przypadku z działalności zwolnionej (wpływ 800.000 PLN). Zatem wpływ 100.000 euro na rachunek walutowy pochodzi z działalności zwolnionej. W momencie wypływu wszystkich środków pochodzących z działalności zwolnionej, w następnej kolejności Spółka rozdysponowuje środki pochodzące z działalności opodatkowanej. Także kolejne zakupy waluty ponad nadwyżkę z wpływu 800.000 PLN należy przypisać jako wpływ na rachunek walutowy pochodzący z działalności opodatkowanej.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że różnice kursowe będące wynikiem przepływów pieniężnych w rachunku walutowym, wynikające z realizacji płatności w walucie obcej powinny być alokowane do działalności opodatkowanej (odpowiednio jako przychody i koszty) w części w jakiej wynikają one z wpływów z działalności będącej źródłem dochodów opodatkowanych, przy uwzględnieniu obranej przez Spółkę zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości metody wyceny rozchodu środków pieniężnych wyrażonych w walucie obcej. Konsekwentnie w pozostałej części różnice te powinny być alokowane do działalności zwolnionej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.).

Na mocy art. 12 ust. 1 ww. ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Przepis art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p., stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Aby w sposób jednoznaczny stwierdzić, iż realizowane przez Spółkę różnice kursowe związane z przepływami pieniężnymi na rachunku walutowym powiązane są z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w oparciu o zezwolenie czy też nie, należy dokonać indywidualnej oceny w tym zakresie. Różnice kursowe mogą powstawać w związku z działalnością gospodarczą określoną w zezwoleniu (korzystającą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych), jak również z działalnością opodatkowaną (niezwiązaną z działalnością strefową).

W przypadku gdy podatnicy uzyskują jednocześnie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu i przychody, z których dochód jest wolny od podatku, zobowiązani są do prowadzenia ewidencji przychodów i kosztów, tak aby możliwe było prawidłowe ustalenie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym i dochodu wolnego od podatku.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością strefową oraz działalnością pozastrefową.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 u.p.d.o.p., różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Stosownie do postanowień art. 15a ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.p., dodatnie różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 15a ust. 3 pkt 3 u.p.d.o.p., ujemne różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5.

Zatem, jeśli różnice kursowe powstają bezpośrednio na działalności strefowej, przychody i koszty z tym związane generują dochód z działalności prowadzonej przez podatnika w strefie. Tym samym dochód ten, w części, w jakiej związany jest z działalnością objętą zezwoleniem, może korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.

Natomiast przychody i koszty ich uzyskania z tytułu różnic kursowych powstałych bezpośrednio na działalności pozastrefowej, nie podlegają zaliczeniu do przychodów i kosztów strefowych, a zatem dochód uzyskany z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, różnice kursowe od własnych środków powstające w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinny być alokowane odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów działalności strefowej albo pozastrefowej. Za prawidłowe należy zatem uznać przypisanie do działalności opodatkowanej różnic kursowych (odpowiednio dodatnich jako przychody lub ujemnych jako koszty) powstałych w związku z przepływami pieniężnymi na rachunku walutowym, w części w jakiej różnice kursowe wynikają z wpływów na rachunek bankowy ze źródeł (działalności), z których dochód podlega opodatkowaniu.

Stanowisko Spółki należy uznać zatem za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga, iż niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa. W związku z powyższym Organ nie odniósł się do przykładu liczbowego ujętego w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska prawnego Wnioskodawcy w zakresie opisanego we wniosku stanu faktycznego. Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zdarzenia przyszłego została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.